Vaarwel (Een verhaaltje)

Het waren een ongelooflijke paar weken geweest. 

Hij leek te zijn beland in een compleet andere wereld. 

En feitelijk was dat ook zo. 

Zelfs de zon en de wolken zagen er anders uit dan in zijn eigen land. 

Fysiek zat hij er volkomen doorheen maar mentaal had hij zich nog nimmer zo sterk gevoeld. 

Hij had een dame ontmoet die hem een taal leerde die hij nooit zou beheersen. 

Maar gelukkig spraken zij dezelfde 'bodylanguage'. 

In de nacht van het afscheid bedacht hij voor haar een gedicht in de geschreven taal die zij beiden begrepen: 

If night had a shadow what colour would it be? 

If a sound could smell of roses would you like to dance with me? 

Hij gaf haar het briefje. Zij las het. 

Zij draaide zich om en liep weg en hij wist: 

dit was geen vaarwel.

Winkeldief

Gisteravond was ik naar een bewonersbijeenkomst. De groepen bewoners (er kwamen ruim 60 mensen opdagen!) werden ingedeeld bij tafels waar verschillende thema's werden behandeld. Binnen een uur waren er tientallen ideeën verzameld om de buurt leefbaarder te maken! Meteen ook werd er een groep van actievelingen samengesteld, bestaande een selectie van buurtbewoners en enkele vertegenwoordigers van diverse organisaties. Dit zou wel eens kunnen gaan werken! Even afwachten natuurlijk maar ik heb goede hoop...

En die sprak ik ook uit toen ik met een buurman terugliep naar huis.

Eerder op de dag was buurvrouw Hetty bij mij om te spreken over onze stichting terwijl even later buurman Dudo even langskwam. Gisteren had ik ook visite van een vriendin die voor mij het kaftontwerp van mijn tweede verhalenbundel zal verzorgen. We spraken over een onderwerp voor de kaft en kwamen zo ondermeer op een gesprek over overleden geliefdes...

Stel: je hebt ooit een hartaanval gehad of een geliefde is er net aan overleden. Met dat in het achterhoofd ben je lekker aan het sporten of stofzuigen of zo. Opeens voel je een stekende pijn in de borststreek en voel je je linkerarm niet meer. In je paniek bel je een ambulance. De ziekenverzorger constateert dat je "gewoon" een paar spiertjes hebt verrekt waardoor een en ander aanvoelde als het begin van een hartaanval. Een weekje later valt een acceptgiro in de bus voor 500 euro, de kosten van het laten komen van een ambulance.

Dat is de wereld waar de heer Coşkun Çörüz van het CDA naar toe wil. Zijn plan is nu nog simpel: iedereen die ten onrechte een klacht indient tegen de politie moet de volledige griffiekosten betalen. Natuurlijk, het aantal klachten tegen de politie zal afnemen en daarmee ook de administratieve rompslomp en dus de kosten. Maar het is juist de bedoeling dat mensen geen drempel krijgen opgeworpen als ze willen klagen tegen de politie.

Dat systeem zorgt ervoor dat agenten wel twee keer nadenken voordat ze een toevallig passant het ziekenhuis in rijden omdat zijn signalement toevallig ongeveer voldoet aan dat van een winkeldief.

Update: deze vrijdagavond ben ik te zien in een klein gastrolletje in Veronica's M!LF