Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws is dat er flink progressie is geboekt in de strijd tegen malaria. Onderzoekers ontwikkelden een vaccin dat behoorlijk productief is.
Nederlandse wetenschappers dragen een flink steentje bij in de strijd tegen de vreselijke aandoening.
Billy de Kat is graag buiten. Trots komt hij dan binnengestapt. Zo ziet dat er uit:
De lolcat van deze week gaat over waarom wij wel bang zijn voor het ene maar niet voor het andere:
'Er gaan meer mensen dood aan dan aan terrorisme
dus waarom zijn wij niet bang voor bier?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Hoe doe je dat toch allemaal?' werd mij wel eens gevraagd. Met name in pré-corona tijd vroegen mensen zich af waar ik de tijd en energie vandaan haalde om 'zo veel!' te doen. Er is een eenvoudige verklaring: door het te doen. Door iets wat ik mij heb voorgenomen te doen ook te doen wanneer ik daar geen zin in heb. Een beetje oneerbiedig gezegd is 'lanterfanten' niets voor mij. Met name wanneer ik een ander iets heb toegezegd te zullen doen, zal ik mijn best doen dat daadwerkelijk te doen. 'Ja maar het regende/mijn hoofd stond er niet naar/sorry, ik was het vergeten/ik voelde mij niet zo lekker/ik had gewoon geen zin', zijn voor mij geen valide redenen om in plaats van iets te doen op de bank hangend naar een beeldscherm te staren.
Stiekem vind ik het best knap dat mensen dat kunnen. Langer dan een paar uren heb ik dat nog nooit volgehouden. In mijn leven. In totaal. Ongeveer. Die paar keren dat ik het probeerde merkte ik dat ik er intens lui van werd: het is - in mijn ervaring - onmogelijk om energie te krijgen van 'niets doen'. Sterker nog: niets doen zuigt alleen maar energie: na het 'niets doen' uit lamlendigheid voelde ik mij nog lamlendiger dan daarvoor. En bovendien schuldig omdat ik niet had gedaan wat ik mij had voorgenomen te doen.
Geeft u zich wel eens over aan 'niets doen'? En hoe voelt dat?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Maandag was het feest bij de NASA: de eerste succesvolle (onbemande) helikoptervlucht op een andere planeet was een feit. Ingenuity heet het apparaat. Ik vind het een passende naan: ingenieus. Het is nu mogelijk om sneller en eenvoudiger meer data te verzamelen die zal leiden tot meer begrip van onze eigen planeet. Ik vind dat bijzonder.
Terwijl ik het nieuws over deze machtige prestatie volgde, zat ik te wachten op het begin van een gepland overleg die ochtend. De gemeente Amsterdam zou met mijn werkgever en mij via beeldbellen praten over de herwaardering van mijn loonwaarde. Kortom: in hoeverre ben ik officieel 'gehandicapt' en hoeveel loonsubsidie krijgt mijn werkgever daarom? Raar systeem eigenlijk, loonwaardesubsidie: alsof een telefoniste in een rolstoel minder waard is dan een telefoniste die kan lopen. Helaas, ondanks toezeggingen gedaan door mijn klantmanager alsook door mijn werkgever, ontving ik niet de link om online te kunnen meepraten over mijn eigen inzetbaarheid als administrateur bij de brouwerij waar ik werk. Naar het waarom is het vooralsnog gissen. Update: Men bezwoer mij een e-mail gestuurd te hebben met daarin de aanmeldingslink. Maar op een of andere manier is de mail in kwestie in geen van mijn drie mailboxen (privé, werk, nog zakelijk) binnengekomen. Nee, ook niet in de respectievelijke spamfolders.
Wel is dit een voorbeeld voor mij dat het doen van toezeggingen maar je er niet aan houden eerder regel is dan uitzondering. Beloftes niet waarmaken is helaas de norm geworden. Natuurlijk kan ik dan weer mensen gaan vragen waarom zij weer niet doen wat zij eerder hebben toegezegd maar mij is al meer dan eens verteld dat ik een zeurpiet ben wanneer ik mensen er op wijs dat zij iets hebben toegezegd maar die toezegging niet zijn nagekomen. Jammer.
Bijzonder vermakelijk vond ik het nieuws dat het 'Fieldlab-experiment' Radio 538 Oranjefeest in Breda niet doorgaat. Officieel omdat burgemeester Depla 'de risico's te groot vindt'. Maar eigenlijk natuurlijk omdat de publieke opinie zich tegen de overheid keerde. Die dacht 'het Volk' te plezieren door te doen alsof men hen weer grote feesten wilde gunnen. Helaas pindakaas. Beetje jammer voor de mensen die de reeds uitgegeven kaartjes voor dat feest op de zwarte markt overgekocht hebben. Voor dik €10.000.
Deze dag draaide ik een was voor een buurvrouw, maakte ik een inhaalslag op het gebied van het verwerken van aantekeningen, deed een beetje aan schoonmaken, nadenken en opruimen. Best wel eens nuttig.
Deze dag geen bijeenkomst van de Geheime Jongensclub en dus trakteerde ik mijzelf op chocolade-ijs en een rustige avond met een aflevering van Star Trek: the Next Generation. Aardig om daar acteurs gastrollen in te zien spelen die onder meer ook speelden in Buck Rogers en Star Trek: Voyager. Wat mij indertijd niet opviel (ik vond de serie vooral vermakelijk en soms spannend) is de aanpak van bedenker Gene Rodenberry (en diens team) van maatschappelijke kwesties. Zo komen racisme, homoseksualiteit, ouderenzorg, opvoeding, vreemdelingenhaat, armoede en idealisme regelmatig voor als thema's.
Dinsdag beleefde ik een heerlijke middag in het park om de hoek. Had er afgesproken met een oude vriendin. Zij nam een huisgenoot mee en wij genoten van elkaars gezelschap en verhalen.
En het was prachtig weer!
Thuis kreeg ik visite van een buurman. Zijn vrouw vond dat hij zo lang wegbleef dat zij maar hem zijn eten kwam brengen. Er was meer dan genoeg dus ik at een hapje mee.
Aardappelsalade, gebakken aardappeltjes en...veel zelfgemaakte knoflooksaus! Had niet de intentie iemand te zoenen dus ik nam een flinke klodder.
Via sociale media leerde ik dat de dame die Moederhart (Website bezoeken geschiedt op eigen risico) oprichtte zich helemaal geen zorgen maakt over hoe mondkapjes, vaccins en afstand van elkaar houden een gevaar zouden zijn voor de gezondheid van met name kinderen. Welnee, zij gaf zelf in een interview toe: 'Ik wil gewoon dat mijn evenementen-bedrijf weer open kan en besloot mee te liften op het '#savethechildren'-sentiment.' Gewoon een oplichtster dus, die de angst en verwarring van veel mensen uitsluitend gebruikt voor eigen financieel gewin. Een soort Maurice de Hond en Willem Engel dus.
Woensdag, half negen des ochtends, ontving ik een telefoontje. Toen ik ophing bleek ik een afspraak te hebben met de anesthesist van de kliniek waar ik waarschijnlijk eerdaags een nieuwe heup krijg nadat het oude versleten exemplaar met grof geweld (en hopelijk onder verdoving) uit mijn lichaam wordt verwijderd. Houzee! Een stapje (ha!) dichter bij pijnvrij lopen.
Had een buurvrouw op de thee en schreef vrij veel.
Geen voedselpakket deze week want toen ik op de aanmeldingslink klikte was het maximaal aantal deelnemers al bereikt.
Gelukkig was een buurvrouw zo lief een pan soep op mijn aanrecht te zetten. Zelf lukt het mij niet meer om een pan van (met inhoud) een kleine drie kilogram op te tillen en de draai te maken die nodig is de pijn (echt een toevallige vertikking. Hier moest natuurlijk 'pan' staan) op mijn gasfornuis te zetten. Dus dat deed de vriend die die avond kwam eten.
Hij kwam toen de buurvrouw nog bij mij was nadat zij mij had gewezen op het bestaan van een Duitse spelshow waar wij samen van genoten: Wer weiß den sowas? Geinige weetjes én ik kan mijn Duits lekker oefenen!
(Wat was volgens u het juist antwoord?)
Als toetje was er een heerlijk stuk vlaai:
Donderdag was het duidelijk dat het vertrouwen van de Nederlande Burger in de overheid tot onder het nulpunt is gedaald. Wéér gedoe rond de Toeslagenaffaire, wéér een Minister die gewoon besluit het systeem te negeren dat wij kennen als democratie door de Kamer niet vooraf in te lichten over een besluit dat zij puur in haar eentje nam. Onbestaanbaar dat bij het betrapt worden op deze minachting voor de rechtsstaat zij niet terstond opstapt. Vind ik.
Ook onbestaanbaar dat 'het Volk' niet met hooivorken en fakkels naar het Binnenhof trekt. Maar ja, 'Het Volk' vindt het volslagen normaal dat de fractieleider van een partij doelbewust liegt met als enig doel meer aanhang te verwerven.
Ook onbegrijpelijk: het totale gebrek aan historisch besef van de (dacht ik) kwaliteitskrant 'De Volkskrant'. Na het 'per ongeluk' plaatsen van een cartoon waarin Maurice de Hond werd afgebeeld zoals Nazi-cartoonisten indertijd joden afbeeldden, bleek de redactie dit keer het verschil niet te weten tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog en 'geen tijd' te hebben om even te 'googlen'. Dan had men geweten dat Joe Biden niet de eerste VS president was die sprak van Armeense genocide maar dat Ronald Reagan hem voor was. Van burgers mag je verwachten dat zij niet alles weten; een toonaangevende krant hoort onderzoek te doen. Twee minuten 'googlen' hoort een beetje bij het vak van journalist. Wie dit schreef mag van mij een maand lang dagelijks papiertjes prikken op het schoolplein, op last van zijn of haar geschiedenisdocent.
Croissantjes bleken in de aanbieding in de supermarkt dus ik had een goede reden voor een wandeling. Bij de supermarkt viel het mij op dat de verkoper van de daklozenkrant zat, terwijl hij normaliter staat. Hij bleek zijn knie pijnlijk verdraaid te hebben. Dus ik nam hem op sleeptouw mee naar mijn woning en gaf hem mijn tweede kruk. Ik gebruik er maar een namelijk en hij kon er duidelijk een gebruiken.
Onderweg even een babbeltje met een buurman want dat hoort er een beetje bij. Intussen verheugde ik mij op het uitpakken van mijn boodschappentas. Behalve de croissantjes bleek ook mijn allerfavorietste brood ooit verkrijgbaar te zijn geworden geweest: beschuitbollen!
Mijn hoogtepunt op Twitter deze dag was dat schrijfster Marion Bloem lachte om een grapje van mij.
Vrijdag belde ik anderhalf uur lang met mijn klantmanager: zij hoorde mij uitgebreid uit over mijn officiële werkzaamheden bij de brouwerij en luisterde geduldig terwijl ik mijn ongenoegen uitte over de gang van zaken. Al zou ik niet in de ziektewet zitten, dan nog kán ik niet werken omdat het Grootboek 2021 nog steeds niet af is. Haar had mijn werkgever verteld dat die wél al af is en dat hij mij een handleiding had gestuurd betreffende de vernieuwde procedures. Vreemd dat ik die nog niet ontvangen heb dan maar wel een e-mail waarin hij mij schreef dat de klus nog niet geklaard is. Maar goed, als ik eenmaal hersteld ben van mijn komende heupoperatie gaan zij en ik hem samen op locatie vragen naar het hoe en waarom. Intussen vroeg ik hem per e-mail waarom hij haar vertelde dat ik die handleiding in bezit heb terwijl hij weet dat dat niet zo is.
Lastig is ook dat áls ik weer aan het werk zou gaan, er op diverse werkgebieden een flinke achterstand is weg te werken. Maar soit.
Een vriend kwam op visite en samen met hem maakte ik een plan voor het verbouwen van mijn slaapkamer. Het wordt prachtig! Hij was ook onlangs jarig geweest en ik was blij dat ik hem een klein cadeautje kon overhandigen. Een buurvrouw dronk even een kopje thee
mee en toen beiden weg waren belde ik met een Broeder over een bezoek via beeldbellen aan een aan de Vrijmetselarij gelieerde organisatie. Leuk!
Vervolgens was het tijd voor een prettig uurtje (en nog een pot thee) met een andere buurvrouw. Wij vermaakten elkaar met anekdotes en muziek. Altijd goed!
Tussendoor maakte ik een afspraak om bloed te laten afnemen waarna ik met de aldus verkregen uitslag mij mag melden bij de anesthesist die mijn operatie zal begeleiden.
Verder verstuurde ik wat mailtjes voor de Geheime Jongensclub, schreef een kort verslag en - omdat het vrijdag was - bedacht en publiceerde ik een kort verhaal.
Toen ik even buiten was merkte ik dat het prachtig weer was.
Een telefoongesprek met mijn vriendin leidde tot de conclusie dat wij elkaar soms niet begrijpen. Voor haar is dat helaas onoverkomelijk, terwijl het voor mij niet meer dan normaal is om elkaar soms niet te begrijpen. Dat laatste gegeven alleen al zorgt voor een kloof. Of die overkomelijk is zal de toekomst uitwijzen. In elk geval hadden wij er een heel goed gesprek over.
Ter afleiding ende vermaeck eindigde ik de dag met een aflevering van Star Trek: The Next Generation. Voor de Trekkies onder mijn lezers en lezerinnen: het betrof de klassieke 'There. Are. Four. Lights!'-aflevering
Zaterdag bracht ik de hele ochtend in bed door. Slapend. Uitgeput nadat ik de hele nacht had wakker gelegen van de pijn. Irritant want daardoor kon ik mij niet concentreren op de taken die ik die dag wilde volbrengen. Die moeten dus maar even wachten.
Een hele dag een beetje zielig in bed liggen is niet mijn favoriete tijdverdrijf dus ik kleedde mij aan en hobbelde een rondje om het blok.
Hier en daar een vriendelijke hoofdknik of een klein babbeltje want zonder menselijk contact ga ik dood. Oké, bij wijze van spreken dan. Eind van de middag had ik even een buurvrouw op visite en om de zinnen te verzetten logde ik in op het optreden van een vriend. Hij speelt graag ukelele en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Zat zelfs eventjes te swingen in mijn bureaustoel!
Gebruikmakend van weinig werk als entertainer vanwege de lockdown nam hij de tijd om zijn piano-vaardigheden aan te scherpen. Met resultaat, mag ik zeggen!
Van oorsprong Canadees maar nu wonend in Duitsland is het mij een raadsel waarom de veelzijdig artiest David Cassel niet meer bezoekers heeft van zijn liveshows. Eens per maand geeft hij een live-optreden vanuit zijn woning, een bus. Aanrader!
Van de weeromstuit pakte ik mijn eigen ukelele erbij en merkte dat ik een tikje roestig was na twee lessen vijf jaar geleden en daarna nooit meer gespeeld hebbend. Dus na het afscheid nemen volgde ik weer even een paar online lessen en na twintig minuten bleek mijn vingergeheugen niet alles vergeten te zijn van mijn eerder onderricht.
Zondag had ik iets meer uren geslapen maar helaas niet beter dan de dag ervoor. Werd wakker uit een nare droom over een stekende pijn in mijn been. Die droom ging verder terwijl ik al wakker was. Beetje jammer. Ook dat mijn stok net buiten mijn bereik was toen ik probeerde op te staan van het toilet. Met veel pijn en nog meer moeite is het mij gelukt om mijn been te ontvouwen en op te staan. Wat hielp was de kat die mij kopjes kwam geven. Terwijl ik hem streelde en hij antwoordde met een heerlijk tevreden gespin kwam er endorfine vrij, die fijne natuurlijke pijnstiller.
Toch zal ik aan zo'n gehandicaptentoiletwandsteun noemen, vrees ik. U weet wel, zo'n beugel op het gehandicaptentoilet die ook kan dienen als handdoekenrek. Voor de zekerheid heb ik sinds een tijdje al mijn mobieltje mee als ik naar het toilet ga. Zittend op een porseleinen troon lijkt mij niet de ideale positie om dood in gevonden te worden.
Had dankzij mijn trouwe, vier jaar oude mobieltje veel steun van mijn vriendin en van vrienden.
Mijn lachspieren kregen training omdat ik via sociale media las van een militaire oefening in België onlangs: terwijl grond, bomen en planten gortdroog waren besloot Defensie dat het een goed idee was om met scherp te schieten in een natuurgebied. Waardoor dat affikte.
Best ernstig natuurlijk maar toch kon ik het lachen niet bedwingen want de enorme incompetentie is voor mij als Nederlander heel herkenbaar: de brandweerwagen die normaliter bij dit soort oefeningen aanwezig is, was in reparatie en er was niemand die de wagen überhaupt kon bedienen. De blushelikopters van Belgische Defensie konden niet helpen het vuur te blussen want de waterzakken die Defensie had ingekocht bleken niet compatibel met de helikopters. Omwonenden moeten voorzichtig doen met barbecueën en zo maar Defensie mag er doodleuk granaten werpen. Kers op de taart voor mij was dat de brand die ruim 700 hectare natuurgebied verwoestte plaatsvond in Groot-Schietveld. Geen grap, zo heet het gebied écht!
Ik stel mij voor hoe het nieuws zich in Nederland verder zou ontwikkelen: uiteraard zou het kabinet verklaren 'dat elke steen boven moet komen!', dan zou ontdekt worden dat er gesjoemeld werd met de aanbesteding van de veel te dure helikopters indertijd, dan zou de verantwoordelijke minister doodleuk liegen dat hij of zij daarvoor verantwoordelijk was. Vervolgens zou uitkomen dat hij of zij wel degelijk verantwoordelijk was maar 'per abuis' de volksvertegenwoordiging niet had ingelicht. Uiteraard zou hij of zij dan tijdens een persconferentie verklaren 'geen actieve herinnering' aan die aanbesteding te hebben. Natuurlijk is er ook gerotzooid met de vergunning voor de levensgevaarlijke oefening maar niemand stelt daar nog vragen over omdat de aandacht is afgeleid door de minister die 'geheel per abuis een onwaarheid verkondigde'.
Zo zou dat in Nederland gaan. Vraagje voor mijn geachte Vlaamse lezers en lezerinnen: gaat dat in België ook zo met regeringsblunders?
Dat politici vaak een beetje buiten de werkelijkheid leven is natuurlijk bekend. De populisten onder hen negeren die werkelijkheid gewoon. Zoals hier Wybren van Haga, de notoire huisjesmelker die namens de VVD in de kamer zat, betrapt werd op illegale praktijken waarna hij zelfstandig verder ging en daarna welkom was bij het FvD van Thierry 'mensen die een partij uitstappen zonder hun zetel in te leveren zijn verraders en nooit welkom in mijn partij!' Baudet.
Volgens #fvd kamerlid @WybrenvanHaga moet NL het voorbeeld van #India volgen: "daar is niks aan de hand en draait de economie weer op volle toeren" dankzij wondermiddel remdesivir. India heeft nu 40% van alle besmettingen wereldwijd; de gezondheidszorg is ingestort. #coronaviruspic.twitter.com/LULN0jLXjx
Een buurvrouw bereidde mijn avondmaal en haar echtgenoot kwam het mij brengen. Superlief!
Het pleonasme van deze week heb ik te danken aan vriend George (dankjewel, vriend George!):
'Ik hoorde prachtige muziek op de begrafenis van een overleden vriend.'
Het woord 'overleden' mag hier gevoeglijk worden weggelaten. Ook zonder dat bijvoeglijk naamwoord is namelijk duidelijk dat de vriend is overleden. Het is - in Nederland en België althans - bij wet verboden om nog levende vrienden ten grave te dragen.
Posts
