Samen met haar had hij zich erop verheugd de zon in de zee te zien zakken.
En de zon stelde hen niet teleur.
Majestueus langzaam reisde de vuurrode bol de toekomst in met een snelheid van één minuut per minuut.
Nog even, dan zou het water sissen en verdampen.
Maar dat gebeurde niet.
Toch doofde de zon. Langzaam.
Terwijl het vuur in zijn hart haar langzaam koud geworden lichaam verwarmde.
Posts
Dag 4768 – Morphine – Buena
1 uur geleden
Dat is toch heerlijk om dat mee te maken.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Prachtig hoe jij in die enkele zinnen zo iets moois kan verwoorden. Jij bent een echt kunstenaar in alle opzichten, ook in dat van het levensgenieten lieve Terrebel!
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend jongen, geniet van dit nazomerweer hé!
als de zon dooft zijn we allemaal dood. Hij dooft nooit.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig ben ik hier en jij daar. En is de zee hier nog blauw als het overal moet zijn.
BeantwoordenVerwijderenDe zon is er weer en verwarmd mijn kale bol.
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven.
Vrolijke zondag ochtend groet
een snelheid van één munuut per minuut ...tjonge dáár is zij natuurlijk zou koud van geworden !
BeantwoordenVerwijderenMooi Terrence heel mooi.. kreeg het ook warm, bij de laatste zin..
BeantwoordenVerwijderenLiefs.x
ik vraag me af of ze nog in leven was .
BeantwoordenVerwijderen