Terrebel

Leren



Googlewhack:

"de prijs van een roze strippenkaart"




Maandag was buurvrouw Johanna langsgeweest voor haar bezoekrecht. Slegs een uurtje te laat. En een dag. Na een kwartiertje was ze weer weg om een uur later terug te komen om geld te lenen. "Neen, ik heb het zelf niet eens," vertelde ik haar. Gelukkig had ik op dat moment visite die mij moreel ondersteunde terwijl ik Fer's moeder duidelijk maakte dat ik geen bankaire instelling ben. Niet veel later na dat incident zette ik de Ferman op de tram richting oma. Zijn logeerpartij gaf mij de gelegenheid een paar bezoekjes af te leggen zonder dat ik mij zorgen hoef te maken over een tijdstip van terugkomst. Leve oma's!


Eén van de dingen die ik de afgelopen twee dagen gedaan heb is een vriend helpen verhuizen. Altijd spannend: het oude leven achter je laten en een nieuw te beginnen. Vaak in een andere stad of soms zelfs in een ander land. Steeds meer Nederlanders overwegen de stap te nemen en hun heil te zoeken in een land waar het begrip verzorgingsstaat tenminste nog inhoud heeft. Hier gaat het hard bergafwaarts als je ziet wat "men" allemaal voor "ons" in petto heeft.

Zo wil men de AOW-leeftijd verhogen tot 67 jaar; de WW-duur verkorten en de uitvoering daarvan in handen geven van gemeenten. Ook studeren of ziek zijn wordt steeds minder makkelijk gemaakt en zelfs het halen van een middelbare school-diploma stuit steeds vaker op financiële onoverkomelijkheden. Voor een deel ligt het natuurlijk aan de burger zelf: zij hebben zelf dit kabinet gekozen, tenslotte. Maar het is vooral de gemakzucht van "de gewone man (m/v)" waarmee leningen worden afgesloten om bijvoorbeeld een "Home cinema set" te kunnen aanschaffen. Misschien kunnen de leraren van onze kinderen in samenwerking met de ouders hen aanleren dat je ook gelukkig kunt zijn met minder (dure) luxe goederen? Want het is vooraleer een verandering in mentaliteit die moet worden bewerkstelligd.



Ik kan U overigens met de hand op het hart mededelen dat Breda een leuke stad is om in te wonen!