Wij veranderen anderen graag. Waarom?

Mr. Keating

De school van mijn zoon zet leerlingen aan tot zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Zo werden de jongelui zó onder druk gezet qua huiswerk dat zij uiteindelijk (en heel netjes) in opstand kwamen. Dit didactisch systeem zou zó kunnen worden uitgevoerd door de leraar Mr. Keating in The Dead Poet's Society, een schitterende rol van Robin Williams.

Omdenken

Berthold Gunster zou dit voorbeeld kunnen gebruiken in een boek over 'omdenken', de methode om een probleem te zien als gegeven en niet als iets dat 'opgelost' moet worden. Hoeveel ouders proberen niet het gedrag van hun kind (of zelfs van hun partner!) te veranderen omdat zij persoonlijk het ongewenst gedrag vinden?

Mensen zijn nu eenmaal verschillend van elkaar en dat niet kunnen (of willen!) accepteren is het échte probleem.

Verklaarbaar

Mijn zoon heeft absoluut een wiskundeknobbel. Maar ik niet. Nu kan ik in de boeken duiken en hopen dat ik over een paar jaar de helft weet van wat hij weet op dat gebied maar ik heb nu eenmaal meer met talen en cijfertjes dan met formules. Dat is geen toeval maar gewoon verklaarbaar:
http://www.nu.nl/wetenschap/3729424/onzekerheid-bij-wiskunde-deels-genetisch-bepaald-.html

Waarom willen wij anderen veranderen?

Ondanks dat wetenschappers er van overtuigd zijn dat iedereen anders is en mensen niet echt kunnen worden veranderd, blijven er mensen zijn die het tóch proberen:

Op straat zag ik twee mensen staan. Een man en een vrouw. Hij keek op een papieren kaart en zij keek op haar mobieltje. Dat zij opeens liet vallen. Ik verwachtte dat zij iets zou uitroepen in de trant van 'He, verdorie. Ik laat mijn mobieltje vallen!' In plaats daarvan riep zij haar partner ter verantwoording: 'Wat ben je toch een sukkel. Je zag toch dat ik mijn mobieltje verkeerd vasthield maar toch zei je er niets van. Door jouw schuld is-ie nu misschien wel stuk!' In plaats van haar tegen te spreken antwoordde de man: 'Sorry schat, je hebt gelijk. Ik had beter moeten opletten.' Mijn vraag aan u is nu: is die man een onderdanig watje, is hij gewoon heel erg aardig of is hij misschien gewoon heel erg slim of lui? Ik kijk uit naar uw visie!

In de serie 'onjuiste aannames':

Het gelukskoekje is geen Chinese uitvinding maar werd bedacht in Amerika.

En omdat er helemaal niets te maken heeft met het onderwerp van vandaag een klassiek liedje:

L.A. Style met 'James Brown is dead'

De week voorbij

Maandag regende het 's ochtends nog zó hard dat ik besloot nog even binnen te blijven en vakantiefoto's sorteerde. Uiteindelijk tóch maar naar de apotheek en opeens was het warm. Bij vriend Pieter zat ik binnen aan de thee en aan zijn pc te werken en die loopt nu weer als een (helaas spreekwoordelijk) zonnetje. Bij de gemeente diende ik een beroepschrift in, ik maakte bezwaar tegen een factuur van mijn telecomprovider, zocht (vooral online maar ook bij een paar winkels) naar cadeautjes voor spoedig toekomstig jarigen, draaide een was en kookte pasta. Een wandeling die ik 's avonds ondernam werd ruw onderbroken door een plotselinge hoosbui en ik verstuurde zeven e-mail berichten aan in totaal vijf mensen. Ik had nog meer mensen willen bellen en mailen maar opeens was het elf uur. En dus bedtijd.

Dinsdag zag de psychologe mijn takenlijst en merkte op: 'Zo hé, wat doe jij veel in een week!' Om vervolgens grote ogen op te zetten toen ik zei: 'Eh...dat is mijn takenlijstje van vandaag.' Wij zijn verder gegaan met het analyseren van mijn psyche. Verbazingwekkend wat je dan allemaal tegenkomt! Na emotioneel te zijn gekneed gebeurde dat fysiek bij de invallende fysiotherapeute die mijn dijbeen even onderhanden nam. Daardoor liep ik nog een beetje mank toen ik die avond met mijn zoon naar de film ging. De keuze was gevallen op 'Terminator: Genisys'.

Veel testosteron en adrenaline natuurlijk maar wél met de voormalig gouverneur van Californië (Arnold Schwarzenegger) in de hoofdrol en bijrollen van Dr. Who (Matt Smith) en Daenerys Targaryen (Emilia Clarke). Vermakelijk! Eerder op de dag had ik buurvrouw Hetty op de thee en sprak ik een half uurtje met buurvrouw Ingrid.

Woensdag was het typische Nederlands zomerweer en dus trok ik een lekker wintertrui aan toen ik de deur uit ging. Onderweg werd ik aangesproken door een medewerker van een koffietentje die mij herkende van een youtube-programma waar ik ooit aan meedeed en mij een gratis kopje koffie beloofde als ik weer eens in de buurt was. Ook sprak ik met buurman Tony over gezondheid en het leven en zo. Altijd gezellig. Minder gezellig is dat ik hoorde dat mijn vroegere buurjongen is overleden. Ook vandaag verstuurde ik een aantal e-mails en tekstberichten, had ik mijn moeder aan de telefoon en legde wat contacten in de hoop op betaalde arbeid. Verder maakte ik de wasmachine lekker schoon en (met hulp van mijn zoon) zelfs de vloer er achter en er onder! Gek eigenlijk dat mensen vaak wel hun auto onderhouden maar bijvoorbeeld niet hun wasmachine. Het kost maar een kwartiertje per maand en kan een hoop ellende voorkomen! En ik zoog stof.

Donderdag haalde ik mijn gerepareerde fiets (een nieuwe remkabel, nieuwe binnenbanden en een gerepareerde versnelling) op van de fietsenmaker en op de terugweg hield ik de jongeman van de dag er voor aan zijn belofte. Zo genoot ik van een heerlijk (en gratis!) kopje koffie! Ik verwerkte de administratie van de bewonerscommissie, leerde weer wat Frans woorden via een online cursus en ging met mijn vriendin naar de film. Hartelijk gelachen om The Minions! (Tip voor wie'm nog gaat zien: blijf tot na de aftiteling.) Verder pleegde ik die dag overleg met een graficus over een nieuw logo voor mijn opnieuw op te starten eigen bedrijf. Aangezien er blijkbaar geen werkgevers zijn die mij willen betalen om voor hen te werken (na 419 sollicitaties welgeteld drie maal uitgenodigd op gesprek. Twee van die gesprekken betroffen een 'gratis werkervaringsplek'). Ik creëer dus maar mijn eigen kansen.

Vrijdag zwabberde ik de keukenvloer na het schoonmaken van de kookplaat. Ook bezocht ik de kleermaker, de voedselbank, een vriendin in de kroeg en vrienden thuis met een etentje. Ook legde ik de laatste hand aan ons vakantie-album (hier online te vinden) en schreef ik een recensie voor Amsterdam Centraal.

Zaterdag zou ik een vriend op de koffie krijgen en met hem kijken naar de botenparade van de jaarlijkse Gay Pride maar er kwam iets tussen. Daardoor had ik onverwacht tijd voor kleine klusjes in huis. Ook wel eens prettig. 's Middags zou ik een vriendin van vroeger ontmoeten maar er kwam iets tussen (dus ik deed maar een dutje en schreef een verhaal en verwerkte een stapeltje brochures, visitekaartjes kassabonnetjes met aantekeningen daarop. 's avonds ging ik met een vriend naar een feestje in Hasselt, België.

Zondag sliep ik uit. Althans: ik sliep een uurtje of zeven lang. Nadat ik kwart over acht in bed lag. Best vroeg toch? Einde van de middag hielp ik mijn vriendin op de markt en daarna gingen wij uit eten vanwege ons 3 jaar en 8 maanden samenzijn.

Deze week een liedje van John Frusciante (die u wellicht nog kent als gitarist van the Red Hot Chili Peppers). Hier is Central (The Empyrean)


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Bahtiyar Yilmaz en Rowdy Roddy Piper