Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Deze lolcat vraagt zich af wat mensen nu eigenlijk willen van de overheid:
'De overheid moet zich niet bemoeien met mij en mijn mensen!
En als er iets mis gaat, komt dat omdat de overheid zich niet met ons bemoeide.'
Goed nieuws vind ik dat de EU met een nieuw pakket regels (klik) komt waardoor de internetmarkt niet langer beheerst hoeft te worden door een handvol giganten als Amazon, Google, Apple en Meta. Maar ook Booking.com moet voortaan eerlijker spelen en Bol.com mag van mij ook in dat rijtje.
Concreet betekent het bijvoorbeeld dat iPhone gebruikers eerdaags ervoor kunnen kiezen om de Browser Safari niet op hun telefoon te hebben en wordt het mogelijk om vanuit bijvoorbeeld Signal iemand een bericht te sturen die WhatsApp gebruikt of vanuit iMessage naar Insta DM.
Wie wil betalen voor een app kan nu uitsluitend de betaaldiensten van Apple of Google gebruiken. Dat monopolie is straks voorbij want de techreuzen moeten andere betaalmethodes toestaan.
Het is mij een genoegen u kennis te laten maken met oppaspoes Mosh:
Wanneer in een land de mensenrechten worden geschonden is dat natuurlijk heel erg supererg! Dan treffen 'wij' (de rijke, westerse landen) sancties en sturen wij er desnoods een VN vredesmacht op af om de betreffende heerser te onttronen en de bevolking te helpen. Behalve wanneer wij goede zaken doen mat dat land, uiteraard. Dus daarom konden de Olympische Spelen gewoon in China werden gehouden zonder dat men zich druk maakte over de onderdrukking van de Oigoeren. Daarom kan het WK voetbal gewoon in Qatar worden gehouden, al zijn de stadions gebouwd met slavenarbeid. Daarom moest de burgerbevolking van Afghanistan boeten voor '9/11'. Terwijl de kapers uit Saudi Arabië kwamen.
Wat vindt u: moeten burgers gestraft worden voor de wandaden van hun heersers?
===========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer ===========================
Maandag werd ik bij het koffiedrinken bijgestaan door een buurvrouw. Zij zag dat ik flink bezig was mijn woning te ontspullen. In de uren ervoor had ik al wat wat eindes geknoopt aan losse touwtjes. Vooral mentaal. Na haar vertrek maakte ik een einde aan mijn samenwerking met mijn huidige klantmanager. Telefonisch, want dat vind ik wel zo netjes. Al had zij mij niet netjes behandeld. Persoonlijk vind ik het altijd erg jammer als mensen weigeren de verantwoordelijkheid te dragen voor hun handelingen.
Zo heeft zij voorkomen dat ik zowel aan een opleiding kon beginnen alsook (betaald!) aan de slag kon bij een beveiligingsbedrijf. Zowel als planner alsook als beveiliger. De contracten waren al in orde gemaakt maar na een gesprek met haar )'Ik acht meneer Weijnschenk ongeschikt als werknember bij uw bedrijf') trok men het aanbod in.
'Ja maar het kan toch toeval zijn dat zij na een gesprek met mij op hun besluit terugkwamen?'. 'Wat heb jij hen dan precies verteld?' Met 'Ik vind het erg naar dat jij een klacht over mij hebt ingediend!', gaf zij mij geen antwoord op mijn vraag. Beetje jammer. Wel lief dat zij een paar keer voor mij bad. Maar 'thoughts and prayers' zijn niet voldoende als je niet je werk doet. Vind ik.
Opvallend in het nieuws vond ik deze dag de bekentenis van de lijsttrekker van het FvD op Urk dat hij toegaf maar te hebben gedaan alsof hij een fan was van Thierry Baudet. De vergelijking met ratten die een zinkend schip verlaten, drong zich aan mij op.
's Avonds vierde ik - samen met vele andere Broeders - het Maçonniek Nieuw Jaar. In vele culturen is het traditie om stil te zijn bij het gegeven dat de dagen langer worden en de nachten korter. Zo stond ik in deze ruimte met een 15-tal anderen naar mooie woorden en dito muziek te luisteren. Kunt u zich voorstellen hoe het voelde dat het Oekraïens volkslied door deze zaal galmde?
Wij waren met iets minder Broeders dan gepland want een paar leden van onze club lagen thuis met covid-19, danwel in quarantaine omdat een huisgenoot het virus had opgelopen. Soms vergeten wij het wel eens, maar er waart nog steeds een potentieel dodelijk virus rond, mensen!
Na het heerlijke eten
liep ik langzaam naar huis. Huh, ging je niet met de tram? Nee, de straat is opgebroken en voor een tram is het lastig om zonder rails door zand te baggeren.
Dinsdag dronk ik koffie met een buurvrouw en kon ik lekker een paar uren aan het werk zonder mij druk te maken om mijn aanwezigheid op Twitter. De dagen ervoor had ik namelijk al tientallen berichten voor de dagen erna ingepland. Eventueel reageren komt dan later wel.
Had dus al best veel gedaan toen een vriendin zich aandiende voor het avondeten dat ik haar aanbood in ruil voor haar hulp met het eindelijk inscannen van oude foto's. In het analoge tijdperk werden die ingeplakt in een stuk of twintig albums en die nemen veel ruimte in. Er zitten ook albums tussen uit de nalatenschap van mijn moeder en die van de moeder van mijn zoon. Vaak staan er dus mensen op die ik niet ken. De foto's waar de dames zelf op staan hebben voor mij dan nog wel waarde maar wat moet ik met de rest? Foto's van kennissen van mijn moeder zaliger en van vroegere Indische 'ooms' en 'tantes'* wil ik schenken aan een museum. Wellicht dat een student sociologie er nog wat aan heeft of dat ooit een bezoeker van zo'n museum blij kan uitroepen: 'Hé, dat was mijn oma!'. Bijvoorbeeld.
*Indische kennissen van een oudere generatie worden 'oom' of 'tante' genoemd. Zijn het kennissen van dezelfde generatie als jijzelf dan noem je hen 'Boy' of 'Meis'. Met name handig tijdens etentjes (Indo's houden geen feesten maar etentjes. Er kan weliswaar gedanst en gepraat worden maar er wordt op Indische feestjes vooral gegeten. Met name veel) waar je niet iedereen van naam kent. Is iemand wat langer in de kennissenkring, dan wordt de duiding 'Oom Boy' of 'Tante Meis'. Als kind vroeg ik mij niet af waarom een van de kennissen van mijn oma 'Tante Boy' werd genoemd.
Later begreep ik pas dat men in Indonesia van oudsher al veel minder moeilijk doet over genderaanduidingen: iemand is gewoon wat die persoon graag genoemd wordt. Klaar. Wat dat betreft doen Indonesiërs niet aan discriminatie. Zelfs niet in de taal: de vertaling van 'hij' en 'zij' is in beide gevallen 'dia'. 'Ja maar hoe weet je dan wie er bedoeld wordt?' Simpel: dat wordt duidelijk door de rest van de conversatie. Denk maar bijvoorbeeld aan het Nederlandse: 'Heeft u al een keuze kunnen maken?' Wordt die vraag aan één persoon gesteld? Aan twee? Aan een groep? Aan een paar mensen uit die groep?
Hier een foto van de oma van mijn zoon - mijn moeder dus - op reis in haar geboorteland, Indonesië:
Voor het volledige verhaal achter deze foto verwijs ik u graag door naar Instagram (klik).
Fijn dat de vriendin hielp want zo werden meer dan 100 foto's ingescand. Als het aan mij, de opborrelende verhalen en bijkomende emoties had gelegen, was de teller op misschien maar vijf stuks blijven steken.
Woensdag deed ik een 'belrondje' (daar versta ik gemakshalve ook mailen, appen en sms'en onder) waarbij ik diverse mensen even 'sprak' en met diverse mensen ook afspraken maakte. Aangestoken door de vriendin de dag ervoor ging ik verder aan de slag in huis en vulde een lokale ruilkast met een paar kilo aan oude boeken:
Omdat de uitnodigingslink maandag was verstuurd en ik toen Nieuwjaar aan het vieren was, konden een buurvrouw en ik niet ons wekelijks voedselpakket ophalen. De vrijwilligers maken namelijk zo'n 60 pakketten en als de inschrijvingslijst vol zit, zit-ie vol. Logisch.
's Avonds at ik gezellig bij een vriend. Wij hadden wat bij te praten want wij hadden elkaar al twee weken niet gezien. In het donker (want even na middernacht) liep ik over deze brug:
Donderdag hield ik mij vooral bezig met mijn financiën en alles wat daar zoal bij komt kijken: WW-aanvragen, belastingaangifte doen, solliciteren, de relatie met mijn klantmanager beëindigen omdat zij mij meer dwars zit dan helpt, papieren zoeken...Toen er werd aangebeld dacht ik dat het iemand was die ik half en half verwachte maar het bleek een jongeman die aandacht kwam vragen voor de vele babies die elk jaar worden geboren met het AIDS-virus al in hun kleine lichaampje.
Een probleem waar veel te weinig aandacht voor is. Zo verneem ik via 'MSM' (krantenkoppen bij de grootste nieuwsdiensten) niet veel van de situatie in Tigray (klik). Nochtans een situatie van oorlog, extreme armoede en hongersnood die in nog geen twee jaar tijd al vele duizenden mensenlevens heeft gekost. Maar ja, dat gaat helaas om mensen die niet op 'ons' lijken: zij hebben een donkere huidskleur, luisteren naar andere soorten muziek dan wij en spreken talen die wij niet kennen van vakantie-uitstapjes. Even een samenvatting om de ernst van de situatie in Tigray aan te geven: uit pure ellende vluchten de burgers uit dit gebied naar Soedan (klik).
Waarmee ik de situatie in Oekraïne geenszins bagatelliseer. Er gebeuren wel meer verschrikkelijke dingen in de wereld trouwens. Wat te denken van Qatar, waar duizenden slaven (er is geen ander woord voor. Sorry. 6500 'migranten arbeiders' stierven (klk) door uitputting en ongelukken bij het bouwen van de diverse voetbalstadions en de bijkomende infrastructuur. En de FIFA vindt dat wel best) het leven lieten in de aanloop naar het WK voetbal dat daar gehouden gaat worden.
Misschien verloor Italië (klik) wel met opzet van Noord-Macedonnië (...) zodat de 'Azurri' zich niet plaatsten voor het WK. Alles om te voorkomen te worden aangesproken mee te werken aan een systeem van doelbewuste uitbuiting en onderdrukking.
Als klusje tussendoor (heb nooit zo goed begrepen wat het woorddeel 'rust' in rustpauze daar eigenlijk doet) poetste ik mijn schoenen. Eerst eentje. Om het resultaat beter te kunnen zien.
Na het werken liep ik een rondje door de buurt. De zon was al onder dus ik stelde mijn mobieltje in op 'nachtzicht' bij het maken van dit kiekje:
Later op de avond keek ik een aflevering van Picard, een serie uit het Star Trek Universum. Met ditmaal behoorlijk stevige kritiek op het Amerikaanse immigratiesysteem en op de mensheid als geheel die weet dat de planeet naar z'n grootje gaat door toedoen van de mens maar die weigert de vernietiging een halt toe te roepen.
Vrijdag nam ik rustig de tijd voor diverse kleine klusjes in huis die ik afwisselde met lessen Frans via DuoLingo. Nam ook ruim een uur de tijd voor sociale media waarbij ik een efficiënter systeem bedacht om berichten op Instagram, Facebook en Twitter in te plannen. Ik voel mij nog steeds niet aangetrokken tot Tik Tok. Heeft u goede argumenten voor mij om daar aan te beginnen?
Kwam daarbij wat opvallende dingen tegen waarbij ik er eentje met u zal delen: waarom klagen dames over seksueel getinte opmerkingen van mannen wanneer zij zelf dit soort informatie delen?
Goed, het betreft dames die via datingapp Tinder aan de man proberen te komen maar ik hoor niemand klagen over dames die seksistische opmerkingen maken. Oké, over Nilüfer Gündoğan werd geklaagd. Maar blijkbaar is het vooral erg wanneer mannen zich seksistisch opstellen. De politica van Volt zit weer gewoon op haar werk terwijl tientallen mannen vanwege dezelfde vergrijpen (...) werden ontslagen.
Er gebeuren ook leuke dingen in het leven, hoor! Zo mocht ik 's avonds weer eens voordragen uit eigen werk en genieten van de artistieke prestaties van anderen tijdens een open podium:
Een akte uit een stuk van Harold Pinter werd gevolgd door een masterclass toneelspel
Een verhaalidee van een filmmaker
En twee singer/songwriters
Voor uw genoegen heb ik ook een paar filmpjes geschoten:
Experimenterend met mijn Pixel 4a schoot ik bovenstaand filmpje
in de stand 'filmisch' en zonder geluid.
Het onderste in zwart wit. Maar dat kunt u vast zelf ook wel zien.
Al met al zou ik bijna vergeten dat ik ook deze vrijdag een vers verhaaltje (klk) publiceerde.
Zaterdag klungelde ik 's ochtends lekker wat in huis om vervolgens een leuke middag te beleven met een vriendin. Zoekend naar een terrasje waar nog plek was voor twee personen kon ik haar voorstellen aan een aantal mensen uit mijn leven die wij onderweg tegenkwamen: de eigenares van mijn favoriete stoffenwinkel
die eerdaags met pensioen gaat. Dus wie op zoek is naar rollen plastic, kunstleer of schuimrubber moet snel naar Moree Plastics aan de Elandsgracht 107 in Amsterdam!
De zaak zit vast aan de antiek- en curiosahal De Looier. Echt een heerlijke plek om te verdwalen:
Tientallen kramen met diverse meuk, al dan niet antiek. De hemel voor verzamelaars. Van glazen model vrachtwagens die dienst kunnen doen als pindabakjes bijvoorbeeld. De vriendin scoorde er een ruim 100 jaar oude koperen dienblad die prachtig zal passen in haar interieur.
Onderweg raakte ik mijn sjaal kwijt en wij liepen een deel van onze route terug om de sjaal te vinden. Die inmiddels om de hals bleek te hangen van een zeer tevreden dakloze meneer. Waar ik vrede mee heb. Ik heb nog meerdere sjaals en de man was er duidelijk blij mee.
Ook raakten wij in gesprek met een buurman van mijn moeder zaliger en kreeg ik spontaan een knuffel van een vriend van hem.
Een paar straten verderop raakten wij in gesprek met de moeder van een vroegere klasgenote van mijn zoon. Uit zijn kleuterklas nog. Erg fijn om te horen dat het goed gaat met het meisje. Die nu een volwassen jongedame is natuurlijk.
Om de middag af te ronden werd ik getrakteerd op een heerlijk ijsje:
Echt een heerlijke middag dus. Even niet denken aan de hectiek van alledag, werk en ellende in de wereld (zoals een recent vliegtuigongeluk in China met 132 slachtoffers) maar gewoon een paar uurtjes genieten. Iets wat ik bij voorkeur niet in mijn eentje doe en ook aan die wens werd gehoor gegeven.
Zondag voelde ik mij niet zo lekker bij het wakker worden: beetje koortsig, een lekneus, branderige ogen die moeilijk open te houden waren...Ik vermoed hooikoort. In elk geval maar rustig aan doen, dus. Al betekende dat mij afmelden voor een feestje waar diverse theatervrienden (m/v/o) aanwezig zouden zijn. En dat op 'World Theater Day', potverdriedubbeltjesnogesantoezeg. Maar als je lichaam 'nee' zegt, kun je maar beter luisteren. Leerde ik na tientallen keren bewust over mijn grenzen heengaan.
Dus ik veranderde ruim 100 eerder opgelagen bladwijzers in mijn browser in leesbare teksten voor toekomstige blogstukjes en verhalen (heb nog maar zo'n 7000 'favorieten' door te lopen. Houzee!), ontroestte de belletjes van mijn narrenstaf door die in cola onder te dompelen,
verwijderde een aantal boeken uit mijn collectie, werkte een uurtje voor de Geheime Jongensclub, las dat de diverse opeenvolgende Kabinetten Rutte zich niet aan de gemaakte afspraken hebben gehouden waardoor er nog steeds veel te weinig betaalbare woningen (klik) zijn, en maakte een korte wandeling:
Mooi hoor, de Japanse Kersenbloesem maar mijn neus begint al te jeuken en mijn ogen worden al branderig als ik er een foto van zie.
Een niet onaanzienlijk deel van de dag lag ik met de ogen dicht een luisterboek te lezen. Best lastig, branderige ogen want bij veel van wat ik wilde doen had ik toch echt mijn zicht nodig. Het zij zo. Voor het slapengaan dan maar een anti-allergiepil en mijn ogen uitspoellen met een spulletje van de drogist dat er speciaal voor gemaakt is.
Mijn week eindigde met het kijken van de film 'After the Pandemic'. Zonder ondertiteling omdat ik die toch niet zou kunnen lezen. De film vertelt het verhaal van twee jonge meiden die proberen te leven in een wereld die flink is gedecimeerd na een pandemie waarbij nagenoeg iedereen van boven de twintig is overleden. Jongeren blijken nauwelijks aangetast door het virus en een aantal overlevende volwassenen proberen hen te vangen. Om experimenten op hen uit te voeren. En wellicht ook als voedsel. Wat mij deed denken aan de oude maar nog steeds intrigerende film Soylent Green. Die zich overigens afspeelt in 2022....
Daarna kon ik heerlijk slapen.
Lekker dromen van bijvoorbeeld een nieuwsbericht als: 'Willem Engel sluit zich aan bij Forum voor Democratie als tweede man achter Thiery Baudet. Achterban laat beiden in de steek'. En dan hopen dat dat geen 1 april grap is.
Sauti Kol levert met Kuliko Jana de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Piet Paulusma, Bert Ruiter, Madeleine Albright, Stephen Wilhite en Taylor Hawkins
Posts
