De week voorbij

'Ik wil graag reageren op het mailtje van die mevrouw maar ik heb haar e-mail adres niet. Waar kan ik dat vinden?' is het soort vraag dat mij regelmatig wordt voorgelegd. Waaruit blijkt dat er best veel digibeten zijn. En dat zijn echt niet alleen maar ouderen. Ik probeer dan uit te leggen dat als je vroeger een brief ontving met op de envelop het adres van de afzender, dat dan dan het adres was van de afzender. En dat dat met e-mail (electronische post) niet anders is: het (electronische) adres achter de term 'sender' of 'verstuurd door' ís het adres van de afzender. Maar soms vind ik het moeilijk om het geduld op te brengen om dat soort - voor mij logische - dingen uit te leggen. Ik vraag mij dan echt af 'Weten mensen écht niet dat achter de term 'afzender' de naam en het adres van de afzender staat? Of doen zij maar alsof uit een soort van luiheid?

Vaak lopen de betreffende vragenstellers ook op andere momenten die enige denkkracht vergen wat achter op mensen die wat minder moeite hebben met logisch nadenken. Misschien is het dan een hersenbeschadiging? Een kwestie van het hele leven lang anderen hebben laten denken om het zelf niet te hoeven?

Wat denkt u?

==================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

==================

Maandag verstuurde ik maar weer eens een sollicitatie. Voor de functie van copywriter dit keer. Lijkt mij een mooi beroep. Ik hou van schrijven en weet van mijzelf al een tijdje dat ik dat ook in opdracht kan. Dus waarom niet? Goed, ik zou dan de oudste zijn in een team van jonge mensen die veel Engels gebruiken in hun dagelijks taalgebruik maar dat overleef ik wel. Verreweg de meeste kopij zal toch in het Engels geschreven moeten worden.

Via social media las ik dat de bekende columnist Özcan Akyol (klik) regelmatig met de dood wordt bedreigd door mensen die het niet met hem eens zijn. Iemand daarom uitschelden vind ik al te ver gaan maar hem - en zijn gezin! - dan ook nog eens met de dood bedreigen geeft voor mij aan dat de mensen die het niet met hem eens zijn geen tegenargumenten kunnen bedenken. Door hem te bedreigen geven zij dus feitelijk toe dat hij gelijk heeft.

's Avonds in de Loge beleefde ik mijn zwaarste avond als Secretaris van dit jaar. Met maar liefst drie bijeenkomsten op rij: een bestuursvergadering, een meestervergadering en een Comparitie. Dat is een bijeenkomst waarbij meningen met elkaar worden vergeleken ('Compare'). Erg interessant was dat de aanwezigen ook het een en ander leerden over diverse vervolgpaden binnen de Vrijmetselarij. Zeg maar een verdieping, een verder op zoek gaan naar de diepere betekenis van inzichten die je binnen de reguliere Vrijmetselarij hebt verkregen.

Wij begonnen vroeg deze dag dus de voorzitter had voor een broodmaaltijd gezorgd:

Met een hoofd vol informatie en diverse vellen papier vol aantekeningen liep ik naar huis waar ik rond middernacht de ogen sloot voor een welverdiende nachtrust.

Dinsdag kreeg ik mijn ogen maar met moeite open. Toch wat last van hooikoorts ook nog, vrees ik. De koffie die ik bij een vriend kreeg hielp. Dus ik vroeg - en kreeg - een tweede bakkie. Een derde sloeg ik af want er was het een en ander te doen. Het ophalen van bestelde spullen bijvoorbeeld, het verwerken van aantekeningen, blij zijn dat ik door ben naar de tweede ronde bij een sollicitatie en emotioneel verwerken dat het niet goed gaat met (de gezondheid van) een vriend. Samen met een buurvrouw dronk ik een kop thee en spraken wij over de situatie rond de gemeenschappelijke vriend. Fijn om steun te hebben aan elkaar.

Mijn hoofd was er even niet bij dus in plaats van verslagen uitwerken liep ik een rondje

en ruimde wat op in huis terwijl ik mij een half uur bezighield met Franse les via DuoLingo. Bovendien deed ik een dutje want mijn ogen wilden zich even sluiten.

Maar omdat er toch gewerkt moest worden, deed ik dat later op de avond. Concentreren ging al iets beter maar toch deed ik zo'n drie uren over het voorbereiden van de Algemene Ledenvergadering van de Geheime Jongensclub: documenten opstellen, een agenda maken, een rapport schrijven, data opzoeken, mailtjes rondsturen...Dus van mijzelf mocht ik - inmiddels was het twee uur des nachts - een aflevering kijken uit de intrigerende serie Star Trek: Picard.

Woensdag was er - hoewel ik dat graag had gewild - geen tijd voor uitslapen. Had behoorlijk wat te doen namelijk. Met name omdat ik de dag ervoor minder had gedaan dan op het programma stond. Dus tijdig aan de slag. Ook omdat er diverse activiteiten voor buitenshuis gepland stonden.

Omdat het woensdag was, haalde ik met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket.

Na dat thuis afgeleverd te hebben ging ik direct door naar een afspraak.

Het drinken van een biertje met een vriendin:

Even bij stilstaan (oké, zitten) dat wij in vrijheid kunnen genieten omdat anderen hun leven hebben gegeven (en er nog steeds mensen vechten!) voor die vrijheid waar wij zo van genieten. Niet genieten van de vrijheid waar anderen hun leven voor gaven voelt bijna als een belediging. Dus deze is voor échte vrijheidsstrijders:

Strijden voor vrijheid is niet hetzelfde als anoniem via sociale media politici met de dood bedreigen omdat je weigert rekening te houden met anderen.

Het was ook nog eens Star Wars Day. Dus: May the Fourth be with you!

Het was mooi weer en er reden geen trams door het centrum van Amsterdam vanwege de Nationale Dodenherdenking later die dag. Dus ik wandelde - zo'n drie kwartier - naar huis terug. Waarbij ik langs de Bloemenmarkt kwam:

Was nog maar net thuis toen een vriend zich aandiende voor het avondeten. Zoals altijd lachten wij, deelden gedachten en informatie, hadden zeer serieuze gesprekken en maakten het weer eens later dan gepland. Maar ach, ik had de nacht ervoor al te weinig uren geslapen dus nog een korte nacht kon er wel bij.

Ook donderdag kon ik niet uitslapen. Maar dat geeft niet. Maakte diverse afspraken, vulde formulieren in, beantwoordde e-mails, maakte het aquarium schoon 

en gaf de planten water voordat ik koffie dronk met een buurvrouw. Waarna ik verder werkte. Zo verstuurde ik twee sollicitaties.

Lachte hardop om het nieuws dat het bekende anti-homo - en tevens Amerikaanse - Congreslid Madison Cawthorn zelf homoseksueel blijkt te zijn. Of op z'n minst biseksueel. Wat voor godvrezende homohaters nóg erger schijnt te zijn. Zo dook er een filmpje op waarbij zijn persoonlijke assistent een hand in het kruis van zijn baas legde en was het duidelijk dat de heer Cawthorn dat niet erg vond. Alsof dat nog niet voldoende was, dook eerder al een foto op van het Congreslid, gehuld in dameslingerie. 'Voor de grap', zei hij. Datzelfde antwoord gaf hij toen er weer iets later een ander filmpje werd gelekt met de officieel homofobe politicus in de hoofdrol. Op het filmpje was te zien dat hij zijn geslacht snel - en buitengewoon vaardig. Alsof het niet de eerste keer was - op het gezicht op en neer bewoog van een meneer met wie hij naakt in bed lag. 

Het filmpje met daarin duidelijk zichtbaar de bijzonder harige billen van de hypocriete politicus wilde ik u niet voorschotelen. Maar ik vond een gecensureerde versie:

'Ja, maar die andere man was mijn neef!', vind ik niet de beste vorm van ontkenning ooit. Toch was dat de verdediging waar de Republikein voor koos. 

'Voor de grap'? Dat is moeilijk te geloven. Al had hij duidelijk plezier bij het uitoefenen van de daad. Ook knap dat hij zijn heupen en benen in die instantie goed kon bewegen. Niet slecht voor iemand die zegt verlamd te zijn vanaf het middel en zich daarom in een rolstoel voortbeweegt.

Was door de gemeente uitgenodigd voor een netwerkborrel. Met als thema: 'Zinvol bezig zijn voor werkloze 50-plussers'. Met iemand die vertelt over maatschappelijk nuttig werk als vrijwilliger, informatie over 'een gezellige wandelclub' (is dat geen contradictie in terminis?) en een workshop 'hedendaagse matching' waarbij iemand zou vertellen dat de dagen voorbij zijn van het schrijven van een keurige sollicitatiebrief met daarbij een keurig en overzichtelijk Curricilum Vitae. Alsof dat niet al jaren bekend is. D'oh! Tegenwoordig ga je naar de website van een bedrijf waar je graag zou willen werken, klikt op de knop 'solliciteren?', geeft toestemming tot het bekijken van je online CV op LinkedIn en beantwoordt een paar vragen als: 'Op welke manier denk jij dat je door bij ons te werken de wereld een beetje leuker kunt maken?' En eventueel doe je nog online een paar vaardigheidstesten. Wanneer je solliciteert als boekhouder neemt de 'recruiter' (vroeger: 'Die rooie dame van personeelszaken') alleen contact op met sollicitanten die het verschil tussen debet en credit weten. Bijvoorbeeld.

Vast superinteressant wat op een gemeentelijke netwerkmiddag wordt verteld allemaal, maar ik liet deze kans met liefde aan mij voorbijgaan. 

In plaats van gezellig te borrelen en tips tegen verveling te ontvangen, zocht ik liever gevraagde gegevens bij elkaar om de door de Nederlandse overheid toegezegde energietoeslag te kunnen ontvangen. Die is voor iedere Nederlandse burger met een jaarinkomen van minder dan zo'n €21.000. Daar zit ik bijna €8000 onder en dus mag ik een paar honderd euro ontvangen als tegemoetkoming in de sterk gestegen energiekosten. Joepie.

 

Om even een idee te geven van wat er van mij verwacht werd, deze dag: op zes verschillende websites moest ik inloggen met mijn DigiD en ik vulde een envelop met 16 vellen A4 papier want bij de Dienst Gemeentebelastingen is men nog niet overgestapt op e-mail. Laat staan dat je er online formulieren kunt invullen. Het lijkt verdacht veel op werken, dat werkloos zijn. Ongelooflijk wat je daar allemaal voor moet doen! En vragen moet beantwoorden die er van uit gaan dat je je als werkloze:

A) Ongelooflijk te pletter verveelt

B) Wel zult frauderen. Want dat doet élke armoedzaaier toch?

Ik vraag mij af of miljardairs die hun geld via lege BV's in Nederland wegsluizen naar Panama ook van overheidswege zoveel bewijzen van eerlijk handelen moeten overleggen als een uitkeringsgerechtigde. Om een Basisinkomen te ontvangen als bejaarde (want dat is AOW feitelijk) hoeft dat in elk geval niet. Nog maar ruim tien jaren geduld dus.

En zo zag het er onder mijn bureau uit na werktijd:

Wilde eigenlijk nog een filmpje kijken als beloning aan mijzelf maar was gewoon te moe en mijn ogen wilden dicht.

Vrijdag ontving ik antwoord op een hulpvraag van mij aan een online dienst. Het antwoord deed mij eerst fronzen en vervolgens schateren:

Ik stelde een vraag en ontving direct het antwoord: 'Wij reageren zo spoedig mogelijk'. Dagen later kreeg ik dit antwoord: 'Hoe vond u onze dienstverlening?'

Het (schrijf)werk van de vorige dag had helaas z'n tol geëist want ik kon nauwelijks uit m'n doppen kijken. Wat zomaar aan het jaarlijkse feestje met de naam 'hooikoorts' zou kunnen liggen. Dus in plaats van aantekeningen verwerken ging ik maar weer wat lopen opruimen en schoonmaken in huis. Maar toen een buurvrouw voorstelde mij op een kop koffie te trakteren bij een nabijgelegen terras, zei ik met liefde 'ja!'. 

Kreeg een koperen lepel bij mijn Latte Chai en de buurvrouw een hol pasta staafje bij wijze van rietje. Handiger dan papier en beter dan plastic!

Bovendien zit er in hetzelfde stuk straat een apotheek waar mijn verse portie anti-histamine vandaan kwam:

Op de weg terug liepen wij samen even door de gangpaden van een supermarkt en na een drankje bij haar thuis kon ik er weer even tegen.

Zo schreef ik dit 'verhaaltje op vrijdag' (klik) en verwerkte ik aantekeningen die ik maakte tijdens een vergadering tot een heus verslag. Bovendien maakte ik telefonisch kennis met mijn nieuwe klantmanager van het UWV. Bij mijn nieuwe inschrijving als werkloze heb ik mij niet laten verleiden om te worden opgenomen in de banenpoel 'voor mensen die vanwege een tekortkoming moeilijk bemiddelbaar zijn'. Alleen al door op die lijst te staan nemen werkgevers iemand al niet meer serieus en nemen mensen alleen maar in dienst omdat de gemeente vindt dat mensen met een handicap minder productief zijn en dus recht hebben op een lager inkomen. Werkgevers nemen gehandicapten alleen maar aan omdat de gemeente een aanzienlijk deel van het loon vergoedt. Niet omdat zij graag met gehandicapten werken. Buiten dat bijvoorbeeld het onzin is om te denken dat een receptioniste in een rolstoel minder hard zou werken dan eentje die rondloopt in plaats van rondrijdt, is er nog deze waarheid: wij zijn allemaal mensen en ieder van ons heeft wel een of andere handicap.

Ook kon ik weer gelukkig wat nieuwsberichten lezen. Zo las ik dat Thierry Baudet het nog steeds niet kan laten om te liegen en nepnieuws (klik) te verspreiden. Alles om onder de aandacht te blijven en zijn schapen hem te laten blijven volgen. Zijn 'nieuws' haalt hij nu van websites als Natural News, een bekende bron van nepnieuws en levensgevaarlijke desinformatie. Tsja, dan treedt de Wet van Badger (klik. Even doorscrollen naar de W) in werking.

Al met al was ik tevreden over deze dag waarop ik met een stuk of tien mensen (sociale media niet meegerekend) had gecommuniceerd en mocht ik genieten van de laatste aflevering van het eerste seizoen van de Marvel-serie Moon Knight. Voor zover mij bekend de eerste superheldenserie waarin een schizofreen karakter de hoofdrol speelt. Mooi stukje aandacht voor de nare aandoening in kwestie; mensen met een psychische handicap zijn echt niet per definitie zielig maar kunnen vaak prima meekomen in de samenleving - wanneer die een beetje rekening houdt met hen - en zelfs - net als iedereen eigenlijk - op hun eigen manier helden zijn.

Zaterdag kwam een vriend langs om mij te helpen met het verplaatsen van een paar kastjes. Hoewel, kastjes? Zo is deze oude houten ladenkast best zwaar. 

Mijn moeder zaliger gebruikte die ooit als commode om mij als baby op te verschonen. Na haar overlijden op 1 mei 2017 haalden wij haar ondergoed, sjaals en omslagdoeken en dergelijke uit de lades. De rest ('knick knacks', zeggen de Engelsen. 'Prullaria', denk ik aan) zat er nog in toen een vriend mij hielp de kast naar mijn woning te verhuizen. Al die tijd heb ik niet gekeken naar wat er in die laden zat. Bang als ik was voor wat ik tussen de door haar bewaarde papieren zou aantreffen.

Maar deze dag kwam ook mijn nicht. Met bijzonder interessant (en persoonlijk. Sorry) nieuws. Na zijn hulp met het verplaatsen van meubilair, schonk ik de vriend een biertje in en mijn nicht en ik namen ook een glas koel, goudgeel vocht:

Gezamenlijk zittend in mijn tuin en met een boekwerk vol papieren op schoot, 

nam mijn nicht af en toe een stuk papier van de stapel en scande die op 'waarde' voor zij die hardop voorlas. Daarbij kwam het goed van pas dat zij naast Nederlands ook wat Duits en Indonesisch kan lezen. Zo ontving ik nieuwe informatie over mijn biologische vader maar ook over mijn lieve oma zaliger. Diverse oude stukken - en kopieën van oude documenten - passeerden de revue: geboorte- en huwelijksaktes, naturalisatie-aktes maar ook moederdag-gedichtjes, krantenknipsels en liefdesbrieven. 

Allemaal zeer nuttige informatie voor een boek dat ik aan het schrijven ben. Het is een boek over mijn familie, gezien door de ogen van mijn moeder en mijzelf. Een aantal verhalen waar ik van wist, kunnen nu worden gestaafd met heus bewijsmmateriaal. Ik twijfel nog of ik mijn moeder's handgeschreven overzicht van mannen met wie zij...eh...innige momenten beleefde zal publiceren. Onderaan de lijst met namen van ex-vriendjes, waarvan sommige uit niet meer dan initialen bestonden, stond een heel interessante naam. Wat voor ouders noemen hun zoon nu 'ZOZ'? Anders gezegd: de lijst liep door op de achterkant van het vel papier...

Tussen de bedrijven door vertelde mijn nicht wat haar die morgen was overkomen en gaf ik haar advies afgewisseld met het geven van juridisch en ander advies aan de vriend die een paar voor hem persoonlijke kwesties hoog had zitten. 

Intussen wisselde ik met mijn nicht gevoelens en gedachten betreffende een gemeenschappelijke vriend die net te horen heeft gekregen dat hij waarschijnlijk niet lang te leven heeft.

Eind van de middag was ik letterlijk duizelig van bovenstaande rit in een emotionele achtbaan. Tijd voor een dutje dus.

Na het dutje publiceerde ik een vers Engelstalig stukje (klik) dat ik - ten faveure van de slechter ziende medemens - ook heb ingesproken. Omdat ik nu toch voor de computer zat (als je er achter zit is het lastig werken. Tenzij je graag stofzuigt of computer-reparateur bent) deed ik ook maar meteen de test die een potentiële nieuwe werkgever mij stuurde naar aanleiding van mijn sollicitatie bij het betreffende bedrijf. Twee testen eigenlijk. Om te ontdekken of ik de Nederlandse en Engelse taal voldoende beheers. Voor beide testen scoorde ik het maximaal aantal punten. Best leuk. De Nederlandse taaltest vond ik het lastigst. Maar dat was vooral omdat mijn ogen eigenlijk niet meer wilden. Maar toch:

Na het eten werkte ik nog een uurtje voor de Geheime Jongensclub waarna ik mijzelf wat 'Trekkie'-afleiding bood door het kijken van de laatste aflevering van het tweede seizoen van Star Trek: Picard. Over omgaan met verlies en trauma's, keuzes en liefde. Erg mooi!

Terwijl ondertussen mijn bad zich vulde met heerlijk, rustgevend warm water met daarin een paar druppels lavendelolie. Bijgelicht door een enkele kaars. 

Brandgevaarlijk? Neuh. Kaarsen een beetje kennende gaan die uit wanneer zij in een badkuip vol water kukelen.

Zondag sliep ik uit, verstuurde een paar mailtjes, stuurde mijn lieve moeder een Moederdag-berichtje

op haar nieuwe 'adres' aan gene zijde, dronk thee met een buurvrouw, deed wat huishoudelijke klusjes en at 's avonds bij een vriend. Op de weg naar zijn woning kwam ik langs dit stadspark

Bij hem thuis genoot ik van de aanblik van zijn verzameling kleine speelgoedauto's, waar dit maar een héél klein deel van is:

Teruglopend naar huis kwam ik langs dit deel van de in heel Amsterdam wereldberoemde Lijnbaansgracht:

Eenmaal thuis deed ik nog een laatste Franse oefening van de week voor ik ontdekte dat ik de weekcompetitie zowaar gewonnen had:

Hoera voor mij! Of eigenlijk: Hourra pour moi!

Daarna wierp ik mij nog een uurtje op de aankomende ledenvergadering van de Geheime Jongensclub: moet er nog iets op de agenda? Zijn er nog ingekomen stukken? Zijn er vragen te beantwoorden naar aanleiding van de eerder verzonden stukken? 

Uiteindelijk zocht ik iets na elven mijn bed op. Het was weer mooi geweest.

Het pleonasme van de week is: Eeuwenoude Egyptische godheid

This Old House van Madrugada is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Kaila Posey, Sis van Rossem en George Pérez