De week voorbij

Een vaccin betekent niet dat je geen virus kunt oplopen. Alleen maar dat de kans op er ernstig ziek van worden of aan overlijden kleiner wordt. En er is een iets minder grote kans op het besmetten van anderen. Mensen die zich dus niet laten vaccineren 'want ik heb een goed immuunsysteem dus heb helemaal geen vaccin nodig!' kan het blijkbaar niet schelen dat zij andere mensen besmetten die wellicht een minder goed werkend immuunsysteem hebben. Zie je vrij standaard bij 'andersdenkenden': hun egoïsme. Ook over bijvoorbeeld migratie, oorlog, klimaatverandering..."Ik heb er geen last van dus het is niet erg."

Als 'het volk' wèl ergens last van heeft, is dat tegenwoordig de schuld van immigranten. 

Terwijl deze groep mensen vooral lijdt onder noodsituaties maar die niet zelf veroorzaakt.

Waar ik mij op verheug als straks de noodsituatie zich aandient, zijn de mannen in maatpakken die met hun gouden creditcard in de rij staan bij de gaarkeukens en niet meer bij hun aandelen- en cryptofondsen kunnen omdat internet niet meer bestaat. Ik ben niet altijd aardig...

Wat gaat u doen als er echt nood aanbreekt en u door gebrek aan elektriciteit ook niet meer bij uw bankrekening kunt?

================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Over links gesproken: ja, dat ben ik maar voor verdieping staat er ook een aantal in mijn stukjes. Heb daar wat moeite voor genomen dus stel het op prijs als u de moeite neemt er op te klikken om de betreffende artikelen, onderzoeken en filmpjes te bekijken.

Heeft u na het lezen van dit blogstuk iets geleerd, wat gelachen of heeft het u aan het denken gezet, overweegt u dan een donatie voor de tijd en moeite die ik er in steek.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

========================

Maandag was een van de eerste dingen die ik gewoontegetrouw deed het leren van een paar woorden Indonesisch. "Deze middag zoek ik naar mijn kip" is in het land van mijn voorouders wellicht een vrij normale zin om te zeggen. 

Een eenvoudig ontbijt (cornflakes. Geen kip), even opfrissen en naar het theater voor dag twee van de technische doorloop. 'Tech run' in lokale theatertaal. Op dag één waren de microfoons al getest (je geeft een paar regels van je tekst, een paar regels van één van de liedjes uit de show en eventueel draag je een gedicht voor) maar toch bleken er twee te haperen. Goed dat dat nu al ontdekt werd en niet tijdens een voorstelling.

Natuurlijk gingen er dingen mis maar dat hoort bij het technisch doorlopen van de show: een geluids- of lichteffect dat te vroeg of te laat is, een acteur die zijn tekst vergeet omdat hij wordt afgeleid door een decorstuk of rekwisiet dat eerder niet op het toneel was...

In de wachtruimte heerste vooral onrust want het was voortdurend onbekend hoe lang er gewacht moest worden en op wie of wat. Ook dat hoort erbij. Net als grapjes maken en spelletjes spelen tussendoor.

Zoals een potje schaak op het schaakbord dat ik voor de gelegenheid bij een lokale winkel had aangeschaft.

Het was hard werken voor elk teamlid dus natuurlijk ontstond er af en toe wat frictie. Heel normaal als mensen moe en gestresst zijn en elkaar soms letterlijk in de weg staan. Maar op het einde van de dag was iedereen meer dan tevreden. Inclusief de regisseur. 

Die mij het voor mij mooiste deel van de dag bezorgde: ik mocht er getuige van zijn dat hij zijn dochter van drie belde met haar bedtijd. "Kijk", dacht ik. "Dit is een man die weet wat uiteindelijk ėcht belangrijk is." En gaf hem een knuffel nadat de telefoonverbinding was verbroken. Gewoon, even een gebaar van vader tot vader. Dat hij waardeerde.

Al met al heeft het er schijn van dat mijn vermogen om te genieten van de mooie momenten in het leven langzaam terugkeert. Dit nadat het maandenlang weg was. 

Het zit nog lang niet op het niveau van het financiële vermogen van Elon Musk maar zijn nep-departement DOGE komt niet meer terug nadat het 'Departement van Bezuinigingen' met stille trom is afgeschaft. 

Terwijl Israël de eigen geloofwaardigheid heeft afgeschaft. Alleen nog maar mensen die in fascisme de ideale staatsvorm zien geloven dat Israël het slachtoffer is terwijl bijna uitsluitend burgers in buurlanden worden gedood en bestanden genegeerd.

Uit het hoofd: wanneer werden voor het laatst een paar van de in Israël wonende Europese of Amerikaanse immigranten vermoord door een buitenlandse mogendheid?

Het grote spionagebedrijf Palantir is dankzij zionist Peter Thiel hoofdleverancier van de data die Israël gebruikt om haar tegenstanders uit te schakelen. Zelfs zeer invloedrijke personen op rechts als Steve Bannon en Joe Rogan vinden dat vice president Bowman (die zich later JD Vance is gaan noemen maar als je iemand bij een later gekozen naam noemt ben je 'woke') zich moet verantwoorden voor zijn connecties met het bedrijf waar hij miljoenen van kreeg.

Miljoenen krijg ik weliswaar niet voor wat ik doe, maar toch doe ik mijn best voor de beloning die ik wèl krijg voor mijn werk in Engeland. Voldoende slapen hoort daarbij dus iets na elven sloot ik de luikjes. Na een half uurtje naar huis wandelen in het inmiddels duistere Rotherham.

Dinsdag liet ik voor mijn gastheer het speelschema achter. 

Hij is voornemens om samen met zijn vriendin de voorstelling te komen zien. Leuk was ook dat het een bijzondere dag was. Want mijn zoon was jarig. Inmiddels dertig dus al een tijdje geen baby meer.

Dus ik trakteerde mijn collega's op chocolaatjes.

Waarbij ik niet probeerde te denken aan al die kinderen die zijn vermoord in gewelddadige conflicten.

En nee, zelfs de zelfverzonnen reden 'God heeft ons 3000 jaar geleden dit land beloofd' is niet voldoende reden om kinderen te vermoorden.

Je kunt wel 710 smoesjes verzinnen om kinderen te vermoorden maar - zeker in het Midden Oosten - kun je '710’ ondersteboven lezen om de ware reden achter moord en doodslag te ontdekken; dan staat er 'OIL'. Olie dus. Ofwel geld en macht.

Dus soms wens ik dat er in het echte leven net zoals in onze voorstelling een Goede Fee met een toverstaf zwaait, alles weer goed maakt en de schurk in het verhaal veroordeelt tot levenslang de bingo avond presenteren in het bejaardentehuis.

Als voorproefje op onze toekomst in het bejaardentehuis, eindigen wij elke ochtend het opwarmen van de stembanden met Amazing Grace. Wat meteen ook een gevoel van saamhorigheid oplevert.

Dat hielp toen een collega zich helaas ziek afmeldde en een van de kinderen die 'dorpsbewoner' danst, inviel als één van de Zeven. En het - natuurlijk met script in de hand - fantastisch deed. 

Zoals elke medewerker eigenlijk. Tijdens de twee volledige doorlopen bleek dat de diverse  foutjes steeds minder talrijk en steeds kleiner zijn.

Hoe prettig het gezelschap van mijn collega's ook is, af en toe vind ik het prettig het theater even te verlaten. Buiten is de lucht iets frisser dan in de Green Room, het toneel en de kleedkamer.

Het half uurtje naar huis wandelen gaf mijn hoofd - dat vol zat van de indrukken en laatste regieaanwijzingen - de tijd om te bedaren.

Woensdag werd weer eens bevestigd dat je alleen maar hoeft te beweren dat je Joods bloed hebt om het recht te bemachtigen in Israël te komen wonen. Dan ben je namelijk geen buitenlandse immigrant maar 'een echte, inheemse Jood'. Zoals de Bnei Menashe, een Indiase stam die bedacht van het oorspronkelijke volk van Israël af te stammen.

Best grappig: beweren dat je Joods bloed hebt is voldoende om een land te omvolken. Want op magische wijze heb je dan 'Joods DNA'. 

Wat net zo raar is om Christelijk DNA te hebben of bijvoorbeeld geboren te worden als fan van Manchester United 'met 14% ècht Manchester Fan DNA!', al ben je geboren in Polen en waren ook je overgrootouders al Pools.

Rotherham kent een vrij grote populatie van Poolse afkomst. Zij hebben er hun eigen winkels, net als het contingent bewoners dat uit het Midden Oosten afkomstig is. Maar de meeste winkels zijn er 'echt Engels'.

Die nog even bezocht konden worden om een rode lippenstift te regelen omdat de zeven door een foutje in de planning een uur te vroeg waren. 

Waardoor ik ook nog tijd had voor een extra bakje koffie en een potje schaak met een crewlid.

Geen slechte manier om de werkdag te beginnen.

Met aan de rand van het podium een heuse fotograaf èn een cameraman speelden wij een volledige voorstelling. Met alle toeters en bellen dus inclusief make up. Het voelde net echt!

Het was mooi om te merken dat een enkel foutje al spelend werd opgelost; "Als het publiek niet merkt dat iets fout gaat, ging het niet fout", is een bekende toneelregel.

Na een uurtje pauze met een lichte hap was het tijd om fysiek op te warmen onder de kundige leiding van de dance captain. Waarvoor ik de Nederlandse term niet kon vinden omdat Engels in mijn brein Nederlands begon over te nemen.

Met de groep vijf minuutjes samen dansen en we waren klaar voor de ontvangst van ons eerste publiek: theaterpersoneel. Opdat zij de betalende bezoekers kunnen vertellen hoe geweldig de show is en dat iedereen een kaartje moet kopen.

Deze dag gemaakte beelden zijn vooral voor gebruik op sociale media. Vermoedelijk niet voor X. Sinds het dankzij een doorgedraaide illegale, Afrikaanse immigrant en absurd rijk lid van de elite geen Twitter meer heet, is het bekende sociale medium een verzamelplek van nepnieuws en zeer rechtse propaganda.

Niet voor niets plaatst ook de NOS geen berichten meer op X. Die worden door trollen direct uit het verband gerukt en dat leidt alleen maar tot nog meer polarisatie en de verspreiding van nog meer nepnieuws.

Zo geloven miljoenen eenvoudig te beïnvloeden mensen dat soldaten altijd hun opdrachten moeten uitvoeren, het bekende nazi-moto 'Befehl ist Befehl!' indachtig.

Terwijl normale mensen weten dat ook soldaten zich aan internationale regelgeving moeten houden. De Processen van Neurenberg maakten het al duidelijk: "Ik deed alleen wat er van mij gevraagd werd" is geen excuus voor crimineel gedrag.

Niemand gedroeg zich crimineel op het door het theatermanagement aangeboden na-drankje die avond. 

Het was gezellig om informeel te babbelen met elkaar en met het theaterpersoneel, inclusief vrijwilligers. Zij bleken te hebben genoten van de show en dat was goed nieuws. Net als de langzame terugkeer van mijn positieve energie en daarmee ook creativiteit. Zo maakte ik een spontaan grapje. Waar mensen om lachten. Dus blijkbaar was het een geslaagd grapje. 

Minder goed nieuws was dat wij niet al te lang konden blijven - en zeker niet al te veel konden drinken - omdat wij de volgende morgen vroeg op moesten voor de eerste show met 'echt' publiek.

Vrijdag liet mijn wekker mij om kwart over zeven weten dat het tijd was voor mijn ochtendritueel. Waaronder het leren van een paar woorden Indonesisch.

Terwijl diverse conflicten in de wereld vooral onschuldige burgers tot slachtoffer maken - zo werd in Oekraïne een woonflat door een Russisch explosief getroffen waarbij ondermeer een paar kinderen levend verbrandden - 

wandelde ik mijn dagelijkse wandeling naar het theater. 

In de Green Room (Nederlandse vertaling iemand?) plaatste ik een paar schaaltjes met uit Nederland meegenomen kruidnoten met een toi toi toi-kaartje erbij voor de cast en crew.

Met een gedichtje erin geschreven. Nòg een teken dat mijn vermogen om creatief te zijn bezig is met een come back.

Op meer en minder creatieve manieren wensten wij elkaar een gebroken been ("Break a leg" wens je elkaar in de hoop dat iedereen heel blijft) en speelden deze ochtend de eerste show voor betalend publiek: diverse busladingen schoolkinderen. Luide schoolkinderen. Zeer luide schoolkinderen.

Daarna namen wij afscheid van onze regisseur, de choreografe en de directeur van het entertainmentbedrijf. Zij zagen dat het goed was. Hun taak zat erop.

Terwijl wij eigenlijk nog maar net begonnen. Dus na een uurtje pauze maakten wij ons gereed voor de tweede voorstelling van de dag.

Waarbij - zoals gebruikelijk - de geluidstechnicus (de plaatsing van) onze microfoons controleerde.

Behalve veel kinderen zaten er bij de middagvoorstelling ook vrij veel ouderen in het publiek. Ook zij zongen een aantal liedjes uit de show mee. Blijkbaar zijn die lokaal populair. Erg leuk als het publiek met je meezingt! 

Met zo'n 17 collega's vierden wij dat de kop eraf was. Als u ooit in Rotherham bent en hoort de uitdrukking "The head is off", dan is dat mijn schuld.

Wij aten en dronken en praatten en lachten en luisterden tijdens een fijn samenzijn met lekker eten.

In een fijne uitspanning 

waarin 'Sneeuwwitje' en 'de Prins' elkaar liefdevol in de ogen keken bij het delen van hun eerste cocktail 

Intussen werd in de VS door miljoenen mensen de omvolking van het continent Noord-Amerika gevierd onder de noemer 'Thanksgiving'. Geen idee waarom maar veel Amerikanen zijn er trots op dat hun Europese, blanke, 'echt christelijke' voorouders de oorspronkelijke bewoners vermoordden en verjoegen en hun cultuur naar de geschiedenisboeken verwees.

Zou u er trots op zijn als uw voorouders een compleet volk hadden verdreven in het kader van omvolking? 

Terwijl een deel van de groep naar huis ging, deed de rest nog een drankje in de lokale 'spoons. Onderweg kwamen wij een verrassend goed koor tegen dat op straat stond te zingen. 

Een aangename verrassing. Het overkomt mij anders nooooit maar uiteindelijk bleef ik alleen in de kroeg achter met alleen nog maar een technicus als gezelschap. Toch lag ik keurig om elf uur op bed.

Vrijdag vroeg een collega hoeveel drankjes ik had gedronken de avond ervoor. En gierde het uit bij het horen van mijn antwoord: "I don't exactly know...six, seven?", waarbij ik het bijbehorende populaire handgebaar maakte. 

Zonder kater deed ik mee met de dagelijkse warm-up waarbij mijn collega's zich erover verbaasden dat ik eenvoudig meekwam met het tien keer opdrukken.

In de VS was het een verrassing dat er geen schoolkinderen, kerkgangers of andere burgers werden neergemaaid door een doorgedraaide idioot maar een aantal leden van de Nationale Garde in Washington. 

Ditmaal was de dader een Afghaanse immigrant die ooit op de loonlijst stond van de CIA en onder de Trumpregering het land binnenkwam. Waar een bekende oranje fraudeur, oplichter en aanrander niet blij mee was. Want het was voor Trump niet mogelijk om 'links' de schuld te geven.

Het was de schuld van klimaatverandering dat het warm was tijdens mijn wandeling naar het theater die morgen. 

Toch klaagde ik niet want het is minder prettig wandelen in regen en kou. Een nadeel van klimaatverandering is dat dat er mede voor zorgt dat kraanwater een stuk duurder wordt. 

Maar misschien dat nu wappies het in de portemonnee merken dat rechtspopulisten liegen over klimaatverandering, zij meer geloof zullen hechten aan de wetenschap. Neuh. Wappies zullen helaas dom blijven.  

Een andere grote oorzaak van het duurder worden van vers, zoet water is de enorme vervuiling met pfas en bestrijdingsmiddelen. Goed, op korte termijn kunnen 'die arme boeren' (waarvan 70% miljonair is terwijl zij letterlijk meer dan de helft van al het land in Nederland bezitten) lekker winst maken door de planeet te vernietigen maar al snel zal ook de agrarische sector last krijgen van hun eigen vernietigingsdrang. 

In Rotherham probeert men op te bouwen wat in de afgelopen decennia is afgebroken: diverse nieuwbouwprojecten staan er letterlijk in de stijgers. Ik hoop dat het lukt de stad uit het (economisch) slop te trekken.

Misschien kunnen wij er met onze show een beetje aan bijdragen. In elk geval is de lokale horeca blij met ons, waaronder een lokale broodjeszaak waar ik die dag mijn lunch haalde.

Met gemengde gevoelens ('Hoera, het zit erop' en 'Jammer dat het voorbij is') spelen wij elke voorstelling weer onze laatste scène voor de grote finale. Waarvoor wij een ander kostuum van het rek halen. In het begin was het haasten om op tijd omgekleed te zijn maar inmiddels waren wij eraan gewend geraakt om ons in zeven minuten om te kleden.

Kunt u zich snel aankleden?

Na het spelen van de eerste voorstelling van de dag wachtte ons een verrassing in de kleedkamer: de programmaboekjes waren gearriveerd!

Zoals gebruikelijk was mijn naam verkeerd gespeld maar dat ben ik gewend en overkomt vrijwel iedereen met een niet-Engelse achtergrond. Duidelijk te zien aan de presentielijst bij de artiesteningang.

Tussendoor en zelfs tijdens het spelen van ook de tweede voorstelling van de dag bleek dat de groep steeds hechter werd. Altijd mooi om nieuwe vriendschappen te zien ontstaan.

Een castlid vroeg om deelnemers voor het tijdens de looptijd van de voorstelling te spelen spel 'The Traitors', naar een Brits televisieprogramma.

Voor zover ik de spelregels begreep een variatie op 'Wie is de Mol?' maar dan met meerdere 'verraders' en alle andere deelnemers moeten raden wie dat zijn terwijl de verraders diverse opdrachten moeten uitvoeren. Leek mij best lollig dus ik schreef mij in.

Ook fijn was het om aan de telefoon even te zingen voor mijn jarige buurvrouw. Zij was duidelijk verheugd dat ik niet vergeten was dat het haar eerste verjaardag was zonder haar in mei overleden echtgenoot.

Met z'n vijven aten wij een hapje in een lokale pub. 

Waar ook een technicus en een muzikant uit ons gezelschap bleken te zitten. Door mij een stukje mee te nemen in zijn auto hoefde ik dankzij de betreffende collega nog maar tien minuten te lopen naar mijn gastverblijf. 

Voor een avondje rust en een goede nachtrust. Met schone lakens want mijn gastheer had die deze dag gewisseld.

Zaterdag konden wij een beetje langer in bed blijven liggen want er waren alleen maar een matinee en een avondvoorstelling gepland.

Intussen plant de uit vrijwel uitsluitend immigranten bestaande Israëlische overheid een gewelddadige overname van de hele regio 'From the river to the sea'. Niet alleen door het ontvolken van Palestina maar ook door het vermoorden van burgers in buurlanden Syrië en Libanon.

Een mooie bom die zij van de Amerikaanse belastingbetaler hadden gekregen maar die niet ontplofte in Beiroet, vroegen de zionisten, vertegenwoordigd door de Amerikaanse regering, netjes terug. "Hoi, wij probeerden wat van jullie burgers uit elkaar te rijten maar onze mooie bom ontplofte helaas niet. Kunnen jullie die even terugbezorgen zodat wij het nogmaals kunnen proberen?" 

Een paar van ons probeerden de lunchkaart van een Egyptisch restaurant. Mijn lunch was zó vullend dat ik verwachtte het avondeten te kunnen overslaan.

Wij waren keurig tegen enen in het theater. Dus op tijd voor het dagelijks inzingen. Helaas was er een technisch probleem met een paar van de microfoons dus sommige castleden waren niet hoorbaar voor het publiek tijdens de eerste akte van de eerste voorstelling van de dag. 

Terwijl de technici hard werkten om het probleem te verhelpen, gebruikte ik de pauze om te lezen, te schrijven en te genieten van een chocolaatje uit de doos die wij kregen van onze agent. Teveel voor mij alleen dus ik deelde de inhoud met de dame van kostuums.

Nog even en de doos is leeg en blokkeert dan niet langer het uitzicht op de 'veel succes!' kaarten die ik mocht ontvangen.

Af en toe een chocolaatje mag best, vind ik. Al zijn gerechten als falafel, hummus en shakshuka een stuk gezonder.

En sinds kort Israëlische gerechten en niet meer Libanees, Grieks, Arabisch of Turks.

Nog even en volgens zionisten komt ook de Kerstman oorspronkelijk uit Israël.

Niet uit Israël kwam de oudere dame die ik die morgen op straat onderweg naar het theater sprak. Zij kwam gewoon uit de regio. Net als het gros van de cast en crew. Die overigens zeer verschillend zijn. Maar allemaal mens zijn. 

Net als de man met wie ik een onderonsje had op sociale media. Al bleek hij fan van Trump en een antivaxxer die vindt dat Oekraïners en Palestijnen zich maar gewoon moeten overgeven 'want hun land was ooit van Rusland en van de Israëlieten'. 

"Dus Hongaren moeten zich weer ondergeschikt maken aan de opvolgers van de Ottomanen, de huidige Turken, omdat Hongarije ooit onderdeel was van het Ottomaanse Rijk?" 

Daarop had hij geen antwoord.

Het zij zo. Wat er verder ook gaande is in de wereld, wij hadden deze dag nog een tweede voorstelling te spelen.

Terwijl die net onderweg was, publiceerde ik een vers verdicht. Pas nadat persfotografen ons in onze finalekostuums hadden gefotografeerd, kleedden wij ons om en verplaatsten ons naar de theaterbar voor een aan ons aangeboden drankje.

Ook daar en toen bleek vriendschap een mooie vorm van liefde. Ook collegiale liefde.

Zondag vroeg ik mij af waarom fans van het fascisme "Benjamin Netanyahu" blijven zeggen. Immers, dat is de later gekozen naam van de bekende dictator. 

Zo heette 'Bibi' ooit bijvoorbeeld Ben Nitai maar ook John Sullivan. Wie hem Benjamin Netanyahu noemt is 'woke'. Althans, volgens domrechts dat vindt dat je iemand niet bij een later gekozen naam mag noemen.

Ook de bekende familie 'Trump' heette lang niet altijd zo maar ondermeer Trum, Trumpff, Tromb en Drumb. Wie de familie 'Trump' noemt is dus woke.

De bekendste nazaat van de familie, en huidig president van de VS, heeft besloten het luchtruim boven Venezuela te sluiten.

Wat juridisch gezien natuurlijk helemaal niet kan. Ook niet in het kader van de 'oorlog tegen drugs'. Zijn Minister van Oorlog, Hegseth vindt dat zij als Amerikanen het recht hebben Venezolaanse burgers te executeren 'want het zijn vast drugskoeriers!'

Terwijl het de Trump-regering helemaal niet gaat om drugshandel te bestrijden. Immers, dan zou de oranje president geen amnestie hebben verleend aan een bekende drugshandelaar:

Juan Orlando Hernández, voormalig president van Honduras, zat in de VS een straf uit van maar liefst 45 jaar wegens drugs- en wapenhandel. Maar volgens Trump zijn dat maar kleine overtredingen.

Typisch gedrag voor een dictator: als hij iets zegt, dan is dat zo. 

Als ik zeg dat het een mooie zondagmorgen was dan is dat ook zo.

In de kleedkamer van 'de Zeven' heerste een uitgelaten stemming. Met name omdat een van ons blij was omdat haar vriend deze dag in het publiek zou zitten en de volgende dag zou blijven om haar vrije dag samen met haar door te maken.

Fijn dat wij geen ruzies kennen zoals momenteel binnen de Christelijke Gereformeerde Kerken. Een deel wil in de moderne tijd leven, terwijl een ander deel vasthoudt aan het archaïsch patriarchaat en vindt dat mensenrechten niet gelden voor vrouwen en homoseksuelen. 

Onbegrijpelijk dat mensen vasthouden aan achterhaalde, discriminerende ideeën. Opvallend vaak blijken zij zelden te lezen. Terwijl boeken lezen bijdraagt aan begrip en het inlevingsvermogen vergroot.

Het valt op dat mensen die het fascisme een fantastische staatsvorm vinden zelden lezen. En doodleuk beweren dat er geen genocide plaatsvindt in Palestina 'want er zijn nog steeds Palestijnen in leven'. Als iemand zoiets zegt moet ik op mijn lip bijten om geen ruzie te starten met: "Er leven ook nog Joden dus wat de nazi's met de Joden deden kan volgens jouw logica óók geen genocide worden genoemd." 

Omdat ik graag geïnformeerd blijf en liever niet krantenkoppen adopteer als 'mening', lees ik graag.

Zo las ik - letterlijk tussen de bedrijven door - het boek 'The Running Man' uit. 

Indertijd zag ik de verfilming met Arnold Schwarzenegger. Er is een nieuwe film van uit die meer gebaseerd is op het boek. Een stuk duisterder dus. Geplaatst in een zeer autocratische en dystopische samenleving. Denk Handmaids Tale annex 1984 en Brave New World. 

Het engst aan 'The Running Man' vind ik dat er velen zijn die graag in de geschetste wereld zouden leven.

Intussen was het in de echte wereld in Rotherham mooi weer voor een wandeling tussen de eerste en tweede voorstelling van de dag.

Een korte wandeling want na een half uur pauze werden wij terug in het theater verwacht voor de tweede van de drie voorstellingen die dag.

Ook na het tweede eindapplaus van de dag 

begaf ik mij een uurtje buiten. Iets na vijven bleek het centrum van Rotherham uitgestorven.

Er was weliswaar een enkel restaurant open maar drie kwartier is te kort tijd om uitgebreid te gaan zitten eten. De enige andere optie was eten halen bij McDonalds. In elk geval raakte ik daar in een fijn gesprek met de collega die de rol van Prins speelde. 

Ik belde even met het thuisfront en verorberde mijn avondhap in de Green Room. Gezellig samen met een twaalftal collega's. Wij speelden een paar raadselspelletjes en kleedden ons om voor de laatste voorstelling van de dag. Al waren wij allemaal moe, wij deden ons best om ook het avondpubliek waar voor hun geld te geven. 

Na het elkaar toewensen van een fijn 'weekend' omdat wij twee dagen vrij zouden zijn, ondernam ik de wandeling naar huis. Al hadden mijn voeten liever de bus gepakt, dat had niet gekund want 's avonds rijden er in de regio op zondag geen bussen.

Het was verrassend zacht herfstweer 

en dat terwijl een half miljoen mensen de afgelopen week in Zuidoost Azië waren getroffen door noodweer dat zo'n 800 slachtoffers eiste. De helft van de doden viel te betreuren op Sumatra.

Terwijl ontelbaar veel mensen lijden, was ik alleen maar moe.

Te moe zelfs om nog even een pintje te pakken. In plaats daarvan ging ik om half elf al naar bed.

Het pleonasme van deze week is: buitenlandse immigrant.

Slim Whitman levert met Indian Love Call de muziek van deze week

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Natalja Petroeseva