'Anne Frank was blank en al mijn J00dse vrienden zijn blank dus alle j0den zijn blank. Dus hoe komen mensen erbij dat nazi's J0den uitsloten vanwege hun huidskleur?'
Niet alle J0den zijn blank... sorry...wit. Kijk maar eens naar J0den uit bijvoorbeeld Portugal, Ethiopië of Arabische landen.
Komisch tussenstapje: veel Z¡onisten zijn gehersenspoeld in denken dat zij 'echte, oorspronkelijke J0den' zijn. Maar verreweg de meesten zijn dat absoluut niet. Goh, waarom toch kent Isr4ël de strengste regels rond DNA testen?
Al wordt er - in het kader van Blut und Boden - overwogen om DNA testen binnenkort toe te laten. Om te voorkomen dat het 'pure, J00dse bloed' vervuild wordt met 'inferieur' bloed.
Z¡onisten, n4zi's en andere r4cisten plakken graag mensen etiketten op zodat zij die makkelijk in hokjes kunnen plaatsen.
Maar alleen individuele mensen hebben het recht zichzelf etiketten op te plakken. Niemand anders heeft het recht voor een ander te bepalen wat of wie een ander wel of niet is. Vind ik. Wat je natuurlijk wél kunt doen is etiketten plakken op gedrag van anderen: dom, onhandig, slim, racistisch, vriendelijk, onverantwoord, geniaal... Maar een mens is meer dan een opeenstapeling van acties.
Vereenzelvigt u zich met een bepaald etiket of bent u meer dan 'vrouw', 'immigrant', 'fan van B & B Vol Liefde' en plakt u ook anderen geen etiket op?
==========
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
Over links gesproken: ja, dat ben ik maar voor verdieping staat er ook een aantal in mijn stukjes. Heb daar wat moeite voor genomen dus stel het op prijs als u de moeite neemt er op te klikken om de betreffende artikelen, onderzoeken en filmpjes te bekijken.
Heeft u na het lezen van dit blogstuk iets geleerd, wat gelachen of heeft het u aan het denken gezet, overweegt u dan een donatie voor de tijd en moeite die ik er in steek.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Heeft u na het lezen van dit blogstuk iets geleerd, wat gelachen of heeft het u aan het denken gezet, overweegt u dan een donatie voor de tijd en moeite die ik er in steek.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
===========
Maandag ging ik vroeg naar Brussel via Gent-Sint-Pieters
en werd om 11:00u van het station Brussel Centraal opgepikt door een vriendin.
Wij hingen de toerist uit,
ik kocht schoenen voor mijzelf,
een cadeau voor een vriend, stripboeken
en trakteerde haar op lekkers.
Niet alleen op een fijn - maar enigszins verscholen - terras in het centrum maar ook in het stadspark.
Dat simpelweg 'Park/Parc' heet.
Praktisch!
Wij genoten van de Magritte Experience, een ingelaste fotoshoot
en de daarmee gepaard gaande rust.
Zó relaxt dat wij elkaar een paar keer even wakker moesten strelen.
Het was een heerlijke dag maar wij waren beiden wat moe dus gingen iets na tienen al lekker slapen, glimlachend om de creatie van nieuwe, gemeenschappelijke herinneringen.
Dinsdag was de arrestatie van Pavel Durov, 'de Russische Mark Zuckerberg', groot nieuws. Frankrijk arresteerde hem vanwege zijn bedrijf Telegram, het beruchte sociale media kanaal dat veelal gebruikt wordt door mensen die vinden dat de wet niet voor hen geldt; witwasserij, louche deals, kinderp0rno... Telegram knijpt een oogje toe.
Een enfant terrible, Durov (of Doerov) want hij maakte èn Poetin (Poetin de middelvinger geven én niet uit een hotelraam vallen? Wauw!) èn westerse kolonialisten boos. En vindt zichzelf genetisch perfect. Maar als je het mij vraagt is hij genetisch gemodificeerd:
Let u erg op uw woorden of zegt en schrijft u altijd wat u wilt, ongeacht eventuele consequenties?
Kan slecht tegen onrecht en laat mij niet zonder slag of stoot de mond snoeren. Dus tekende bezwaar aan tegen de beslissing. "Ja, maar dat is toch alleen maar tijdverspilling! Waarom vecht jij tegen onrecht?" 1] Je uitspreken tegen onrecht is nooit tijdverspilling. 2] Mijn bezwaar heeft soms succes.
Onderweg naar haar werk, zette de vriendin mij op de metro richting treinstation.
De trein bleek ik te delen met één van de dames van Kostuums. Uit Belfast, eind 2023. Zij ondernam de lange reis om een paar van mijn collega's en mij te zien. Lief, niet?
Wij wezen haar haar kamer in ons verblijf en dronken en aten wat
voor wij naar het theater gingen en haar in het pretpark achterlieten. Met de belofte naar ons te zwaaien als de parade langskwam.
Een belofte die zij enthousiast inloste.
Na afloop van de voorstelling was er weinig tijd voor fans want zij wilde graag direct naar het strand.
Waar wij samen met haar zwemmend genoten van een prachtige lucht
en waar wij een uurtje of zo later
gezelschap kregen van een paar collega's, waaronder haar tegenhangster, onze costumière in De Panne:
Logischerwijs was zij erg moe van de lange reis dus zij maakte het niet laat. En een uurtje later volgde ik haar voorbeeld.
Het voorbeeld van onwetende, zelfs domme mensen volg ik niet graag: "Waarom zou een blinde op vakantie gaan?" is geen vraag die van enige intelligentie getuigt.
Wat zijn uw redenen om op vakantie te gaan?
Woensdag was het tijd om rustig wakker te worden en wasdag:
Niet in de laatste plaats voor het lekkere eten:
Onze vriendin uit Belfast had ik per ongeluk een verkeerde richting gewezen en zo kwam zij niet terecht waar zij wezen wilde. In plaats van 'die tram brengt jou waar je wezen moet', had ik 'trein' moeten zeggen; de eindhalte van de tram ligt naast het treinstation en ik verwarde de twee. Oepsies!
Er stonden weer fans en andere bekenden naar ons te zwaaien tijdens de parade. Die was extra speciaal want voor de gein liepen een paar crewleden verkleed met ons mee!
Erg leuk, die enorme verscheidenheid aan mensen!
Houd u van verscheidenheid of ziet u liever vooral mensen die op uzelf lijken qua uiterlijk en levensinstelling?
Misschien kwam het door de leuke sfeer die middag of omdat het show nummer vijftig was maar het werd een energieke voorstelling die avond.
Uiteraard genoten wij ook van de Plopsasingers:
Erg tof dat onze kleedster van een pantomime in Belfast ons was komen opzoeken!
Ook leuk is nieuwe vrienden maken. Zoals met deze lieve receptioniste:
Misschien kwam het door de leuke sfeer die middag of omdat het show nummer vijftig was maar het werd een energieke voorstelling die avond.
En het publiek liet haar waardering ervoor merken met een bijna volledige staande ovatie. Heerlijk!
Dat was ook het gratis drankje dat een bardame mij aanbood: een Italiaanse likeur.
Na een drankje en de gebruikelijke foto's en praatjes met fans gingen wij met een vrij groot deel van de cast en crew het pretpark in. Tweemaal per week is het langer open en het ziet er dan erg feeëriek uit.
Het was fijn en ik ging zeer tevreden slapen.
Donderdag zat de rest nog te bedenken wat en waar men wilde eten toen ik naar de supermarkt ging om wat te eten te halen. Niet alleen voor het 'ontbijt' maar ook voor een 'neem zelf wat lekkers mee'-feestje dat gepland stond voor die avond.
Had deze dag iets meer last van ADHD dan anders. Misschien vanwege het vooruitzicht snel weer thuis te zijn?
Als ik dreig uit de rails te lopen, gebruik ik technieken zoals deze ademhalingsoefening.
Bij de parade was het weer leuk om gasten van Plopsaland te zien lachen en zwaaien naar ons.
Een fan gaf ons mooie prints en zelfs een sleutelhanger. Lief, niet?
Het podium was die avond voor onze reserve. Dan had ook zij wat speeltijd. Met natuurlijk minder ervaring met deze voorstelling dan de 'officiële' zeven. Dus zij stond een keertje op de verkeerde plek, pakte per ongeluk mijn krukje weg vlak voor ik wilde zitten in plaats van haar eigen krukje vooraf neer te zetten en legde bij de snelle kledingwisseling haar hoed op mijn stoel zonder te beseffen dat ik daar zou gaan zitten.
Helemaal niet zo erg natuurlijk maar het geeft een andere dynamiek in het spel, dat soort kleine foutjes. In elk geval maakte het publiek duidelijk genoten te hebben en daar gaat het uiteindelijk om.
Het feest die avond was op een privé locatie in de regio dus vandaar geen foto's. Behalve deze van de wastafel bij het toilet:
Het was fijn om collega's met wie je nauwelijks samenwerkt beter te leren kennen: te begrijpen waar zij heen willen en vandaan komen. Mooi.
Bij thuiskomst bleek het half vier. Een half uurtje later zou onze gaste uit Belfast wakker worden om de trein en het vliegtuig naar huis te pakken dus ik bleef nog even op om hartelijk afscheid te nemen. Uiteindelijk ging ik iets na vijven slapen. Of nee, volgens de exif data bij deze foto van de morgenstond was dat iets na zessen:
Vrijdag was er ruzie in de tent. Het nieuwe kabinet maakte haar domrechtse kiezers blij door heel hard te roepen dat er geen immigranten meer Nederland inkomen. Maar pas onlangs zag BBB het foutje in; haar opdrachtgevers (Big Agro) zijn groot voorstander van goedkope, buitenlandse immigranten. Terwijl nu de VVD 'alleen maar hoogopgeleide!' (lees: witte) immigranten wil toelaten, wil BBB 'alleen maar goedkope!' (Lees: Pools , Roemeens en uit Afrika) immigranten toelaten. Als arbeidskrachten in de agrarische sector.
Ook gierde ik het uit bij het bericht dat de weduwe Rost van Tonningen...pardon... Minister van Asiel Marjolein Faber de 'asielcrisis' wil aanpakken door asielzoekers te verspreiden over het land. Terwijl domrechts juist PVV stemde omdat Faber en haar soortgenoten tégen een spreidingswet zijn.
Vindt u dat een minister onafhankelijk moet zijn of bent u voor ministers die vooral handelen uit eigenbelang en dat van hun geldschieters?
In werkelijkheid is er geen sprake van een asielcrisis maar van een opvangcrisis. De waarheid is dat in 2023 slechts 11% van alle nieuwkomers asielzoeker was.
De rest zijn studenten, expats en ondermeer spijtoptanten: Nederlandse gelukszoekers die spijt kregen van hun vlucht naar bijvoorbeeld Spanje en terugkwamen.
Ik stel alleen maar vragen, hè. Zoals: "Als jij van voren in het oor wordt geschoten, waarom loopt er dan een straaltje bloed over de wang en onder de mond?"
Was de dader van de (vermeende) aanslag op Donald Trump een eenling of handelde hij in opdracht van een of andere werkgever?
Wij werkten in het belang van onze opdrachtgever, dat van hun clientèle en dat van onszelf. Door ook deze dag weer mee te werken aan de prachtige productie Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, de musical (klik. Recensie)
Eerst even bijkomen met hulp van koffie:
Eerste halte: fysiotherapeut. Die tijdelijk cast en crew hielp vanuit een container naast dit plaatje:
Nadat mijn rug heerlijk was 'gekraakt' had ik even tijd voor het wereldnieuws. Zoals altijd is er veel aan de hand: droogte, stijgende prijzen, armoede, liefdesverdriet en oorlog bijvoorbeeld.
Het ene leed is heus niet erger dan het andere en iedereen heeft z'n 'bagage'; wat voor de ene een traumatische ervaring is, daar haalt de ander de schouders voor op. Zeer menselijk.
Wat voor mij onbegrijpelijk is, is dat sommigen de schouders ophalen voor het leed van anderen. Kennen zij dan geen empathie?
Maakt u zich er óók zorgen over dat in een gewapend conflict hulpverleners doelbewust aangevallen worden of maakt voor u de nationaliteit van de daders het minder erg?
Is het meer of minder erg als er geen 'mensen' maar bijvoorbeeld M0slims, Christenen of J0den het slachtoffer van geweld zijn?
Pretparkpubliek is gelukkig gelijkwaardig: iedereen (die een kaartje koopt) is welkom!
En zwaaide weer enthousiast naar ons in de parade.
Omdat het vrijdag was publiceerde ik een vers 'Skywatch'-met proza-stukje'.
Die avond liet ik nieuwe vrienden kennismaken met The Rocky Horror Picture Show. En vermoed wat nieuwe fans te hebben gemaakt. Ondermeer omdat ik hen dit filmpje van de voorstelling in 1996 liet zien, waarin ik in het ensemble zat als Transylvanian. Superleuk! Ook omdat mijn eerste vriendin in het publiek bleek te zitten.
Voelde mij zo goed dat ik het aandurfde een leuke dame mijn telefoonnummer te geven. Vanaf het moment dat wij elkaar ontmoetten was er een fijne 'klik' en ondanks haar harde werk als bardame kwam zij af en toe bij mij zitten voor een kort praatje. En een knuffel. 🤗
Nog even een paar (moeilijke) Franse lessen
vooraleer ik mij vlijde in de armen van Morpheus.
Zaterdag rustig wakker geworden na bijna acht uur slaap. Inpakken alvast want de ervaring leert dat inpakken op de dag van vertrek niet fijn is met een kater na het laatste afscheidsfeest.
Door als referentie een banaan bij mijn bagage te leggen op de foto kon hij uitpuzzelen of het in zijn auto past.
Terwijl een collega gedachteloos door InstaTok scrollde, verstuurde ik wat e-mails ten behoeve van de Bewonerscommissie en mijn - tijdelijke uitkering -, belde met deze en gene en regelde mijn thuisreis.
Van het castingbureau kregen wij een geweldig afscheidscadeau:
Gaaf, niet?
Gemaakt door illustrator Edwin Stierman.
Tussendoor publiceerde ik een vers verhaal.
Na het eten - en een paar korte toespraken - trokken wij in optocht naar een feesttent naast deze attractie:
Het was prachtig weer tijdens de parade dus ik besloot direct erna mij om te kleden en een half uurtje van het pretpark te genieten. En afscheid te nemen van de man van de frietkraam, haalde een kopje koffie bij de man van de donutkraam en kletste even met wat familieleden van een collega die voor het weekend op bezoek waren.
De voorstelling die avond was uitverkocht! Alle stoelen waren opgekocht door een bedrijf voor het jaarlijkse bedrijfsfeest; werknemers en hun gezinnen ontvingen een dagje Plopsaland, een diner en een bezoek aan onze voorstelling.
Een flink aantal van de gasten zagen wij die avond ook meegenieten van de lobbyshow, voor de gelegenheid met live pianospeler, een van onze zangcoaches:
Hartelijk afscheid nemen van een aantal fans en naar ons officiële afscheidsfeestje. Dat begon met lekker eten op deze bijzondere locatie:
Met heuse tombola waarbij ik een (kunststof) appel won!
Na afloop liep ik naar huis maar al snel werd mij een lift aangeboden. Erg fijn, want mijn voeten vertelden mij dat dansen op nieuwe schoenen misschien geen supergoed idee was.
Lekker in bad vanwege vermoeidheid, veel zweten en glitter en uiteindelijk iets na vieren gaan slapen. Met een zeer tevreden grijns op mijn hoofd.
Dé finale foto. In beide betekenissen van het woord:
.jpg)
Nog even op de foto, waaronder met Wickie de Viking (de dame in het kostuum kwam mij later nog eens knuffelen) en Piet Piraat.
Zondag vroeg ik mij af waarom de wekker zo vroeg afging maar het was inmiddels half elf.
Met een kopje koffie in onze tuin zittend,
kreeg ik gezelschap van een vlinder; die cirkelde een paar keer mijn hoofd en kwam zelfs even op mijn neus zitten.
Een boodschap van mijn moeder wellicht. Die zou deze dag jarig zijn geweest en wilde zelf graag op de planken staan maar luisterde naar het advies van haar ouders en werd secretaresse 'want zingen, dansen en acteren betaamt een jongedame niet.' Jammer. Dus zij was extatisch toen ik - lang geleden - in mijn eerste stuk stond.
Had nog even tijd voor wij naar het theater moesten dus genoot even van een lollige gedachtenwisseling:
"Chemtrails zijn echt want de wetenschappelijke consensus is dat die niet bestaan!"
Ooit raakte ik van slag om zoveel domheid maar heb geleerd er om te lachen en mijn schouders op te halen.
Tijdens de parade hadden wij de gelegenheid een wensdroom van een fan te laten uitkomen: met 'de zeven' - in kostuum! - op de foto:
Nu al werden er traantjes gepinkt. Het was immers de laatste keer dat wij in parade door Plopsaland trokken.
Mede dankzij een zeer enthousiast publiek was het een goede show. Uiteraard met kleine grapjes achter de schermen want zo gaat dat bij een laatste show.
.jpg)
Alleen in het allerlaatste liedje ging het mis; had net ingeademd voor de laatste paar regels toen ik de acteur naast mij zag huilen. Door de ontstane brok in mijn keel wilden de laatste noten niet uit mijn strot ontsnappen.
Diverse fans hielden het óók niet droog en ik kreeg attente cadeautje. Waaronder een roos. Die ik later die avond aan het strand zou achterlaten.
De dag, de week, de run, het avontuur eindigde met een cocktail in een leuke bar met leuke mensen. Want zo gaat dat.
De muziek van deze week is een lokale hit. Vooral op dansfeestjes. Hier is Laïs met 't Smidje:
Posts
