Ervaring (Een verhaaltje)

Van een afstand zag hij hoe gelukkig zij was. Al had hij het liever anders gezien. Niet dat hij haar geluk misgunde maar liever was hij degene die het met haar deelde.

Tot aan zijn enkels in het water liet hij zijn regenlaarzen door de branding stappen.

Een stevige koude bries deed hem huiveren en hij sloot zijn ogen.

Hij was één met de lucht, het water en de aarde.

Verwaaid en verweven.

Hij wist dat zij ergens voor hem uitliep en dat zij niet samen waren. Maar het was goed zo want zij deelden dezelfde ervaring.

Walvis

Vandaag mocht ik voor het eerst een workshop geven over sociale media. Leuk om te doen maar als er in het cursuslokaal geen internetverbinding is wordt het al gauw vrij lastig. Maar ja, de cursisten waren er al en dan moet je toch wat. Gelukkig ben ik geen vreemde in de wereld van het improviseren. Bovendien kon ik er de humor wel van in zien.

Maar ga er maar aan staan: mensen uitleggen wat Facebook is zonder dat je dat kunt laten zien. Vaste lezers weten dat het mij om een of andere reden iets vaker tegenzit dan andere mensen en dat ik er zo'n beetje aan gewend ben geraakt. Bovendien is het eigenlijk helemaal niet zo verschrikkelijk.

Natuurlijk, de overstroming in Australië is wèl verschrikkelijk. Ik moet er niet aan denken om vanaf een heuveltop m'n volledige huisraad voorbij te zien drijven. Er zijn zelfs een stuk of twaalf mensen verdronken! Terecht natuurlijk dat daar melding van wordt gemaakt op het acht uur-journaal.

Dat doet de vraag rijzen: In Brazilië vindt momenteel óók een grote overstroming plaats. Sterker nog: zo'n 700 mensen zijn daarbij tot heden omgekomen. Dus waarom is die situatie bij ons minder in het nieuws?

Komt dat omdat ons nieuws wordt bepaald door mensen die walvissen zielig vinden en kippen niet?

'Huh? Maar walvissen zíjn toch zielig?' Tsja, het is maar hoe je't bekijkt. Zo krijgen IJslandse walvisvaarders elk jaar toestemming om iets minder dan één procent van de lokale walvispopulatie af te schieten. Nadat zij hun hele leven volledig vrij hebben rondgezwommen krijgen ze via een harpoen een granaat in de kop en die ontploft onmiddellijk. Bij die walvissen dus en niet bij die jagers.

Het lijkt wat cru maar is toch echt een heel stuk diervriendelijker dan de afschuwelijke lijdensweg die onze kipstukjes, runderlappen, zalmsnippers (Enig idee waarom veel vegetariërs wél vis eten maar geen vlees en mogelijk niet weten hoe dat spul heet dat bij vissen aan de botten vastzit?) en varkenskotelletjes ondergaan.

Elk jaar gaan er walvissen dood. Dat klopt. Maar slegs tien procent aan de hand van walvisjagers. De resterende 90 procent overlijd door aanvaring met een containerschip of olietanker.

Misschien kunt U daaraan denken als U Uw nieuwe Toyota Prius aanvaardt (Hé, da's bijna een woordspeling!) die met een containerschip is vervoerd. Of benzine tankt die in ruwe vorm en omhuld door duizenden tonnen staal verantwoordelijk is voor de dood van een walvis.