Hier vlakbij is men bezig met de verbouwing van een winkelpand. Daarbij is de oorspronkelijke gevelversiering te voorschijn gekomen. Volgens de daarop aangebrachte goudkleurige letters op een donkergroene achtergrond
stond er op die plek blijkbaar ooit een winkel in wollen en zijden stoffen. Nu maar hopen dat men de belettering intakt
laat of anders heeeeel voorzichtig afbikt en in een museum plaatst.
Ferdinand en zijn schoolkameraden leren momenteel hoe reklame in elkaar steekt. Tsja, we leven nu eenmaal in een kapitalistische maatschappij dus je kunt maar beter zo snel mogelijk leren hoe je je concurrenten de loef afsteekt.
Leuke uitdrukking trouwens:"Iemand de loef afsteken." Ook wel bekend als "De wind uit de zeilen nemen."
Daardoor ga jij dus sneller dan die ander. Wie heeft eigenlijk ooit dat eigenaardige concept bedacht dat als je niet beter bent dan een ander dat je dan gefaald hebt? Er kan er namelijk steeds maar eentje de beste ergens in zijn, de rest diep ongelukkig achter zich latend. Geen wonder dat er zoveel mensen rondlopen zonder zich gelukkig te voelen. Kijk eens naar de Schiphol-direktie die per sé Schiphol op de eerste plaats in de wereld van luchthavens ziet staan en daarvoor zo ver gaat om haar eigen opgestelde regels te overtreden. Of naar een Bertus Lüske, die koste wat kost Amsterdams rijkste vastgoedmakelaar wilde zijn. Is hij nu zo gelukkig met z'n acute loodvergiftiging? Of naar al die arme Amerikanen die soms letterlijk over lijken gaan om de nummer één in de wereld te worden. Op welk gebied doet niet eens meer ter zake.
Tijd wellicht voor een nieuwe leer: Het Terrebelisme.
"Het Terrebelisme wordt gekenmerkt door een ongekend positivisme gelardeerd met extreme voorbeelden om een bepaald punt duidelijk te maken. Mensen die niet over de juiste soort humor beschikken zien het vaak als een zwartgallige leer. Dat is het niet. Integendeel. Het ontstond in de beginjaren van deze eeuw en kreeg al spoedig twee volgelingen. Hun gevierendeelde lichamen zijn te bezichtigen in het Museum van de Overwinning op het Berlusconi-plein
te Amsterdam. Voordat onze geliefde President van de Vereenigde Staten van Europa ons kwam bevrijden van onze gevoelens van inferioriteit stond dit bekend als "Museumplein" vanwege de vele musea die er omheen stonden. Deze hebben volkomen terecht het veld geruimd voor een Museum ter meerdere eer en glorie van onze Grote Aanvoerder en
zijn kameraad Onze Grote Vriend van Overzee, George Double You."

M'n advocaat klonk oprecht opgelucht toen ik hem het goede nieuws van Fer's paspoort vertelde. Vanwege zijn vakantie had ik hem nog niet eerder kunnen bereiken. Wel gaan we nu nog door voor de volledige wettelijke voogdij over het joch.
We zullen doorgaan ende niet opgeven enzo. Groot voordeel is dat de advocaat in kwestie zélf ooit een hoop ellende met kinderbescherming en aanleunende organisaties heeft gehad. Dat scheelt.
Het castingbureau belde nog (was het nu wel of niet buurvrouw Ilse?) om te vertellen dat mijn zoon niet is gekozen
uit de tientallen anderen voor een rol in een reclame-filmpje. Misschien maar goed ook want waarschijnlijk had't hem een dag van school gekost om bij de opnames te kunnen zijn.
Net toen ik op het punt stond om Fer van de NSO op te halen kwam buurvrouw A aan met de intentie samen met mij onze oefeningen weer 'ns te doen maar ja, ik kon niet meedoen vanwege het tijdstip. Onderweg naar De Kikkert zag ik nog buurvrouw M eventjes die net met vriend en haar dochters de deur uitging. Op de opvang eindelijk Jaëll gezien, het pas verworven dochtertje van Ingrid, één der leidsters. Binnenkort is er een borrel te hunner ere. Leuk!
Thuis aangekomen bleek buurvrouw A druk bezig met de Pilates-oefeningen die ze in arren moede besloten had in haar eentje te volgen. Leuk hoor, als je staat te koken met al dat gehijg en gepuf op de achtergrond!
Intussen had de Ferman een nieuw spel op de computer ontdekt. De buurvrouw heeft nog gezellig een hapje mee-gegeten en ik mocht lekker De Wrekers kijken toen zij direkt na het nuttigen der maaltijd vertrok. Intussen houdt Fer
zich bezig met de plantjes in de tuin en verheug ik mij op een rustig avondje werken.
Tante Mary vroeg nog per telefoon of wij dit weekend even langskwamen en was in opperste verbazing toen ik haar vertelde dat onze weekenden doorgaans twee tot drie weken vantevoren zijn volgeboekt.
Hier is dus duidelijk sprake van iemand die dit weblog niet leest. Natuurlijk komen wij op haar verjaring over twee weken even langs en daarnaast heb ik het weekeinde erna gaarne een beetje mijn handen vrij. Dan kan Ferd bij haar logeren. Een punt waar zij gemakshalve ook even aan voorbij gaat is de vraag of hij't überhaupt wel wil. Aardige tante hoor, verders maar wel hoogstvermoeiend. Weet ook nu al bijvoorbeeld dat ik de uren na haar verjaarsfeest vrij moet houden om bij te komen en ook niets moet plannen in de dagen na Fer's logeerpartij. Hij heeft dan al m'n aandacht nodig om weer
in het juiste spoor van opvoeden te geraken. Wat ik hierboven al schreef: vermoeiend maar een goede uitdaging. Net als bijvoorbeeld soliciteren, wat ik voor morgen van zins ben. Er staat een aantal kinderdagverblijven op m'n lijstje die ervoor in aanmerking komen om mij in dienst te nemen. Eén daarvan mag een stempel zetten op het inschrijf-formulier van de instelling waar ik eerdaags met de opleiding SPW-3 kan beginnen. Fingers crossed!