Bekeken

"Winnie de Poeh en het oplossen van problemen" is het tweede door mij gelezen boek dit jaar.

Dochter Dayna las ik vanavond voor uit "Max en de Maximonsters" waarna haar broer het ook nog'ns aan haar moest voorlezen. Beiden liggen nu lekker in bed na een vrij rustig dagje waarop zusje Eva niet meekwam omdat zij belangrijke dingen moest doen.

M'n zoon en ik gingen voor de verandering niet naar een buurthuis voor karateles of iets dergelijks en ook troonde ik hem niet mee naar het huis van vrienden Bas en Elsa om daar een potje Magic: The Gathering te spelen om vervolgens laat thuis te komen, zoals afgelopen zondag.

Nee, het ziet er naar uit dat wij beginnen door te krijgen dat een rustig leven ook leuke ende gezellig kan zijn. Gewoon wat boodschappen doen, een beetje opruimen, een beetje TV-kijken, een pizza'tje eten...Van die dingen dus.

Nu staat dit er wel allemaal maar lezers die mij een beetje kennen zullen vermoeden dat deze rust niet lang standhoud. Het is ook absoluut niets voor ons om ons zorgen te maken om een kras op de auto, kleurverschil in het bestelde en uiteindelijk geleverde gordijn of de te hoge boom van de buren die een schaduw werpt over onze tuin. Wij zullen ook niet zo snel Geert Wilders aanhangers worden of Rita Verdonk macht geven. Toch hebben m'n zoon en ik het beste voor met dit land. Ondanks het feit dat voornoemde mensen er een luisterend oor treffen. Aan de andere kant heeft Nederland het misschien wel aan zichzelf te danken dat deze twee malloten zoveel te zeggen hebben. Ik bedoel maar: hoeveel hoop is er voor een land waar een TV-programma als "Boer zoekt vrouw" het predikaat krijgt "Best bekeken"?

Was

Nog maar net binnen werden m'n zoon en ik aangesproken door een jongeman die een van de kinderen bleek te zijn die ik in mijn tijd als groepsleider naschoolse opvang onder mijn hoede had. Inmiddels is het jongmens een leerling in de tweede klas van een gymnasium dat gisteren een informatie-avond had.

Fotograaf Fokke was mee in het kader van zijn fotoraportage over alleenstaande vaders. Op zich viel het niet op dat er een meneer liep te fotograferen, ware het niet dat hij zijn camera bijna uitsluitend richtte op Ferdinand en mij. Dat feit veroorzaakte wat rimpels in voorhoofden van andere aanwezigen.

Op weg naar het werk vanmorgen nog even een vriend van m'n zoon gesproken die als brugklasser onderweg was naar een lyceum waar wij volgende week een kijkje gaan nemen en waar de beginnend puber in kwestie als vrijwilliger zal rondlopen.

In de kroeg na afloop van de werkweek werd door mij weinig rondgelopen, moe als ik was.