Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
========================================================
Goed nieuws vind ik dat er nog steeds mensen zijn die zich onbaatzuchtig (wie dit woord moet opzoeken weet niet wat dat is) inzetten voor anderen. Zoals deze mevrouw die een meneer blij maakte. Zomaar:
Goed nieuws vind ik ook dat er ook in deze maffe tijden van 'Corona' voldoende te lachen is. Om mensen die niet door hebben dat hun camera al aan staat aan het begin van een beeldbelgesprek bijvoorbeeld:
Kan bevestigen dat katten graag in cirkels zitten. Billy de Kat blijkt geen uitzondering. De foto is in het halfdonker gemaakt, vandaar de wat aparte lichtval en zo.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
==================================================================== Het systeem waar ik mee werk is zó goed beveiligd dat het voor buitenstaanders onmogelijk is stukken van de directie en zo in te zien! Behalve wanneer die stukken gepubliceerd worden.
Mooi. Hoeveel mensen hebben toegang tot dat geweldige systeem?
Alleen maar alle 32.000 medewerkers kunnen werken in de superbeveiligde omgeving. Met elk hun eigen wachtwoord en zo. Superveilig! Het is zelfs niet mogelijk om vanuit de beveiligde omgeving een print uit te draaien op een niet-beveiligde printer dus het is zelfs niet mogelijk een papieren kopie te verspreiden. Alleen op kantoor kun je printen op een zwaar beveiligde printer vanaf een beveiligde internetomgeving op een beveiligde PC.
Prachtig! En als je thuis aan een document wil werken?
Dan stuur ik het aan mijzelf door vanaf mijn super beveiligde mailadres naar mijn privé mailadres zodat ik er bijvoorbeeld in het weekend aan kan werken.
Handig. Dus dan open jij dat zwaar beveiligde document in jouw niet-beveiligde e-mail programma op jouw slecht beveiligde computer thuis en kunt gewoon zonder problemen een zeer geheim document uitprinten op jouw nauwelijks beveiligde printer? En elk van de 32.000 medewerkers kan dat in principe?
Eh ja...maar ze moeten allemaal een geheimhoudingsverklaring tekenen, hoor!
Is het dan niet handiger om geen tienduizenden euro's per maand meer te verspillen aan 'beveiliging'? Want blijkbaar is het ondertekenen van een document door 32.000 mensen voldoende om te voorkomen dat de pers of wie dan ook geheime informatie onder ogen komt.
Nou...eh...ja...eh...
Kortom: ik heb niet veel vertrouwen in 'superbeveiligde' data. Kijk naar de ontwikkelingen rond de 'Corona-app', een door de overheid geïnitieerde applicatie die paranoïde mensen kunnen downloaden om op hun schermpje te kunnen zien wie van de 'stipjes' op hun scherm officieel verschijnselen van Corona vertoont danwel vertoonde. Is het niet veel makkelijker om na ziekenhuisbezoek mensen die het virus hebben of hadden gewoon een grote gele Davidsster C op hun jas te laten dragen?
Hoe dan ook: één van de particuliere bedrijven die de app namens de overheid mag ontwikkelen had al binnen een dag na de presentatie van hun geweldige product een data lek: 'Per ongeluk' (klik) waren de persoonlijke gegevens (inclusief wachtwoorden!) van duizenden gebruikers van een andere app van het bedrijf te lezen in de code van de corona-app. 'Door een menselijke fout' helaas. Doh!
Het is altíjd een menselijk fout want mensen schrijven de codes. Pas wanneer software zelf software gaat schrijven moeten wij ons zorgen gaan maken. Met name wanneer de software zelf software gaat schrijven om de grootste bedreiging op de planeet uit te schakelen. Wat is volgens u momenteel de grootste bedreiging voor het voortbestaan van de planeet?
Maandag was het Koningsdag. Jarenlang was dat (en de voorganger Koninginnedag) hét feest van het jaar: met mijn (toen nog jonge) zoon op een kleedje zitten en onze oude zooi 'verkopen' (maar eigenlijk gewoon de zolder opruimen), met een buurvrouw samen gitaarspelen en zingen (en maar liefst €17 ophalen, ons toegeworpen door aardige passanten (waaronder onze gitaarleraar!) terwijl een enkeling even bleef om mee te zingen), met een paar vrienden en iets meer dan een paar biertjes door de straten van Amsterdam zwalken, genieten van (al dan niet spontaan ontstane) buurtfeesten en festivals, eind van de dag mijn moeder zaliger verblijden met een nieuwe smurf voor haar collectie...dat was intens genieten!
Dit keer lag ik met mooie herinneringen en nare gevoelens in bed terwijl iemand buiten het Wilhelmus probeerde te blazen op een trompet en het verder stil was op straat. Dus na het getoeter trok ik de deken verder over mij heen en legde mijn hoofd onder mijn kussen in een poging de oorverdovende stilte van een stad waarin mensen binnenshuis feest vieren buiten te sluiten.
Een vriendin voelde mij aan van afstand, zong een liedje in op haar mobiel en stuurde mij het zo ontstane bestand via WhatsApp. Met dat ene gebaar gaf zij mij in één keer Geloof, Hoop én Liefde. Ik liet mij uit bed vallen, lag nog even op de grond, raapte mij zelf op, haalde koffie en een praatje bij een lokale ondernemer
en 's middags trok ik met de vriendin in kwestie voor een paar uurtjes de stad in.
Er waren boeken te vinden
Er was een leuk winkeltje open
Het is niet bekend wie ooit deze 'verkeersbollen' van 'tepels'
voorzag en goud verfde. Maar ik vind het wel geestige straatkunst.
Zij en ik aten beiden een bakje ijs. Dit was het mijne.
Maar tien minuten in de rij bij de ijszaak staan! Op Koningsdag!
De gracht in kwestie. De eendjes wilden niet op de foto.
Maar dat had ik hen ook niet gevraagd.
Altijd fijn om het prettige hoofd van Bob Ross te zien.
Hoera! Toch nog een beetje oranje en rare spelletjes in het straatbeeld!
Heel apart om geen ruggen van andere Koningsdaggangers te zien maar een eendenmoeder met haar jongen en ver uit elkaar verspreid kleine groepjes (vaak stellen) mensen die elk op hun eigen manier probeerden iets te maken van de toch wat onwennige situatie die 'Woningsdag' werd gedoopt.
Een uur of wat samen op de kade van een gracht - op gepaste afstand van elkaar uiteraard - een ijsje gegeten en samen in stilte gewoon zitten 'zijn'.
Dat er écht weinig mensen op straat te vinden waren blijkt onder meer uit het gegeven dat ik op de heen- en terugweg welgeteld slechts een vijftal bekenden ontmoette.
Van mijn dochter vernam ik dat zij bij haar in de tuin oud-Hollandse spelletjes speelde met haar zus, moeder en wier partner. Dus ook zij vermaakte zich. En met die wetenschap kon ik die avond mijn bed in met een veel prettiger gevoel dan ik die morgen had.
Om de dag af te sluiten schreef ik een lang e-mail bericht aan een vriend die ver weg woont en ook díe connectie deed mijn hart goed en voelde als balsem op mijn eerder nog zo getormenteerde ziel.
Dinsdag in mijn koffiepauze (was keurig vanaf 9 uur aan het werk want wil mijn leven zo 'normaal' mogelijk houden) nam ik een besluit: interessante artikelen en tot lachen en/of denken aanzettende plaatjes sla ik niet langer op 'voor later' maar daar doe ik voortaan direct wat mee. Intussen ga ik door mijn verzameling reeds opgeslagen artikelen en plaatjes en verwerk ik die in toekomstige blogstukjes of zet ik die klaar voor publicatie. Tijd om ook mijn digitale rotzooi op te ruimen!
Daar ging ik mee verder in mijn lunchpauze: gekookt ei en een banaan met een kopje (gember met kurkuma) thee aan mijn bureau.
Later in de middag nog een bakje thee maar dan delend met een visiterende buurvrouw.
Eind van de werkdag een kop koffie met een andere buurvrouw.
's Avonds tijdig eten en mijzelf prepareren (Waterflesje vullen, kussens opkloppen, zakdoekjes gereed, mobiel op stil na het appen van een paar vrienden dat ik een paar uren onbereikbaar zou zijn) voor een meditatie-sessie die avond.
Daarna een kwartiertje buiten staan kijken naar de sterren, mij afvragend of het niet gewoon luchtgaatjes zijn in het deksel van de glazen pot die wij 'universum' zijn gaan noemen.
Tot een uurtje of twee 's nachts met diverse fijne mensen uit mijn vriendenkring zitten (en oké, liggen) appen: 'Heb je vandaag iets gedaan waar je blij van werd, al was het maar even?' 'Hoop dat in jouw dromen straks Brad Pitt jouw armen om je heen slaat en als hij toevallig niet kan wil ik wel invallen', 'Ik hou van jouw darmen want die houden jou in leven', 'Bisou!', 'Excuus voor de misplaatste dissociatie tussen de associatie en mijn gevoel voor wat jij mij eerder liet weten.', 'Wil je een ijsje?' En niet één keer een bericht dat voor de een was bestemd aan één van de 21 andere personen of app-groepjes waarmee ik die dag chatte getikt!'
Echt het gevoel dat ik een stickertje had verdiend in mijn 'Yeah, I'm a big boy!' boekje.
Misschien zelfs wel met een extra krul door de sticker omdat ik voor een dierbare vriendin een televisie-scène van commentaar voorzag en het aldus ontstane filmpje naar haar opstuurde (Voorzichtig kijken. Alleen grappig voor fans van The Rocky Horror Picture Show)
Was (weer...) laat naar bed maar toch redelijk fit wakker rond een uurtje of acht op woensdag. Rustig een beetje met de kat gespeeld en zo voor ik een bakje yoghurt at, een potje thee zette en mijzelf aan het werk: de administratie van de brouwerij waar ik werk gaat in principe dag en nacht door. Facturen willen worden ingeboekt (en betaald), betalingen dienen geregistreerd en mailtjes van klanten, collega's en leveranciers naar tevredenheid van afzender én ontvanger beantwoord. Dus.
Mijn koffiepauze deelde ik met een pot koffie (doh!) en een buurvrouw. What else is new, right?
Flink wat werk verricht voordat er aan mijn deur werd geklopt: de bovenbuurman was zo aardig mij te komen helpen bij het schoonmaken van mijn keuken en het dichten van kieren en gaten in mijn keukenplafond!
(Na twee uren van poetsen en kitten was hij onherkenbaar!)
Onvoorstelbaar wat er in een enkel gootsteenkastje past!
Ook een beetje uit eigenbelang want de CV-monteur en stukadoor hebben niet heel goed werk afgeleverd bij het dichten van de gaten rond de diverse buizen die het plafond in verdwijnen (oké, dat deel van het werk hebben zij eenvoudigweg achterwege gelaten). Daardoor vliegen mijn keukenluchtjes bij hem rechtstreeks zijn slaapkamer in. Niet altijd prettig. Soms wel.
Had even wat broodjes en pannenkoekjes gehaald bij de bakker om de hoek en die gingen er welverdiend in.
Al met al drie uren achterstand opgelopen met mijn werk maar dat kan ik zonder erg veel moeite op andere tijdstippen goedmaken. Was net weer aan de boekhouding gezeten toen de bel ging: mijn wekelijkse voedselpakket was gearriveerd. Houzee ende zo!
Terug aan het werk maar weer. Een telefoontje. Van de mensen van het voedseluitdeelpunt. Even geholpen dus met het vermorzelen van lege dozen en ander verpakkingsmateriaal en dat in afvalcontainers proppen. In de gang bij de plek van waaruit de vrijwilligers (stuk voor stuk toffe Leute!) hun mooie werk doen in hun strijd tegen voedselverspilling staat een piano.
Het lukt mij maar af en toe weerstand te bieden aan de neiging een deuntje te spelen op een beschikbare piano. Heb niet voor niets ooit twee hele piano-lessen gehad namelijk en als kind een paar trucjes geleerd om het ergens naar te laten klinken van een dame die prachtig kon boetseren en ook eens mijn toen nog jonge hoofd namaakte in klei dat langzaam steeds harder werd.
Alvorens de aldus ontstane buste van mij kon worden gegoten in brons of zo overleed zij helaas. Keurig van ouderdom hoor! Haar man (indertijd een in de kunstwereld bekende restaurateur van schetsen, met Rembrandt als specialisme: een oudere heer op de fiets, onder zijn armen een in standaard bruin pakpapier - en omwikkeld met touwtjes - onbetaalbaar kunstwerk. U had erbij moeten zijn!) volgde haar niet veel later naar hun favoriete hiernamaals. Einde van een hoofdstuk.
Interessant gesprek gevoerd met een buurvrouw (type 'oud besje') van verderop: 'Mot jij nie werrekuh?' 'Nou buurvrouw, toevallig bén ik aan het werk: bij wijze van pauze van mijn boekhoudwerk voor een kleine onderneming ga ik nu even vrijwilligerswerk doen bij een voedseldistributiepunt. Komt u even meehelpen? Alle hulp is welkom!'
'Ik heb geen tijd voor die onzin. Mensen die te weinig hebben motten maar harder werrekuh!' 'Niet om het een of ander, hoor, maar vertelde u mij zelf niet dat u nog nooit heeft gewerkt? Wanneer was u voor het laatste nuttig voor de maatschappij?'
'Ja maar ik hep kinderuh grootgebracht. Da's óók hart werruk hoor!' (zij is Amsterdamse) 'Maar vond u ook niet dat bijstandsmoeders maar moesten werken voor hun geld?' 'Ja, maar da's heeel wat anders!' 'Hoe komt u nu aan geld dan?' 'Me pensioen natuurlijk.' 'Dus u krijgt gratis geld waar u niets voor heeft hoeven doen maar vindt het kwalijk wanneer anderen dat krijgen?' 'Ja moar me man hep er hart foor gewerrukt hoor, foor mêhn penschjioentje!' (zij slist ook een beetje)
'Dus u vindt het normaal dat u profiteert van het harde werk van een ander? Een interessante instelling, buurvrouw. Fijne dag nog en veel plezier met kil en chagrijnig zijn!'
Soms ben ik niet aardig.
Na het vrijwilligen even gezeten bij een van mijn favoriete plekjes aan de waterkant:
Alwaar ik mij even omdraaide en dit plaatje schoot:
Thuis even wat zitten schrijven (dat gaat maar door ook, hè?), appjes beantwoord en mijzelf ingesteld op het ontvangen van de wekelijkse eetvisite. Gezamenlijk kookten wij een lekker maaltje van een aantal ingrediënten uit de die middag afgeleverde tas vol boodschappen, zeiden even 'hallo' tegen een buurvrouw die wij beiden kennen en brachten de avond lachend, pratend en genietend van muziek door, mede mogelijk gemaakt door een vriendin die ons voorstellen voor muziekjes deed.
Nadat hij de deur uit was (zo rond de klok van tweeën) bleek ik nog energie te hebben: voldoende om het grootste deel van de die ochtend ontstane zooi op te ruimen en wat schoon te maken. Gek eigenlijk, dat opruimen en schoonmaken zoveel troep oplevert. Maar ook wel logisch: je vindt spullen waar je makkelijk zonder blijkt te kunnen. Die ene verfkwast waarvan ook een liter peut de haartjes niet meer soepel krijgt? Weg ermee! Tot het lichaam aangeeft dat er een tijd is van waken en een tijd van slapen en je toegeeft aan dat gevoel.
Donderdag lukte uitslapen niet want een bladblazer vond het nodig om aan mijn slaapkamerraam een paar blaadjes te proberen weg te blazen met een bijzonder luidruchtig (en zwaar) apparaat. 'Joh, laat die arme blaadjes met rust of verkoop dat stinkapparaat en koop 200 bezems van de opbrengst!' wil je dan roepen. 'En waarom krijg jij wel gehoorbescherming en ik niet? En wat hebben die arme blaadjes jou ooit aangedaan en kom je over twee uren terug omdat Moeder Natuur ze gewoon weer terugblaast!?' Maar in plaats daarvan sloot ik mijn raam en probeerde nog even verder te slapen.
Voor wie nog niet bekend is met mijn mening over bladblazers:
Een buurvrouw deelde een bakkie troost en dat was voor mij een welkome afwisseling van het verwoed in de weer zijn met klusjes in huis. Beiden bleken wij het besef van de dagen van de week een beetje kwijt te zijn. 'Huh, is het dan geen woensdag vandaag?' 'Nee, het is donderdag.' 'O.'
Verder met schoonmaken van de keukenkastjes en zo dan maar. Mijn woning rook nogal naar schoonmaakmiddel dus de ramen en deuren wijd open en voor een uurtje de deur uit: wandelen,
bij een enkele nog open zijnde winkel even naar binnen en een praatje maken, ontdekken dat er een bankje in het park vrij was en even tot mijzelf komen. Rust.
Een paar stadsvogels (duiven, vermoed ik) was zo aardig om een deel van een seconde voordat ik op de sluiterknop drukte op te vliegen:
Thuis nog even verder met de keuken en de was uit de machine halen en ophangen. Tijd voor een dutje. Gewoon, omdat dat kon. En ook wel een beetje omdat ik moe was na hardhandig uit mijn remslaap te zijn gerukt na iets meer dan zes uren nachtrust.
Bladblazer Badkamer schoonmaken, hapje eten, onverwachte visite binnenlaten en voorzien van een restant vegetarische tomatensoep en een film kijken (Joker!). Een vriendin appte: 'Dit vind jij leuk!' Ik opende de link in kwestie en moest inderdaad hardop lachen. Met mijn ene oog op de film en de andere op mijn mobiele scherm bedacht ik een paar soortgelijke grappen. Hier het bericht in kwestie (klik) met mijn reactie. Voor wie zin heeft om even te lachen.
Oké, zal er nog eentje bij bedenken. Het gaat om wat een kat zou appen als-ie dat kon:
'Hé, kom'ns naar de keuken? Ik heb zin om op de drempel te gaan liggen en plotseling op te staan net wanneer je over mij heen probeert te stappen.'
Voor middernacht mijn nest in. Tevreden na een redelijk productieve dag.
Vrijdag las ik op de Twitters dat mensen die zich graag 'realist' of 'rechts van het midden' noemen op hun achterste benen steigerden (...) toen zij hoorden dat één van de paarden van Prinses Beatrix 'Volkert' heet. 'Dat betekent dat zij het gedrag van Volkert van der Graaf (de moordenaar van Pim Foruyn. Red.) goedkeurt!'
Klinkklare nonsens: de V was aan de beurt in het stamboek en Volkert betekent iets als 'De Sterke'. De logica van 'een eerlijk rechts geluid' volgend zou iedere Nederlander die zijn zoon Joran noemt goedkeuren wat Joran van der Sloot heeft geflikt. Iedereen die zijn of haar zoon Anton noemt fan zijn van Mussert en dús NSB'er. En elk Amerikaans gezin waar iemand rondloopt met de naam John fan zijn van de vermoordde Amerikaanse president John F. Kennedy.
Een bericht op de populaire nieuws site nu.nl verbaasde mij: zou men écht denken dat daders van huiselijk geweld dit bericht (klik) niet onder ogen komen?
Iets na negenen ingelogd in de boekhouding van een zekere brouwerij, begeleid door het geluid van het zachtjes tikken van de regen op mijn raamdorpels. Eerst een stukje dagelijkse administratie, dan de mailbox openen, vragen van collega's beantwoorden en zelf nieuwe vragen stellen.
In mijn lunchtijd kwam er gezellig een buurvrouw op de koffie. Lekker koekje erbij dat heerlijk was om in de koffie te soppen:
Voelde mij wat onrustig dus liep mijn dagelijkse rondje:
paar boodschapjes halen (met name nieuwe peertjes voor een oude lamp) en een kunstenares betrapt op het maken van 'streetart': overal waar zij matrassen ziet staan tekent zij daar een nakend ende ongekleed vrouwmens op. Gaaf! Vind ik:
Daarna wat van mijn energie gebruikt voor het verrichten van een paar voor mij lastige boekhoudkundige klussen en redelijk tevreden de tijd zien verstrijken.
Na het avondeten mij weer geprepareerd voor een meditatie-sessie. Die maakte het een en ander bij mij los en een vriendin voelde dat aan: zij belde op het vrijwel exacte moment dat de goede man 'Dag, allemaal!' zei en kwam niet veel later bij mij thuis. Serieuze praat, muziekjes, liggend lezen, biertje en over en weer grapjes makend terwijl ik mijn was wegstreek, vouwde en opborg maar ook lange stiltes. Gewoon 'zijn.'. Samen. Op minstens anderhalve meter bij elkaar vandaan.
Zaterdag naar mijn zin wat vroeg gewekt door mensen buiten die liepen te verhuizen. Mensen die dat niet gewend zijn schreeuwen wanneer zij een bankstel sjouwen. Als om hun eigen spieren aan te moedigen. Dat is nu eenmaal zo. Eerder die ochtend vroeg maakte ik mijzelf wakker uit een nachtmerrie door met een vuist tegen de muur te slaan. Het was mijn eerste nachtmerrie in ruim dertig jaar!
Nog even - niet slapend - in bed blijven liggen en vervolgens aan de gang met mijn huisje. Het gaat er steeds meer uit zien zoals ik het voor ogen heb. Al kan dat beeld over een week weer anders zijn, natuurlijk. Heb bijvoorbeeld afscheid genomen van mijn grote afvalbak: dat scheelt bijna een halve vierkante meter ruimte. Op een totaal aan woonoppervlak van 38m2 best veel, vind ik. In plaats daarvan staat er nu een eenvoudig plastic (afsluitbaar) prullenbakje in mijn gootsteenkast. Zonder plastic zak daarin. Gewoon een kwestie van iets vaker dan anders naar de container lopen, het ding leeg kieperen en eventueel tijdens het douchen of zo even uitspoelen. Of een nachtje in de regen laten staan om het schoon te maken. Net als in de tijd van die grote metalen afvalemmers met een krant onderin. Voordat iemand plastic zakken verzon.
Een buurvrouw kwam op de koffie en ik mocht op haar mijn fotografie-vaardigheden aanscherpen.
Superlief, niet?
Mijn lunch bestond uit een pannenkoek met spinazie en fêta met een kop thee en een eh...sinaasappel?
Natuurlijk liep ik weer een dagelijks rondje in de buurt
en haalde een paar boodschapjes. Voor het broodnodige contact met anderen. Zo stond ik in de rij bij de kassa met de vroegere fractievoorzitter van de politieke partij waarvoor ik indertijd deelraadslid was. Hij vond het ook leuk mij weer even te zien. Een jonge vakkenvulmeneer herkende mij van een youtube kanaal waar ik een aantal jaren geleden aan meedeed.
Best leuk hoor, om herkend te worden door een onbekende. Overkomt u dat ook wel eens?
Thuis weer even verder met huishouden en het avondeten. Was net even een dutje gaan doen om energie te verzamelen voor de avond toen een vriendin langskwam om een voorwerp te halen dat zij bij een eerder bezoek per abuis had laten liggen. Natuurlijk stapte ik direct uit bed toen zij op mijn slaapkamerraam klopte. Even vergetend dat ik mij niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst met (nacht)kleding aan geslapen heb.
Toen ik klaar was voor bed keek ik nog even in mijn WhatsApp-geschiedenis van deze dag: met maar 11 mensen en groepen appjes en grappjes (grapjes per app) zitten uitwisselen! Dus dáárom voelde ik mij zo kalm. Ha!
's Avonds tot na middernacht zitten schrijven en het opruimen van favoriete bladwijzers in mijn browser. Fijn om daar tijd en rust voor te hebben!
Zondag 's ochtends lekker rustig aan gedaan: beetje schrijven, beetje eten en thee drinken (gember met kurkuma), beetje lezen ('The Memory of Earth' van Orson Scott Card is boek nummer drie (dacht dat ik dankzij 'social distancing' wel wat meer tijd zou hebben om te lezen. Niet dus.) van dit jaar en beschrijft een planeet waar de mensen via genetische manipulatie de wil tot zelfstandig denken is ontnomen. Maar de betreffende Hogere Machten verliezen langzamerhand hun greep op de mensheid en langzaam maar zeker worden de mensen 'vrij'. Maar wat doen zij met die herwonnen vrijheid?)
Bij mijn vrije schrijfwerkzaamheden hoort ook het afspeuren van sociale media. Voor ideeën maar ook voor het stellen en ontvangen van vragen. Mede op die manier kom ik aan inspiratie. Mijn 'gedachtentrein' werd onderbroken door een Messenger-bericht van een vriend. Hij stuurde mij een link naar een website waarop schrijvers bewust valse informatie plaatsen. Beetje jammer. En dat liet ik hem ook weten: 'Deel jij altijd informatie zonder de bron te controleren of geloof jij misschien wat er op een website waar het woordje 'truth' in de URL staat waardoor jij 'weet' dat de informatie 'waar' is?
Persoonlijk besteed ik mijn tijd liever niet aan het lezen van samenzweringscomplotten maar wanneer de informatie letterlijk levensbedreigend is ('Laat je kinderen niet vaccineren want De Geheime Wereldorde wil een chip implanteren in alle wereldburgers!') kan ik het niet laten in te grijpen.
Had een vriendin lange tijd (ach, wat is een week of acht nou helemaal? Nou, voor ons was dat best lang.) niet gezien dus haar bezoek was meer dan welkom. Thuis even met een kopje thee zitten bijkletsen en daarna aan de waterkant gezeten. Met flesjes bier en glazen. Maar zonder opener. Dus wij spraken voorbijgangers aan op hun eventuele vakkundigheid een bierflesje te openen met hulp van een aansteker. Gelukt! En dat terwijl wij keurig afstand bewaarden van elkaar en van de voorbijgangers. De leuke hond die even bij ons kwam snuffelen niet meegerekend.
Stomtoevallig hebben zij en ik hetzelfde type spiegelreflexcamera (voor de liefhebbers: een Canon EOS 450D) en zij kon mij het een en ander leren over het apparaat omdat zij er meer ervaring mee heeft. Fijn! Want leren is leuk.
(Had geen zin mij te scheren. Oké, sleep mij maar voor de rechter.)
Een prachtige stadsvogel
Het trouwe Lenovo Motorola G5 mobieltje was ook mee:
Met haar mobiel schoot zij dit plaatje:
Proost!
O ja, iets nieuws rechts boven in mijn blog: een banner om bloggers te lokken hun blog te laten opnemen in een overzicht van weblogs in het Nederlands taalgebied. Doet u gezellig mee met deze bijkans antieke vorm van 'social media' (klik)? Zou ik leuk vinden!
Posts
