Terwijl de make-up dame (Conny? Corry? Zoiets) hem prepareerde op de studiolampen herhaalde hij zelfverzekerd de antwoorden die hij straks in het interview zou geven. Alle mogelijke vragen zou hij naar eer en geweten beantwoorden met hier en daar een kwinkslag.
Maar één vraag zou hij ontwijken: hoe het zover heeft kunnen komen. Vanzelf betrok zijn gezicht toen hij terugdacht aan de jeugd die hij nooit had gehad en Conny of Corry keek hem even vragend aan maar hij merkte het niet.
Zijn moeder overleed toen hij nog maar jong was en zijn vader stond er alleen voor. Zij woonden bij zijn gehandicapte oma en als klein jongetje al openbaarde de spierziekte zich ook bij hem. Daarom liep hij wat mank. Tegen de buurtkinderen zei hij trots: 'Is niet raar, is ánders!' maar niemand wilde met hem spelen. Ook zijn vader niet want die had het te druk met onmisbaar zijn. Op het werk, voor de buurtvereniging en voor de slijterij.
Zijn oma was wel heel lief maar kwam niet verder dan glimlachen, kwijlen en zichzelf bevuilen. Als hij hielp haar potlood vast te houden kon zij een puzzeltje maken. Nee, zijn échte speelkameraadjes waren zijn boeken. Hij verslónd ze! Jeugdboeken, detectives, streekromans, hem maakte het niet uit. Als hij maar las.
Hij was nog maar negen toen een leraar zijn leeshonger bemerkte en hem begon te voeren met de klassiekers en later boeken over diens eigen hobby: feiten verzamelen. De hoogste berg, de snelste vogel, alle presidenten van Amerika; binnen de kortste keren wist hij het allemaal en als volwassene maakte hij van weten zijn beroep. En hier zat hij dan.
Door miljoenen bejubeld maar doodeenzaam: de Slimste Mens ter Wereld.
==============================================
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel
Posts
Over contrasten gesproken
54 minuten geleden
