Au revoir!

Au revoir!

Eventjes had ik eergisteren het Palestijns/Israëlische vraagstuk aangehaald. In reaktie op een reaktie haalde ik het probleem aan van een generaties lopend conflict: de conflictsituatie wordt op een gegeven moment de normale situatie voor verreweg de meeste mensen die erin leven. Een situatie van vrede kan men zich niet voorstellen en dat is een van de redenen dat men niet erg hard z'n best doet om een situatie die afwijkt van het normale te bereiken. Maar wat kun je daaraan doen? Bitter weinig, lijkt mij, of heeft U nog een ideetje?

En als U dan ook ideetjes heeft om wereldwijd een einde te maken aan corruptie zodat mensen als ex-VN medewerker Benon Sevan niet meer rijk kunnen worden over de ellende van hongerende mensen?
Zou fijn zijn. Door meneer Sevan's gesjoemel met olie-voor-voedsel gelden zijn er kinderen met honger naar bed gegaan. De Cypriotische schurk moet het gestolen geld verdubbelen uit eigen zak en terugstorten in de kas van het programma. Daarnaast mag hij een maand lang alleen maar water drinken en absoluut niets eten. Voelt hij ook'ns even hoe het is om honger te lijden. Zal'm goed doen. Helaas (en soms maar goed ook) is het niet aan mij om straffen op te leggen aan witteboordencriminelen.

Wat mij zeker goed zal doen is een weekje weggaan en werken aan de vader/zoon relatie.
In het kader van het sturen van kaartjes (niet veel hoor) vandaag m'n adresboekje een beetje bijgewerkt. Naar mijn bescheiden mening staan er iets te veel doorgestreepte namen in. Het zijn de namen van hen die mooit meer een kaartje zullen ontvangen om de eenvoudige reden dat zij het tijdige met het eeuwige hebben verruild.
Vooralsnog verruilen wij onze Amsterdamsche residentie voor die van vriend Philip in Parijs. Buurvrouw Angélique kwam ons nog een Bon Voyage wensen en m'n moeder logeert hier teneinde ons in de vroege morgenstond te kunnen uitzwaaien.

Rest mij alleen nog maar te typen:

Au revoir!

Onderweg

Onderweg

De identificatieplicht kent al twee meevallers: eentje voor de overheden die ruim 1,5 miljoen euro konden bijschrijven aan geïnde boetes voor het niet dragen ervan en de andere is voor paritculieren en andere criminelen die heden ten dage veel meer geld kunnen vragen aan criminele organisaties voor hun "zoekgeraakte" identiteitsbewijs. Dit wordt gestaafd door het feit dat het aantal "verloren geraakte" identiteitsdocumenten met ruim veertig procent is gestegen ten opzichte van dezelfde periode volgend jaar. Persoonlijk kan ik wel wat extra geld gebruiken. Iemand een paspoort kopen? Nu voor maar duizend euro! Dan haal ik wel een nieuwe voor 120 en kan het feestje zich herhalen. (Even voor de slaafjes van Remkes en anderen die weigeren hun eigen hersens te gebruiken: dit was een grap.)

Tsjonge, dat valt niet mee dat online zetten van m'n foto's. Toch staan er weer een paar.
Nog maar een paar pakjes hoeven te worden ingeplakt en/of ingescand. Voor het einde van de zomervakantie van m'n kinderen zit deze titanenklus er wel op. Als volgende klus staat het uitsorteren van een tas met zo'n dertig kilo aan papierwerk op het programma. Ik verheug mij al op het einde van die klus en wie weet wat voor leuke papieren ik nog tegenkom?

Onderweg bij het folderen namens een partij die voor mij een Speciale Plek inneemt kwamen m'n zoon en ik geen bekenden tegen. Een in de verte lopende buurvrouw en een kop uit het raam stekende buurman daargelaten. Ferdinand ging liever met z'n vader mee folderen dan buitenspelen. Samen hadden wij ons verder ten taak gesteld restanten uit de koelkast op te maken met het oog op ons nakend verblijf in het buitenland. Zo begon de Ferman met het maken van kaasbroodjes en zette ik mij aan de pisang goreng. na een kortstondige ruzie over het nut van tandenpoetsen, luisteren en dergelijke kwam de avond tot een goed einde.