Er zijn mensen die alles op alles zetten om te kunnen winnen terwijl het anderen meer gaat om de competitie met zichzelf en het lekker ontspannen. Persoonlijk zit ik in die laatste categorie. Het liefst speel ik (schaken, een filosofische discussie, een taalspelletje, flirten...voor mij zijn dat allemaal vormen van spelen) tegen iemand die een of twee niveaus beter speelt dan ik. Want daar leer ik het meeste van. Een enkele keer lukt het mij te winnen en hoewel dat best een fijn gevoel is ('Hoera, ik ben blijkbaar ergens goed in!') gaat het mij vooral om beter te worden dan ik was. En om lekker ontspannen te spelen. Mensen die het puur om het winnen gaat ('Kijk, ik ben lekker beter dan anderen. Ha!') begrijp ik niet zo goed.
En als je per se moet valsspelen om te winnen ben je blijkbaar niet zo goed als je dacht én heb je - in beide betekenissen - het spel niet zo goed begrepen.
Zo zijn er mensen die het taalspel 'DuoLingo' spelen. Niet om beter te worden in een taal maar om anderen in de competitie (de taalapp gebruikt 'gamification' om het leren van een nieuwe taal leuker te maken) te verpletteren. Door hun moedertaal te 'leren' en door alle niveaus te vliegen. Ik noem dat valsspelen.
Wat voor speler bent u? Speelt u om te winnen of 'voor de leuk'?
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
=================================================
Maandag zocht ik 's ochtends een paar vacatures uit om op te reageren en in de loop van de dag had ik een vriend en een buurvrouw op visite. Deels overlappend. Tussendoor besteedde ik een uurtje aan de herinrichting van mijn woning (er komt maar geen einde aan, zeg!) en plaatste deze foto op social media:
Mijn broer had de foto gemaakt dus ik vroeg hem wie de voor mij onbekende dame was die er ook op stond. Want in mijn geheugen kon ik haar naam niet vinden.
Nadat ik onder meer het een en ander had gedaan ten behoeve van de bewonerscommissie was het tijd om mij om te kleden en de deur uit te gaan. En niet alleen om te eten.
Pasta alla puttanesca di Campania was die avond het hoofdgerecht
bij het Broedermaal na een mooi Rituaal (de uitvoering van een ritueel) bij de Geheime Jongensclub.
Een zeer bijzondere avond met daarin een glansrol voor de vader van de Broeder die deze avond in het middelpunt stond. En fijne muziek was er ook; dit nummer (klik) bijvoorbeeld. Maar ook dit (klik).
Was half twaalf thuis en besloot de eerste aflevering te kijken van de Star Wars 'spinoff' Obi Wan Kenobi. Gaaf! Met het 'echte' Star Wars gevoel. En een über schattige jonge Princess Leia.
Dinsdag werd ik op straat geïnterviewd door een stel schooljongens. Bij deze sneltramhalte:
Voor een of ander project over duurzaamheid of zo. Leuk om te doen en fijn om zoveel enthousiasme te zien bij kinderen. Het geschiedde op de weg terug van een bezoek aan de kliniek waar ik een jaar geleden mijn nieuwste heup kreeg aangemeten. En waar ik graag een bekertje warme chocolademelk drink:
De controle wees uit dat alles in orde is en de chirurg hoeft mij pas over vijf jaar weer terug te zien. Wij vonden het allebei jammer dat de wachtkamer erg vol zat want wij hadden het weer erg gezellig en het was leuk om zijn assistente moeite te zien doen haar lachen in te houden. Maar van mij had zij best mogen schateren, hoor want de chirurg en ik kunnen zó samen het toneel op als komisch duo.
Ook komisch vond ik het om mensen met een paraplu te zien lopen terwijl het was opgehouden met regenen:
en aan de slag. Met wat administratief werk en het aanpassen van mijn CV inzake een paar verschillende sollicitaties: minder relevante zaken weglaten en relevante zaken meer onder de aandacht brengen. Bovendien is elke potentiële werkgever dezelfde CV sturen gewoon saai. In elk geval weinig creatief dan toch.
Wilde net beginnen aan een (betaalde) vertaalopdracht toen een buurvrouw zich aandiende voor de thee. Fijn. Want ik had meer zin om te kletsen dan om te werken. Hoewel ik werken op zich helemaal niet erg vind.
Voordat ik ging werken keek ik nog even of ik interessante nieuwe e-mails binnen had gekregen. Ja, hoor, een 'mooie aanbieding!' van het UWV, de Nederlandse werk- en uitkeringsinstantie van de overheid. Inderdaad een heel mooi aanbod. Voor de opdrachtgever in kwestie dan: mensen met een WW-uitkering mogen GRATIS fulltime (dus ook in het weekend) werken als kok én een opleiding tot kok volgen. Bovenop die geweldige kans mag je zelfs je uitkering houden! Nou, is dat niet lief van de overheid?
Nou, nee. Zou u graag onbetaald fulltime willen werken?
Als beloning aan mijzelf mocht ik een aflevering Stranger Things kijken, met een hartje dat klopte van blijde anticipatie want het heeft even geduurd voor een nieuw stel afleveringen beschikbaar kwam. Zo gooide een pandemie wat roet in het eten van de monsters die graag op kinderdarmen knabbelen. Maar goed; fijne 'coming of age' serie die graag bekeken wordt door kijkers die jeugdig waren in de jaren '80.
Woensdag bekeek ik even mijn banksaldo: helaas...nog steeds geen centjes. Mijn totale inkomen van de maand mei is met die mededeling blijven steken op nog net geen €180: €122 aan zorgtoeslag en een paar tientjes van anonieme donoren (hartelijk dank, anonieme donoren!) die op mijn donatielink (klik) klikten. Er is wel geld onderweg gelukkig (WW, betaling van entertainmentopdrachten, een belastingteruggave en energietoeslag) maar intussen moet ik maar mijn potje met verzamelde muntjes aanspreken. Daarnaast kan ik ook gewoon mijn lezers vragen een verhalenbundel van mij te kopen. Het liefst via hun lokale boekhandel omdat u dan ook die een beetje steunt maar online via bijvoorbeeld deze of deze bron mag natuurlijk ook. De lezer een fijne verhalenbundel in handen en ik een paar dubbeltjes per verkocht boek op mijn rekening. Mooi, niet?
Of u doneert gewoon een paar euro (minder geld dan een boek!) rechtstreeks in ruil voor een goed gevoel en mijn dankbaarheid. En wellicht als goedmakertje tegenover Hogere Machten omdat u per ongeluk 's nachts met de autolampen uit tegen de geparkeerde auto van uw ex bent aangereden. Vier keer. Of onzedige gedachten had met daarin een rol voor uw buurman. En diens vrouw. En hun cavia.
Gelukkig leef ik van de liefde maar hoewel die door de maag gaat (volgens sommige bronnen zijn er andere ingangen) kun je die daar niet mee vullen.
Mij wijzen op een interessante vacature is ook zeer welkom want ik werk graag voor mijn geld. Niet dat schrijven niet als werken geldt - en ook solliciteren is best arbeidsintensief - maar u weet vast wel wat ik bedoel. Hier vindt u mijn online CV zodat u weet wat ik zoal gedaan heb in mijn werkzame leven tot heden.
Een buurvrouw kwam gezellig op de thee en ook zij kon niet bedenken wat deze functie inhoudt:
Haar bezoek werd direct gevolgd door dat van een andere buurvrouw. Die samen met mij ons wekelijks voedselpakket haalde.
Bij thuiskomst bleef zij nog even kletsen en zij was nog maar net de deur uit toen een vriend kwam om mij te helpen met een ICT-uitdaging. Waarna hij mij ook nog eens op een heerlijke pizza trakteerde bij mijn favoriete pizzeria!
Ook zijn er mensen die beweren dat de Russen de Azovstaal-fabriek niet aangevallen maar alleen maar belegerd hebben en rustig hebben gewacht tot de daar aanwezige Oekraïense soldaten zich hongerig en al zouden overgeven. Russische militairen zouden geen enkel schot hebben gelost of raket hebben afgevuurd 'want het zijn keurige mensen die alleen maar Oekraïne willen bevrijden van nazi's en pedo's'. Het zou mij niets verbazen als de gelovers in de goedheid van Poetin en diens manschappen geloven dat de Oekraïners dit zelf hebben gedaan met de Azovstaal-fabriek:
Ziet u het voor zich? Dat mensen dit doen met hun eigen bezittingen, uitsluitend om de Russen als slechte mensen te laten overkomen?
Tip voor deze (en opvallend veel andere schrijvers van vacatureteksten): als je zo nodig 'dure' en Engels klinkende woorden wil gebruiken, zoek dan even de betekenis en wijze van spellen op. Dan sta je iets minder erg voor schut. Dus ik stuurde een open sollicitatie aan dit bedrijf: 'Bij deze geef ik u de kans mij aan te nemen als schrijver van heldere en foutloze Nederlandstalige vacatureteksten.' Maar dan in iets andere bewoordingen: https://vragen.blogspot.com/2022/06/sollicitatie-uwv.html
Fijne afleiding ook van de zorgen rond een vriend wiens gezondheid dusdanig te wensen overlaat dat het maar de vraag is of hij levend het einde van dit jaar haalt.
Even genoten van een aflevering Star Trek: Strange New Worlds voor ik ging slapen.
Het is nu vooral een kwestie van 'wie heeft de grootste' betreffende een eventueel einde aan het conflict: Europa, dat afhankelijk is van olie uit Rusland. Of Rusland, dat afhankelijk is van de opbrengst van olie (klik). Wie heeft volgens u de langste (adem. Ik bedoel 'adem', hoor!)?
Een deel van mijn energie deze dag gebruikte ik voor het doen van een flinke handwas en daarna vond ik het wel welletjes voor deze dag. Ook omdat ik graag nog een aflevering Stranger Things wilde kijken.
Donderdag bedacht ik mij opeens dat de functieomschrijving 'Content Manager' natuurlijk staat voor 'Tevreden Leidinggevende'. Dus ik vroeg maar eens informatie op betreffende een vacature die ik tegenkwam. Op advies van diverse mensen ging ik eens kijken of het UWV zelf interessante vacatures had. En jawel! 'Interessant' is inderdaad het juiste woord. Maar wat het werk inhoudt is een raadsel. Of wat het nut is van zo veel schrijffouten in een vacaturetekst. Is het een test en is de semi-overheidsinstelling UWV eigenlijk op zoek naar teksschrijvers die de Nederlandse taal beheersen en niet naar een Product Owner?
Een hele dag binnen zitten solliciteren en dat afwisselen met schoonmaken, herinrichten en opruimen is niet echt gezellig. Dus ik zocht de buitenlucht op en nam een handvol munten mee
om die bij een lokale supermarkt in te ruilen voor een doosje eieren. Altijd handig om in huis te hebben. Eieren, niet zozeer eierdozen. Natuurlijk kon ik - net als vroeger - de munten op mijn bankrekening storten maar - vooropgesteld dat er nog een bankfiliaal bestaat waar dat kan - waarom zou ik daar een paar euro voor betalen?
Ook deze dag kwam ik er een paar tegen: asociale mensen. Zag een bijna-botsing tussen twee voetgangers. Waarvan er eentje liep met de houding 'Ach, iedereen moet maar voor mij opzij gaan' maar de andere gelukkig wel besefte dat de stoep voor algemeen gebruik is. Zelf botste ik bijna ook met zo'n asociaal persoon. Ik vind gewoon dat je rekening dient te houden met elkaar. Ongeacht je handicap (iedereen heeft wel een handicap. Alleen bij de ene persoon is het duidelijker dan bij de ander), huidskleur (iedereen heeft wel een huidskleur), inkomen (iedereen heeft wel een inkomen) of voorkeuren (iedereen heeft wel voorkeuren).
Over aso's gesproken: waarom moeten peuken en andere zooi per se naast een prullenbak worden gedeponeerd?
Het was prachtig weer en daar maakte ik gebruik van door samen met een boek op een bankje te gaan zitten in het parkje om de hoek:
Vrijdag ging ik hard aan het werk in huis want ik had nog niets van de vriend gehoord na diens laatste ziekenhuisbezoek. Zo creëerde ik een muziekhoek in mijn slaapkamer.
Eerdaags een paar gitaarophangbeugels regelen en een plankje voor mijn muziekboeken, dan kan ik op deze plek lekker gaan zitten pingelen, raggen en plukken. De flightcase met de tijger beschermt mijn oude basgitaar en rust op de oude hutkoffer (met daarin tegenwoordig mijn entertainmentkostuums) waarin mijn moeder indertijd haar spullen vanuit Indonesië naar Nederland vervoerde.
Een half jaar geleden werd de basgitaar voor mij opgeknapt en schoongemaakt door een man die ik mocht filmen terwijl hij er met een gelukzalig hoofd even op speelde:
Tussen het slepen en sjouwen door, ruimde ik een stapel papieren op. Je zou denken dat mensen en instanties in de moderne tijd geen papieren meer sturen maar helaas. Zo kreeg ik een oproep van de gemeente naar aanleiding van mijn verzoek tot kwijtschelding van diverse heffingen. Die aanvraag doen met alle bijkomende correspondentie kan nog steeds niet per e-mail, laat staan via online formulieren. Dus ik mag weer een stapel papieren hier en daar - digitaal! - opvragen, uitprinten en in een envelop stoppen en versturen. Waarna de ontvangen documenten door een ambtenaar van de gemeente worden ingescand 'want ze moeten digitaal in het systeem worden opgeslagen'.
Leuker kunnen ze het niet maken. En makkelijker wíllen ze het niet maken bij de gemeentelijke belastingdienst. De landelijke belastingdienst is gelukkig wat verder.
Had 's middag een buurvrouw op de thee en niet lang nadat zij weg was kwam een vriend mij vragen of ik met hem meeging naar een festival. 'Leuk!', zei ik. 'Waar en wanneer is het?' 'Leipzig. Nu.' Helaas ben ik zo'n ouderwets iemand die afspraken maakt en zich daar zoveel mogelijk aan houdt en ik had al plannen en afspraken.
Eind van de middag belde ik de zieke vriend; gelukkig, zijn bezoek aan het ziekenhuis was goed verlopen en hij deed 't nog.
Omdat ik zin had in een feestelijk hapje, bakte ik pisang goreng en bracht een buurvrouw een paar stukjes:
Zaterdag werd ik tijden het werken voor de Geheime Jongensclub 's morgens verrast door een telefoontje: 'Heb je mijn appje niet gelezen?' Nee, wanneer ik ergens aan werk of of op visite ben of visite heb, staan de piepjes en bliepjes uit. Als mensen bellen weet ik dat het hen ernst is en het bericht blijkbaar niet kan wachten.
Zondag werd ik niet erg uitgerust wakker terwijl ik ruim negen uren geslapen had. Wellicht niet alleen door de lange dag van de dag ervoor maar ook door nogal inspannende dromen. Twee heb ik er onthouden waarbij mij opvalt in hoeveel details ik tegenwoordig droom. Dus ik heb mijn oude dromenweblog maar eens uit de mottenballen gehaald en mijn meest recente dromen hier (klik) en hier (klik) toegevoegd. Kan nog interessant zijn voor een eventuele pycholoog of psychiater later.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
'Kun je vanavond werken op een feest?' Even wat schuiven met andere afspraken maar ja, ik kon. Al betekende het dat ik een afspraak met een vriendin moest verplaatsen en minder tijd had voor mijn zoon en een vriend. Met die laatste zocht ik een vriend op en terwijl die twee - enkele uren lang, bleek later - zaten te babbelen
(Even inzommen; mijn zoon draagt een roze shirt)
- was ik ondertussen aan het werk op een studentenfeest op een boot. Die nog ging varen ook!
Even wennen weer, zeven uren lang op mijn benen staan en mensen vermaken. Eerst als 'beveiliger'
en later ook als barman achter de 'minibar'.
Er was ook een cartoonist ('Ik noem mijzelf gewoon tekenaar') aan boord die mijn collega en mij aan zijn tekenpapier toevertrouwde:
Zelfs toen de meeste studenten (Hallo, het gaat om studenten, oké?) wat moeite hadden met hun motoriek (de drank aan boord was gratis) was het nog fijn om met hen te werken en te praten. Zo voerde ik interessante gesprekken over carrièrekeuzes, racisme en duurzaamheid. Fijn voor mijn ego was dat mijn leeftijd op 'ongeveer 40?' werd geschat. Hoewel, een paar weken eerder nog meende een dame dat ik niet ouder kon zijn dan 38.
Hoewel het echt leuk en gezellig was, waren met name mijn voeten erg blij dat het vaste land van Amsterdam weer in beeld kwam:
(Voordeel van luchtvervuiling: het levert mooie kleuren lucht op)
In een van mijn korte pauzes deelde ik een gedicht (klik) op social media dat ik al eerder had klaargezet in mijn Engelstalige blog.
Liep wat achter met mijn werk voor de Geheime Jongensclub, mijn eigen administratie én met mijn huishouden maar toch trok ik een uur uit voor een kop thee en bijkletsen met een buurvrouw. Die achter deze rozen woont:
Wij hadden elkaar tenslotte al twee dagen niet gesproken.
Natuurlijk maakte ik ook wat tijd vrij voor sociale media, proberend het sociale aspect niet uit het oog te verliezen. Erg vermakelijk was dat een man in reactie op een bericht van mij doodleuk verklaarde dat de Amerikaanse overheid Twitter had gevraagd om berichten over de latop van Hunter Biden te blokkeren en dat Twitter aan dat verzoek had voldaan. Nadat ik de 'tweep' vroeg hoe het dan komt dat er toch zoveel berichten op Twitter waren over Hunter Biden's laptop - immers, als die berichten écht waren geblokkeerd, had men die niet kunnen zien - schold hij mij uit voor hij mij blokkeerde. Typerend voor domme rechtse 'trollen'.
Het was zondag en dus besteedde ik behalve wat tijd aan het huishouden (planten, goudvissen, et cetera) een uurtje en aan het inplannen van Twitterberichten. Dan hoef ik er een week of zo wat minder naar om te kijken.
De muziek deze week komt van Otoboke Beaver, een band die ik over een paar weken hoop te gaan zien. Hier is het liedje: "Anata Ga Falling Love Shita No Ha Watashi Ga Kirai Na"
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Ronnie HawkinsMeer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
