Vaak heb ik dromen die zó realistisch zijn dat ik moe wakker word van de avonturen die ik 's nachts blijkbaar beleef. Het gaat zo ver dat ik een of twee dagen later na een droom echt niet meer weet of ik iets daadwerkelijk heb meegemaakt of er alleen maar van heb gedroomd.
Hoe levensecht zijn uw dromen?
========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
========================
Maandag zag ik dat ik tweede was geworden in de wekelijkse 'competitie' op DuoLingo, de app die ik gebruik om met name Frans te leren.
Niet slecht want ik streef naar een plek in de top tien. Dan weet ik namelijk dat ik mijn best heb gedaan. Hoewel ik winnen niet onprettig vind, is dat niet mijn doel. Daar schreef ik al eens eerder over: lekker spelen en beter worden dan ik was; dat is waar het voor mij om gaat met spelen. Van beroepsspelers win ik zelden. Dat is ook niet echt mijn ding, zeg maar. Met mijn excuses aan mensen die dat een nare uitdrukking vinden.
Ook op DuoLingo zijn er strebers. Er zijn zelfs mensen die zo ver gaan dat zij hun eigen taal 'leren' via de app. Om maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk punten te kunnen verdienen ten einde de competitie te kunnen 'winnen'. Alsof je jarenlang je boterham verdient als meubelmaker en dan blij bent dat je beter bent in het hanteren van een hamer dan een kind van vier dat net een plastic timmersetje heeft gehad voor de verjaardag. Je zal daar je plezier maar uit halen. Maar ieder z'n ding natuurlijk.
Bij het bekijken van mijn bankrekening kon ik het niet nalaten even een zucht van verlichting te slaken. Te glunderen zelfs. Want de aangevraagde Energietoeslag was binnengekomen op mijn rekening. Houzee!
Uiteraard zat ik ook nog na te glunderen van het fijne bezoek op Vaderdag. Na het vertrek van mijn kinderen las ik buiten een boek uit: Hard Bolied Wonderland en het Einde van de Wereld van Haruki Murakami. Ook Franz Kafka zou er van genoten hebben.
en een paar andere zinnen - zoveel mogelijk uit het hoofd - te declameren.
De Werkplaats (ook wel 'Tempel' maar omdat mensen dan direct aan religie denken, gebruiken wij de oorspronkeleijke betekenis van het woord 'Tempel'. 'Werkplaats' dus) die feitelijk dienst deed als theaterzaal was goed gevuld met 'publiek': terwijl op een reguliere avond bij ons zo'n 15 mannen* aanwezig zijn, waren wij nu met 23. Fijn. Ook de kleine knikjes van verstandhouding, de bemoedigende knipoogjes, de ongevraagde hulp van deze of gene Broeder wanneer iets in het uitgevoerde stuk mis dreigde te gaan...en ook de maaltijd na afloop verliep zeer Broederlijk. En was lekker en goed verzorgd!
*Ja, wij zijn een 'mannenloge' maar er zijn ook 'vrouwenloges' en 'gemengde loges'.
Na het afruimen sprak ik een Broeder van een andere Loge (er zijn een stuk of 12 clubs die gebruikmaken van hetzelfde mooie oude gebouw; zo'n 8 Vrijmetselaarsloge's en een aantal gerelateerde en soortgelijke verenigingen) over een gezamenlijke vriend die waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. Dat stemt toch droevig.
Dit plaatje dat ik zag toen ik bijna thuis was rond een uur 's nachts paste aardig bij mijn gevoel op dat moment:
Goed vind ik ook toegeven dat je iets niet weet of kunt of er op z'n minst moeite mee hebt. Zo kwam het dat de nieuwe aanvulling op mijn vriendenkring (een jongedame die in Hong Kong resideert en mij per ongeluk appte, waarna wij vrienden werden) mij uitlegde hoe ik een 'Digital Wallet' kan aanmaken. Terwijl ik de 'Digital Watch' al super hip en modern vindt. Een digitale portemonnee is - denk ik met mijn beperkte kennis op dat gebied - feitelijk wat een bankrekening is voor 'gewoon' geld maar dan voor digitale munten als Bitcoin en Etherum en zo.
Op sociale media kon ik het niet laten iemand met een Nederlands vlaggetje in diens profiel te plagen. Hij vertelde naar Duitsland te willen emigreren 'want daar kan ik het financieel beter hebben!' 'Weet je zeker dat je wilt dat mensen jou een 'gelukszoeker' gaan noemen?', vroeg ik. Geen reactie. Jammer.
Woensdag kon ik hartelijk lachen om dit filmpje (klik) dat mij werd toegestuurd via Twitter. "Vind je het niet erg dat mensen grapjes maken om je lengte?" Neuh. Waarom zou ik? Een goede grap is een goede grap, tenslotte. Ook al zou de grap slecht zijn, dan nog zal ik er niet boos om worden. Zo lang maar duidelijk is dat het als grap was bedoeld en niet als belediging.
stapten wij samen op de tram naar het ziekenhuis waar een vriend van ons ligt. Dezelfde vriend met wie ik nagenoeg elke woensdagavond samen eet. Hij is er helaas niet best aan toen en - hoewel het slecht is voor zijn gezondheid - mocht hij van ons een sigaretje. Want het maakt voor hem nu toch niet meer uit. Niet op deze plek, vlak buiten de 'niet roken' zone, buiten bij het ziekenhuis
Gek eigenlijk: dat soort mensen vinden dat iedereen zich aan de wet moet houden maar vinden tegelijkertijd dat de wet niet voor henzelf geldt. Kijk maar naar hun Grote Leider ('Führer' in het Duits) Thierry Baudet: klagen dat collega politici zich niet aan de wet houden maar in hetzelfde bericht doodleuk toegeven dat hij dat zelf ook niet doet.
Maar toch vinden dat die anderen gestraft moeten worden maar hij niet. Hoe noemt u mensen die vinden dat wetten voor anderen gelden maar niet voor hen?
Op aanraden van mijn zoon keek ik die avond een van de meest mooie films van de laatste tijd. Wat mij betreft dan. Hoe dan ook: ik genoot intens van Everything, Everywhere, All at Once. Met onder andere Michelle Yeoh.
Over beledigen gesproken: op social media sprak ik een Amerikaan er op aan dat hij homoseksuelen en transgenders beledigde: 'Ja, maar ik en andere conservatieven willen gewoon niet dat sommige groepen bepaalde voordelen krijgen, alleen maar omdat zij tot een bepaalde groep behoren!'
'Je wilt dus dat staatspensioenen worden afgeschaft, mannen voortaan zelf hun Viagra moeten betalen, politici geen recht meer hebben op gratis verzekeringen en andere voordelen, dat miljardairs en grote bedrijven geen belastingvoordelen meer ontvangen?'
Helaas ontving ik geen weerwoord. Beetje jammer.
Niet lang nadat de betreffende buurvrouw en ik die middag ons wekelijks voedselpakket hadden opgehaald
(waar ook artsen en verpleegkundigen vaak in hun pauzes te vinden zijn)
maar ik duwde zijn rolstoel (met hem daarin) een stukje verderop en parkeerde hem bij een rustig plekje, waar hij zelf keurig zijn peuk in een prullenbak deponeerde. De buurvrouw had hem opgehaald van zijn kamer; ik mocht hem terugbrengen. Vlak voor ik wegging draaide hij zijn hoofd weg. Want afscheid nemen is niet altijd makkelijk.
Eenmaal thuis keek ik ter afleiding een aflevering Star Wars: Obi Wan Kenobi en liet mij daarna in een warm bad zakken in een slechts door een enkele kaars verlichte badkamer.
Donderdag regelde ik het een en ander voor deze en gene. En voor mijzelf. Waarna ik op de koffie ging bij een vriend, al genietend van het mooie weer vanaf zijn balkon:
Even uitrusten aan de waterkant voor ik de laatste paar honderd meter liep. Waarbij ik in gesprek raakte met de voorzitter van de Bewonerscommissie waar ik penningmeester en secretaris van ben.
Al met al toch dik een uur gelopen deze dag!
Je zou denken dat dat behoorlijk wat energie kost maar gek genoeg krijg je er energie van. Dus ik ruimde nog even wat rotzooi op uit mijn tuin:
Daarna had ik eigenlijk wel zin om een filmpje te gaan kijken of zo. Maar eerst maar even mijn administratie bijwerken. Voor ik de strijkplank uitklapte en de eerder die dag gewassen was wegstreek tijdens het kijken naar een heerlijk ontspannende film waarin mensen gillend rondrenden terwijl zij bij bosjes op brute wijze werden afgeslacht in 'Extinction'.
Met een handig karretje haalde ik de dag eerder aangeschafte rollen kunstleer op bij mijn favoriete stoffenhal:
Waarbij ik lopend terug naar huis (ongeveer een half uur) een verhaaltje (klik) bedacht dat ik later publiceerde en baseerde op mijn fantasie in combinatie met mijn ontmoeting met de eigenares van de stoffenhal.
Eind van de middag haalde ik een vriendin op van een workshop
en genoot van haar gezelschap en een pizza:
Nu die wet is teruggedraaid (klik) door voor het leven benoemde opperrechters onder een slechte gameshow host - en zo mogelijk nog slechtere zakenman - mag elke staat weer zelf uitmaken of abortus al dan niet legaal is. In vijf staten werd abortus onmiddellijk weer illegaal en in zes andere staten zal dat binnenkort het geval zijn.
Met als gevolg dat vrouwen die een abortus willen naar staten zullen reizen waar het ondergaan van een veilige en legale abortus nog mogelijk is. Vrouwen die daar het geld niet voor hebben zullen ofwel illegaal een abortus ondergaan - waarbij in verontrustend veel gevallen zowel de vrouw alsook de foetus niet zullen overleven - of kinderen die worden geboren uit incest, verkrachting of met ernstige geboortebeperkingen ter wereld brengen. Helaas willen conservatieven ongeboren kinderen wél maar eenmaal geboren kinderen níet beschermen.
'Mooi, niet, dat leven in de baarmoeder?
En kijken eens naar dat leven buiten de baarmoeder!'
Mij lijkt het eenvoudiger én goedkoper om gewoon politici die seks hebben met prostituees te dwingen condooms te gebruiken. Dat zal veel - al dan niet legale - abortussen in Amerika schelen.
Met het terugdraaien van Roe Vs. Wade staan de Verenigde Staten weer op de wereldkaart van beschaafde landen:
Ziet u de VS op deze kaart?
Vrouwelijke conservatieven zijn nu wat in de war: 'Vrijheid voor iedereen!' of 'Vrijheid voor iedereen die geen zwangere vrouw is!'?
Uiteraard hadden de goden en godinnen geregeld dat ik een flink stuk mocht omlopen.
Voor ik ging slapen genoot ik van een aflevering van Star Trek: Strange New Worlds, waarin de karakters dit keer sprookjesfiguren speelden. Hoogst vermakelijk! Met een droevig tintje.
Zaterdag werd ik wat onrustig wakker na een serie korte en zeer verwarrende dromen. Over houten stokken die van afstand netjes waren doorgesneden, mensen die weigerden een kopje koffie aan te nemen en wat al niet meer. De onrustige nacht bleek een voorbode van de dag.
Even wist ik niet waar ik het zoeken moest. Er moest ontzettend veel geregeld worden en in combinatie met mijn onvermogen om 'nee' te zeggen werd dat alleen maar meer in de loop van de dag. Een dag waarop ik drie verjaardagsfeesten gepland had staan. Dus dat wat geregeld diende te worden was iets waarmee ik mij vooraf en tussendoor bezighield. Daartoe mailde, belde en appte ik met een stuk of tien mensen en pleegde ik overleg met een buurvrouw tijdens een kopje thee. Wat mij wat rust verschafte maar helaas ook extra krapte in mijn tijd.
Gelukkig waren twee van de verjaarsvieringen in hetzelfde stadspark gepland.
Het was een half uur lopen van het ene naar het andere feestje. Zoals dat gaat wanneer ik met mensen in gesprek raak zeg ik al snel: 'O, dat zoek ik wel even voor je uit/op.' en denk ik met mensen mee wanneer zij ergens mee zitten. Of dat nu goede vrienden zijn of verjaarsgasten die ik net heb ontmoet. Eigen schuld. Ik kan het nu eenmaal niet laten. Maar het voelt fijn wanneer mijn meedenken duidelijk gewaardeerd wordt.
Ook toen ik bijna thuis was kon ik het niet laten en gaf een buurtgenote die mij om raad vroeg advies.
Toen ik half negen thuis was, liet mijn lichaam mij weten dat het wel mooi was zo en liet mij mij afmelden voor de derde verjaarsviering die die dag op het program stond. Erg verstandig van mijn lichaam: 'De wereld draait wel even zonder jou. Ga jij maar lekker op de bank hangen met een tijdschrift met daarin een lollig artikel over geheime genootschappen.'
Uiteraard publiceerde ik ook deze zaterdag een Engelstalig stukje (klik).
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Terwijl wij ons druk maken over stijgende benzineprijzen, regen als je net wil gaan picknicken en vrienden die op sterven liggen, opperen machtige mensen in Rusland dat het wellicht een goed idee is om 40% van Europa af te sluiten van energie. Om dit te bereiken wil men dan Rotterdam (klik) platgooien. Die stad is al eens eerder gebombardeerd maar heeft toentertijd niet geleerd om vallende bommen terug te koppen voor die *KADABOEM!* doen. Dat betekent dus het einde van deze - voor heel Europa zeer belangrijke - havenstad. En - in het geval van een bom met een nucleaire lading - ook het einde van Nederland.
Voor het geval premier Mark Rutte per ongeluk iets doms zegt in reactie op de recente Russische bedreiging: bedankt voor het lezen van mijn blogs en een prettig verblijf toegewenst in uw favoriete hiernamaals!
Om een uurtje of elf besloot ik een aflevering van een serie te kijken. De keuze viel op Ms. Marvel. Ik las recencies van mensen die waren teleurgesteld dat het geen serie is vol actie en heroïek en vol verwijzing naar 'The American Dream'. Ms. Marvel is een stuk realistischer. Als je even kijkt voorbij het gegeven dat een verlegen tienermeisje superkrachten krijgt via een armband van haar overgrootmoeder.
Zij is een puber. Worstelt met het vinden van een balans tussen haar Pakistaanse wortels en haar leven in 'blank' Amerika, verliefdheid, bepalen wat zij wil met haar toekomst en ook haar nieuwe krachten heeft zij niet onder controle. Een gewone jonge meid dus. Die de nietsvermoedende kijker stiekem op z'n donder geeft omdat die niets weet van de deling van Brits-Indië (klik).
Waar de gemiddelde kijker weinig aan kan doen want vreemd genoeg zijn blanke, westerse landen tegenwoordig niet trots op hoe zij grote groepen mensen met een gemiddeld donkerder huidskleur hebben behandeld.
Zondag sliep ik uit. En ik bleek nog een uurtje of zo in bed liggen lezen. Heerlijk rustig. Had gelukkig ook weer een droom (klik) met een soort van verhaallijn in plaats van een vermoeiende kaleidoscoop aan verwarrende beelden.
Natuurlijk wisselde ik deze dag de lakens, verzorgde mijzelf, mijn planten en goudvissen
en bereidde een bijeenkomst voor van de Geheime Jongensclub terwijl mijn favoriete washandje gezellig in een handwas lag te weken.
Terwijl ik ook niet vergat dat een vriend op sterven ligt. Dat deed ik deze dag door nummers toe te voegen aan de afspeellijst van muziek die hij graag hoort. En als plagerijtje een paar nummers waar hij een hekel aan heeft. Voor tijdens zijn uitvaart en voor het feestje daarna, met zijn familie, vrienden van zijn oude motorclub, buren en aanverwanten.
Bij mijn rondje wandelen door de wijk - geen foto's want zoals wel vaker liet ik mijn mobieltje thuis - raakte ik in gesprek met een collega-dichter. Leuk.
Minder leuk is dat ik helaas afscheid moest nemen van mijn favoriete 'Happy Socks'.
Op zich misschien praktisch, gratis airconditioning maar met zoveel gaten er in door slijtage loopt het vrij onprettig.
Een onprettige klus die ik klaarde was het verwerken van dit stapeltje papieren en formulieren.
Want - hoewel het leven voor sommigen eindigt of zelfs - zoals in het geval van een Broeder die 84 werd - zeer onlangs is geëindigd - gaat het voor mij nog even door. Vermoed ik.
Zoniet voor de meest recente slachtoffers van gerichte raketaanvallen op een woonwijk in Kiev (klik). Volgens de aanhangers van Vladimir Poetin - die hij ook in Nederland blijkt te hebben - ongetwijfeld omdat hij nazi's wil bevechten en kinderen wil redden uit de handen van pedo's. Soit. Mensen zijn raar en in staat de grootst mogelijke onzin te geloven.
Neem bijvoorbeeld de conservative vrouwen die fel tegen het dragen van mondkapjes waren 'want wij willen zelf beslissen over ons lichaam!' maar tegelijkertijd blij zijn dat met het recente terugdraaien van 'Roe vs Wade' staten weer zelf mogen beslissen of abortus legaal of illegaal is 'want vrouwen mogen niet zelf beslissen over hun eigen lichaam!'
Conservatieve vrouwen: "Wij willen niet worden gedwongen mondmaskers te dragen!
Wij eisen te worden gedwongen ongewenst kinderen te krijgen!'
Otoboko Beaver levert met S'il vous plaît de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Brett Tuggle en Stien Kaiser
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
