Hebben

Het vorige stukje was stukje nummer 3001 op dit weblog...

Onlangs werd er weer eens een artikel van mij geplaatst op de opiniewebsite Amsterdam Centraal en bovendien schreef ik een paar verse korte verhaaltjes. Een handgeschreven kladversie ervan werd door mij verloot onder een aantal volgers op Twitter. Nu ligt een verhaaltje van mij (met op de achterkant een boodschappenlijstje!) in Wageningen...

Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut die een onwillige dijbeenspier van mij onder handen nam: de quadriceps met name. Daarna ging ik naar de huisartsenpost voor mijn wekelijkse anti-allergie prikken maar dat ging niet helemaal goed en de huisarts wilde mij niet naar mijn (vrijwilligers)werk laten gaan...

Onderweg kwam ik nog een oude (nu ja, ze is vrij jong maar u begrijpt wat ik bedoel) bekende tegen. Vaak is het leuk om vrienden en collega's te spreken. Zeker als je niet verwacht hen te zien of te horen. Zoals die collega van 22 jaar geleden die ik op straat tegen het lijf liep. Of die groepsgenote uit een traject waar ik in mee liep. Op een feest, afgelopen zondag, sprak ik een vroegere opdrachtgever die er toevallig ook bleek te zijn. Helaas ging het met hem even iets minder: hij zit in een rolstoel na een ontmoeting die zijn voet had met een schorpioen.

De dag voor wij op wintersport gingen werd ik gebeld door een vriend. Hij vertelde dat hij helaas niet aanwezig kan zijn bij ons voorgenomen huwelijk omdat hij nog maximaal een paar weken te leven heeft. Dat zijn de minder prettige berichten. En ja: als iemand die je kent wat ergs overkomt trek je je dat meer aan dan wanneer een paar honderd onbekenden worden getroffen door een ramp.

Mensen zijn raar. En duizenden daarvan stoppen vrijwillig iets in hun neus wat niet lang daarvoor bij een ander in de darmen zat. Dan heb ik het over gebruikers van cocaïne. Dan zijn er ook nog mensen die de luxe van huis opgeven om in een tent te gaan liggen koukleumen om 's nachts een bijzonder vies toilet te gebruiken om daarna struikelend over van alles en nog wat, met de voeten in natte aarde terug te kruipen in een slaapzak. Vrijwilig. En ervoor betalend! Dan heb ik het over campinggasten.

Met het huidige weer (zo koud was het nog nooit in Nederland in maart sinds 1922 of zo) moet je er niet aan denken om op de camping te zitten. Maar ziek thuis is eigenlijk ook niets. En dat terwijl ik naar het ongetwijfeld weer oergezellige Blogbal had gekund. Geluk bij een ongeluk is dat mijn vriendin ook ziek is en dat wij dus steun aan elkaar hebben.

Waarom

Mijn vorige stukje was exact het 3000ste stukje dat op dit weblog verscheen en ik hield dus een bescheiden feestje...

Het feest rond de kroning van Koning Willem-Alexander is begroot op 7 miljoen euro. Dat is in wezen geld van de belastingbetaler want de gemeente en de overheid moeten dat geld toch ergens vandaan halen. De financiële steun van 48,3 miljoen euro aan voetbalclub PSV werd niet gemeld aan 'Brussel', noch aan de belastingbetaler. 'Daar melding van maken was gewoonweg geen tijd voor', aldus een woordvoerder van de gemeente Eindhoven.

Zaterdag werkte ik niet in Eindhoven maar in Utrecht om zondag mijn opwachting te maken op een feestje in Geertruidenberg.

Donderdagmiddag was ik in Tilburg voor een fotoshoot die direkt verband houdt met een nieuwe entertainment-opdracht: de BurberMini's, (door D.K.O.P.-casting) als deel van De Burberrys.

's Avonds op donderdag waren mijn vriendin en ik bij de voorstelling Richard III van het Barlaeus muziektoneeltheater-gebeuren. Veel muziek, veel dans en een klassiek verhaal in een modern jasje. Vrijdagochtend droeg ik geen jasje bij het aquajoggen maar voelde ik mijn spieren goed zitten! Thuis lopen opruimen, schrijven en strijken tot het tijd was voor een werkbespreking aangaande weer een andere entertainment-opdracht. Veel ervan is nog onbetaald maar eerder te zien als promotie. Ook nuttig.

Dat hele gedoe van mensen blij maken als entertainer begint verdacht veel op werk te lijken...;-) (En voor de liefhebbers: nee, hier en nu geen 'bruggetje' gebaseerd op het woord 'nuttig'.)

Ooit werkte ik bij het GAK, de voorloper van het UWV. Dat is een semi-overheidsinstelling die werkloosheidsuitkeringen verzorgt en ook ziektegeld uitkeert. Per vijf beambten (ongeveer) zat er één dame (Nooit heren. Gek eigenlijk, achteraf gezien.) op de typekamer. Je schreef (met een pen, jongens en meisjes!) een conceptbrief die na goedkeuring door de chef door die dame werd uitgetypt. Dan ging de brief terug naar de chef die de brief controleerde op spelfouten en andere onjuistheden. Na die laatste goedkeuring mocht je zelf als beambte je handtekening onder de brief zetten waarna die weer terugging naar de dame van de typekamer die de brief in een envelop stopte en frankeerde.

Ik herinner mij een mevrouw die niet bekend was met de planologie van Amsterdam en 'Transvaalstraat' doodleuk veranderde in 'Frans Vaalstraat' want, zo zei zij 'Dat klinkt toch veel logischer?' Gevolg was dat de hele procedure van voor tot achter opnieuw moest worden gevolgd. Dus wie zich ooit afvroeg hoe het kwam dat brieven van gemeentelijke instellingen er zo lang over deden om te arriveren: u heeft nu uw antwoord.

In 1992 kregen wij terminals op de afdeling. Daarin zat een tiental standaard brieven verstopt waarbij je alleen nog maar zaken hoefde aan te passen als naam, adres, datum en bedrag. Het was ook mogelijk meer zinnen aan te passen maar dan moest je wel eerst een functietoets indrukken en velen vonden dat ingewikkeld. Zo kwam het dat er weliswaar op de envelop stond "De heer A.J. de Vries" maar de aanhef van de brief luidde: "Geachte heer/mevrouw,". Tegenwoordig kan het allemaal veel beter en sneller en efficiënter maar lijkt het alleen maar trager te gaan.

Kan iemand mij uitleggen waarom?