Verschil



"Als ik jarig ben dan komt er hééél veel taart en dan mag ik uitnodigen wie ik wil en dan mag jij ook komen!"

Kijk, dan weet je weer waar je't voor doet...:-))


En over jarig gesproken: gisteren was m'n peetzoon jarig: gefeliciteerd Matthijs! En nog vele fijne jaren.



Tijdens het sneeuwballengevecht op het schoolplein gisterochtend bleek weer'ns hoe nuttig toch eigenlijk de Pencak Silat-lessen zijn. Met een ontwijkende maneuvre die sterk doet denken aan een scene uit "The Matrix" ontweek ik een sneeuwbal. Ik zag'm over m'n hoofd vliegen, recht op een moeder af en plukte'm uit de lucht met m'n linkerhand. En dat allemaal binnen het tijdsbestek waarin je kunt uitroepen: "Errug tof!"

Na de pret was het tijd voor boodschappen doen en studeren. Dat studeren geschiedde bij buurvrouw Angélique thuis in het kader van "Samen studeren stimuleert." Bij terugkomst in mijn huisje bleek Thura daar te zitten. Had gelukkig nog tijd voor een knuffel voordat ik naar't werk ging waar ik wederom een aantal oudergesprekken voorbereidde. Een prettige werkdag was het verders. Moe en voldaan na ook weer een prettige Pencak-les was het al weer tijd om mij voor te bereiden op de morgenstond. Maar niet voordat ik "Ik ben een legende" had uitgelezen. Vanavond een nieuw boek pakken uit de stapel "nog te lezen" en mij klaarmaken voor een weekend waarin plaats is ingeruimd voor m'n dochter Eva. Een bezoek aan oma, een kaartavondje en een Rocky Horror Castrepetitie staan op het program terwijl de wereld zich roert in ondermeer Marokko, Haïti, Israël en Macedonië. Maar laat de wereld zich maar roeren en Amerika zich daarmee bemoeien, ik heb't eventjes te druk met m'n eigen leven en dat van m'n geliefden om mij bezig te houden met dat van mensen die ik niet ken.
Dat blijft toch eigenlijk iets vreemds, niet: duizenden onbekenden creperen en je bent nauwelijks geraakt maar de kat van een vriendin overlijdt, evenals de schoonmoeder van een bekende en de vader van een andere bekende ligt op sterven en opeens ben je wél geroerd. Vanwaar eigenlijk dat verschil?
Wie't weet mag't zeggen. Pscychologisch onderrichtte lezers zijn uitgesloten van deelname aan het mogelijk nu ontstane vraag- en antwoordspel.

Vergeven



Zag onlangs een documentaire over "het meisje op de foto."
Kim Phuc was 9 jaar oud toen haar dorp, Trang Bang, door Amerikaanse soldaten werd bestookt met napalm in hun strijd tegen de "terroristen" (in die tijd hadden zij het etiket "vijandelijke spionnen") in Vietnam. Zij is die hel ontvlucht en is er uit gekomen als een bijzonder vergevingsgezinde vrouw. 'k Zag haar zelfs als volwassen vrouw knuffelen met één van de toentertijd aanwezige VS-soldaten. Je moet er toch niet aan denken dat iemand zoiets verschrikkelijks doet met je geliefden en dat je hem dat dan later vergeeft!? Onvoorstelbaar, wat een vrouw!




Of je nu voor- of tegenstander bent van de Noord-zuidlijn die Amsterdam op de mondiale kaart moet brengen van wereldsteden met een uitgebreid metro-netwerk: het ondergraven van de hoofdstedelijke bodem heeft wel degelijk consequenties voor de grond onder mijner voeten. Nu is een deel van het stationsplein verzakt.
Er zal ook onder woonhuizen worden gegraven. Wat zal daarvan het gevolg zijn? Hoeveel "experts" ook beweren dat het graven geen kwaad kan, feit is dat graven in een zandbodem wél kwaad kan. Maar blijkbaar minder dan de gemeente kan schelen. En daar gaat't om.




"Nu gaan we die van Ferdinand doen". Dat klinkt wel alsof Ferdinand geaccepteerd is door de groep. En dat verheugt mij. Net als het knuffelen met Lucia in de tram op weg naar huis. Of het vinden van een vijf euro-biljet op straat. Of de ontvangst van verschrikkelijk lieve e-mailtjes zowel van dichtbij alsook van veraf. Of een telefoongesprek met een dierbare vriendin. Of een fijne nachtrust. Of een ouderwets potje "Ouders tegen de kinderen"-sneeuwbalgevecht, zoals vanmorgen...