Vrij



"Ik ben vrij" stond er op het Eigenwijsje dat ik eergisteren trok uit handen van m'n zoon.
"Volgens mij ben je dat binnenkort écht, pap," reageerde hij. Hoe weet hij nu dat ik op het punt sta mogelijk mijn huidige werkgever op korte termijn te verlaten? Wie heeft'm dat verklapt?


Sommigen noemen het dapper wanneer je radicaal een andere weg inslaat in je leven. Indertijd (nu ruim een jaar geleden) sprong ik in het diepe (én in het duister) door mijn betrekking als boekhouder in te ruilen voor eentje als groepsleider kinderopvang. Nu sta ik op het punt toe te geven dat dat misschien toch niet zo'n goede keuze is geweest. Mentaal ben ik mij al aan het voorbereiden op het toegeven van deze "nederlaag" maar verstandelijk wil ik er niet aan omdat de feiten (én meer tijd én meer geld om leuke dingen te doen met m'n kinderen wanneer ik zou stoppen) tegenspreken dat het een verkeerde beslissing zou zijn. Dus wat te doen?


Vanmorgen waren wij deelnemers aan les 2 van de door de stichting aangeboden cursus communicatie & observatie. Je leert er leuke dingen. En je leert er je collega beter kennen...



Op het werk ben ik een stief uurtje bezig geweest met het invullen van de formulieren "declaratie extra gewerkte uren vaste werknemers". Hoezo meervoud? Welnu: sinds 1 januari jongstleden is de procedure vereenvoudigd (voor wie is mij nog niet geheel duidelijk). Eén formulier is voor het declareren van extra uren. Het andere formulier is voor het declareren van extra uren. Het verschil is dat met het éne formulier de werknemer kan kiezen tussen uitbetaling in pecunia en uitbetaling in extra uren en met het andere formulier de extra gewerkte uren alleen maar mag laten uitbetalen. Beide formulieren moeten worden ingevuld en dienen bovendien andere data te vertonen. U bent er nog na deze verhandeling? Dat is knap!


Bijna net zo knap als van de Israëli's en de Palestijnen om bijna een hele week door te komen zonder elkaars (of eigen!) burgers op te blazen!


Vanwege een voetblessure vanavond niet naar Pencak-training. In plaats daarvan zal het kijken naar een actievolle hersenloze speelfilm mij tijdelijk moeten doen vergeten dat ik doorheen het telefoongesprek met haar moeder mijn dochter op de achtergrond hoorde zonder dat ik haar kon spreken."Nee." kan ik volmondig antwoorden op de onuitgesproken vraag van diegenen die denken dat ik mij verveel en om die reden graag uren van mijn tijd aan hen geef. Voor die personen en instanties volgt hier een newsflash:"Laat mij met rust!" Alstublieft. Dankuwel.

Vliegen


Uit het werk naar huis gevlogen om bij aankomst te horen:
"Pap, over zes minuten moet je op school zijn voor het rapportgesprek."
Terwijl Ferdinand zijn snel door zijn vader klaargemaakte kopje kippesoep opslurpte,
hoorde ik van zijn juffen hoe het op school gaat met de manlijke vrucht mijner lendenen.
Nodeloos te vertellen dat het heel goed gaat met hem, getuige de aantekeningen op zijn rapport. Het liefst zit hij in zijn eentje te werken maar als het hem gevraagd wordt doet hij enthousiast mee met groepsactiviteiten. Hij is secuur en zeer serieus en zijn grappen worden niet door iedereen begrepen.




Weer thuisgekomen warmde ik mijn eigen kommetje soep op terwijl de inmiddels gearriveerde buurvrouw Johanna mij op de hoogte bracht van een kort bezoek van buurvrouw Angélique vooraleer zij zich met de inhoud van Fer's rapport bemoeide.

Niet veel later nadat buurvrouw Johanna vertrokken was belde m'n moeder terwijl ik net een brief aan het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties afmaakte, verzond en publiceerde. Ferdinand had haar eerst aan de lijn en verzuimde over zijn rapport op te scheppen. Daarvoor moest hij na mij oma weer te woord staan. De telefoonhoorn was nog warm toen-ie weer ging terwijl ik bovenstaande alinea invoerde.

Nu maar hopen dat de rest van mijn avond rustiger verloopt dan die van de kersverse minister van buitenlandse zaken van Amerika, Condoleezza Rice. Zij moet nagenoeg in haar eentje Israel en de Palestijnen samen brengen en ondertussen de politieke betrekkingen met Europa verbeteren. Handig als het mis gaat: dan kun je gewoon één iemand de schuld geven...Ook zou ik niet graag in de schoenen staan van de wetenschappers die het groene licht hebben gekregen om zich met het klonen van menselijke embryo's in te laten. Je moet er toch niet aan denken dat je geen tijd meer hebt voor leuke dingen, zoals het luisteren naar je zoon die een verhandeling houdt over de Riddertijd terwijl zijn vader diens bijna-dagelijkse dagboekstukje intypt...;-)







Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Paul "Pistolen Paultje" Wilking.