Genegeerd

Gisteren bezochten wij het Stripmuseum in Groningen en vandaag waren wij op een verjaardag. Allemaal erg leuk natuurlijk en ik vind het heerlijk om het leuke met het prettige te veraangenamen...

Afgelopen week m'n administratie bijgewerkt, onderhandeld over een paar opdrachten en leuke dingen gedaan zoals onverwacht vroegere vrienden tegenkomen op straat, nieuwe fysiotherapie-oefeningen ontvangen, dineren bij m'n schoonmoeder en lunchen bij m'n eigen moeder. Donderdag heb ik ook nog'ns gezwommen!

Afgelopen dinsdag wilde ik met m'n vriendin naar de sporthal voor conditietraining maar een bespreking die ik had liep ruim een uur uit en zij kon helaas ook niet. Maar ik hoef alleen nog maar m'n nieuwe trainingsbroek om te zomen en dan kunnen we weer! Ware het niet dat dan mijn aanwezigheid wordt vereist op een ouderavond en later nog bij een potentiële opdrachtgever. De week erop dan maar, hoop ik...

Ooit was mijn reguliere trainingsbroek in de was en dus trainde ik met eentje die eigenlijk iets te krap was.

Een paar dames namen er aanstoot aan dat zij daardoor de contouren van een lichaamsdeel konden zien dat duidelijk anders is dan bij vrouwen. Ik vroeg hen waarom zij naar mijn kruis keken en niet opletten op wat de leraar voordeed èn waarom het wèl okee was dat ik bij hen mij alleen maar hoefde af te vragen of zij overal dezelfde haarkleur hadden. Hierop reageerden de dames beledigd: 'Waarom kijk je naar m'n kruis?' Dat ik even daarvoor hen diezelfde vraag had gesteld werd volledig genegeerd.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ben Gazzara

Verschijnen (Een verhaaltje)

De uren tussen de laatste en eerste bus waren de donkerste van de nacht. Dit waren de uren dat hij zich het meest thuisvoelde in zijn eigen stad.

Zij had wel iets weg van die bekende filosofe. Zij zou het zelfs kunnen zijn! Hij durfde het haar niet te vragen want stel dat het zo was? Wat zou hij moeten - kunnen - zeggen tegen de vrouw van wie hij fan was sinds haar eerste boek? Uit de tijd dat zij nog huwbaar was?

Gelaten stond hij te wachten en verwonderde zich om al die verschillende mensen die hem gehaast passeerden. Daarnaast hadden zij nóg een eigenschap gemeen: stuk voor stuk waren hun ogen gefixeerd op het scherm van hun mobieltje.

Alsof het lot van de wereld afhing van het bericht dat nu elk moment kon verschijnen.