Slaaptekort (Een verhaaltje)

Hij likte zijn wijsvinger nat, pakte een krijtje en veranderde de 9 in een 2. Morgen zou hij verder lezen maar nu moest hij echt gaan slapen.

Nog geen twee uren later schrok hij op uit een interessante droom, weet die aan het boek dat hij las en ging een hapje eten.

Het speet hem dat hij zich de droom niet kon herinneren en dat hij die morgen moe wakker zou worden met slaaptekort.

Ontploft

Vandaag aten wij een zelfgemaakte cheeseburger met frietjes...lekker! Vond m'n zoon ook. En hij moet deze dagen wel goed eten en goed slapen want hij zit midden in de zogeheten repetitieweek: zes schooldagen van twee grote proefwerken per dag...de arme jongen!

Wie dit blog vaker leest weet dat het helemaal niet raar is als ik melding maak van praatjes met buurvrouw Hetty, buurvrouw Linda, of welke van de 26 buurvrouwen dan ook die ik van naam ken maar andere dingen zijn soms wel raar.

Raar eigenlijk, zit je gewoon twee dagen grotendeels thuis, heb je tòch weinig tijd. Wellicht omdat je gewoon aan het werk bent. Om de administratie te doen en opdrachten te verwerven bijvoorbeeld. Het zijn vaak maar kleine dingen maar samen vormen ze één groot zooitje...

Soms zijn de kleinste berichten van grote invloed op je stemming. Bijvoorbeeld: 'De opdrachtgever was zó tevreden over jouw optreden dat besloten is jou 250 euro te geven in plaats van 200.' Of: 'Er was afgesproken dat je 200 euro zou krijgen maar je krijgt lekker niets want ik heb mijn castingbureau gisteren failliet laten verklaren.'

Het kan ook om grotere bedragen gaan. Zoals bij de Dienst Werk en Inkomen, de DWI: 'Wij hebben besloten uw aanvullende uitkering stop te zetten en zullen daar later nog een reden voor bedenken. Of niet.'

Het kan ook om nóg grotere bedragen gaan. Zoals bij de Belastingdienst: 'Wij weten dat u in het derde kwartaal van vorig jaar een omzet had van 1500 euro en vragen u daarom om bijna 4000 euro aan omzetbelasting te betalen.'

Dat soort nieuws is toch voldoende om een sombere stemming te voorzien van een feesthoedje, dacht ik zo. Maar het was mooi weer vandaag, ik verdiende 5 tientjes met een marktonderzoek ('Waarom zou je de offerte van een zorgverzekering op papier willen hebben?' -'Omdat het leuk is om later aan de kinderen te laten zien: 'Kijk, dat was in het jaar dat De Pil uit het ziekenfondspakket ging! Anders was jij er niet geweest...') en bij de Nieuwmarkt was een platenbeurs.

Ik was daar net gearriveerd toen de buurt werd opgeschrikt door een luide explosie; naar het schijnt is er een woonboot ontploft.

En bijna vergeten: vandaag ontving ik een exemplaar van Park Magazine nr. 4 in de brievenbus. Op pagina 46 ziet u waarom...;-)

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Piet 'Malle Pietje' Ekel.

Update: De Belastingdienst bleek mijn aangifte niet te hebben ontvangen terwijl die volgens hun eigen site wèl door mij is verzonden. Als ik hen een fysieke kopie stuur komt het alsnog in orde. Als het goed is.


Update II: Mijn ondernemerscoach gaat even babbelen met de dame van de DWI om de zaak recht te zetten.

Stroom

Het schijnt dat mensen die regelmatig XTC-tabletten slikken ongeveer 10 procent minder herseninhoud hebben dan zij die van het goedje weten af te blijven. Nu is de vraag: hàdden zij al minder hersencapaciteit en zijn ze daarom XTC gaan gebruiken of zijn hun hersencellen door het gebruik van XTC massaal afgestorven?

Nu is XTC-verslaving een typische luxe-verslaving. Althans, hij komt alleen in 'het westen' voor. Of heeft u wel eens gehoord van een stam ergens in Centraal Afrika of in het Regenwoud waarvan de jongeren massaal aan de pillen zijn?

Nee, dan alcohol...verslaving aan deze harddrug is universeel. In tegenstelling tot bijvoorbeeld verslaving aan electriciteit.

De koelkast, de televisie, de (spel)computer, uw mobiel, de centrale verwarming, de wasmachine en de magnetron...allemaal nutteloos zonder stroom. De inwoners van Nieuwegein hebben onlangs ondervonden hoe dat is en velen moesten uiteindelijk eten weggooien, konden niet meer bellen en moesten de was met de hand doen of buiten de stad brengen.

In een relatief korte tijd zijn wij massaal verslaafd geraakt aan dat goedje dat zo vanzelfsprekend uit het stopcontact komt.

Wellicht vindt u zichzelf niet verslaafd maar zeg eens eerlijk: zou u kunnen (of willen!) leven zonder stroom?

Gegeten

Vrijdag was ik met m'n zoon naar de film. M'n vriendin was mee en voor haar was het haar allereerste superheldenfilm ooit. Ondanks enige vooroordelen genoot zij van de film. Kijk, daar hou ik nou van: dat iemand zich doelbewust over vooroordelen heenzet! Dat zouden meer mensen mogen proberen...

Zoals wel vaker probeerde ik ook dit weekend meer te doen dan ik eigenlijk aankan. Hoewel ik meer had willen doen is het gelukt om het aquarium schoon te maken, m'n nagels te knippen, de vloer te boenen en een stukje te schrijven voor een website. Verder hield ik mij bezig met een onwillige debiteur, verzamelden wij wat spullen voor een komende kofferbakmarkt en gingen wij (met verjaarscadeautje) op visite bij de moeder van m'n zoon. O ja, en zaterdagavond hadden wij een etentje met vrienden.

En natuurlijk werd er ook gestofzuigd.

Stofzuigen doe ik't liefst op blote voeten. Dan voel je makkelijk welk plekje op de vloer nog moet worden ontdaan van stof.

Mensen raken ontdaan wanneer ze lezen wat er met een kip gebeurd is voordat die in de supermarkt ligt. Toch past de consument zijn gedrag niet aan en gaat doorgaans voor de goedkoopste variant.

Kippen zijn natuurlijk geen mensen maar toch zal een kip het niet fijn vinden om door de eigen poten te zakken door puur overgewicht.

Veel mensen hebben ook last van overgewicht maar lijken daar weinig aan te doen. Ook ik neem mij steeds opnieuw voor minder te eten en meer te bewegen. Maar ja, dan zijn er weer de 'uitzonderingen' zoals een etentje bij schoonmoeder, een drankje bij schoonpapa of een filmpje pakken met zoonlief.

Hoe dan ook: feit is dat ongeveer een derde van al het vlees dat wordt gekweekt uiteindelijk niet wordt gegeten.

Van ons (Een verhaaltje)

Zij waren lekker aan het spelen. Blote voeten in het gras, de haren in de wind en het geschater van een jong kind en een volwassene die samen genieten van een prachtige zomerdag.

Tot donkere wolken voor de zon schuiven, de temperatuur plotseling zo'n vijf graden zakt en het begint te druppelen.

Ze zoeken en vinden een schuilplaats. Net op tijd want de regenbui verandert in een stortbui en is nu een onweer. Plots doorklieft een bliksemschicht de nu duistere hemel.

Het jonge meisje knijpt wat harder in de grote hand die de hare vastheeft en zegt met een iel maar vast stemmetje: 'Kijk, papa maakt foto's van ons.'

Dictatuur van de massa

Sprak de afgelopen dagen ondermeer met buurvrouwen Rinie en Hetty. Die laatste is oprichtster van Stichting HIOB. Ik ben daarvan penningmeester en 'in dienst' als sociaal raadsman. Onlangs kregen wij het bericht dat onze aanvraag voor de ANBI-status is goedgekeurd. Donaties zijn nu dus aftrekbaar voor de belastingen. Dat mag u gerust opvatten als hint...;-)

Verder schreef ik een paar artikelen voor de Bewonerskrant en voor Amsterdam Centraal, bezocht ik vrienden die op het punt staan te verhuizen, mocht ik oppassen op de 13 maand jonge Joep, gebruikte ik mijn nieuwe Merkur 23c scheermes, verwierf ik een paar betaalde entertainment-opdrachten, bezocht ik - heel romantisch - samen met mijn vriendin onze podo posturaal therapeut en woonden wij gisteren een bijzonder interessante lezing bij van Robbert Dijkgraaf. Voorlopig zijn laatste in Nederland want de natuurkundige mag zijn geluk gaan beproeven aan de universiteit van Princeton. Hij vertrekt dus naar Amerika.

Hero Brinkman vertrok bij de PVV en richtte de 'Onafhankelijke Burger Partij' op. Niet veel later besloot hij samen te gaan met de 'beweging' van Rita Verdonk die voor het opzetten van 'Trots op Nederland' de VVD verliet. De nieuwe partij gaat de verkiezingen van 12 september in als Democratisch Politiek Keerpunt.

Als speerpunt wordt genoemd dat de overheid meer rekening moet houden met ondernemers.

Wij vinden allemaal dat anderen rekening moeten houden met ons. Toch?
Tegelijkertijd lijken wij er ontzettend veel moeite mee te hebben om
rekening te houden met anderen. Misschien dat wij thuis een hoekje inruimen voor een schetsboekje met kleurpotloden als er vrienden met jonge kinderen te eten komen.

Wellicht dat we voor het eten een minuut stilte in acht nemen wanneer we weten dat onze katholieke gasten graag bidden voor het eten. Joodse gasten bied je geen tosti ham/kaas aan en komen er vrouwen over de vloer dan haal je wellicht maandverband in huis, ook al ben je alleenstaand man.

Maar waarom steigeren wij als er rekening wordt gehouden met moslims?
Wij vinden dat met alle mensen rekening moet worden gehouden maar zijn wij dan echt zulke barbaren en nep-christenen dat wij aanhangers van de Islam niet als mensen zien?

De meeste mensen in Nederland zijn geen Moslim en de meeste mensen in Nederland zijn pro-democratie. Maar wat verstaan wij eigenlijk onder die term? Is een democratie een samenleving waarin de meeste stemmen gelden? Of is het eerder het soort democratie zoals de Oude Grieken die voor ogen hadden?

Stelt u zich eens voor dat over alles gestemd wordt en altijd 'de meeste stemmen gelden'. De meeste mensen betalen liever geen belasting. Dus die wordt afgeschaft. Gevolg: geen onderhoud meer aan wegen, scholen, etcetera. De meeste autorijders zien liever geen fietsers op de weg. Dus het gebruik van de fiets wordt verboden. De meeste Nederlanders kijken liever naar voetbal dan naar een goede documentaire dus voortaan uitsluitend nog sport op TV.

Is dit het soort democratie waar u voorstander van bent?

En zit de samenleving wel te wachten op een dictatuur van de massa?

Burnout

'Hallo, u spreekt met *mompeldemompeldemompel* van anderemensenkunnenuwbedrijfnumakkelijkonlinevindenpuntennel. Vorig jaar gaf u aan dat u na een jaar gratis vermelding in onze gids door ons gebeld wilde worden. Dat klopt, hè?.'
-'Nee.'
'Mooi, dan laat ik nu de band lopen om de gegevens vast te leggen. *KLIK!*

'Goedemiddag, u spreekt met *mompeldemompeldemompel* van anderemensenkunnenuwbedrijfnumakkelijkonlinevindenpuntennel. Bel ik gelegen?
-'Ja hoor, het kan wel even.'
'Bent u Terrence Weijnschenk?' -'Ja.'
'Wilt u dat uw bedrijf makkelijk online kan worden gevonden?' - 'Ja.'
'U gaat ermee akkoord dat er vierachtennegentig wordt afgeschreven voor vermelding in onze gids. Gaat u daarmee akkoord?' -'Nee.'
'Dan stop ik nu de band. *Klik!* Waarom gaat u nu opeens niet akkoord!?'
-'Omdat ik niet gediend ben van dit soort trucjes en nooit 498 euro zal betalen voor vermelding in een online bedrijvengids. Zelfs niet wanneer u het uitspreekt als 'vierachtennegentig' en niet als 'vierHONDERDachtennegentig.'
'O, dan weet ik genoeg.'

*KLIK!*

Het is op zich een heel eenvoudige truc: wanneer mensen tweemaal achter elkaar 'ja' hebben geantwoord op een vraag is de kans zeer groot dat zij ook 'ja' zullen zeggen op een derde vraag, wàt deze vraag ook is.

Toevallig ben ik redelijk resistent tegen dit soort praktijken maar heel veel mensen trappen er met open ogen in. Het lastige is dat het niet illegaal is maar een soort van oplichting waartegen moeilijk valt op te treden.

Je zou er bijna gek van worden!

Mensen met beginnende psychische klachten moeten voortaan voor hun eigen behandeling betalen. Als het aan verzekeraars ligt tellen klachten als 'stress' en 'slapeloosheid' eerdaags als 'eigen schuld'. Wie het 'even niet ziet zitten' omdat bijvoorbeeld de baan op de tocht staat of omdat de relatie even niet zo vlot, mag het lekker zelf uitzoeken. Als de klachten vervolgens escaleren zien we wel weer verder.

Het zou ontzettend dom zijn van de overheid om de verzekeraars hierin gelijk te geven want juist in de preventie van (geestes)ziektes valt er ontzettend veel winst te behalen. Natuurlijk kan de overheid of een verzekeraar niet bepalen wanneer iemand ziek is.

Daar zijn artsen voor. Die hebben geleerd om het verschil te zien tussen werkstress en burnout.

Vaderdag

'Doodlopend strand' van J.G. Ballard is een verzameling verhalen en pas boek nummer vier van dit jaar. Natuurlijk ben ik meerdere boeken tegelijk aan het lezen en lees ik tussendoor ook opiniebladen en populair wetenschappelijke tijdschriften maar toch vind ik minder dan een boek per maand vrij weinig.

Misschien moest ik'ns iets minder gaan doen en iets meer gaan lezen...;-)

Zo hadden we dit weekend een etentje met m'n broer en z'n vrouw, lunchten wij bij m'n moeder en waren wij gisteren in Haarlem. Daar bezochten wij een bevriende meesterbarbier (zijn pas geopende zaak liepen wij in met een stroopsoldaatje in de mond) en het Teylers Museum.

Vanmorgen kreeg ik ontbijt op bed en diverse cadeautjes en vanmiddag beproefden wij ons geluk ondermeer met ballengooien op de kermis en straks ga ik gezellig voetbal kijken met m'n zoon waarmee een einde komt aan deze heerlijke vaderdag.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rodney King

P.s. Reageren op het verhaaltje van gisteren mag ook nog...

Fijnkneep (Een verhaaltje)

Hij kreeg de koker mee met daarin zijn vader's as.

Een paar weken later was het Oud en Nieuw.

Of het officieel mocht wist hij niet maar hij had een grote vuurpijl opengewerkt en zijn vader's as door het kruit heen gemengd. Even na middernacht stak hij de pijl in een fles en ontstak de lont.

Terwijl hij een afscheidswens mompelde zag hij een kleurenspektakel dat een paar seconden lang aanhield.

Later vroeg hij zich af waarom zijn hand zo'n pijn deed, zich niet realiserend dat - terwijl hij nog minutenlang de van kruitdampen vergeven sterrenhemel bestudeerde - zijn zus zijn hand fijnkneep.

Voorspelsjaal

'Klefbekjes' is wel de leukste benaming die m'n huidige relatie is genoemd. Vaak ook hebben mensen het over m'n vriendin en mij als 'de tortelduifjes'.

Toch houden wij ons eigen werkleven en onze eigen vriendenkring. Zo is zij er vanavond niet bij terwijl ik een avond mag mede-presenteren voor 'mensen met psychische ingewikkeldheden'. Het thema was ditmaal 'politie', al was dat niet het enige waarover werd gesproken.

Ondermeer kwam al ter tafel dat (huis)artsen opvallend vaak lichamelijke klachten van psychiatrisch patiënten niet serieus nemen 'want het zal wel psychisch zijn'.

De gastsprekers weten te vertellen dat er bij de politie geen protocollen bestaan voor het omgaan met psychiatrisch patiënten: 'iemand die met een mes zwaait is iemand die met een mes zwaait.'

Iemand die naar een camera zwaait en een oranje klomp op het hoofd draagt is niet 'in de war' maar een fan van het Nederlands voetbalteam.

Na het verlies tegen Duitsland verdwenen de oranje Tom Poucen in de biobak en werden cd's met 'oranje hits' doormidden gebroken.

'Wij' maken nog een kleine kans om door te gaan in het toernooi. Anders is het heel jammer voor de verkopers van bijvoorbeeld oranje vuilniszakken.

Sommige handelaren gingen zo ver mee in de oranje koorts dat zij seks erbij haalden. Zo ontvingen klanten van Albert Heijn een zogenoemde voorspelsjaal!

Uitgerust

Als ZZP'er (zelfstandige zonder personeel) ben je niet alleen de baas van een bedrijf maar ook de boekhouder, de secretaresse, het hoofd inkoop, de PR-manager en vaak ook de webmaster.

Dat lijkt best veel. En is't eigenlijk ook. Maar 't is ook heel leuk. Althans, dat vind ik.

Misschien ben ik geen doorsnee ZZP'er met een beroepsleven dat vooral bestaat uit entertainen, presenteren en acteren. Maar toch. Lastig zijn ook de wisselende werktijden; meestal vindt het werk 's avonds laat plaats maar soms ook overdag. Je kunt zomaar een telefoontje krijgen met de mededeling: 'Kun je over een uur aan de andere kant van het land zijn voor een klus?' Nou, niet dus. Althans, niet zonder het breken van diverse verkeers- en natuurwetten.

Ooit ontving ik een e-mail met de vraag of ik diezelfde dag om één uur 's middags in Antwerpen kon zijn. Het bericht was verstuurd om 10 uur. Blijkbaar gaat men ervanuit dat entertainers 24 uur per dag hun mail lezen en bovendien zonder problemen in 3 uren van Amsterdam naar Antwerpen kunnen reizen. Ook gaat men er gemakshalve van uit dat je eigenlijk altijd wel kan en geen afspraken kunt hebben met vrienden, je gezin of eventueel een andere opdrachtgever.

En soms moet je mensen teleurstellen: 'Sorry, ik kan niet naar je feestje komen want ik ben zojuist geboekt voor een betaalde opdracht die avond.' Er zijn vrienden die dat prima begrijpen en anderen reageren boos: 'Ja maar, je had al gezegd dat je zou komen!' Teleurstelling begrijp ik dan nog wel maar boosheid? Natuurlijk zie ik vrienden graag maar ik ben ook graag in staat de huur te betalen. Als vrienden dat niet willen begrijpen dan zijn het blijkbaar geen vrienden. Erg jammer maar het zij zo.

Nog even nagenieten van twee dagen meewerken aan een televisie-programma (gisteren van 9 tot 9, de dag ervoor van 1 tot 10). Een paar mensen schatten mij op dertig jaar (ik ben 44!) en vlak bij de set liep ik een vriend tegen het lijf.

Nieuwe contacten zijn gemaakt en oude aangehaald maar het kost ook een hoop energie dus moet er even worden uitgerust.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ann Rutherford

Figurant

Door de Kalverstraat loopt een gezin: vader, moeder, zoon en dochter. Moeder en dochter met een keurig hoofddoekje om. Alle gezinsleden hebben een egale lichtbruine huidskleur en zijn duidelijk niet van 'Hollandse' komaf. De vader loopt trots iets voor zijn gezin uit. Hij draagt een trotse grijns. En een knaloranje 'Hup Holland!'-sjaal.

Natuurlijk waren ook wij ietwat teleurgesteld toen bleek dat het Nederlands voetbalelftal de tegenstander onderschat leek te hebben en met 0 tegen 1 verloor van het team van Denemarken.

Toen wij eerder die dag door de stad liepen wisten wij nog niet wat er die avond met het voetballen zou gebeuren. Wij kochten een droogrek en een zestal (tweedehands) boeken voor twee tientjes.

Het was vrij druk in de kassa-rij maar als je daarin staat in een boekwinkel hoef je je natuurlijk niet te vervelen: je hebt immers wat te lezen bij je?

Dat heb ik ook vandaag op de set van een TV-programma waar ik mag rondlopen als figurant.

Paprika-chips (Een verhaaltje)

Zij was aan het joggen. Duidelijk wat onwennig.

Misschien ook wel noodzakelijk want haar billen pasten net niet goed in haar glimmend zwarte sweatpants.

Zij droeg ook overduidelijk geen sport-BH maar wèl een grote grijns.

En een zak paprika-chips.

Door

Vanmorgen paste ik het kostuum dat ik eerdaags aan mag voor de opnames van een televisie-programma. Ik krijg er nog voor betaald ook! Nog even zo doorgaan en ik ben uit de bijstand...

Eén of andere rechtse mijnheer beweerde dat van alle allochtonen in Nederland, de helft een bijstandsuitkering ontvangt. Dat mag dan het onderbuikgevoel zijn, er is helegaar niets van waar. Het werkelijke percentage is namelijk 11. Niet bepaald hetzelfde als 50. Voor mij toont het weer aan dat rechtse individuen vaak bezijden de werkelijkheid leven. Zij scheppen een werkelijkheid waarin zij altijd gelijk hebben en wentelen in het geloof dat alle werklozen lui zijn, alle buitenlanders werkloos en dus alle buitenlanders lui.

Zelden tot nooit geloven zij in deze of gene godheid 'want geloven in iets dat je niet kunt zien is onzin!' Vreemd genoeg geloven zij dan weer wèl in 'vrije marktwerking'. Nu vraag ik u: heeft u ooit wel eens een la open getrokken en daarin een portie vrije marktwerking aangetroffen? Hoe ziet dat eruit? Is het paars? Is het vierkant? Maar als je het niet kunt aanraken dan bestaat het toch niet? Althans, dat vindt onze niet-gelovige medemens.

Zelf heb ik in principe maar één geloof (en de vaste lezers weten dat) en dat is het geloof in de medemens. En dan met name het geloof in mijn kinderen.

In het afgelopen weekend deed ik leuke dingen met m'n zoon en dochter. Haar zusje had een turntoernooi. Van de ruim 100 jonge deelneemsters legde zij beslag op de zesde plek! Voorwaar een hele prestatie!

Tien jaar worden is op zich geen prestatie maar toch mocht zij eerder dit jaar een cadeautje uitkiezen: een fiets of een mobiel. Zij koos de fiets en was daar later een beetje over teleurgesteld. Tot ik haar wees op het bestaan van haar fietsbel: 'Kijk, nu kun je èn fietsen èn bellen!'

Haar beteuterde toetje klaarde meteen op en ook ik liep meteen rond met een wat vreugdevoller gemoed.

Gisteren was een dag die was gevuld met een en al vreugde; vrienden gingen trouwen. Zo kwam het dat ik ruim een halve kilo ben aangekomen in die ene dag want er werd flink gegeten, vrijwel de gehele dag door.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ray Bradbury

Gymnasium

Vandaag 'fijn' bezig geweest met debiteuren en uiteindelijk besloten de zaak uit handen te geven waardoor er wat rust in de kop is ontstaan.

Straks even de was wegvouwen, m'n kasboek bijwerken en vroeg naar bed want ik wil morgenochtend niet alleen goed uitgerust zijn maar ook nog m'n nagels knippen voordat ik het huwelijk van vrienden ga bijwonen. Mijn vriendin pikt mij op met de auto. En dat is erg fijn. Zo reed zij mij ook zaterdag naar mijn optreden in Schiedam en bracht zij mij de week ervoor naar een gig in Utrecht. Zij heeft haar auto niet alle dagen nodig en deelt die daarom met vrienden. Erg praktisch.

Autorijden met alcohol op is verboden. En terecht. Eén glaasje van de meest gevaarlijke harddrug ooit kan al zorgen voor het inleveren van een halve seconde reactietijd; het verschil tussen iemand aanrijden en iemand doodrijden. Je mag ook geen mobiele telefoon in de hand houden tijdens het rijden want dat leidt te veel af. Klopt ook.

Maar handsfree bellen leidt óók af. En naar de radio luisteren terwijl Martijn Krabbé iets vertelt leidt óók af. Evenals rijden met liefdesverdriet, met slaapgebrek, met Carice van Houten naast je, met kinderen op de achterbank, omgeven door mede-weggebruikers, etcetera...

Kortom: autorijden is sowieso levensgevaarlijk. 'Behalve voor mij', denkt elke auomobilist 'want alle anderen rijden slecht. Ik ben de enige die echt goed kan rijden en het verdient om te mogen rijden.'

Hetzelfde gaat natuurlijk op voor fietsers, brommer-rijders, treinmachinisten, piloten en dergelijke.

Aan de andere kant is thuisblijven geen optie want verreweg de meeste mensen sterven thuis.

Geen idee wat ik met bovenstaande wil zeggen maar als het u aan het denken heeft gezet is dat prima. Eigenlijk ben ik gewoon blij dat ik een avondje thuis zit met m'n zoon die hard aan het werk is in zijn laatste weken in de derde klas van het Gymnasium.

Regenachtig

Na jaren van verwaarlozing werd het tijd om mijn zolder-berging onder handen te nemen. Jarenlang kon ik vanwege m'n versleten heup de steile trappen niet op komen maar nu m'n lichaam gewend is aan de nieuwe heup zijn de excuses op.

Natuurlijk was ik erop voorbereid er oude troep en rommel aan te treffen maar niemand had mij gewaarschuwd voor de emoties; het feestmutsje van m'n zoon's tweede verjaardag, het besef dat ik geen oude knutsels heb van m'n dochters, een vuilniszak vol met beroete speeltjes en papieren, gered uit een brand, nu ruim vier jaar geleden. Een brand waarbij ik veel tastbare herinneringen verloor. Gelukkig was m'n vriendin erbij om mij te helpen sjouwen en mij ook moreel te steunen.

Hoe dan ook: vrijdag was het tijd voor een feestje. Een privé-feestje want m'n meissie en ik waren die dag precies zes maanden samen. Die middag werd ik nog gevraagd voor een betaalde klus maar soms gaat het meissie voor de zaken!

Zaterdag mocht ik 'werken' op een heuse blogmeeting, georganiseerd door de uitzonderlijke Wil/Zizy. Erg leuk om collega-webloggers in het echie te zien! Hier bij Ans vindt u een verslag (ondermeer van mijn optreden) met foto's.

Vanmorgen met zoon, dochter en vriendin naar oud-werkgever The Amsterdam Dungeons waar vandaag één collega van indertijd bleek te werken. Er was het een en ander veranderd sinds ik daar voor het laatst was en het voelde goed er weer even te zijn.

Het voelde ook goed om bij m'n moeder te gaan lunchen daarna.

Vanmiddag kwam ik ook wat (oude en nieuwe) bekenden tegen. Dat was bij het afscheid van 'Ome Kees' van buurtcentrum De Havelaar in Amsterdam-West.

Het was erg druk maar ik zag er ondermeer de dames van Pretvormer, de vroegere stadsdeelvoorzitster, een medewerkster van een lokale supermarkt, een vrijwilligster van m'n zoon's oude school en collega's van het bewonersplatform.

Zoals altijd bij feestjes die 'Ome Kees' organiseert was het ook vandaag regenachtig...

Gevonden (Een verhaaltje)

Bij het strand staat een bestelbusje. Met de deur open aan passagierszijde. Met één been op de treeplank zit daar een jongedame. Te zingen. En gitaar te spelen. Een liedje zoals Melanie dat indertijd gezongen zou hebben.

De warme gloed van de ondergaande zon is haar geheime inspiratie terwijl zij lieflijk zingt van een verloren liefde.

Hij ziet en hoort het aan, zucht eens diep en beseft dat hij zijn liefde en geluk heeft gevonden.