Belonen werkt écht beter dan straffen.

Kippen

'In Nederland leven ruim een miljoen kippen. Stel dat die allemaal drie kindertjes krijgen en die ook weer dan is er binnen 20 jaar geen stukje land meer te vinden dat niet door een kip wordt ingenomen!' Met dit soort 'logica' proberen sommige media olie op het vuur te gooien van het vluchtelingenprobleem. Helaas zijn mensen bijzonder bevattelijk voor bangmakerij van allerlei soort en dus gaan dit soort verhalen ('Al die vluchtelingen laten natuurlijk hun familie overkomen en gaan kinderen krijgen en wie betaalt dat dan straks allemaal?') een eigen leven krijgen en worden zelfs buitenproportioneel opgeblazen. Om even wat angst weg te nemen, hier wat objectieve cijfers over het probleem. En uitleg over wat nu eigenlijk het verschil is tussen een asielzoeker en een vluchteling. Nuttig!

http://www.grutjes.nl/2015/10/nieuws-blijft-liegen-over-aantal-asielzoekers/

(Met name mensen die 'geen tijd' hebben om te lezen raad ik aan het stuk te lezen. Zeker wanneer zij wel tijd blijken te hebben om andere nieuwsbronnen te raadplegen.)

Straffen

Volgens enkelen zou het in brand steken van asielzoekerscentra de perfecte oplossing zijn tegen de narigheid in Syrië 'want al die vluchtelingen zullen dan daar blijven en tegen al die verschillende oorlogvoerende fracties vechten!' Onzin natuurlijk want geweld werkt eigenlijk nooit. Evenmin als straffen.

In het verleden zijn ook Nederlandse politici wel eens vermoord en zelfs gelyncht door de burgers als straf voor hun aanhoudende leugens en zelfverrijking. Maar dat heeft de politici die na hen kwamen er nooit van weerhouden zich schuldig te maken aan dezelfde praktijken. Staatssecretaris Mansveld is keihard betrapt op het 'onvolledig en strikt genomen onjuist informeren van de kamer', aldus het rapport over het falen van het Fyra-project. In gewone mensentaal: 'Wilma heeft bewust de boel besodemietert en gelogen tegen het volk en haar vertegenwoordigers.' Maar politici liegen niet. Die 'maken een inschattingsfout door het bewust achterhouden van informatie' en 'wilden de burgers niet verontrusten met de correcte inhoud van het rapport.' Politici 'zien' niet zoals u en ik maar 'weten dat het zo is door persoonlijke visuele observatie'. Wij zijn een stapeltje papieren kwijt maar bij politici 'is wegens een interne omissie het dossier tijdelijk in het ongerede geraakt.'

Hoe ik dat weet? Ik ben zelf politicus geweest. Met name daarom prik ik makkelijk door hun wollige taaltje waarmee zij proberen hun onethische gedrag goed te praten.

Natúúrlijk werkt het straffen van mensen niet om te voorkomen dat zij narigheid uithalen. Dat heeft nog nooit gewerkt en zal nooit werken. Het was dus inderdaad onzin dat ik dat in dit stukje voorstelde: http://terrebel.blogspot.nl/2015/09/waarom-gevolgen-aanpakken-ipv-oorzaken.html

Een aantal van mijn lezers had dat goed gezien. Waarvoor de complimenten. Ik wilde vooral even zien of mijn gewaardeerde lezers wel opletten wat ik schrijf. En dat doen zij! Dat verheugt mij!

Mensen belonen voor goed gedrag in plaats van straffen voor slecht gedrag werkt echt vele malen beter, wát ouders en overheden ook mogen denken.

Claustrofobie

Ik denk dan aan de vader die niet wilde dat zijn dochter bij hem en zijn vrouw kwam slapen en omdat zij dat toch deed zijn kleine meisje 's nachts opsloot in haar kamer. Het meisje ontwikkelde de angststoornis claustrofobie. Ik denk dan aan de moeder die haar tienerdochter opsloot in diens kamertje met de opdracht: 'Je mag er pas uit als je je Franse woordjes kent voor dat proefwerk van morgen.' en dat dan 'helpen met huiswerk' durft te noemen. Dit meisje kreeg een gruwelijke hekel aan leren.

Dictators

Om dictator Fidel Castro te straffen stelde Amerika een handelsboycot in. De inwoners van een compleet land tot armoede veroordelend. Om dictator Poetin te straffen krijgen Russische balletgroepen geen uitreisvisa meer. Terwijl de olie en het gas blijven stromen.

Om dictator Saddam Hoessein te straffen liet men de olie sneller stromen. Om de Saoedische terrorist Bin Laden te straffen stelde men geen boycot in op de handel in Saoedische olie maar besloot men de bevolking van Afghanistan (te uwer informatie: dat is een ander land dan Saoedi-Arabië) te straffen.

Mijn vraag aan u is tweeledig:
1. Waarom straft men zo graag een complete bevolking?
2. Hoe zou de wereld er uit zien zonder olie?

Hier de reactie van minister president Rutte op een wetenschappelijk rapport dat aantoont dat belonen beter werkt dan straffen:

'Pulling my leg' is Engels voor 'Mij in het ootje nemen'.
Hier is Bettie Serveert met 'Leg':

De week voorbij

Maandag was een rustig dagje. Vind ik. Natuurlijk deed ik mijn administratie want die doe ik elke maandag. Ook verstuurde ik weer diverse e-mails en belde ik een paar mensen. Het volgende viel mij toen op:

Om één of andere reden denken mensen dat het oké is om mij voor te liegen en te bedriegen, van alles te beloven maar dat niet waar te maken. Misschien was het anders als ik 1.83m was in plaats van 1.40m. Misschien komt het omdat men mij nooit boos heeft meegemaakt? Hoe dan ook: ik vind het gedrag niet langer acceptabel. Als bovendien mensen mij er de schuld van geven dat zij zich asociaal gedragen, tja, dan word ik écht boos. Zoals de toenmalige partner ondervond toen zij vreemd ging en vond dat dat mijn schuld was 'want jij zorgde voor de gelegenheid door een weekend van huis te zijn.'

Als tegenwicht mocht ik een prachtavond beleven in onze vrijmetselaarsloge. Er werd gesproken over Kierkegaard, kunst en er kwamen uitspraken voorbij als 'Naar filosofen wordt van oudsher slecht geluisterd', 'Niets doen is óók handelen', 'De zin van kunst is het maken op zich' en één van mijn favorieten van de avond en een verklaring waarom mensen het zo graag 'druk' hebben: 'Angst voor leegte zorgt voor drang tot vullen.' Mooi!

Dinsdag hoorde ik eindelijk van de werkgever met wie ik afgelopen donderdag een afspraak had en op wie ik vergeefs zat te wachten. Via mijn voicemail vroeg hij mij hem te bellen voor een nieuwe afspraak. Hij belde echter vanaf een afgeschermd nummer en sprak geen telefoonnummer in waarop hij bereikbaar is. Lekker handig. NOT. Gelukkig maar dat ik zijn e-mail adres bezit.

's Ochtends was ik in het ziekenhuis waar men een prachtige foto maakte van mijn heupprothese die even later door mijn chirurg als 'hartstikke goed!' werd beoordeeld. Fijn! Ook fijn dat men mijn heup in mijn been liet zitten want dankzij röntgenstraling hoeft men heden ten dage een been niet open te snijden om er binnen in te kunnen kijken.

Daarna mocht ik hier

mijn bezwaarschrift verdedigen tegen de beslissing van de gemeente om mij een vrij grote schuld (enkele duizenden euro's) op te leggen. 'Ik weet niet hoe die schuld is opgebouwd, meneer, maar als u dat nu eens ging uitzoeken, dan ga ik uw bezwaar opnieuw beoordelen.' Eh, dat is dus precies wat ik van de gemeente vraag: uitzoeken waarom die schuld überhaupt bestaat.

De dame van de gemeentelijke schuldhulpverlening die ik twee uren daarna op haar kantoor sprak, vlakbij dit metrostation

kon er smakelijk om lachen. Haar aantekeningen maakte zij - nadat ik haar dat een paar weken geleden had aanbevolen - in een Bambook. En ook een collega van haar heeft er inmiddels één besteld! Misschien moest ik eens commissie gaan vragen...

Op weg terug naar de katten werd ik gepasseerd door een stoere jongeman die al fietsend zachtjes meezong met de muziek in zijn oordopjes: 'Hello' van Lionel Richie. (Even helemaal omlaag scrollen voor de muziek)

's Avonds was er een vergadering van de Bewonerscommissie waarbij ik een woordvoerster van onze woningcorporatie vroeg wat volgens haar het verschil is tussen 'een collectief aanbod' en 'exact hetzelfde individuele aanbod aan 159 verschillende huurders'. Zij ging in op mijn aanbod om Ymere te leren hoe een nette brief in elkaar zit. Fijn! Ook fijn dat wij een nieuw lid mochten verwelkomen want door verhuizingen zijn wij onlangs twee leden van de commissie kwijtgeraakt.

Naast de hiervoor gemelde fysieke afspraken handelde ik het volgende lijstje af op dinsdag:

Dit even voor die paar mensen die nog steeds denken dat alle werklozen zich te pletter vervelen. Dat is dus niet zo! Dan zijn er ook mensen die zich afvragen waar ik de tijd vandaan haal. Simpel: terwijl de gemiddelde Nederlander zo'n drie uren per dag televisie kijkt, houd ik het bij zo'n twee uren TV per week. Dat scheelt!

Woensdag sliep ik uit, werkte ik aan mijn nieuwe verhalenbundel (bijna af!), verstuurde ik een paar e-mails, werd ik door een televisie programma benadert om gast te zijn, voerde een sollicitatiegesprek en verschoonde de kattenbak. Namens de Bewonerscommissie stelde ik een aan de woningbouwcorporatie gerichte brief op en ik betaalde een paar rekeningen. Ook wel eens handig. Puur als hobby oefende ik met wat eenvoudige hulpstukken en mijn drie jaar oude mobieltje met productfotografie voor Rataplan Design, het bedrijf van mijn vriendin.

(Klikken = vergroten)

Donderdag maakte ik werk van mijn nieuwe 'mindset'. Jarenlang is mij ingepompt dat ik respect moet hebben voor de wensen en emoties van anderen. 'Je moet mij respecteren want ik ben je baas/ben ouder dan jij/ben een vrouw/ben gehandicapt...' Jarenlang heb ik geaccepteerd dat dat omgekeerd blijkbaar niet geldt. Waarom mogen anderen zich egocentrisch gedragen en volkomen voorbij gaan aan mijn wensen en emoties? Kortom: wie heeft bedacht dat mensen mij niet hoeven te respecteren? Ik nodigde een paar mensen uit daar met mij over van gedachten te wisselen. Niemand reageerde. Ook u bent natuurlijk van harte welkom om uw visie op dit idee te poneren! Eerder schreef ik al over respect. Hier en hier bijvoorbeeld.

Vandaag maakte ik ook mijn overstap van de ene naar een andere verzekeraar in orde voor mijn inboedel- en aansprakelijkheidsverzekering. Het scheelt mij €36 per jaar! Ook schreef ik een stukje (Engelstalig) voor en op mijn LinkedIn pagina. Kern: de tegenstanders van wapenbeheersing door de overheid vinden dat de overheid dingen niet moet verbieden 'want burgers kunnen dat best zelf regelen en wie onder controle uit wil komen vindt daar wel een manier op.' -'Dus jij vindt dat drugs vrij gegeven moeten worden?' 'Nu breng je mij in de war!'

Ook heb ik lekker relaxt met het zonnetje in mijn nek gewoon rustig de krant zitten lezen. U weet wel: zo'n ouderwets papieren exemplaar. Ga ik vaker doen! Net als een rondje weblogs. Veel mensen hebben zo ontzettend veel leuke (en soms ook minder leuke) informatie te delen. Ik wil hen graag beter leren kennen en zal dus vaker virtueel bij hen langs gaan. Voor fysieke bezoekjes aan al die mensen ontbreekt helaas de tijd. Niet allemaal is ons een gezond leven van ruim 300 jaren gegeven, tenslotte.

's Middags maakte ik deze foto in de lift van het appartementencomplex waar mijn vriendin in woont.

Volgens woningcorporatie De Key kregen de bewoners een nieuwe lift om de oude antieke rammelbak die regelmatig haperde te vervangen. Naar nu blijkt kregen de bewoners het afdankertje van een andere flat. De installateurs zijn vergeten de leugens van De Key te verdoezelen: het plaatje in de lift is nog die uit het pand waar die vandaan is gehaald.

Mijn vriendin woont niet aan het Jacoba Mulderplein, er is maar één lift in het pand terwijl 'vier' wordt gesuggereerd. En bovendien woont mijn vriendin op nummer 48, een nummer dat niet voorkomt in de tekst bij de knoppen.

Ik ben heel benieuwd naar de reactie van De Key!

In bed las ik boek nummer 19 van dit jaar uit: Het Meisje in de Trein van Paula Hawkins begint trager dan stroop maar ontwikkelt zich tot een 'whodunnit' van helaas ondermaatse verwachtingen. De kritieken waren lovend maar ik vond het wel mee vallen allemaal. Misschien omdat ik vrijwel alle hoofdfiguren in het boek ontzettend egocentrische types vindt.

Vrijdag mocht ik weer lekker eten halen bij de Voedselbank en onderweg van daar naar mijn moeder zag ik een dronken meneer in een elektrische rolstoel. Nooit geweten dat je echt kunt zwalken met zo'n ding!

Eerder op de dag had ik een sollicitatiegesprek. Een beetje apart want mijn jobhunter van de gemeente zat bij mij op de bank terwijl ik het gesprek voerde via een beeldbel-installatie. Op het einde zaten alle betrokken met een positief gevoel. Nu dus maar afwachten. Als ik word aangenomen mag ik twee maanden lang werken in ruil voor GRATIS werkervaring! Mooi, niet? (dat klinkt helemaal niet sarcastisch, toch?)

Bij mijn moeder sprak ik een buurvrouw van haar, bij mij thuis sprak ik een buurvrouw van mij en 's avonds at ik bij een buurvrouw van mijn vriendin. En diens vriend.

Zaterdag was het heerlijk weer dus ik ging voor een wandeling. De katten mochten even op het balkon. Bij de kleermaker haalde ik wat vermaakte kleding op. 's Middags kwam mijn vriendin thuis van een weekje buitenland en dus was het feest. 's Avonds liep ik rond op een Halloween feest. Gezellig! Altijd leuk: mensen laten gillen. Ik liet een dame extra schrikken door haar een fijne reis te wensen. In de taal waarin ik haar hoorde spreken: Bahasa Indonesia.

Zondag was ik nog een beetje brak van het feestje, ging op visite bij mijn moeder en bij mijn vriendin op de markt langs. Lekker rustig! Maar met een bijzonder tintje: deze dag waren wij 3 jaar en elf maanden samen! Dat werd dus een etentje.

Jimmy Fallon en Lionel Richie met een nieuwe versie van 'Hello': 

Voor de Facebook lezers: klik op de link voor meer links en muziek.