=============================================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Heb met jonge kinderen gewerkt en gemerkt dat het waar is: kinderen zien uit zichzelf letterlijk geen verschil in huidskleur en onderscheiden maar twee soorten mensen: aardige en niet-aardige. Het is pas wanneer 'volwassenen' hen er op wijzen gaan ook kinderen discrimineren: 'Die is beter/slechter dan ik want hij of zij is vrouw/homo/donker/beroemd/sportief/nerd/muzikaal...' Ofwel gaan wij ons door die houding superieur of juist inferieur voelen. Bijzonder spijtig.
Op zich natuurlijk niets mis met discriminatie want het betekent alleen maar 'onderscheid maken'. Het wordt pas naar wanneer wij vanwege die verschillen onszelf of anderen als superieur of juist als inferieur gaan zien. Wij zijn allemaal mensen. Dat wij behalve mens ook vrouw/homo/donker/beroemd/sportief/nerd/muzikaal...zijn staat daar los van.
Ook levert de houding: 'Ik ben beter dan anderen want ik zie er anders uit' vooral frustratie op. Mensen (en zelfs racisten zijn mensen) willen vaak precies hetzelfde worden behandeld als alle anderen én anders worden behandeld dan alle anderen. Dat is onpraktisch.
Willen wij gelijke behandeling of als speciaal worden gezien?
Wat zijn uw ideeën hierover? En wilt u persoonlijk liever dat anderen u behandelen zoals u hen behandelt, behandelt u anderen anders dan u zelf behandeld wil worden? Waarom? Lijkt mij interessant om daarover van gedachten te wisselen.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
