Er waren op het festival in Dresden collega's uit ondermeer Brazilië, Israël, Chili, Italië, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje, Zweden, Australië, Japan en Amerika.
De voertaal was toch vooral Duits en daarnaast hoorde je veel Engels, Spaans en Italiaans. Opvallend genoeg weinig Frans. Met m'n zoon sprak ik natuurlijk vooral Nederlands.
Blijft lastig, dat wechseln between Duits, Engels en Nederlands.
Na één van onze shows bleven een paar jongedames uit het publiek even hangen voor een praatje. Wij moesten echter opruimen en zo en om hen op een beleefde manier te laten merken dat het tijd was om te gaan, stelde ik hen voor dat zij zouden meehelpen met opruimen als ze wilden blijven. Zij keken elkaar even aan en stemden toen in met de deal. Om ze toch even weg te hebben (ook artiesten willen tenslotte wel eens wat privacy bij het omkleden en zo) stuurde ik hen op pad om wat te drinken voor ons te halen. Later konden wij wat uitgebreider babbelen en toen bleek dat één van hen Nederlands wilde leren. Of ik even wat in het Nederlands wilde zeggen? Vooruit dan maar!
Sowieso apart publiek in Dresden. Zo wordt op het einde van de show hen zeker tweemaal verteld dat het voorbij is maar nog blijft men zitten. Je zou toch denken dat wanneer de spelers beginnen op te ruimen, water gaan drinken en hun deodorant pakken dat een meer dan subtiele hint is...maar nee. Op gegeven moment moet men met zachte dwang uit de tent worden verwijderd...typisch!
De laatste avond bleven helaas veel festivalgangers weg vanwege de een of andere voetbalwedstrijd op TV en wellicht ook vanwege de enige regenbui die wij in de hele week mochten verdragen. Nietemin wisten wij gemiddeld per show (5 avonden à drie shows per avond) 52 bezoekers binnen te halen. Niet slecht voor een tent waar 60 mensen in kunnen, dacht ik.
De grote baas van het festival kwam ook een show van ons zien en vertelde ons dat hij die één van de betere vond van allemaal. Vermoedelijk zei hij dat van iedereen maar toch...
Traditioneel was er een afscheidsfeestje voor de artiesten en medewerkers. De grote baas had voor de gelegenheid een dubbeldekker-bus gehuurd. In de bus werden wij verwelkomd door de Cubaanse huisband. Toen iedereen voorzien was van een plastic bekertje met champagne kon de bus vertrekken.
In het oude stadscentrum wachtte ons een grote verrassing: wij werden opgewacht door de dame en heer van de festival-hotdogtent. Inclusief hun hotdogtent! Iedereen was al snel voorzien van een hotdog en vegetariërs konden een kaal broodje krijgen en/of een klein bekertje ketchup. Terwijl de band verder speelde en iedereen gezellig stond te kwebbelen en/of te dansen reed plotseling onze bus weg!
Al snel werd duidelijk dat de rest van de verrassingstocht te voet zou worden afgelegd. In een vrolijke optocht besteeg het bonte gezelschap - diverse artiesten waren nog in kostuum - de trappen van een kerk die nog maar een decennium geleden was herbouwd nadat er een jaar of 60 geleden een bom op was gesodemieterd...
Uiteindelijk werden wij verzameld onder een oude brug bij de Elbe voor de volgende verrassing: een verse band met aanstekelijke zuid-Amerikaanse muziek en een lange eettafel met allerlei heerlijkheden, gemaakt door onze eigen huiskoks.
Er werd gedanst, de drank ging rond en nieuwe vriendschappen werden gesloten. Rond de vuurkorf werden ervaringen uitgewisseld en toen de zon het tijd vond om langzaam boven de horizon te verschijnen toog de hele groep naar de waterkant om de Elbe beschenen te zien worden met een zacht-oranje gloed. Spontaan besloot een aantal mensen de temperatuur van het water te testen. Maar niemand had aan zwemkleding gedacht en dus...;-)
Het was maar goed dat de dame die enkele uren eerder nog een zeemeermin speelde in een show haar staart al had ingepakt; anders had de passerende binnenvaartschipper een bijzonder goede reden gehad om zich af te vragen of zijn thermosfles wellicht meer bevatte dan koffie...
Posts
