Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Een liefdesrelatie onderhouden is lang niet altijd makkelijk. Na het 'veroveren' van een partner begint het namelijk pas. En dat is al niet makkelijk.
In dit stukje heb ik een paar anekdotes verzameld. Uit eigen ervaring en van vrienden en kennissen. Wellicht herkent u er een paar. In elk geval heb ik weer wat voer in het geval ik mij weer eens waag aan stand-up comedy.
==========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
============================
Zo lukt het een dame die ik ken maar niet om een leuke man aan de haak te slaan. 'Wat zoek jij in een kerel?', vroeg ik haar. 'Ik wil een partner die volkomen zelfstandig zijn eigen gang gaat en 24 uur per dag voor mij klaar staat.' 'Aha!', zei ik. 'Je wilt dus twee partners: eentje die voortdurend ingaat op al jouw wensen en een andere die lekker manlijk standvastig is en zich anderen niet laat vertellen wat hij moet doen. Denk je dat je ooit een man vindt die een ja-knikker is én zich niets aantrekt van jouw eisen?'
Een vriendin van mij verlangt niets anders van een partner dan iemand om lekker tegen aan te kruipen en bij wie zij zich vrij en veilig kan voelen. Haar partner wil echter 'meer' maar kan helaas niet uitleggen wat 'meer' betekent. Dat maakt het lastig om 'meer' te willen of 'meer' te doen.
Dan ken ik nog een stel dat moeite heeft met communiceren: zo wil zij graag dat hij praat maar niets zegt terwijl hij vaak liever praat over alledaagse dingen dan over gevoelens. Vraagje aan de lezers: is dat een typische manlijke 'kwaal'? Die enkele keer dat hij wél over gevoelens wil praten kan dat alleen wanneer het haar uitkomt. Helaas lijkt het haar nooit uit te komen.
Mensen lijken geen idee te hebben wat zij hun partner aandoen wanneer zij zeggen: 'Jij doet nooit iets spontaans!' om vervolgens de volgende dag - wanneer de partner spontaan iets doet - te zeggen: 'Dat doe je alleen maar omdat ik dat zei!'
Wie een partner heeft die op gegeven moment uitroept:
'Jij denkt alleen maar aan jezelf! Jij moet rekening houden met mijn gevoelens, emoties en wensen. Die van jou doen niet ter zake!', kan natuurlijk hem of haar een artikel sturen over het fenomeen 'projectie' maar het is misschien beter dat over te laten aan een psycholoog.
Kent u die van de partner die de ander vroeg: 'Ik wil dat jij altijd het initiatief toont, behalve wanneer dat mij niet uitkomt.'? Moet de ander dan wel of niet initiatief tonen en zo nee, wanneer of waarom niet? Of is dat een kwestie van dat lastige begrip 'aanvoelen'?
Zo worden miljoenen partners wereldwijd geacht de ander aan te voelen: 'Waarom kan ik jou niet iets belangrijks vertellen wanneer je aan het werk bent?' 'Omdat ik niet gestoord wil worden tijdens het werk. Ik kan jou toch ook niet storen als je TV kijkt?' 'Ja maar dat is anders want dan wil ik niet gestoord worden.'
U bent wellicht bekend met deze klassieker: 'Waarom ben jij boos op mij?' 'Als je dat niet weet, ga ik het jou zeker niet vertellen.', waarna beide partners zich onbegrepen voelen.
Deze dan: 'Jij moet begrijpen wat ik bedoel en als je mij niet begrijpt, dan moet je er naar vragen!' 'Goed dan, wat bedoel je precies?' 'Waarom moet jij daar naar vragen en weet jij niet wat ik bedoel?' 'Op jouw advies vraag ik er naar omdát ik niet weet wat jij bedoelt.' 'Jij begrijpt mij niet!' 'Klopt.'
En kent u deze? 'Ik wil dat jij vaker het initiatief neemt!' 'Maar elk voorstel dat ik doe wijs jij af!' 'Ja, en dus?'
'Jij moet veranderen en accepteren dat ik niet zal veranderen.'
'Al jouw aandacht moet naar mij gaan en ik neem het jou kwalijk als jij jouw vrienden verwaarloost.'
'Je moet nooit concessies doen aan de gevoelens van anderen. Jij moet je altijd uiten zoals jij wilt. En altijd rekening houden met wat je zegt tegen mij en hoe je dat zegt want jij moet altijd rekening houden met mijn gevoelens.'
'Jij moet mij accepteren zoals ik ben en ik eis van jou dat jij verandert.', is er ook zo eentje waarvan ik mij levendig kan voorstellen dat dat voor de aangesproken partner verwarrend is.
Net als: 'Je kunt een slechte jeugd of andere omstandigheden niet de schuld geven van jouw gedrag. En 'Zo ben ik nou eenmaal' vind ik totaal onacceptabel.' Waarop de ander antwoordt: 'Waarom doe jij zo naar tegen mij?' en als verwarrend antwoord krijgt: 'Zo ben ik nou eenmaal en bovendien heb ik een slechte jeugd gehad.'
'Jij moet mijn grenzen respecteren en ik wil dat jij laat merken dat jij een sterk persoon bent door af en toe over mijn grenzen heen te gaan. Jij moet mij jouw wil opleggen maar uitsluitend wanneer ik dat wil.'
Ik kan nog wel even doorgaan en ongetwijfeld heeft ook u voorbeelden van stellen die elkaar in verwarring brengen door niet duidelijk te communiceren of door aan te geven dat zij twee tegenstrijdige dingen tegelijk willen van hun partner.
Het gaat er echt niet alleen maar om dat mannen anders in elkaar zitten dan vrouwen want ik zie ditzelfde verschijnsel ook bij homoseksuele koppels, bij zowel man/man alsook bij vrouw/vrouw relaties dus: miscommunicatie zorgt voor veel ellende. Mensen voelen zich niet begrepen. Wat niet zo gek is natuurlijk, want vaak begrijpen wij elkaar letterlijk niet.
Eenvoudig voorbeeld: een van de twee partners is wat stilletjes en de ander vraagt: 'Is er iets, schat?' en de eerste antwoordt: 'Niets.', moet de ander dan aandringen of is de zaak laten rusten een betere optie? Vooropgesteld dat naar de kroeg vluchten geen optie is.
Goed nieuws is dat er flink progressie is geboekt in de strijd tegen malaria. Onderzoekers ontwikkelden een vaccin dat behoorlijk productief is.
Nederlandse wetenschappers dragen een flink steentje bij in de strijd tegen de vreselijke aandoening.
Billy de Kat is graag buiten. Trots komt hij dan binnengestapt. Zo ziet dat er uit:
De lolcat van deze week gaat over waarom wij wel bang zijn voor het ene maar niet voor het andere:
'Er gaan meer mensen dood aan dan aan terrorisme
dus waarom zijn wij niet bang voor bier?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Hoe doe je dat toch allemaal?' werd mij wel eens gevraagd. Met name in pré-corona tijd vroegen mensen zich af waar ik de tijd en energie vandaan haalde om 'zo veel!' te doen. Er is een eenvoudige verklaring: door het te doen. Door iets wat ik mij heb voorgenomen te doen ook te doen wanneer ik daar geen zin in heb. Een beetje oneerbiedig gezegd is 'lanterfanten' niets voor mij. Met name wanneer ik een ander iets heb toegezegd te zullen doen, zal ik mijn best doen dat daadwerkelijk te doen. 'Ja maar het regende/mijn hoofd stond er niet naar/sorry, ik was het vergeten/ik voelde mij niet zo lekker/ik had gewoon geen zin', zijn voor mij geen valide redenen om in plaats van iets te doen op de bank hangend naar een beeldscherm te staren.
Stiekem vind ik het best knap dat mensen dat kunnen. Langer dan een paar uren heb ik dat nog nooit volgehouden. In mijn leven. In totaal. Ongeveer. Die paar keren dat ik het probeerde merkte ik dat ik er intens lui van werd: het is - in mijn ervaring - onmogelijk om energie te krijgen van 'niets doen'. Sterker nog: niets doen zuigt alleen maar energie: na het 'niets doen' uit lamlendigheid voelde ik mij nog lamlendiger dan daarvoor. En bovendien schuldig omdat ik niet had gedaan wat ik mij had voorgenomen te doen.
Geeft u zich wel eens over aan 'niets doen'? En hoe voelt dat?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Maandag was het feest bij de NASA: de eerste succesvolle (onbemande) helikoptervlucht op een andere planeet was een feit. Ingenuity heet het apparaat. Ik vind het een passende naan: ingenieus. Het is nu mogelijk om sneller en eenvoudiger meer data te verzamelen die zal leiden tot meer begrip van onze eigen planeet. Ik vind dat bijzonder.
Terwijl ik het nieuws over deze machtige prestatie volgde, zat ik te wachten op het begin van een gepland overleg die ochtend. De gemeente Amsterdam zou met mijn werkgever en mij via beeldbellen praten over de herwaardering van mijn loonwaarde. Kortom: in hoeverre ben ik officieel 'gehandicapt' en hoeveel loonsubsidie krijgt mijn werkgever daarom? Raar systeem eigenlijk, loonwaardesubsidie: alsof een telefoniste in een rolstoel minder waard is dan een telefoniste die kan lopen. Helaas, ondanks toezeggingen gedaan door mijn klantmanager alsook door mijn werkgever, ontving ik niet de link om online te kunnen meepraten over mijn eigen inzetbaarheid als administrateur bij de brouwerij waar ik werk. Naar het waarom is het vooralsnog gissen. Update: Men bezwoer mij een e-mail gestuurd te hebben met daarin de aanmeldingslink. Maar op een of andere manier is de mail in kwestie in geen van mijn drie mailboxen (privé, werk, nog zakelijk) binnengekomen. Nee, ook niet in de respectievelijke spamfolders.
Wel is dit een voorbeeld voor mij dat het doen van toezeggingen maar je er niet aan houden eerder regel is dan uitzondering. Beloftes niet waarmaken is helaas de norm geworden. Natuurlijk kan ik dan weer mensen gaan vragen waarom zij weer niet doen wat zij eerder hebben toegezegd maar mij is al meer dan eens verteld dat ik een zeurpiet ben wanneer ik mensen er op wijs dat zij iets hebben toegezegd maar die toezegging niet zijn nagekomen. Jammer.
Bijzonder vermakelijk vond ik het nieuws dat het 'Fieldlab-experiment' Radio 538 Oranjefeest in Breda niet doorgaat. Officieel omdat burgemeester Depla 'de risico's te groot vindt'. Maar eigenlijk natuurlijk omdat de publieke opinie zich tegen de overheid keerde. Die dacht 'het Volk' te plezieren door te doen alsof men hen weer grote feesten wilde gunnen. Helaas pindakaas. Beetje jammer voor de mensen die de reeds uitgegeven kaartjes voor dat feest op de zwarte markt overgekocht hebben. Voor dik €10.000.
Deze dag draaide ik een was voor een buurvrouw, maakte ik een inhaalslag op het gebied van het verwerken van aantekeningen, deed een beetje aan schoonmaken, nadenken en opruimen. Best wel eens nuttig.
Deze dag geen bijeenkomst van de Geheime Jongensclub en dus trakteerde ik mijzelf op chocolade-ijs en een rustige avond met een aflevering van Star Trek: the Next Generation. Aardig om daar acteurs gastrollen in te zien spelen die onder meer ook speelden in Buck Rogers en Star Trek: Voyager. Wat mij indertijd niet opviel (ik vond de serie vooral vermakelijk en soms spannend) is de aanpak van bedenker Gene Rodenberry (en diens team) van maatschappelijke kwesties. Zo komen racisme, homoseksualiteit, ouderenzorg, opvoeding, vreemdelingenhaat, armoede en idealisme regelmatig voor als thema's.
Dinsdag beleefde ik een heerlijke middag in het park om de hoek. Had er afgesproken met een oude vriendin. Zij nam een huisgenoot mee en wij genoten van elkaars gezelschap en verhalen.
En het was prachtig weer!
Thuis kreeg ik visite van een buurman. Zijn vrouw vond dat hij zo lang wegbleef dat zij maar hem zijn eten kwam brengen. Er was meer dan genoeg dus ik at een hapje mee.
Aardappelsalade, gebakken aardappeltjes en...veel zelfgemaakte knoflooksaus! Had niet de intentie iemand te zoenen dus ik nam een flinke klodder.
Via sociale media leerde ik dat de dame die Moederhart (Website bezoeken geschiedt op eigen risico) oprichtte zich helemaal geen zorgen maakt over hoe mondkapjes, vaccins en afstand van elkaar houden een gevaar zouden zijn voor de gezondheid van met name kinderen. Welnee, zij gaf zelf in een interview toe: 'Ik wil gewoon dat mijn evenementen-bedrijf weer open kan en besloot mee te liften op het '#savethechildren'-sentiment.' Gewoon een oplichtster dus, die de angst en verwarring van veel mensen uitsluitend gebruikt voor eigen financieel gewin. Een soort Maurice de Hond en Willem Engel dus.
Woensdag, half negen des ochtends, ontving ik een telefoontje. Toen ik ophing bleek ik een afspraak te hebben met de anesthesist van de kliniek waar ik waarschijnlijk eerdaags een nieuwe heup krijg nadat het oude versleten exemplaar met grof geweld (en hopelijk onder verdoving) uit mijn lichaam wordt verwijderd. Houzee! Een stapje (ha!) dichter bij pijnvrij lopen.
Had een buurvrouw op de thee en schreef vrij veel.
Geen voedselpakket deze week want toen ik op de aanmeldingslink klikte was het maximaal aantal deelnemers al bereikt.
Gelukkig was een buurvrouw zo lief een pan soep op mijn aanrecht te zetten. Zelf lukt het mij niet meer om een pan van (met inhoud) een kleine drie kilogram op te tillen en de draai te maken die nodig is de pijn (echt een toevallige vertikking. Hier moest natuurlijk 'pan' staan) op mijn gasfornuis te zetten. Dus dat deed de vriend die die avond kwam eten.
Hij kwam toen de buurvrouw nog bij mij was nadat zij mij had gewezen op het bestaan van een Duitse spelshow waar wij samen van genoten: Wer weiß den sowas? Geinige weetjes én ik kan mijn Duits lekker oefenen!
(Wat was volgens u het juist antwoord?)
Als toetje was er een heerlijk stuk vlaai:
Donderdag was het duidelijk dat het vertrouwen van de Nederlande Burger in de overheid tot onder het nulpunt is gedaald. Wéér gedoe rond de Toeslagenaffaire, wéér een Minister die gewoon besluit het systeem te negeren dat wij kennen als democratie door de Kamer niet vooraf in te lichten over een besluit dat zij puur in haar eentje nam. Onbestaanbaar dat bij het betrapt worden op deze minachting voor de rechtsstaat zij niet terstond opstapt. Vind ik.
Ook onbestaanbaar dat 'het Volk' niet met hooivorken en fakkels naar het Binnenhof trekt. Maar ja, 'Het Volk' vindt het volslagen normaal dat de fractieleider van een partij doelbewust liegt met als enig doel meer aanhang te verwerven.
Ook onbegrijpelijk: het totale gebrek aan historisch besef van de (dacht ik) kwaliteitskrant 'De Volkskrant'. Na het 'per ongeluk' plaatsen van een cartoon waarin Maurice de Hond werd afgebeeld zoals Nazi-cartoonisten indertijd joden afbeeldden, bleek de redactie dit keer het verschil niet te weten tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog en 'geen tijd' te hebben om even te 'googlen'. Dan had men geweten dat Joe Biden niet de eerste VS president was die sprak van Armeense genocide maar dat Ronald Reagan hem voor was. Van burgers mag je verwachten dat zij niet alles weten; een toonaangevende krant hoort onderzoek te doen. Twee minuten 'googlen' hoort een beetje bij het vak van journalist. Wie dit schreef mag van mij een maand lang dagelijks papiertjes prikken op het schoolplein, op last van zijn of haar geschiedenisdocent.
Croissantjes bleken in de aanbieding in de supermarkt dus ik had een goede reden voor een wandeling. Bij de supermarkt viel het mij op dat de verkoper van de daklozenkrant zat, terwijl hij normaliter staat. Hij bleek zijn knie pijnlijk verdraaid te hebben. Dus ik nam hem op sleeptouw mee naar mijn woning en gaf hem mijn tweede kruk. Ik gebruik er maar een namelijk en hij kon er duidelijk een gebruiken.
Onderweg even een babbeltje met een buurman want dat hoort er een beetje bij. Intussen verheugde ik mij op het uitpakken van mijn boodschappentas. Behalve de croissantjes bleek ook mijn allerfavorietste brood ooit verkrijgbaar te zijn geworden geweest: beschuitbollen!
Mijn hoogtepunt op Twitter deze dag was dat schrijfster Marion Bloem lachte om een grapje van mij.
Vrijdag belde ik anderhalf uur lang met mijn klantmanager: zij hoorde mij uitgebreid uit over mijn officiële werkzaamheden bij de brouwerij en luisterde geduldig terwijl ik mijn ongenoegen uitte over de gang van zaken. Al zou ik niet in de ziektewet zitten, dan nog kán ik niet werken omdat het Grootboek 2021 nog steeds niet af is. Haar had mijn werkgever verteld dat die wél al af is en dat hij mij een handleiding had gestuurd betreffende de vernieuwde procedures. Vreemd dat ik die nog niet ontvangen heb dan maar wel een e-mail waarin hij mij schreef dat de klus nog niet geklaard is. Maar goed, als ik eenmaal hersteld ben van mijn komende heupoperatie gaan zij en ik hem samen op locatie vragen naar het hoe en waarom. Intussen vroeg ik hem per e-mail waarom hij haar vertelde dat ik die handleiding in bezit heb terwijl hij weet dat dat niet zo is.
Lastig is ook dat áls ik weer aan het werk zou gaan, er op diverse werkgebieden een flinke achterstand is weg te werken. Maar soit.
Een vriend kwam op visite en samen met hem maakte ik een plan voor het verbouwen van mijn slaapkamer. Het wordt prachtig! Hij was ook onlangs jarig geweest en ik was blij dat ik hem een klein cadeautje kon overhandigen. Een buurvrouw dronk even een kopje thee
mee en toen beiden weg waren belde ik met een Broeder over een bezoek via beeldbellen aan een aan de Vrijmetselarij gelieerde organisatie. Leuk!
Vervolgens was het tijd voor een prettig uurtje (en nog een pot thee) met een andere buurvrouw. Wij vermaakten elkaar met anekdotes en muziek. Altijd goed!
Tussendoor maakte ik een afspraak om bloed te laten afnemen waarna ik met de aldus verkregen uitslag mij mag melden bij de anesthesist die mijn operatie zal begeleiden.
Verder verstuurde ik wat mailtjes voor de Geheime Jongensclub, schreef een kort verslag en - omdat het vrijdag was - bedacht en publiceerde ik een kort verhaal.
Toen ik even buiten was merkte ik dat het prachtig weer was.
Een telefoongesprek met mijn vriendin leidde tot de conclusie dat wij elkaar soms niet begrijpen. Voor haar is dat helaas onoverkomelijk, terwijl het voor mij niet meer dan normaal is om elkaar soms niet te begrijpen. Dat laatste gegeven alleen al zorgt voor een kloof. Of die overkomelijk is zal de toekomst uitwijzen. In elk geval hadden wij er een heel goed gesprek over.
Ter afleiding ende vermaeck eindigde ik de dag met een aflevering van Star Trek: The Next Generation. Voor de Trekkies onder mijn lezers en lezerinnen: het betrof de klassieke 'There. Are. Four. Lights!'-aflevering
Zaterdag bracht ik de hele ochtend in bed door. Slapend. Uitgeput nadat ik de hele nacht had wakker gelegen van de pijn. Irritant want daardoor kon ik mij niet concentreren op de taken die ik die dag wilde volbrengen. Die moeten dus maar even wachten.
Een hele dag een beetje zielig in bed liggen is niet mijn favoriete tijdverdrijf dus ik kleedde mij aan en hobbelde een rondje om het blok.
Hier en daar een vriendelijke hoofdknik of een klein babbeltje want zonder menselijk contact ga ik dood. Oké, bij wijze van spreken dan. Eind van de middag had ik even een buurvrouw op visite en om de zinnen te verzetten logde ik in op het optreden van een vriend. Hij speelt graag ukelele en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Zat zelfs eventjes te swingen in mijn bureaustoel!
Gebruikmakend van weinig werk als entertainer vanwege de lockdown nam hij de tijd om zijn piano-vaardigheden aan te scherpen. Met resultaat, mag ik zeggen!
Van oorsprong Canadees maar nu wonend in Duitsland is het mij een raadsel waarom de veelzijdig artiest David Cassel niet meer bezoekers heeft van zijn liveshows. Eens per maand geeft hij een live-optreden vanuit zijn woning, een bus. Aanrader!
Van de weeromstuit pakte ik mijn eigen ukelele erbij en merkte dat ik een tikje roestig was na twee lessen vijf jaar geleden en daarna nooit meer gespeeld hebbend. Dus na het afscheid nemen volgde ik weer even een paar online lessen en na twintig minuten bleek mijn vingergeheugen niet alles vergeten te zijn van mijn eerder onderricht.
Zondag had ik iets meer uren geslapen maar helaas niet beter dan de dag ervoor. Werd wakker uit een nare droom over een stekende pijn in mijn been. Die droom ging verder terwijl ik al wakker was. Beetje jammer. Ook dat mijn stok net buiten mijn bereik was toen ik probeerde op te staan van het toilet. Met veel pijn en nog meer moeite is het mij gelukt om mijn been te ontvouwen en op te staan. Wat hielp was de kat die mij kopjes kwam geven. Terwijl ik hem streelde en hij antwoordde met een heerlijk tevreden gespin kwam er endorfine vrij, die fijne natuurlijke pijnstiller.
Toch zal ik aan zo'n gehandicaptentoiletwandsteun noemen, vrees ik. U weet wel, zo'n beugel op het gehandicaptentoilet die ook kan dienen als handdoekenrek. Voor de zekerheid heb ik sinds een tijdje al mijn mobieltje mee als ik naar het toilet ga. Zittend op een porseleinen troon lijkt mij niet de ideale positie om dood in gevonden te worden.
Had dankzij mijn trouwe, vier jaar oude mobieltje veel steun van mijn vriendin en van vrienden.
Mijn lachspieren kregen training omdat ik via sociale media las van een militaire oefening in België onlangs: terwijl grond, bomen en planten gortdroog waren besloot Defensie dat het een goed idee was om met scherp te schieten in een natuurgebied. Waardoor dat affikte.
Best ernstig natuurlijk maar toch kon ik het lachen niet bedwingen want de enorme incompetentie is voor mij als Nederlander heel herkenbaar: de brandweerwagen die normaliter bij dit soort oefeningen aanwezig is, was in reparatie en er was niemand die de wagen überhaupt kon bedienen. De blushelikopters van Belgische Defensie konden niet helpen het vuur te blussen want de waterzakken die Defensie had ingekocht bleken niet compatibel met de helikopters. Omwonenden moeten voorzichtig doen met barbecueën en zo maar Defensie mag er doodleuk granaten werpen. Kers op de taart voor mij was dat de brand die ruim 700 hectare natuurgebied verwoestte plaatsvond in Groot-Schietveld. Geen grap, zo heet het gebied écht!
Ik stel mij voor hoe het nieuws zich in Nederland verder zou ontwikkelen: uiteraard zou het kabinet verklaren 'dat elke steen boven moet komen!', dan zou ontdekt worden dat er gesjoemeld werd met de aanbesteding van de veel te dure helikopters indertijd, dan zou de verantwoordelijke minister doodleuk liegen dat hij of zij daarvoor verantwoordelijk was. Vervolgens zou uitkomen dat hij of zij wel degelijk verantwoordelijk was maar 'per abuis' de volksvertegenwoordiging niet had ingelicht. Uiteraard zou hij of zij dan tijdens een persconferentie verklaren 'geen actieve herinnering' aan die aanbesteding te hebben. Natuurlijk is er ook gerotzooid met de vergunning voor de levensgevaarlijke oefening maar niemand stelt daar nog vragen over omdat de aandacht is afgeleid door de minister die 'geheel per abuis een onwaarheid verkondigde'.
Zo zou dat in Nederland gaan. Vraagje voor mijn geachte Vlaamse lezers en lezerinnen: gaat dat in België ook zo met regeringsblunders?
Dat politici vaak een beetje buiten de werkelijkheid leven is natuurlijk bekend. De populisten onder hen negeren die werkelijkheid gewoon. Zoals hier Wybren van Haga, de notoire huisjesmelker die namens de VVD in de kamer zat, betrapt werd op illegale praktijken waarna hij zelfstandig verder ging en daarna welkom was bij het FvD van Thierry 'mensen die een partij uitstappen zonder hun zetel in te leveren zijn verraders en nooit welkom in mijn partij!' Baudet.
Volgens #fvd kamerlid @WybrenvanHaga moet NL het voorbeeld van #India volgen: "daar is niks aan de hand en draait de economie weer op volle toeren" dankzij wondermiddel remdesivir. India heeft nu 40% van alle besmettingen wereldwijd; de gezondheidszorg is ingestort. #coronaviruspic.twitter.com/LULN0jLXjx
Een buurvrouw bereidde mijn avondmaal en haar echtgenoot kwam het mij brengen. Superlief!
Het pleonasme van deze week heb ik te danken aan vriend George (dankjewel, vriend George!):
'Ik hoorde prachtige muziek op de begrafenis van een overleden vriend.'
Het woord 'overleden' mag hier gevoeglijk worden weggelaten. Ook zonder dat bijvoeglijk naamwoord is namelijk duidelijk dat de vriend is overleden. Het is - in Nederland en België althans - bij wet verboden om nog levende vrienden ten grave te dragen.
vroeg zij zich hardop af wat het nog voor zin had.
Zij kon geen enkele reden bedenken
om door te gaan met leven.
Tot hij een muziekje opzette
en haar ogen oplichtten,
zij haar rug rechtte
en uitriep:
'Ja, mooie muziek,
dat is een prachtige reden om te leven!'
=============================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Wanneer sta je in je kracht? Dan doe je dingen die bij je passen, die je kunt en waar je in gelooft. Kortom, wanneer je gelooft in jezelf. Je staat in je kracht wanneer je vrede hebt met de dingen die je hebt bereikt en nog steeds vrede hebt met jezelf wanneer je die dingen niet hebt bereikt. Er wordt vaak een gevoel van eigenwaarde aan gekoppeld: mensen die niet in hun kracht staan zouden een minderwaardigheidscomplex hebben, een negatief zelfbeeld. Dat kan zich op twee manieren uiten: iemand stelt zich zeer onderdanig op en wil voortdurend rekening houden met een ander of iemand doet aan overcompensatie en gaat zich superieur gedragen, alsof hij of zij, en hij of zij alleen, het allemaal het beste weet.
===========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
==========================================
Sommigen gaan erg ver in hun wens dat iedereen altijd in zijn kracht moet staan. Zover zelfs dat zij - ook al vinden zij iemand seksueel aantrekkelijk - weigeren seks te hebben met iemand die niet in zijn of haar kracht staat.
Hoeveel mensen kent u die 100% tevreden zijn met zichzelf en wat zij hebben bereikt, ook al hebben zij hun doelen niet bereikt, en dus in hun kracht staan?
In je kracht gaan staan schijn je te kunnen leren. Hiervindt u wat tips. Wat mij opviel bij het zoeken naar een bijpassend plaatje is dat verreweg de meeste plaatjes die gaan over 'step into your power' en hoe je dat leert, in je eigen kracht gaan staan, een vrouw figureren. Hoeven mannen dat niet te leren? Schuilt hier een of ander vooroordeel achter? Geloven de schrijvers van de diverse zelfhulpworkshops dat mannen geen hulp nodig hebben om zichzelf te helpen en versterken zij dus - al dan niet onbewust - het vooroordeel dat vrouwen zwakker zouden zijn dan mannen?
Dit plaatje vond ik passend omdat het weergeeft hoe ik over dit onderwerp denk: niet alleen mensen die 'in hun kracht staan', zijn waardevolle mensen.
Je hoeft niet 'in je kracht te gaan staan' om jezelf te vinden'
Hoe dan ook: de mensheid zou snel ophouden te bestaan als uitsluitend nog mensen die voortdurend volkomen tevreden zijn met zichzelf zich zouden voortplanten. Althans, dat denk ik. En u?
Goed nieuws vind ik dat de Britse band Coldplay investeert in het Ocean Cleanup project van Boyan Slat. De dag dat er geen plastic meer in de oceanen drijft komt zo weer wat dichterbij. Terwijl in andere landen het gebruik van wegwerp-plastic simpelweg verboden is, kent Nederland een 'liberale' regering die alles aan 'het volk' wil overlaten. Maar dan niet alles en niet altijd. Behalve soms. Met maar enkele uitzonderingen. Of zo.
Zie die Billy de Kat toch eens lekker slapen.
Jaloersmakend, vind ik.
De lolcat van deze week is een praktische wijsheid:
'Het is altijd goed om vragen te stellen.
Behalve wanneer iemand roept: 'Buk!'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Bij een stukje van Di Mario vroeg ik mij af: 'Nu roken voor de meesten 'not done' is, zeker in publieke ruimtes, hoe lang zal het nog duren voor ook het gebruik van de aller gevaarlijkste harddrug niet meer als 'heel normaal, hoor!' wordt gezien? In plaats van sigaretten is er nu de E-sigaret. Maar zal de E-borrel ooit hip worden? Het E-biertje? Het E-wijntje?'
Moet de overheid de burger dingen die slecht voor hen zijn verbieden of het gebruik aan de burger zelf overlaten?
De gemeente Amsterdam is hard bezig om te voorkomen dat er in de toekomst ooit nog toeristen naar de stad komen: het aan banden leggen van coffeeshops* en (raam)prostitutie. Ga maar na: wat zijn de voornaamste redenen dat (buitenlandse) toeristen graag naar de hoofdstad van Nederland komen? Precies: wiet en vrouwen. De officiële lezing is dat prostitutie en drugs slecht zijn. Prostitutie zou leiden tot het illegaal verhuren van minderjarige dames aan rijke buitenlanders en iedereen weet dat wiet heel slecht voor je is want alle drugs zijn slecht. Of zo. Behalve natuurlijk de harddrug alcohol want dat spul is alleen maar lichamelijk en geestelijk verslavend en zorgt voor hooguit een paar duizend doden in Nederland per jaar.
*Opmerkelijk: Burgemeester Halsema (GroenLinks) steunt een voorstel van de VVD hierin.
Ik weet niet wat de Amsterdamse gemeenteraad écht voor ogen heeft met het verbod op eenvoudig te krijgen seks en wiet want het verbieden zorgt er niet voor dat het verdwijnt. Of zijn er écht mensen die denken dat prostitutie vanzelf verdwijnt als het maar niet zichtbaar is? Verdwijnt drugshandel door het illegaal te maken? Nou nee, natuurlijk niet!
De oplossing is - denk ik maar ik ben geen expert - eenvoudig: legaliseer de hele handel! Dan wordt het veel makkelijker om toezicht te houden op de kwaliteit van de producten en de dienstverlening en bovendien levert het ontzettend veel inkomsten op voor de overheid want er kan dan gewoon BTW worden geheven op de diensten van Raamdames en de genotsmiddelen van wiethuizen. Binnen de kortste keren is Nederland dan weer net zo rijk en machtig als tijdens de Gouden Eeuw! Of willen wij echt voorbij worden gestreefd door een derde wereldland waar wiet onlangs volledig is gelegaliseerd? Wil onze overheid serieus dat Amerikanen niet meer naar Nederland gaan maar massaal vakanties boeken naar Uruguay?
Bent u voor of tegen overheidsbemoeienis? En is dat in alle gevallen zo?
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=======================================
Maandag vroeg ik mij af waarom zovelen klagen over de huidige overheid. De meesten van ons hebben namelijk op de VVD gestemd. Dan is het niet gek dat de VVD de grootste partij blijft en dus normaliter de premier levert. 'Democratie' heet dat systeem. Tot iemand een beter systeem bedenkt en implementeert is democratie de beste regeringsvorm die wij kennen.
Lekker dik negen uren geslapen met maar een paar onderbrekingen: toen mijn vriendin erbij kwam liggen, door een pijnscheut bij het omdraaien in mijn slaap en door een nieuw model afvalwagen (meer herrie producerend dan het voorgaand model) dat men bij mij voor de deur z'n werk liet doen. Om kwart over zeven 's ochtends. Heel fijn.
Mijn gade sliep nog dus ik kon wat achterstallige administratie en schrijfwerk verrichten. Had ook nog een twintigtal mailtjes te beantwoorden en tientallen nieuwe 'favorieten' in mijn browser te verwerken. Van sommige maakte ik een twitterbericht, andere gebruikte ik als inspiratie voor een 'verhaaltje op vrijdag' en weer andere verwerkte ik in toekomstige blogstukjes. Andere links stuurde ik door aan deze en gene. Deze bijvoorbeeld, over een stukje onbekende geschiedenis van de stad waar ik mijn hart aan heb verpand: Amsterdam.
Door een opmerking op sociale media dacht ik even terug aan gitaarles met een buurvrouw, een aantal jaren geleden en wat een lol wij daar vaak bij hadden:
Op sociale media gonsde het ook van de geruchten en de spanning: gaat binnenkort de horeca (deels) weer open? Persoonlijk wacht ik liever even. 'Maar vind je het dan niet erg dat je favoriete kroeg moet sluiten?' Zelf zie ik liever de sluiting van favoriete kroegen dan het overlijden van favoriete mensen.
Maakte twee afspraken deze dag: mijn jaarlijkse loonwaarde-gesprek dat zal bepalen hoeveel subsidie de brouwerij voor mij ontvangt omdat ik officieel gehandicapt ben en een afspraak voor het jaarlijks onderhoud van mijn CV-ketel.
Fijn tegen mijn vriendin aan gehangen op de bank en nog een goed gesprek gehad ook!
Zij was niet lang de deur uit of mijn nicht kwam langs. Met haar dochters én een paar plakken heerlijke Pandan Chiffon, oftewel Chinese spongecake.
Mjammie! Zij maakte mijn woning een paar kilo lichter door mij te ontlasten van een aantal spullen die toebehoorden aan de moeder van mijn zoon. Bovendien wisselde zij mijn lakens. In een paar minuten slechts! Een klus die ik weliswaar zelf kan klaren maar waar ik dankzij mijn versleten heup een uur of zo over zou doen. Met letterlijk een hoop pijn en moeite. Dus een gevoel van dankbaarheid overheerste deze dag.
Kwam bij dat ik een mooie avond mocht beleven met de Geheime Jongensclub: 'Zonder verbeelding geen vooruitgang', 'Sommigen verbeelden zich teveel', 'Taal is vaak ontoereikend, daarom zijn symbolen nodig' en 'Denk aan de wiskundige Pascal en Nelson Mandela, twee mensen die dankzij de kracht van verbeelding sterk uit hun gevangenschap kwamen.'
Hoe prettig de maandag was, zo vervelend begon de dinsdag voor mij: slecht geslapen door veel pijn en bij het wakker worden bleek ik ruzie te hebben met mijn vriendin. Met haar in- en toestemming schrijf ik dat nu 'want waarom schrijf je het alleen maar op wanneer het goed gaat? Mensen mogen best weten dat wij ook wel eens ruzie hebben!' Natuurlijk was ik er verdrietig van maar ik besefte ook dat soms liefde alleen niet voldoende is om een relatie in stand te houden en je er beiden hard aan moet werken om de liefdesrelatie in stand te houden.
Dus ik ging een stukje wandelen, genoot van klein geluk zoals mooie bloemen
en een lekker kopje warme chocolademelk dat ik haalde bij een noodlijdende horeca-ondernemer die zijn zaak helaas failliet ziet gaan: zijn spaargeld is op, de huur gaat gewoon door en hij is geen deel van een grote keten.
Het gesprek kwam op 'werklozen door de pandemie' en ik vroeg mij opeens hardop af: 'Er is een groep werklozen waar weinig aandacht voor is: file-melders. Wat moeten de mannen (zijn er ook vrouwelijke file-melders?) die meerdere malen per dag de files doorgaven via de radio doen nu er geen files meer zijn? Corona-meldingen doorgeven? 'Rond knooppunt Hoevelaken zijn alle bedden bezet vanwege Corona. U wordt verzocht voor uw heupoperatie aan te sluiten bij de afslag Lopik om kans te maken op een plekje in een ziekenhuis in die regio.'
Belde met mijn zoon en werkte met hulp van een vriendin het idee verder uit voor een 'zorghoeve' voor psychiatrisch patiënten. Vond het verschrikkelijk om de moeder van mijn zoon te zien wegkwijnen in een betonnen flatje met weinig anders te doen dan elke maandag een uurtje kringgesprek en elke donderdag een uurtje knutselclub. Zelfs de eetzaal was - vanwege de pandemie - gesloten. Haar hoogtepunt van de dag was als iemand op haar kamerdeur klopte om een bord eten te brengen.
Intussen wacht ik helaas nog steeds op bericht over mijn heupoperatie. Toch houd ik hoop. Bijvoorbeeld op dat het weer goed komt tussen mij en mijn vriendin. Ook wij hebben, vermoed ik, last van 'corona-kriebels': het gemis aan uitlaatkleppen als kroeg-, theater- , vrienden- en bioscoopbezoek. Het gemis aan hobbyclubs en sportschool en noem maar op. Hetzelfde is aan de hand bij stellen die gewend zijn elkaar hooguit een paar uren per dag te zien maar door noodgedwongen thuiswerken opeens 24 uren per dag met elkaar zitten opgescheept. De meeste mensen worden al gek van 24 uren per dag met zichzelf, laat staan met een ander.
Ik zit te overwegen mij om te scholen tot relatietherapeut. Of diëtist. Werk zat na de pandemie.
Op sociale media vermaakte ik mij een beetje met het Twitter-account van de Nederlandse fanclub van The Rocky Horror Picture Show waar ik af en toe wat mee doe.
Woensdag logde ik in in de boekhouding van de brouwerij en nam ik een kijkje in de werkmail. Ter voorbereiding op een gesprek dat ik eerdaags zal hebben met mijn werkgever. Zit namelijk in de ziektewet maar zou toch graag wat doen voor de brouwerij. Routineklusjes doen gaat prima maar mij concentreren op het oplossen van problemen is lastig vanwege mijn fysieke en constante pijn. Dat geldt helaas niet alleen voor het werk. Mensen zien niet altijd dat ik pijn heb. Dat is ook lastig wanneer zij mij niet zien omdat ik vooral thuis zit dus kan ik hen niet kwalijk nemen. Maar helaas leidt het tot onbegrip: 'Waarom doe jij dat niet even? Nadenken ging jou altijd zo gemakkelijk af!' Klopt, maar dat was toen ik mij nog kon concentreren. Ik kan natuurlijk wel pijnstillers slikken maar daar word ik duf van. Ook niet bevorderlijk voor de concentratie.
De bel ging. Mijn wekelijkse voedselpakket was gearriveerd. Met heel veel groente dit keer.
Voor boter en een lekker toetje hobbelde ik naar de supermarkt
nadat een buurvrouw bij mij op de thee was geweest. Nam voor haar ook wat lekkers mee en dat gaf ik mee aan de vriend die die avond kwam eten om even bij haar langs te brengen. Voor mij is het lastig het stenen trappetje af te strompelen dat leidt van mijn keukendeur naar de gemeenschappelijke tuin. Zodoende.
Intussen had ik deze dag een was gedraaid en ook maar eens mijn sloffen gewassen. Die draag ik de godganse dag, alle dagen van de week dus het werd eens tijd.
Donderdag moe mijn bed uit. Slecht geslapen om verschillende redenen. Voor het eerst in weken koffie met een buurvrouw en beiden verwelkomden wij de afleiding. Beiden hebben wij (met onszelf en in onze relaties) last van de 'corona-kriebels' waar ik het eerder over had. Voor velen is er tegenwoordig alleen maar werk en partner. Uitlaatkleppen zijn er bijna niet meer: niet meer even wat energie kwijt in de sportschool, niet meer even een potje badmintonnen in een lokaal sportzaaltje en even wat drinken met vage bekenden. Niet meer in de kroeg opscheppen over wie de leukste of juist vervelendste ex of partner heeft. Niet meer even een avondje lachen in het theater of de zinnen verzetten in de bioscoop. Dat is allemaal weg. Werk en partner. Meer is er bijna niet meer. Steeds meer mensen hebben steeds minder hoop dat het ooit nog allemaal terugkomt. 'Hopeloosheid' lijkt mij een reële omschrijving van het algehele gevoel van lamlendigheid.
Dus ik liep een rondje: voor een buurvrouw brieven op de bus doen, voor mijn kat diens favoriete knabbelstokjes halen en onverwacht maar zeer welkom haalde ik een knuffel van mijn vriendin die ik tegenkwam op mijn strompeling ('wandelen' of 'lopen' kun je het voortbewegen wat ik doe niet meer noemen) en mijmeringen. Op dat soort momenten sta ik dan graag even aan deze brugleuning:
Daarna thuis voor het eerst die dag sociale media op om te ontdekken dat Thierry Baudet, voorman van Forum voor Democratie, niet gelooft dat er ooit dinosauriërs waren. Geen '1-april grap met een lang touw', zoals iemand dat uitdrukte, maar hij lijkt het te menen.
Ofwel is het een bijzondere manier om weer het nummer één besproken onderwerp op Twitter te zijn, óf hij heeft bij het opsnuiven van op de grond gevallen cocaïne in zijn werkkamer per abuis ook de lijm opgesnoven van het vers gelegde laminaat. Het niet geloven in dinosauriërs is hoe dan ook consistent met de vooronderstelling van Baudet en zijn volgelingen dat wetenschap 'maar een mening' is.
Sommigen vinden 'miljoenen mensen sterven door het coronavirus 'maar een mening'. Een van hen was Sarah Palin. Was? Jazeker. Nog niet zo lang geleden vond zij 'afstand houden' en 'mondkapje dragen' overdreven onzin. Nu zij en haar dochter het virus hebben opgelopen adviseert zij opeens iedereen er alles aan te doen om verspreiding van het virus tegen te gaan. Gek eigenlijk, hoe snel iemand van mening kan veranderen over 'een mild griepje' wanneer zij opeens zelf dat 'milde griepje' te pakken hebben.
Over griepje gesproken: ik voelde mij niet lekker. Koortsig, rillerig, niesbuien. Dus een paracetamol en tijdig mijn bed in.
Vrijdag voelde ik mij nog steeds niet zo lekker. Maar waarschijnlijk beter dan Sydney Smeets, het verse kamerlid voor D66. Hij stapte op omdat bekend werd dat hij zich oraal had laten bevredigen door jonge (geen minderjarige maar jonge) jongens. Hoewel dat op zich mag in Nederland en absoluut niet verboden is leven wij in een land waarin de publieke opinie in de vorm van 'trial by media' een hogere juridische status heeft dan de wet. Nog voordat er een onderzoek was gestart was hij dus al veroordeeld.
Wat je er persoonlijk ook van vindt dat een volwassen kerel een jongeman een paar tientjes geeft om [weggelaten omdat wellicht minderjarigen meelezen], dit lijkt mij geen juiste gang van zaken in een rechtsstaat. En 'democratisch' is het al zeker niet. Eerder een vrijbrief om de gymleraar van vroeger waar je zo'n hekel aan had te beschuldigen en te laten veroordelen. Hoe harder dat die zal ontkennen dat hij (of zij. Vergeet lesbische gymjuffen niet! Enig idee hoeveel dames die gymles geven lesbisch zijn en wel eens zomaar de meidenkleedkamer binnen komen stappen? Ik ook niet) naar jouw broekje keek wanneer jij aan de ringen hing, hoe roder zijn hoofd zal worden en hoe meer persfotografen dat een prachtplaatje vinden voor op de voorkant van een roddelblad De Telegraaf met de kop 'Schuldig!'
Ondanks hoofdpijn en lamlendigheid toch maar dingen gaan doen. Ergens 'de puf' niet voor hebben wil niet zeggen dat je het dan maar niet moet doen, vind ik. Voor een zekere Broederschap stuurde ik wat e-mails rond en schreef een verslagje af, terwijl ik ook wat werkte aan een 'Bouwstuk' (een verhandeling) die ik eerdaags mag geven. Ik communiceerde met een vriend die mij een oude foto stuurde waar de moeder van mijn zoon op bleek te staan, mogelijk uit de tijd dat zij twee of drie maanden zwanger was van onze zoon. Prachtig! Voor mensen van onder de 42: er zijn geen digitale foto's van onze jongere jaren opgeslagen want er waren geen digitale (laat staan mobiele) camera's in de tijd dat wij 'oudjes' feestten. En dat is misschien maar beter ook.
Verder verstuurde ik een paar ansichtkaarten ('Beterschap', 'Sterkte!', 'Gefeliciteerd!'), maakte het aquarium schoon van Karper de Goudvis
en maakte een paar afspraken met deze en gene. Kon ik ooit nog met een emmer met tien liter water het aquariumwater verversen, nu hobbel ik heen en weer met een half liter-flesje. Er was uitgebreid app-contact met mijn wederhelft en verder communiceerde ik met nog zo'n half dozijn vrienden, (ex-)collega's, buren en familieleden.
Soms vind ik het wat onpraktisch, zo'n uitgebreid netwerk om mij heen verzameld te hebben. Daarentegen zou ik geen van die mensen ooit willen missen.
Zaterdag werd ik gelukkig een beetje uitgerust wakker. Dankzij een heftige pijnstiller die ik liever niet al te vaak wil slikken omdat het spul erg verslavend kan zijn.
Een vriendin vroeg ik weer eens om even goed na te denken voordat zij mij berichtjes stuurt: 'Eerst goed nadenken wat je wil schrijven, dan schrijf je dat op, dan kijk je het na op storende spelfouten, dan bedenk je of je het zelf zou willen ontvangen en dan pas verstuur je het bericht in kwestie.' Dat voorkomt impulsief en vanuit emotie reageren, je hoeft achteraf geen spijt meer te hebben van 'harde woorden' en de berichten te wissen én het voorkomt dat de ontvanger gek wordt omdat je direct na het verzenden bedenkt dat je iets vergeten hebt te zeggen. Kortom: het voorkomt dit soort communicatie:
Voor zowel zender als ontvanger erg vermoeiend. Irritant zelfs. Vind ik. Wanneer iemand (ik ken meerdere mensen die op deze manier appjes sturen en ik blijf vragen dat alsjeblieft niet te doen) vervolgens reageert met: 'Sorry', dan met 'Je hebt gelijk', dat laat volgen door 'Ik zal het niet meer doen' en 'Het spijt me echt.', 'Heus', 'Echt waar', 'Ik meen het', 'Zal er voortaan beter op letten' en uiteindelijk met '😘' en 'O sorry' en afsluit met de berichten 'Nou deed ik het weer' en 'het spijt me echt' en 'ik zal het nu echt niet meer doen', dan rest mij geen andere mogelijkheid dan hem of haar te 'muten' zodat ik voorlopig geen piepjes meer krijg die aangeven dat ik een bericht van hem of haar ontvangen heb.
In mijn ervaring wordt iemand dan boos. Dat merk ik aan de berichten die ik later lees: 'Hoi!', 'Waarom reageer jij niet meer op mijn berichten?', 'Ben je boos of zo?' 'Leef je nog wel?' en 'Waarom reageer jij niet meer op mijn berichten?', vaak gevolgd door: 'Nou, als je niet meer op mijn berichten reageert dan stuur ik jou nooit meer een berichtje!', dan hoop ik van ganser harte dat dat laatste gemeend is. Maar helaas...
Het kan trouwens op zich best een vriendelijk klinkende ringtone zijn maar ook de meest prettige ringtone gaat irriteren wanneer je die zo vaak achter elkaar hoort. Je kunt groot André Hazes fan zijn maar als je wilt uitslapen maar de buurman zet op zondagochtend luid 'De Vlieger' op 'repeat' dan is dat onprettig. Vind ik.
Misschien komt het door 'corona-kriebels' of de constante pijn in mijn heup of de frustratie dat de kroegen dicht zijn, mijn baan op de tocht staat of mijn bijbaan in de entertainment voorlopig ten einde is maar voor mij is het een bron van frustratie.
Gelukkig was er deze dag een buurvrouw die mij aan mijn keukendeur even iets kwam vragen. Een van ons tweeën zei bij het dag-zeggen: 'Adieu!', waarop de andere reageerde met 'Mein kleiner Gardenoffizier' en er spontaan en luidkeels een liedje gezongen werd. Dat lucht op en brengt een beetje jolijt in het leven.
Net als berichten als 'Help, er zit een eng beest in mijn tuin!' (even lezen. Kostelijk). Hoe serieus ook, ook berichten over de onkunde, het onvermogen te leren en het liegen van onze leiders kan mij een glimlach bezorgen. Het gedrag van ons demissionair kabinet bijvoorbeeld in de zaak van de zogeheten Fieldlab-evenementen: bijna een miljard euro gaat naar het 'bij wijze van proef' houden van grootschalige evenementen, testvakanties en het tijdelijk openstellen van casino's 'om te zien wat er dan gebeurt' maar tegelijkertijd is er 'geen geld' voor Onderwijs en Zorg? Hoezo: 'geen geld voor extra bedden en personeel op de IC?' Ik ben blijkbaar niet de enige die geen iota begrijpt van die 'logica'. Het is de non-logica van 'de vrije markt', dat fraaie onderdeel van het kapitalisme, waardoor het sprookje is ontstaan dat als het goed gaat met grote commerciële bedrijven, het vanzelf dan ook wel goed zal gaan met de gewone burger. Hier een stukje over het 'trickle down' effect. Hier iets leesbaarder.
Uiteraard ging er ook deze week weer een en ander mis bij de Belastingdienst. Zoals u hier en hier kunt lezen. Want als er íets is waar het kabinet Rutte goed en consequent in is, dan is het wel in de weigering te leren van eerder gemaakte fouten.
Op mijn (bijna-)dagelijkse rondje strompelen
raakte ik in gesprek met een buurman. Normaliter zeggen wij even 'Hoi!' of hebben een kort babbeltje over het weer. Dit keer vertelde hij mij trots dat hij al vier maanden geen alcohol had gedronken. Erg tof en razend knap!
In de supermarkt werd ik even herinnerd aan mooie tijden. Met name aan het - in mijn beleving - mooiste feest van het jaar: Koninginnedag.
Al heet dat gebeuren sedert enkele jaren Koningsdag. Geen marktjes, geen festivals (behalve eentje als test in Breda. Waarvoor de kaartjes op de zwarte markt inmiddels weggaan voor - schrik niet - ruim 10.000 euro), geen kleedjes, geen slecht vioolspelende jonge meisjes in het park...
Wij hadden beiden wat positieve afleiding nodig dus met een buurvrouw samen bekeek ik de 'feelgood-movie' Last Holiday. Vrij snel erna ging ik slapen. Vermoeiende dag voor de boeg.
Zondag uitgerust wakker geworden. Gevuld met goede moed en hoop. Had contact met een vriendin die mij wil helpen afkomen van wat spullen van Johanna, de onlangs overleden moeder van mijn zoon. Over vriendin gesproken: de hoop dat het nog goed komt tussen haar en mij is geslonken tot nihil, helaas. Maar zo gaat dat: mensen maar ook relaties veranderen. Soms ten goede, soms niet.
Ik hield mij bezig met van alles en nog wat tot mijn zoon binnenkwam. Aanbellen hoefde hij niet want hij heeft nog steeds de sleutel van zijn ouderlijk huis. Wij praatten wat bij, aten een broodje en vertrokken samen voor een mooie tocht.
Samen bezochten wij het graf van zijn moeder.
Het kostte ruim een uur om op het kerkhof te komen. Daar liepen wij een uur rond,
stonden stil bij het graf en - terwijl mijn zoon terugging naar Delft om op tijd te zijn voor het avondeten met zijn huisgenoten - stapte ik op de bus naar huis, dankzij mijn zoon wetend dat Max Verstappen het helemaal niet slecht had gedaan deze dag. Sterker nog: hij won een prestigieuze autorace.
In een tas had ik een lekker broodje köfte voor de buurvrouw die altijd zo lief is voor mij. Gehaald bij een eetgelegenheid tegenover het kerkhof. Lezers die nu door de Ramadan gaan: mijn excuses voor het mogelijk watertanden nu bij de gedachte aan het bijten in zo'n lekkernij.
Thuisgekomen kon ik de buurvrouw zien genieten en genoot daar zelf ook van. Kent u dat: genieten van mensen zien genieten?
terug zou voeren naar twee verschillende plaatsen,
mijlenver uit elkaar.
Dat wisten zij.
Dus zij hoefden hun gevoelens
niet in woorden te vatten.
Zij spraken dezelfde lichaamstaal.
==============================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Er zijn een heleboel manieren om dood te gaan maar het aantal manieren waarop je in Nederland de overtocht mocht maken was tot 1955 beperkt tot één enkele keus: begraven. Toen kwam er cremeren bij. Men kijkt nu naar nog meer manieren, vooral vanuit het milieu-aspect: er zitten namelijk nogal wat giftige stoffen in ons lichaam! Wat dat betreft kan ik u een goede tip geven: krijgt u ooit trek in een lekker stukje mensenvlees, eet dan iemand die is geboren en getogen ergens in Centraal Afrika. Mensen die daar wonen krijgen de minste gifstoffen binnen van alle groepen mensen die er zijn.
---------------------
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
-----------------------------
Deze soorten uitvaart kennen wij.
-Begraven (gat in de grond)
-Cremeren (de fik er in)
-Plastineren ('Body Worlds')
-Ter beschikking stellen aan de wetenschap (ter beschikking stellen aan de wetenschap)
-Cryonisme (veranderen in een ijslolly)
-Zeemansgraf ('Man overboord!')
-Luchtbegrafenis (lunch voor de gieren in Tibet)
-Resomeren (verbranden. Maar dan met vloeistof)
(Er zijn vast meer methoden maar ik vond dit rijtje lang genoeg.)
Welke begrafenis-methode is volgens u de meest milieuvriendelijke optie?
Het is de uitvaart waarvoor geen mensen zijn uitgenodigd:
geen impact van auto-, trein- en vaak ook vliegtuigvervoer. Dat scheelt ook in het aantal liters koffie, het afwassen van de kopjes, de plastic verpakking van de standaard 'grootmoeder's cake' En bloemen. Hallo, verwarmde kassen!?
Heeft u al een favoriete optie voor het doorbrengen van de laatste uren van uw fysieke - edoch levenloze - lichaam op Aarde?
mensen woonden op de plek die nu bekend staat als Rokin.
Billy de Kat mag eigenlijk niet op tafel zitten en dat weet hij heel goed.
Wij zijn echter overeengekomen dat er een uitzondering is:
wanneer ik zit te 'zoomen' kijkt hij graag mee
en lijkt oprecht geïnteresseerd in de gesprekken die ik voer.
Zolang heb ik hem maar af en toe onder zijn kinnebakkes kriebel dan.
De lolcat van deze week gaat over mensen met een dubbele standaard. Met name mensen, woonachtig in Amerika die bang zijn dat 'ze' hun wapens afpakken:
'Dat kinderen met kogelvrije vesten en rugzakken op school zitten voor hun 'bescherming' vind je prima, maar je weigert ter bescherming van anderen een mondkapje te dragen? Interessant.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Natuurlijk schrijf ik hier niet exact wat ik voel of denk. Het is namelijk geen dagboek maar een weblog. Kan mij ook niet voorstellen dat als Anne Frank had geweten dat miljoenen - of zelfs maar een paar honderd - onbekenden haar dagboek zouden lezen, dat zij dan niet een aantal passages anders had geschreven of zelfs weggelaten.
De ene vindt dat ik 'te persoonlijk' schrijf en van de ander mag ik best iets meer over mijn privé-leven schrijven. Dat is voor iedereen persoonlijk (ha!) anders, denk ik. Net als humor. In mijn verslagen voor de Geheime Jongensclub wil ik wel eens een grapje verwerken. De ene vindt dat ik dat best vaker doe, terwijl een ander liever heeft dat ik helemaal geen grapjes schrijf.
Met schrijven is het net als in het leven en in de politiek: je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.
=====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=======================================
Maandag werd ik helaas vroeg gewekt: er ging een brommeralarm af door een storm en een plant in mijn voortuintje vond het nodig zijn takken over mijn slaapkamerraam te laten schuren. Dus stond ik maar op. Om verrast te worden. Niet alleen door mijn vriendin die mij kwam knuffelen maar ook door een hagelbui die overging in een heuse sneeuwstorm:
Het was Tweede Paasdag en daarom was er geen online bijeenkomst van de Geheime Jongensclub die avond. Voelde mij niet zo lekker en had vooral veel last van pijn in en rond mijn heup. Dus behalve een paar dingetjes in het huishouden deed ik niet veel deze dag. Zelfs op sociale media was ik niet erg actief: ik verloor drie volgers op Twitter en kreeg er twee bij. Waardoor er tijdens het schrijven van dit stukje 4872 accounts dat van mij blijkbaar de moeite vinden om te volgen. Nou, tjonge. Kan er niet warm of koud van worden.
Waar ik wel warm van werd was het zien van een foto van mijn oom met diens zoon. Of van mijn neef met diens vader, hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Beiden inmiddels met pensioen werkte mijn oom jarenlang in een staalfabriek en zijn zoon (deze dan, hij heeft er nog een paar. En een dochter) in de bouw. Door dat fantastische Amerikaanse systeem dat 'de wil van de vrije markt heet' en een wezenlijk onderdeel van kapitalisme krijgen veel Amerikanen bij ziekte niet doorbetaald. Dus ook al ben je door je rug gegaan, heb je een infectie in je voet omdat er een roestige spijker in zit, heb je in het weekend met veldrijden een testikel gekneusd, een rib gebroken of is je geliefde hondje net overleden...je gaat naar je werk. Daarom hebben zij nu beiden een kapotte rug en veranderde ik hun foto - ook omdat ik hen ontzettend veel op elkaar vind lijken - in een grapje:
'Tijdreiziger steekt middelvinger op naar jongere ik:
'Jij moet beter voor mijn rug zorgen!'
Waarbij ik nog even aanteken dat mijn oom zijn middelvinger na een ongeluk niet meer kan buigen. Dat heeft hem meer dan eens ruzie opgeleverd. In de kroeg was het wel handig: als hij twee biertjes wilde bestellen hoefde hij maar een vinger op te steken.
Van de broer van deze neef weet ik dat hij eens, nadat er 's nachts een sneeuwstorm had gewoed, zijn auto niet kon vinden: er lag zoveel sneeuw in de straat dat alleen hier en daar een antenne uit stak. 'Je ziet maar hoe je naar kantoor komt vandaag. Elk uur dat je te laat bent gaat van je loon af!', sprak zijn toenmalige baas. Keihard. Er zijn mensen die dat systeem voor Nederland ook wel wat vinden: wie niet werkt mag verrekken.
Gelukkig had ik dinsdag wat meer energie. Die gebruikte ik om een vriendin die pas begonnen is als zelfstandige te helpen met het opzetten van haar boekhouding, een paar mailtjes te versturen vanuit mijn diverse functies van penningmeester en secretaris en lezen. Terwijl ik de kat onder diens kinnebakkes kriebelde.
Ook vroeg ik voor de komende drie maanden ToZo aan, de tegemoetkoming voor ZZP'ers die vanwege corona in de financiële problemen dreigen terecht te komen. Nog maar een jaartje of vijftien en dan hoef ik nooit meer formulieren in te vullen om toch een leefbaar inkomen te krijgen. Dan krijg ik AOW! Als dat tegen die tijd nog bestaat dan.
Het weer was even opgeklaard en dus ondernam ik een wandeling. Brrr...koud!
Had al even het nieuws niet gevolgd en dus bekeek ik een luistercolumn van Pieter Derks. Reuzehandig, die politieke overzichten van hem: in minder dan vijf minuten weet je dan wat er in drie dagen is gebeurd. Zoals dit:
Wat mij deze dag op sociale media opviel was vooral het aantal mensen dat bereid is een vriendschap te verbreken vanwege het oneens zijn met een ander op een enkel standpunt: hoe men staat in het coronadebat. Tsja, nou, dan bén je het ergens niet over eens. En dan? Moet je om die reden een jarenoude vriendschap overboord mieteren? Stelt u zich eens voor te leven in een wereld waarbij dat gebeurt bij élk tegengesteld standpunt: 'Waat!? Hou jij van The Stones? Ik vind The Beatles veel beter dus ik wil jou nooit meer zien!'
De dag sloot ik af met het kijken van de nieuwste aflevering van The Walking Dead.
Woensdag liep ik een half blokje om. Helemaal naar de woning van een buurvrouw die schuin tegenover mij woont via de gemeenschappelijke binnentuin. Ik had wat lekkers mee voor bij de thee en wij kletsten gezellig een uurtje over van alles en nog wat. Zij gaf mij een tasje met wat groente mee en dat kwam goed uit want de aanmeldingen voor ons wekelijkse voedselpakket zaten vol.
Dat weerhield een vriend van mij niet om langs te komen rond etenstijd. Toevallig had ik net bijna een stukje af dat ik schreef over de Vrijmetselarij zoals ik die interpreteer. Alsof het zo moest zijn was ik eerder op de dag gevraagd eerdaags het praatje te houden waar mijn Broeders en ik vervolgens over van gedachten zullen wisselen.
Met een vriendin wisselde ik een uurtje of wat via Zoom van gedachten over de administratie van haar eigen bedrijf: welk boekhoudprogramma is het meest geschikt? Hoeveel kun je zelf doen en wat kun je beter aan een ingehuurde boekhouder overlaten? Uiteraard bespraken wij ook een paar privézaken.
Deze dag hoorde ik dat een vriend van mij een kindje had gekregen. Hij was zo lief mij een foto te sturen van de hummel. Een schatje! Had eerder een wat minder leuk bericht ontvangen dus dit bericht kwam goed uit. Werd er serieus blij van. Net zo blij als van de steun van mij veelal onbekende mensen op sociale media naar aanleiding van het vervelende bericht dat ik eerder ontving. Mooi vind ik dat, dat sociale aspect van sociale media.
Donderdag hield ik mij bezig met schrijven en redigeren tot een vriendin zich aandiende voor de lunch. Ik heb haar leren kennen toen zij een vriendin was van de onlangs overleden moeder van mijn zoon. Die had ik leren kennen toen zij een buurvrouw was die mij uitnodigde voor de buurtborrel. Waardoor ik betrokken raakte bij de Bewonerscommissie. Zo grijpen mensen en gebeurtenissen in het leven op elkaar in.
Behalve dat ik genoot van de verse salade die de vriendin bij mij thuis bereidde,
interviewde zij mij in het kader van een project waarvoor zij de levensverhalen van haar vrienden opschrijft voor het nageslacht. 'Even lunchen en zo' liep uit op een bezoek van ruim drie uren. En we zijn nog niet klaar.
Ik liep een stukje met haar mee naar de bushalte en kwam daarbij 'dat ene oude mannetje' tegen, zoals misschien elke buurt die wel heeft. Met hem maakte ik een praatje dat sommigen wellicht zouden bestempelen als 'oppervlakkig'. Is het werkelijk oppervlakkig wanneer je informeert 'Hoe gaat 't met u?' en is hij dan oppervlakkig en misschien wel onbeleefd wanneer hij niet in detail treedt maar antwoordt: 'Z'n gangetje. Alles doet 't nog dus ik mag niet klagen.'? Is het 'oppervlakkig' wanneer je met een vriendelijke hoofdknik afscheid neemt en doorloopt?
Ik denk van niet. Maar dat je elkaar dan even erkent in het menszijn, laat merken dat je vindt dat die ander er mag zijn. Zelfs al zal hij er waarschijnlijk nog iets minder lang zijn dan ik want de hele wijk (bouwjaar 1892) lijkt om hem heen gebouwd te zijn. Want iedereen in de buurt kent Walt de Rijk.
Het waaide zo hard dat er een vogel van een tak werd weggeblazen:
Vlak ervoor vond ik 'em al wat chagrijnig kijke:
Had een bericht ontvangen waardoor ik even behoefte had een borrel. Probleempje: ik drink niet in mijn eentje. Te gevaarlijk. Gelukkig was een buurvrouw zo lief haar echtgenoot aan mij af te staan 'voor een uurtje of zo'. Wij dronken niet veel: twee biertjes de man en een flesje rum. Punt was: de biertjes waren speciaalbiertjes.
De lichtste ervan: 7,5% Alc. Vol., de zwaarste 10. Gelukkig zat er nog maar 400 milliliter rum in de fles voor wij dáár aan begonnen. Want stel je voor...
Toen wij een van de buren uit mijn trappenhuis naar het werk hoorden gaan, besloten wij dat het wel welletjes was. Genoeg verhalen uitgewisseld, vreugdes en frustraties gedeeld en filosofieën ontleed. Tijd voor nachtrust. Of dagrust eigenlijk want het was inmiddels acht uur des ochtends.
'Lekker uitslapen!', dacht ik vrijdag te kunnen doen. Helaas. Diverse vrienden, inclusief mijn vriendin, waren zich niet bewust van mijn nachtelijke escapade en nadat ik een paar mobiele piepjes had genegeerd besloot ik toch maar eens te reageren: 'Straks denken ze nog dat ik dood of bewusteloos ben en komen zij op mijn raam bonken!' Het was pas tien uur dus ik had nog net geen twee uren geslapen.
Had een buurvrouw op de thee en dat was fijn. Voor ons beiden. Zette een nieuwe meme in elkaar op basis van een zinnetje dat mij opeens te binnen schoot en bedacht en publiceerde een verhaaltje want het was vrijdag.
Bereidde een Loge-vergadering voor en deed nog het een en ander. De details daarvan zal ik u besparen.
De dag besloot ik met het kijken van een aflevering van een favoriete serie. Star Trek: The Next Generation werd mijn keus.
Zaterdag was ik vooral bezig met tevreden zijn. Tevreden met de kleine dingen des levens: het tevreden gespin van mijn kat terwijl ik hem aaide, het wegdoen van een stapeltje condeleancekaarten (de betrokkenen zijn al dood en natuurlijk wil je hen blijven eren maar je hoeft niet dagelijks herinnerd te worden aan pijn, verlies en verdriet), een kopje thee met een buurvrouw die mij hielp met het sorteren van spulletjes van Johanna, de onlangs overleden moeder van mijn zoon en het bewateren van de huisplanten waar ik vanwege mijn versleten heup moeilijk bij kan, een paar hoofdstukken lezen in een fijn boek, een goed gesprek met mijn vriendin, een korte wandeling waarbij ik even sprak met een buurman en ik genoot van het bekijken van een liefdevol filmpje op Twitter:
's Avonds besteedde ik verder een half uurtje om Twitter-berichten in te plannen. Dan blijft er op een bepaalde manier meer tijd over om te reageren. Vind ik handig.
Zondag gingen de buurvrouw en ik verder met de gezamenlijk aangepakte klus. Resultaat: drie tassen vol konden naar de kringloop
en drie tassen vol naar de afvalcontainer:
weinig mensen zullen behoefte hebben aan jarenoud ondergoed van de moeder van mijn zoon, aan haar gerichte verjaarskaarten, halve onderdelen waarvan het onduidelijk is waar die ooit onderdeel van zijn geweest, vage foto's van mensen uit een nog vager verleden en wat dies meer zij.
Ik liep een blokje om
terwijl de ramen openstonden vanwege de wolken stof en helaas ook schimmel. Dat was nog een reden waarom er veel moest worden weggegooid.
Die zondagavond bracht ik thuis door. In gezelschap van mijn vriendin.
Het pleonasme van de week is: uitgaan van een vooronderstelling.
Posts
