Olie-industrie

Vandaag heb ik voor het eerst echt een stukje buiten gewandeld. Even wennen, dat lopen op twee krukken en gelukkig was een buurvrouw mee om voor mij deuren open te houden. Maar het is gelukt! Al moest ik bij thuiskomst meteen een pijnstiller slikken en een dutje doen. Maar nu weet ik zeker dat ik met een paar weken weer (rustig aan, maar toch) kan rondlopen en zelf m'n favoriete soort chips kan halen...

De favoriete partij van een zekere blonde gedoger heeft zich uitgesproken tegen windmolens op Nederlandse bodem. Zelf vind ik het opvallend dat deze xenofobe partij liever de Nederlandse huishoudens en industrie laat draaien op olie uit Islamitische landen dan op apparaten die een prachtig stukje vaderlandse techniek en historie vertegenwoordigen...het zal wel aan mij liggen...

Een pleidooi voor het Nederland zoals dat ooit in het buitenland bekend stond ("Zeer tolerante lui, die Hollanders!") kwam uit onverwachte hoek. Een jonge Nederlandse acteur nam Het Gouden Kalf voor beste acteur in ontvangst en pleitte er vurig voor dat we elkaar weer als mensen gaan zien in plaats van als "dingen die je in een hokje kunt stoppen". Nasdrin Dachr mag dan zijn wortels in Marokko hebben, zijn hart ligt in Nederland.

Namaak-christenen als Maxime Verhagen en Geert Wilders mogen een voorbeeld nemen aan voornoemde jongeman die zijn droom wist waar te maken.

Met mijn zoon keek ik naar een TV-programma waarin andere jongeren hùn droom probeerden waar te maken: met een beperkt budget deden zij mee aan een autorace waarbij het de bedoeling is een zelfgebouwde auto zo lang mogelijk te laten rijden op één liter brandstof.

Vreemd eigenlijk dat het onderzoek naar de bouw van dit soort vervoermiddelen zo weinig gesteund wordt. Men zou bijna denken dat het onderzoek wordt tegengewerkt door hen die verdienen aan de olie-industrie...

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Bert Jansch

Rummikub

Mijn dag begon met het schrijven van een Hyves-krabbeltje voor m'n oudste dochter die vandaag haar elfde levensjaar viert...Van harte gefeliciteerd, lieve schat!

Buurvrouw Hetty was er weer voor het ochtendritueel van ondergoed en wondverband verwisselen maar moest deze keer wat eerder weg vanwege haar eigen bezoekje aan de fysiotherapeut.

Vandaag bijkans een woede-uitval van mijn fysiotherapeut meegemaakt (hij kwam aan huis!). Hij was er niet zo tevreden over dat men mij in het ziekenhuis geen nazorg had verleend. Niemand die mij vertelde wat ik wel en niet moest doen met mijn nieuwe heup, of hoe lang. Niemand die mij even uitlegde hoe ik zelf eventueel mijn wondverband kon (laten) verwisselen of waar de medicijnen die ik meekreeg voor dienden. Geeft niet. Mijn fysiotherapeut blijkt zeer deskundig en kon mij met allerlei tips en trucs van dienste zijn. Donderdag komt-ie weer en ik verheug mij weer op de komst van die lange brede kerel in het stoere motorjack...

Hij was nog niet vertrokken of buurvrouw Winonah kwam even kijken hoe het ging met haar zieke buurman en bracht hem een pakje sigaretten. Handig. Want zij kon door haar niet-geplande aanwezigheid de deur open doen voor mijn moeder. Kon ik lekker blijven zitten...

Kort erna kwam mijn zoon thuis van school en kon meteen aan de slag om voor zijn vader en de visite een stuk door oma meegenomen Roti Kukus (lekker, ma!) in eetbare brokken te presenteren.

De buurvrouw stond op punt van vertrekken toen de postbode (tevens een buurman) langskwam met fijne oversized onderbroeken die hij op mijn verzoek had gekocht. (Het verhaal van vandaag is nog niet af; blijft u er nog even bij?). Buurman Billy bleef niet lang en vertrok kort na de buurvrouw. Mijn moeder zag toe hoe ik mijn kersverse oefeningen deed en keek in opperste verbazing toe terwijl ik dit blogstukje begon te ratelen schrijven.

Een buurvrouw maakte kenbaar via de keukendeur naar binnen te willen en ik riep dat die gewoon open stond (behalve bij rukwinden en vakanties eigenlijk altijd trouwens). Buurvrouw Debbie diende zich aan met een stel heerlijke sappige peertjes en dito roddels in bijbehorende weekbladen "tegen de verveling". Natuurlijk verveel ik mij niet (hoe zou ik dat kunnen?) maar het hoort er wel een beetje bij, vind u niet, bij ziek-zijn: fruit en roddelbladen...?

Het was dus reuze-gezellig en bovendien nuttig . Ik verheug mij in de aanwezigheid van zoveel fijne mensen om mij heen. Toch was ik - achteraf in elk geval - blij dat zij niet allemaal tegelijkertijd waren samengekomen...

Het is meestal in de avond dat zij samenkomen. Zij maken grapjes over hen die niet hetzelfde doen als zij en voelen zich soms superieur.

Maandelijks betalen zij contributie aan iemand die zij zelden in levende lijve zien. Wie er werkelijk de baas is, is voor gewone leden van de organisatie vaak niet bekend.

Zij doen dingen die "gewone" mensen vaak overbodig en soms zelfs onnozel voorkomen zij maar trekken zich daar niets van aan. Overdag doen zij zich voor als één van hun medemensen. Slechts de blik in hun ogen doet soms vermoeden wat zij één of twee keer per week 's avonds in de beslotenheid van een clubgebouw doen.

Als zij hun rituelen uitvoeren komen zij in contact met mensen die zij vaak in het dagelijks leven nooit ontmoet zouden hebben en wereldwijd zijn er leden die hetzelfde doen en voelen als zij. Vaak vanuit dezelfde gedachtengang.

Betreft het hier Vrijmetselaren of misschien leden van de Ku Klux Klan? Neen, ik beschrijf hier leden van een sportschoolvereniging...

Natuurlijk zijn er mensen die beweren dat "de Vrijmetselarij" achter de aanslagen zat op Utoya en Oslo. Alleen maar omdat er een foto van Anders Breivik circuleert waarop hij trots poseert in het kostuum van een vrijmetselaar.

Stond hij op de foto, voorovergebogen over zijn Rummikub-blokjes dan had men ongetwijfeld geroepen dat het een levensbedreigend spel is en mensen aanzet tot moorden, dat Rummikub.