Duisternis (Een verhaaltje)

Net terug van een kroegbezoekje dat volgde op het bijwonen van een klassiek concert dat volgde op een etentje bij m'n moeder. Een goede avond, derhalve! Deze afgelopen dag wilde ik heel veel doen maar het enige wezenlijke dat werd gedaan was m'n vertaalde verhalenbundel voorzien van een voor- en achterkaft en aanbieden aan de drukker.

Voor wie behoefte heeft aan meer dan 100 pagina's van mijn verhaaltjes, vertaald in het Engels hoeft maar op deze link te klikken.

Voor ik't vergeet: reageren op het stukje van gisteren (foto's!) mag nog steeds...: http://terrebel.blogspot.com/2012/05/gynaecoloog.html

Het is net vrijdag geweest en dus is het tijd voor een vers verhaaltje. Ditmaal reuze-vers want geschreven tijdens het concert waar ik eerder vandaag (of voor hen die gaarne de liefde bedrijven met mieren: gisteren) bij was:

=========
Zij waren de laatsten. Alleen zij tweetjes waren nog over.
Zij waren getuigen van de laatste zonnestralen. De laatste ooit.
Zij waren de stille getuigen van de laatste ondergaande zon.
Zij zeiden geen woord want hun lichaamstaal was voldoende.

Innig ineen verstrengeld versmolten hun zielen en lichamen met de zee, de zon en de aarde.

Onder het toeziend oog van het laatste licht versmolten alle kleuren die ooit waren tot één prachtige eeuwig durende duisternis.

Gynaecoloog

Het was een goede bewonersvergadering dinsdag en ik maakte kennis met aardige mensen. Een geslaagde avond dus. Gisteren veegde ik de woonkamervloer, schrobde het toilet en prepareerde m'n in het Engels vertaalde verhalenbundel voor de drukker. Daar gaat-ie morgen heen.

Vannacht mocht ik werken op een particulier feestje. Hoe ik er uitzag ziet u op de foto hieronder. Op de andere foto's ziet u hoe mijn collega's van vandaag eruit zagen op een festival ter ere van Hemelvaart: het Hemeltjelieffestival in Amsterdam. Wij liepen mee in de parade van Pretvormer.

Voor het feestje vannacht en dat van vanmiddag hoefde ik zelf geen make-up mee te nemen en dat is maar goed ook want ik ben al een paar weken m'n favoriete mascara kwijt. Best irritant maar niet onoverkomelijk. Ik noem dat 'het kiezelsteentje-in-de-schoen-effect': je gaat er zeker niet dood van maar leuk is anders. Als ik eenmaal de macht heb dan ga ik dat soort irritaties gewoon verbieden...

Als dictator kun je mensen in het gevang zetten omdat ze drie keer een kauwgumpje hebben gestolen of wiet hebben gerookt. Vrienden die voor miljarden hebben gefraudeerd geef je een paar miljard van het geld van anderen om hun bedrijf opnieuw op te starten en buitenlandse verdachten mag je gewoon martelen zolang je dat maar 'hard ondervragen' noemt...ofwel: leuke film, 'The Dictator'.

Die zagen wij (m'n zoon, m'n vriendin en ik) voordat ik aan het werk mocht, gisteren. De film was vooral vermakelijk maar zette ook aan tot denken. Ik hou ervan om aan het denken gezet te worden en doe dat ook graag met anderen. Bijvoorbeeld op deze manier:

Ooit zat tandpasta in een glazen pot maar de uitvinder ervan was ook schilder. Daarom bedacht hij dat het goedje ook goed in een tube kon worden gestopt en ontstond de tandpastatube zoals wij die ook nu nog kennen. Maar stel nu 'ns dat de goede man fietsenmaker was geweest. Of gynaecoloog.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Donna Summer