Calipari




Dat ik ziek op bed lig wil niet zeggen dat ik helemaal verstoken blijf van nieuws uit de buitenwereld.
Zo is mij wel degelijk ter ore gekomen dat "de Amerikanen" weer'ns een stommiteit hebben begaan:
Giuiliana Sgrena was bevrijd door de Italiaanse geheime dienst met name in de persoon van Nicola Calipari.
Zij was ontvoerd door vermoedelijke aanhangers van Saddam Hussein maar toen zij er lucht van kregen van Sgrena graag anti-amerikaanse stukjes in haar krant publiceerde én er bovendien 5 miljoen tegenover de vrijlating stond was het pleit snel beslecht. Jammer alleen dat de Italianen zo ego wilden zijn en niet de eer van de bevrijding aan de Amerikanen lieten. Hadden zij maar op z'n minst een Amerikaans escorte aangevraagd dan hadden de rednecks zich niet zo in hun kruis getast gevoeld en de auto met daarin ondermeer mevrouw Sgrena en haar nu dode bevrijder Calipari wellicht gewoon door laten rijden. Of was het nu toch een ongelukje?


Helaas voor Ferdinand en veel andere kinderen is de sneeuw vandaag grotendeels de geschiedenisboekjes van Erwil Krol ingeschreven. Toch heeft m'n zoon er gelukkig flink van genoten. En hij niet alleen: ook een meisje en haar vader aan wie hij met graagte zijn slee tijdelijk afstond genoten nog van het sleetje rijden. En ik? Ik geniet alleen maar van die berichten. Zelfs TV-kijken vergt een grote inspanning. Een voortdurende zeurende hoofdpijn valt mij lastig maar gelukkig zijn m'n dromen weer een beetje normaal. U weet wel: verdwaald raken in een enorm kantorencomplex op zoek naar het toilet, bijvoorbeeld. Of pakjes stapelen in een warenhuis waar geen einde aan komt. Stop mezelf toch maar vol met kleinigheidjes te eten om een bodempje te hebben voor de vitamine-preparaten opdat ik in de loop van de week weer de handen kan laten wapperen.

Prachtig



Het heeft wel wat als het laatste wat je hoort voordat je in slaap valt het gezang is van een negenjarig jochie dat blijkbaar goed in z'n vel zit. Dat bleek ook vandaag toen hij belde vanaf verblijfadres "oma": de slee doet het nog erg goed en hij is lekker enthousiast bij het WK-schaatsen kijken. Zelf zit ik nog iets minder goed in m'n vel.
Wel had ik opeens weer trek in chocola. Goed, toen ik een stukje nam werd ik stante pede misselijk maar toch, het begin is er. Vandaag voor het eerst sinds dinsdag koortsvrij en dankzij de goede zorgen van buurvrouw Angélique zit ik voorlopig niet om paracetamol verlegen. Bovendien had zij een lekker maaltje voor mij gekookt: rijst met kip.




"Aan Uw stem te horen bent U in de zeventig. Klopt dat, mevrouw?"
Ik voelde me al niet helemaal topfit en dan zo'n opmerking te verduren krijgen van zo'n marketingbureau-onderzoekventje...AAARRRGGGHHH!




Het mooiste eerbetoon aan Rinus Michels vond ik wel het pruillipje van Ruud Gullit bij de minuut stilte voor zijn oefenmeester. Zo'n grote stoere kerel die z'n emoties niet de baas kan. Prachtig, toch? Bijna net zo fraai als het idee van Hans Wiegel als minister-president van dit geweldige land...



(En nu snel niet meer duizilig zijn. Het wordt zo langzamerhand knap irritant. Probeer maar'ns te typen als je toetsenbord beweegt!)