Mensenlevens

Morgen zullen wij aanwezig zijn bij de nieuwjaarsborrel van de Amsterdamse psychiatrie café's. Dat wordt vast weer heel gezellig!

In ziekenhuizen is de gezelligheid doorgaans ver te zoeken. Ook al zijn er personeelsleden die erg hun best doen om het verblijf minder eng en vervelend te laten zijn.

Mijn moeder wordt er goed verzorgd. Helaas is de bypass-operatie mislukt en wachten wij nu af hoe haar lichaam reageert. Hoe knap artsen tegenwoordig ook zijn; als wij het de kans geven kan ons lichaam vrij veel zelf. Zelfs wanneer het al 77 jaren meegaat. Is het op die leeftijd nog wel raadzaam om het leven te rekken?

Als zoon roep ik natuurlijk volmondig 'Ja!' maar de Japanse minister Aso vindt dat ouderen eigenlijk asociaal zijn door een beroep te doen op de voorzieningen terwijl zij er niet meer voor werken. Menig econoom is het overigens met hem eens: is het nuttig om geld uit te geven aan een in wezen nutteloze zaak?

Elk jaar geven wij honderden euro's uit aan onze huisdieren. Bezoek aan de dierenarts, voedsel, nekbandjes en krabpalen. Ja, onze kleine huisgenoten zijn ons veel geld waard. Meer dan de levens van kinderen die wij niet persoonlijk kennen.

Dieren in natuurparken worden bijgevoerd in de winter maar als kinderen doodgaan van de honger halen wij de schouders op en zeggen: 'Ja, dat is de natuur hè. Het recht van de sterkste en zo.'

De vraag is hier: waarom geven wij meer om (huis)dieren dan om mensenlevens?

Meldpunt Gladde Plekken

De operatie van m'n moeder is helaas mislukt en ook de artsen weten het even niet meer. Morgen gaan wij praten met de dienstdoende chirurg. Nóg een bypass-operatie vindt men te riskant dus dat is geen optie meer. Voor iemand die altijd zo actief was als m'n moeder is vooral het steeds maar weer moeten afwachten vreselijk om te doen. Gelukkig kan zij nog genieten van de kleine dingen des levens. Zoals het langzaam leegeten van een klein zakje chips...

Ook genoot mams van een bezoekje van drie van haar kleinkinderen, afgelopen zondag waarmee een heerlijk weekend werd afgesloten. Maandag bracht ik een bezoek aan de Mensendieck-therapeut en aan de artsenpraktijk voor de wekelijkse anti-allergieprik.

Vanmorgen had ik een vriendin op de thee en daarna gingen mijn vriendin en ik een uurtje baantjes trekken in een lokaal zwembad. Gewoon, even rustig aan zonder iets te moeten...Intussen zijn de onderhandelingen gestart betreffende een tijdelijke part time baan en ben ik verder gegaan aan m'n boek. Terwijl ook het huishouden niet wordt vergeten.

Zoonlief gaat intussen door met goed zijn best doen op school en kwam thuis met ondermeer een 7 voor Frans en - ook tot zijn eigen consternatie - een 9 voor Duits! De Ferman is geen talenwonder dus deze uitkomst mag bijzonder worden genoemd.

De boodschap van vandaag is dus: bijna niets is onmogelijk. Jammer dat de overheid daar anders over denkt...

De inkt van de campagneposters met de boodschap 'Grijp niet in' is nog niet droog of de overheid start de campagne 'Moed is goed'. Althans, hier en daar zag ik er een poster van. Mij lijkt het nogal verwarrend want de burger krijgt zo een dubbel signaal: 'Ben je getuige van een geweldsincident dan moet je ingrijpen maar mag je niet ingrijpen.'

Bij tegenstrijdige opdrachten is een mens net als een computer: hij doet helemaal niets meer of hij slaat op tilt en doet van alles tegelijk.

Beide ongewenste situaties.

Gladde plekken door bevriezing zijn ook ongewenst. Elk jaar weer zijn er honderden ongelukken en ervaren burgers veel overlast. Onlangs zijn er zelfs weer mensen door gladheid overleden! Waarom vegen burgers en bedrijven niet gewoon hun eigen stoep schoon? Moet daar geen wet voor komen?

Wat de vraag doet rijzen: waarom komt GroenLinks niet met een Meldpunt Gladde Plekken?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ellen Blazer