"Papa?"-"Ja, schat?"-"Kvinjelief!"


Wat een manier om de dag te beginnen!





Het is gebeurd. Op de oversteekplaats bij Fer's school heeft een ernstig ongeval plaatsgehad.
Al jaren dringen wij (ouders, schoolleiding, medezeggenschapsraad, buurtbewoners) bij de stadsdeelraad aan op vergroting van de veiligheid rond de bewuste oversteekplaats.
In vijf jaar tijd heeft men welgeteld twee maatregelen getroffen: het plaatsen van een geel verkeersbord op A3-formaat met opschrift "Pas Op! Overstekende Kinderen."
en het opnieuw witkalken van de zebrastrepen op het wegdek.
Het bord was in eerste instantie achter een boom geplaatst en pas na zes maanden van aanhoudend schrijven en bellen heeft men in alle wijsheid bedacht dat het wellicht beter vóór de boom geplaatst kon worden zodat automobilisten (zolang zij tenminste niet harder rijden dan zo'n twintig kilometer per uur) het bord ook daadwerkelijk kunnen bemerken.
Een jaar geleden is het bord weggehaald en vervangen door een vierkant blauw geval zonder tekst maar wel met een plaatje erop van een volwassene die met een kind samen gebruikt maakt van een zebrapad.
Vandaag gaat er van mijn hand een brief uit naar de voorzitter van de stadsdeelraad Oud-West.
Daarin zal ik bovengenoemde in iets andere bewoordingen herhalen. Bovendien voeg ik er aan toe
dat de politie achter mij staat dat ik -wanneer er een dode valt- de stadsdeelbestuurders zal aanklagen wegens dood door nalatigheid.





Steeds meer vragen worden gesteld bij de toewijzing van contracten aangaande de weder-opbouw van Irak. Opvallend veel regeringsgeld wordt op voornoemde wijze gesluisd
naar de bankrekeningen van hooggeplaatste Amerikaanse regeringsleden, hun vrienden en familie.






Bij het voorlezen waren beiden in slaap gevallen. Gedurende de nacht bemerkte Ferdinand zijn foutje en verliet het bed van zijn zus om het zijne op te zoeken. Toen hij zich 's morgens vroeg weer bij haar wilde vervoegen kwam hij erachter dat zij niet in haar eigen bed lag maar opgekruld tegen haar vader aan lag te slapen...




Gisteravond is buurman Leon nog even langsgeweest met een vraagje en buurvrouw Miriam
met een warme wintermuts die Eva had vergeten mee te nemen.
Vanochtend gezellig staan babbelen met Odille, moeder van Ishtara, een klasgenote van de Ferman en later in de supermarkt met Aoife. Zij vertelde dat zij al veel over Eva had gelezen (waar dan? vroeg ik mij eventjes af) maar haar nog nooit had gezien! Welnu: vandaag had ik Eva bij mij dus kon zij met eigen ogen aanschouwen wat een geweldig leuk meisje dat is en hoezeer zij op mij lijkt. Met name aan de ogen kon Aoife zien dat Eef en Fer broer en zus zijn.

"Papa?"-"Ja, schat?"-"Ik weet dat ik't kan maar ik weet niet zeker of't me lukt."




Moe maar voldaan zit ik hier op m'n zitbal achter de pc.
Sinds m'n laatste postje heb ik weer wat enerverende momenten beleefd.
Nadat ik de noodzakelijke dingetjes had gedaan had ik voordat de tram gehaald moest worden nog even wat tijd over. Die werd besteed aan het zitten luisteren naar een verliefd stel dat met groot enthousiasme op straat spelend "Hotel California" ten gehore bracht. Hij speelde gitaar en zij zong. Kon het niet laten enkele regeltjes mee te zingen en hen vervolgens te bedanken voor hun muziek. Zij bedankten mij voor de waardering en speelden verder terwijl ik even later met "mijn" kinderen speelde...




Mocht van mijn lieve collega weer'ns eerder weg omdat zij wist hoe krap mijn schema in elkaar stak. Zo kwam het dat ik tijd had om de banden van m'n step op te pompen en een nieuw voorlampje te installeren terwijl m'n moeder voor het eten zorgde.
Na een fijne maaltijd en evenzo fijne knuffels van en met m'n moeder, m'n zoon en buurvrouw Angèlique toog ik naar Het Gespuis. Onderweg kwam ik Paul tegen, één van de Hippies From Hell, waarmee ik meteen maar een afspraak maakte.




Het repeteren ging zo voortvarend dat ik er in slaagde ruim op tijd op Centraal Station te zijn om een treinkaartje en een boekje voor onderweg te kopen. In de centrale hal zag ik een bekende: de dame die ik eerder op de dag had horen en zien zingen in de Kinkerstraat. Beiden bleken wij ietwat te vroeg voor onze afspraak en besloten gezamenlijk de wachttijd te doden. Na een tiental minuten van kletsen konden wij maar tot één logische gevolgtrekking komen: wij stonden op elkaar te wachten!




Een treinritje van anderhalf uur bracht ons naar station Tilburg alwaar wij werden opgewacht door een tweetal leden van de organisatie. Zij brachten ons per automobiel naar ons nachtverblijf: Het Efteling Hotel! Na een heerijk bad en een veel te korte nachtrust waren Liz en ondergeteknde keurig om zes uur des ochtends om de afgesproken plek voor de "first call". Zo'n twee uren kostte het om ons in kostuum te hijsen en te voorzien van de nodige make-up en dergelijke. Eén van onze mede-slachtoffers van de baardaanplakpraktijken van de aanwezige visagisten bleek een oud-collega: Ik bleek een paar jaar terug met hem te hebben samengewerkt. In Swansea (...)




Na een dag vol met fantastische medewerkers kan ik concluderen dat ik U mag aanraden naar de nieuwe Ketnet versie van "The Storyteller" te gaan kijken.
En dan vooral naar de aflevering "Sneeuwwitje en de zeven dwergen".
Let vooral ook op de ogen van Sneeuwwitje: die zijn van niemand anders dan van actrice Aukje van Ginniken, Charlie Fischer in Goede Tijden, Slechte Tijden (GTST).




Bij thuiskomst trof ik een schone keuken aan én m'n moeder. Zou het een met het ander te maken hebben? Ferdinand kwam vlak na z'n vader thuis en met z'n drietjes genoten wij van een gezellig samenzijn. Na het eten kwam er een vierde gezelligerd bij: m'n dochter Eva. Na uitgebreid speelplezier waarbij Superfer een belangrijke opvoedkundige bijdrage leverde zit hij nu z'n zusje voor te lezen...