Te laat

Inmiddels weet u natuurlijk al wat ik het afgelopen weekend gedaan heb. Maandag kwam ik terug en was ik de rest van de dag uitgeteld. Gisteren was voor het beantwoorden van ingesproken berichten en het nalopen van gemiste e-mails en een stuk administratie.

Vanmorgen begon met een zogeheten assessment van mijn ondernemingsplan bij het Instituut voor het Midden en Kleinbedrijf (het IMK), daarna was ik door naar een heuse Tweetup. Daarna had ik nog een uurtje tijd voor de boodschappen en even chillen voor ik naar een andere lokatie in Amsterdam afreisde voor het passen van een kostuum wat ik mag dragen op een feest waar ik eerdaags zal werken...thema: "De Romeinse Tijd: The Empire".

Even snel een hapje eten en daarna door naar een lezing over het onderwerp "De Homo Zappiens (Potjeslatijn voor "De zappende mens)", over de schoolgaande jeugd die graag en veel gebruik maakt van internet en (game)computers. Inleider Prof. Wim Veen, docent aan de TU Delft kan uitermate boeiend vertellen! Later meer hier over.

Vrijdag had ik een hoop lol bij mijn moeder thuis waar ik kennismaakte met een voorheen onbekende tante. Ondermeer over de stamboom zitten kletsen en Roti Kukus zitten eten...

En dat allemaal zonder dat dat de belastingbetaler ook maar één cent kostte!

De (lokale) overheid doet van alles van onze belastingcenten. Het is dus goed dat er belasting wordt betaald. Maar als ik een politicus of gemeente-ambtenaar hoor beweren dat men ergens langs de kant van de (snel)weg een stuk natuur wil gaan maken, dan krommen zich mijn tenen. Natuur kún je namelijk helemaal niet maken! Hooguit kun je besluiten een stuk land jarenlang met rust te laten zodat de natuur de kans en de tijd heeft te herstellen.

De Songfestival-fans in Nederland zijn vast al hersteld van de "nederlaag" want echte winst werd ook niet verwacht:

De 3J's hebben de finale van het Songfestival niet bereikt maar wél een record gehaald: nog nooit eerder in de geschiedenis is het een land dat Nederland heet gelukt om 7 jaar achtereen uitgeschakeld te worden voor de finale!

Zorgen dat Nederland weer'ns een keertje voor de echte prijzen mag meedoen op het Songfestival blijkt net zo lastig als het voorgoed uitschakelen van zelfmoordterroristen. De enigen die dat écht goed en radicaal kunnen zijn de zelfmoordterroristen zélf. Maar ja, dan is het al te laat...

In Pakistan zijn er 69 mensen opgeblazen door een zelfmoordenaar die werkte voor een organisatie die de dood van Bin Laden wil wreken. En zo gaat de geweldsspiraal vrolijk door...Even denken: toen iemand (wie is nog steeds niet zeker) 3000 mensen de dood injoeg op 11 september 2001 werd als vergelding jacht gemaakt op een mogelijke kandidaat-aanslagpleger: Osama Bin Laden. De jacht op die man kostte het leven aan zo'n 91.000 burgers en soldaten. Eén-en-ne-ge-nt-ig-dui-zend...spreekt u dat eens langzaam uit en vraagt u zich eens af of het het waard was. Dus hoeveel mensen worden er straks vermoord als vergelding voor de 69 in Pakistan?

En waarom was iemand zo gefrustreerd dat hij (of zij?) het nodig vond het WTC op te blazen? Is daar wel eens onderzoek naar geweest of moeten we simpelweg kijken - net als bij andere gewapende conflicten - wie het meeste heeft geprofiteerd van het fenomeen "9/11"?

En het geweld gaat maar door: in New York wilden twee moslims (dat moet er dan specifiek bij gezegd worden; bij idioten van de Pinkstergemeente wordt het er niet bij verteld dat ze dat zijn) het Empire State Building opblazen. Met een handgranaat die de arme kerels van een undercoveragent wilden kopen. Ik zeg "arme kerels" om twee redenen: 1. vermoedelijk hadden ze geen geld om iets duurders te kopen en 2. Als je denkt dat een handgranaat voldoende is om de klus af te maken die King Kong ooit begon is je IQ lager dan je schoenmaat en 3. Als je zo dom bent om op straat mensen aan te klampen in de hoop dat één van hen jou vertelt waar je explosieven kunt kopen dan verdien je het gewoon om te verschijnen in "America's Dumbest Criminals", of "ADC" zoals de Amerikanen het programma zelf noemen omdat de werkelijke titel zo godsgruwelijk lang is. (Oplettende lezers zullen hebben opgemerkt dat ik hier drie redenen opsomde en niet - zoals aangekondigd - twee. Maar ja, who's counting?)

Maar het is een reden voor een feestje: alwéér is er een stel levensgevaarlijke terroristen opgepakt!

Weekendje Praag (een verslag)

Op Schiphol bleek er een probleempje met de reservering omdat mijn naam verkeerd bleek te zijn gespeld. De dame achter de incheckbalie voor wie ik de eerste klant was op haar eerste werkdag raakte nauwelijks in paniek en met wat hulp van haar mentor was het een en ander snel geregeld.

Om een of andere reden sprak bijna al het vliegveld-personeel mij aan in het Engels, terwijl de andere mensen in de rij in eerste instantie in het Nederlands werden begroet. Het zij zo.

Uiteraard piepte de metaaldetector toen ik door het poortje liep. Ditmaal vanwege het metaal in mijn schoenen. Die ik dus prompt mocht uittrekken.

De vlucht was plezierig en ik voelde mij een heuse ster toen ik werd opgehaald door een chauffeur die een bordje omhoog hield met mijn naam daarop! ;-)

Ik bleek een uurtje te vroeg in het hotel aangekomen te zijn waardoor mijn kamer nog niet kon worden opgeleverd. Geen ramp. Het was prachtig weer en Praag is een prachtige stad. Ik vermaakte mij dat uur wel met wandelen en een paar souvenirs kopen voor het thuisfront. Ik verkende de omgeving door met het hotel als centraal punt in steeds grotere cirkels rond te banjeren. Na een half uur in kleinere cirkels weer teruglopen en je komt vanzelf weer bij het hotel uit.

Intussen was ik gebeld door de produktieleider van het reclame-filmpje waarin ik zou mogen meespelen: het schema was dusdanig omgegooid dat zowel het kostuum-passen alsook de opnames allemaal zouden plaatsvinden op zondag; ik was dus de rest van de zaterdag vrij!

Dan kun je natuurlijk een dutje gaan doen op je hotelkamer of je gaat genieten van zoveel mogelijk van al het schoons dat Praag te bieden heeft...

Eerst nog even mijn kamer inspecteren, even douchen en daarna lekker uitgebreid de stad in na nog even glimlachend een blik te hebben geworpen op het ten name gestelde welkomstbriefje, dat op een glazen bureautje lag, naast een "complementary" flesje Becherovka.

Na mijn uitgebreide stadswandeling vond ik op mijn bed een briefje met daarop de weersverwachting voor de volgende dag, naast een zakje gummibeertjes...

Door de warmte, de pijn in mijn heup vanwege het vele lopen (zonder stok; stom, stom, stom!) en misschien ook wel een beetje vanwege de zenuwen kon ik maar moeilijk in slaap komen. Gelukkig was de in het Tsjechisch nagesynchroniseerde romantische Duitse film bijzonder slaapverwekkend.

Mijn chauffeur was keurig op tijd om mij de volgende middag naar de filmset te rijden en zo kon ik al snel kennismaken met mijn directe collega's en de rest van de crew en catering (altijd belangrijk om de mensen van de catering te vriend te houden!). Een aantal van de ongeveer 50 medewerkers was gelukkig Engelstalig dus hoefde ik mij niet voortdurend zien te redden met mijn kennis van het Tsjechish. Inmiddels bestaat mijn woordenschat in die taal uit ruim 20 woorden! Vooral met de woorden Krtek (Het Molletje), Martina Sablikova (De schaatsenrijdster), Becherovka (een likeurtje). prosím (alsjeblieft) en préservatif (de vertaling laat ik aan uw verbeelding over) gooide ik hoge ogen en maakte ik nieuwe vrienden.

Het werd een zeer warme, zeer vermoeiende en zeer lange dag. Vanaf half elf 's ochtends waren we op de set en pas om half zeven konden we echt even zitten uitrusten. Het gekke is namelijk dat je niet uitrust van wachten; je moet voortdurend gefocust blijven omdat je elk moment kunt worden opgeroepen door bijvoorbeeld de cameraman, de setdresser of de regisseur.

Stel: je hoort dat je "over 5 minuten" voor de camere moet gaan staan. Dat wordt een kwartier en kan wel oplopen tot anderhalf uur. En dan OPEENS moet je presteren. Gek genoeg is dat best vermoeiend. Zeker als dan de betreffende scène er pas in 38 "takes" naar tevredenheid op staat. 38 Keer dezelfde 12 seconden beeldmateriaal spelen; hetzelfde loopje, spelend met verschillende manieren van oogopslag en/of lichaamshouding...Maar eigenlijk is acteren stiekem best wel leuk!

Tijdens het eten kon ik dus echt even rustig zitten. En dat had ik wellicht beter niet kunnen doen. Want door de opgebouwde spanning in mijn benen wilde met name mijn linkerbeen niet meer ontspannen en ging mijn linkerheup "op slot"; ik kon niet meer opstaan! Het fenomeen doet zich dan voor dat je in paniek raakt waardoor je automatisch vluchtgedrag vertoont. En wat doen je spieren als je hersenen zeggen dat het lichaam moet rennen? Precies: die gaan zich spannen. Waardoor het nog meer pijn gaat doen, je verder in paniek raakt...etcetera...Gelukkig was daar Johanna van de produktie die bij me bleef, letterlijk mij aan de hand nam en zo kalm op mij insprak dat ik langzaam ontspande en zelfs een klein beetje kon lopen. Intussen had iemand anders van de produktie een fysiotherapeute/masseuse gebeld.

Die nam niet alleen mijn onderhanden maar was er ook voor andere crewleden. U kunt zich wellicht voorstellen dat bijvoorbeeld een cameraman na zo'n 8 uren turen wat last krijgt van nek en schouders. Of dat iemand van de catering een spiertje verrekt omdat-ie drie kratten met frisdrank in één keer probeert te verplaatsen naar een andere lokatie op de set.

Ruim een uur lang lag ik op de door Camilla meegenomen handige inklapbare meeneem-massagetafel! Zij vond mijn onderbroek erg mooi, zei ze. Leuk compliment natuurlijk maar waarom trok ze die vrijwel meteen uit!? Om makkelijker bepaalde drukpunten aan de binnenkant van mijn heup onderhanden te kunnen nemen, natuurlijk. Terwijl wij over van alles en nog wat kletsten (haar zoon was zo oud als de mijne en dergelijke) raakte zij af en toe een spier waarvan ik niet wist dat die ook pijn deed, afgeleid als ik was door de intense pijn in mijn been. Vandaar dat ik van schrik dan maar het gewoon even uitgilde van de pijn. Om vervolgens even ongeneerd te gaan liggen grienen van de pijn. Heerlijk! ;-)

Op gegeven moment was ik zo ver ontspannen dat er onder haar warme magische vingers in de buurt van mijn lies een volkomen natuurlijk neuro-fysiologisch verschijnsel optrad en eventjes werd het een beetje genânt. Een dokter is natuurlijk wel wat gewend maar toch...

Dankzij de goede zorgen en lieve en wijze woorden van deze dame kon ik er weer enkele uren tegen: "Het is goed zo. Ik weet wat je doormaakt. Het is niet erg om toe te geven dat je pijn hebt. Pak waar je kunt af en toe een moment om te stretchen. Als ze willen filmen maar jij hebt pijn, dan wachten ze maar even. Je moet tenslotte ook vaak genoeg op hun wachten."

Om twee uur 's nachts zat voor de acteurs de draaidag erop. Slegs één uur achter op schema! Een ongekende prestatie, durf ik zonder sarcastisch ondertoontje te beweren.

Een dame van de kleding legde mij (in het Tsjechisch) uit dat het Tsjechische woord voor "schoen" "boty" is. Uit te spreken als een mix van het Nederlandse "boot" en het Engelse "Booty" voor halfhoog laarsje, of achterbak van een auto. Of Amerikaans slang voor "De fraai gevormde welvingen aan de onderrug van een (doorgaans donkerhuidige) vrouw".

Johanna (de dame die zo met mij meeleefde in mijn momenten van pijn (ook omdat zij zelf vanwege haar lengte van ongeveer 1.90m regelmatig last heeft van een vastzittende rug) vertelde mij dat in de Spaceshuttle Endavour een knuffel van Krtek mee was gegaan, door toedoen van de Tsjechische echtgenote van één der astronauten. Leuk weetje vond ik dat!

Uiteindelijk kon ik ruim drie uren slapen voordat de wekker mij duidelijk maakte dat het tijd was voor de terugreis naar Amsterdam.