Bij een stukje van Di Mario vroeg ik mij af: 'Nu roken voor de meesten 'not done' is, zeker in publieke ruimtes, hoe lang zal het nog duren voor ook het gebruik van de aller gevaarlijkste harddrug niet meer als 'heel normaal, hoor!' wordt gezien? In plaats van sigaretten is er nu de E-sigaret. Maar zal de E-borrel ooit hip worden? Het E-biertje? Het E-wijntje?'
Moet de overheid de burger dingen die slecht voor hen zijn verbieden of het gebruik aan de burger zelf overlaten?
De gemeente Amsterdam is hard bezig om te voorkomen dat er in de toekomst ooit nog toeristen naar de stad komen: het aan banden leggen van coffeeshops* en (raam)prostitutie. Ga maar na: wat zijn de voornaamste redenen dat (buitenlandse) toeristen graag naar de hoofdstad van Nederland komen? Precies: wiet en vrouwen. De officiële lezing is dat prostitutie en drugs slecht zijn. Prostitutie zou leiden tot het illegaal verhuren van minderjarige dames aan rijke buitenlanders en iedereen weet dat wiet heel slecht voor je is want alle drugs zijn slecht. Of zo. Behalve natuurlijk de harddrug alcohol want dat spul is alleen maar lichamelijk en geestelijk verslavend en zorgt voor hooguit een paar duizend doden in Nederland per jaar.
*Opmerkelijk: Burgemeester Halsema (GroenLinks) steunt een voorstel van de VVD hierin.
Ik weet niet wat de Amsterdamse gemeenteraad écht voor ogen heeft met het verbod op eenvoudig te krijgen seks en wiet want het verbieden zorgt er niet voor dat het verdwijnt. Of zijn er écht mensen die denken dat prostitutie vanzelf verdwijnt als het maar niet zichtbaar is? Verdwijnt drugshandel door het illegaal te maken? Nou nee, natuurlijk niet!
De oplossing is - denk ik maar ik ben geen expert - eenvoudig: legaliseer de hele handel! Dan wordt het veel makkelijker om toezicht te houden op de kwaliteit van de producten en de dienstverlening en bovendien levert het ontzettend veel inkomsten op voor de overheid want er kan dan gewoon BTW worden geheven op de diensten van Raamdames en de genotsmiddelen van wiethuizen. Binnen de kortste keren is Nederland dan weer net zo rijk en machtig als tijdens de Gouden Eeuw! Of willen wij echt voorbij worden gestreefd door een derde wereldland waar wiet onlangs volledig is gelegaliseerd? Wil onze overheid serieus dat Amerikanen niet meer naar Nederland gaan maar massaal vakanties boeken naar Uruguay?
Bent u voor of tegen overheidsbemoeienis? En is dat in alle gevallen zo?
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=======================================
Maandag vroeg ik mij af waarom zovelen klagen over de huidige overheid. De meesten van ons hebben namelijk op de VVD gestemd. Dan is het niet gek dat de VVD de grootste partij blijft en dus normaliter de premier levert. 'Democratie' heet dat systeem. Tot iemand een beter systeem bedenkt en implementeert is democratie de beste regeringsvorm die wij kennen.
Lekker dik negen uren geslapen met maar een paar onderbrekingen: toen mijn vriendin erbij kwam liggen, door een pijnscheut bij het omdraaien in mijn slaap en door een nieuw model afvalwagen (meer herrie producerend dan het voorgaand model) dat men bij mij voor de deur z'n werk liet doen. Om kwart over zeven 's ochtends. Heel fijn.
Mijn gade sliep nog dus ik kon wat achterstallige administratie en schrijfwerk verrichten. Had ook nog een twintigtal mailtjes te beantwoorden en tientallen nieuwe 'favorieten' in mijn browser te verwerken. Van sommige maakte ik een twitterbericht, andere gebruikte ik als inspiratie voor een 'verhaaltje op vrijdag' en weer andere verwerkte ik in toekomstige blogstukjes. Andere links stuurde ik door aan deze en gene. Deze bijvoorbeeld, over een stukje onbekende geschiedenis van de stad waar ik mijn hart aan heb verpand: Amsterdam.
Door een opmerking op sociale media dacht ik even terug aan gitaarles met een buurvrouw, een aantal jaren geleden en wat een lol wij daar vaak bij hadden:
Op sociale media gonsde het ook van de geruchten en de spanning: gaat binnenkort de horeca (deels) weer open? Persoonlijk wacht ik liever even. 'Maar vind je het dan niet erg dat je favoriete kroeg moet sluiten?' Zelf zie ik liever de sluiting van favoriete kroegen dan het overlijden van favoriete mensen.
Maakte twee afspraken deze dag: mijn jaarlijkse loonwaarde-gesprek dat zal bepalen hoeveel subsidie de brouwerij voor mij ontvangt omdat ik officieel gehandicapt ben en een afspraak voor het jaarlijks onderhoud van mijn CV-ketel.
Fijn tegen mijn vriendin aan gehangen op de bank en nog een goed gesprek gehad ook!
Zij was niet lang de deur uit of mijn nicht kwam langs. Met haar dochters én een paar plakken heerlijke Pandan Chiffon, oftewel Chinese spongecake.
Mjammie! Zij maakte mijn woning een paar kilo lichter door mij te ontlasten van een aantal spullen die toebehoorden aan de moeder van mijn zoon. Bovendien wisselde zij mijn lakens. In een paar minuten slechts! Een klus die ik weliswaar zelf kan klaren maar waar ik dankzij mijn versleten heup een uur of zo over zou doen. Met letterlijk een hoop pijn en moeite. Dus een gevoel van dankbaarheid overheerste deze dag.
Kwam bij dat ik een mooie avond mocht beleven met de Geheime Jongensclub: 'Zonder verbeelding geen vooruitgang', 'Sommigen verbeelden zich teveel', 'Taal is vaak ontoereikend, daarom zijn symbolen nodig' en 'Denk aan de wiskundige Pascal en Nelson Mandela, twee mensen die dankzij de kracht van verbeelding sterk uit hun gevangenschap kwamen.'
Hoe prettig de maandag was, zo vervelend begon de dinsdag voor mij: slecht geslapen door veel pijn en bij het wakker worden bleek ik ruzie te hebben met mijn vriendin. Met haar in- en toestemming schrijf ik dat nu 'want waarom schrijf je het alleen maar op wanneer het goed gaat? Mensen mogen best weten dat wij ook wel eens ruzie hebben!' Natuurlijk was ik er verdrietig van maar ik besefte ook dat soms liefde alleen niet voldoende is om een relatie in stand te houden en je er beiden hard aan moet werken om de liefdesrelatie in stand te houden.
Dus ik ging een stukje wandelen, genoot van klein geluk zoals mooie bloemen
en een lekker kopje warme chocolademelk dat ik haalde bij een noodlijdende horeca-ondernemer die zijn zaak helaas failliet ziet gaan: zijn spaargeld is op, de huur gaat gewoon door en hij is geen deel van een grote keten.
Het gesprek kwam op 'werklozen door de pandemie' en ik vroeg mij opeens hardop af: 'Er is een groep werklozen waar weinig aandacht voor is: file-melders. Wat moeten de mannen (zijn er ook vrouwelijke file-melders?) die meerdere malen per dag de files doorgaven via de radio doen nu er geen files meer zijn? Corona-meldingen doorgeven? 'Rond knooppunt Hoevelaken zijn alle bedden bezet vanwege Corona. U wordt verzocht voor uw heupoperatie aan te sluiten bij de afslag Lopik om kans te maken op een plekje in een ziekenhuis in die regio.'
Belde met mijn zoon en werkte met hulp van een vriendin het idee verder uit voor een 'zorghoeve' voor psychiatrisch patiënten. Vond het verschrikkelijk om de moeder van mijn zoon te zien wegkwijnen in een betonnen flatje met weinig anders te doen dan elke maandag een uurtje kringgesprek en elke donderdag een uurtje knutselclub. Zelfs de eetzaal was - vanwege de pandemie - gesloten. Haar hoogtepunt van de dag was als iemand op haar kamerdeur klopte om een bord eten te brengen.
Intussen wacht ik helaas nog steeds op bericht over mijn heupoperatie. Toch houd ik hoop. Bijvoorbeeld op dat het weer goed komt tussen mij en mijn vriendin. Ook wij hebben, vermoed ik, last van 'corona-kriebels': het gemis aan uitlaatkleppen als kroeg-, theater- , vrienden- en bioscoopbezoek. Het gemis aan hobbyclubs en sportschool en noem maar op. Hetzelfde is aan de hand bij stellen die gewend zijn elkaar hooguit een paar uren per dag te zien maar door noodgedwongen thuiswerken opeens 24 uren per dag met elkaar zitten opgescheept. De meeste mensen worden al gek van 24 uren per dag met zichzelf, laat staan met een ander.
Ik zit te overwegen mij om te scholen tot relatietherapeut. Of diëtist. Werk zat na de pandemie.
Op sociale media vermaakte ik mij een beetje met het Twitter-account van de Nederlandse fanclub van The Rocky Horror Picture Show waar ik af en toe wat mee doe.
Woensdag logde ik in in de boekhouding van de brouwerij en nam ik een kijkje in de werkmail. Ter voorbereiding op een gesprek dat ik eerdaags zal hebben met mijn werkgever. Zit namelijk in de ziektewet maar zou toch graag wat doen voor de brouwerij. Routineklusjes doen gaat prima maar mij concentreren op het oplossen van problemen is lastig vanwege mijn fysieke en constante pijn. Dat geldt helaas niet alleen voor het werk. Mensen zien niet altijd dat ik pijn heb. Dat is ook lastig wanneer zij mij niet zien omdat ik vooral thuis zit dus kan ik hen niet kwalijk nemen. Maar helaas leidt het tot onbegrip: 'Waarom doe jij dat niet even? Nadenken ging jou altijd zo gemakkelijk af!' Klopt, maar dat was toen ik mij nog kon concentreren. Ik kan natuurlijk wel pijnstillers slikken maar daar word ik duf van. Ook niet bevorderlijk voor de concentratie.
De bel ging. Mijn wekelijkse voedselpakket was gearriveerd. Met heel veel groente dit keer.
Voor boter en een lekker toetje hobbelde ik naar de supermarkt
nadat een buurvrouw bij mij op de thee was geweest. Nam voor haar ook wat lekkers mee en dat gaf ik mee aan de vriend die die avond kwam eten om even bij haar langs te brengen. Voor mij is het lastig het stenen trappetje af te strompelen dat leidt van mijn keukendeur naar de gemeenschappelijke tuin. Zodoende.
Intussen had ik deze dag een was gedraaid en ook maar eens mijn sloffen gewassen. Die draag ik de godganse dag, alle dagen van de week dus het werd eens tijd.
Donderdag moe mijn bed uit. Slecht geslapen om verschillende redenen. Voor het eerst in weken koffie met een buurvrouw en beiden verwelkomden wij de afleiding. Beiden hebben wij (met onszelf en in onze relaties) last van de 'corona-kriebels' waar ik het eerder over had. Voor velen is er tegenwoordig alleen maar werk en partner. Uitlaatkleppen zijn er bijna niet meer: niet meer even wat energie kwijt in de sportschool, niet meer even een potje badmintonnen in een lokaal sportzaaltje en even wat drinken met vage bekenden. Niet meer in de kroeg opscheppen over wie de leukste of juist vervelendste ex of partner heeft. Niet meer even een avondje lachen in het theater of de zinnen verzetten in de bioscoop. Dat is allemaal weg. Werk en partner. Meer is er bijna niet meer. Steeds meer mensen hebben steeds minder hoop dat het ooit nog allemaal terugkomt. 'Hopeloosheid' lijkt mij een reële omschrijving van het algehele gevoel van lamlendigheid.
Dus ik liep een rondje: voor een buurvrouw brieven op de bus doen, voor mijn kat diens favoriete knabbelstokjes halen en onverwacht maar zeer welkom haalde ik een knuffel van mijn vriendin die ik tegenkwam op mijn strompeling ('wandelen' of 'lopen' kun je het voortbewegen wat ik doe niet meer noemen) en mijmeringen. Op dat soort momenten sta ik dan graag even aan deze brugleuning:
Daarna thuis voor het eerst die dag sociale media op om te ontdekken dat Thierry Baudet, voorman van Forum voor Democratie, niet gelooft dat er ooit dinosauriërs waren. Geen '1-april grap met een lang touw', zoals iemand dat uitdrukte, maar hij lijkt het te menen.
Ofwel is het een bijzondere manier om weer het nummer één besproken onderwerp op Twitter te zijn, óf hij heeft bij het opsnuiven van op de grond gevallen cocaïne in zijn werkkamer per abuis ook de lijm opgesnoven van het vers gelegde laminaat. Het niet geloven in dinosauriërs is hoe dan ook consistent met de vooronderstelling van Baudet en zijn volgelingen dat wetenschap 'maar een mening' is.
Sommigen vinden 'miljoenen mensen sterven door het coronavirus 'maar een mening'. Een van hen was Sarah Palin. Was? Jazeker. Nog niet zo lang geleden vond zij 'afstand houden' en 'mondkapje dragen' overdreven onzin. Nu zij en haar dochter het virus hebben opgelopen adviseert zij opeens iedereen er alles aan te doen om verspreiding van het virus tegen te gaan. Gek eigenlijk, hoe snel iemand van mening kan veranderen over 'een mild griepje' wanneer zij opeens zelf dat 'milde griepje' te pakken hebben.
Over griepje gesproken: ik voelde mij niet lekker. Koortsig, rillerig, niesbuien. Dus een paracetamol en tijdig mijn bed in.
Vrijdag voelde ik mij nog steeds niet zo lekker. Maar waarschijnlijk beter dan Sydney Smeets, het verse kamerlid voor D66. Hij stapte op omdat bekend werd dat hij zich oraal had laten bevredigen door jonge (geen minderjarige maar jonge) jongens. Hoewel dat op zich mag in Nederland en absoluut niet verboden is leven wij in een land waarin de publieke opinie in de vorm van 'trial by media' een hogere juridische status heeft dan de wet. Nog voordat er een onderzoek was gestart was hij dus al veroordeeld.
Wat je er persoonlijk ook van vindt dat een volwassen kerel een jongeman een paar tientjes geeft om [weggelaten omdat wellicht minderjarigen meelezen], dit lijkt mij geen juiste gang van zaken in een rechtsstaat. En 'democratisch' is het al zeker niet. Eerder een vrijbrief om de gymleraar van vroeger waar je zo'n hekel aan had te beschuldigen en te laten veroordelen. Hoe harder dat die zal ontkennen dat hij (of zij. Vergeet lesbische gymjuffen niet! Enig idee hoeveel dames die gymles geven lesbisch zijn en wel eens zomaar de meidenkleedkamer binnen komen stappen? Ik ook niet) naar jouw broekje keek wanneer jij aan de ringen hing, hoe roder zijn hoofd zal worden en hoe meer persfotografen dat een prachtplaatje vinden voor op de voorkant van een roddelblad De Telegraaf met de kop 'Schuldig!'
Ondanks hoofdpijn en lamlendigheid toch maar dingen gaan doen. Ergens 'de puf' niet voor hebben wil niet zeggen dat je het dan maar niet moet doen, vind ik. Voor een zekere Broederschap stuurde ik wat e-mails rond en schreef een verslagje af, terwijl ik ook wat werkte aan een 'Bouwstuk' (een verhandeling) die ik eerdaags mag geven. Ik communiceerde met een vriend die mij een oude foto stuurde waar de moeder van mijn zoon op bleek te staan, mogelijk uit de tijd dat zij twee of drie maanden zwanger was van onze zoon. Prachtig! Voor mensen van onder de 42: er zijn geen digitale foto's van onze jongere jaren opgeslagen want er waren geen digitale (laat staan mobiele) camera's in de tijd dat wij 'oudjes' feestten. En dat is misschien maar beter ook.
Verder verstuurde ik een paar ansichtkaarten ('Beterschap', 'Sterkte!', 'Gefeliciteerd!'), maakte het aquarium schoon van Karper de Goudvis
en maakte een paar afspraken met deze en gene. Kon ik ooit nog met een emmer met tien liter water het aquariumwater verversen, nu hobbel ik heen en weer met een half liter-flesje. Er was uitgebreid app-contact met mijn wederhelft en verder communiceerde ik met nog zo'n half dozijn vrienden, (ex-)collega's, buren en familieleden.
Soms vind ik het wat onpraktisch, zo'n uitgebreid netwerk om mij heen verzameld te hebben. Daarentegen zou ik geen van die mensen ooit willen missen.
Zaterdag werd ik gelukkig een beetje uitgerust wakker. Dankzij een heftige pijnstiller die ik liever niet al te vaak wil slikken omdat het spul erg verslavend kan zijn.
Een vriendin vroeg ik weer eens om even goed na te denken voordat zij mij berichtjes stuurt: 'Eerst goed nadenken wat je wil schrijven, dan schrijf je dat op, dan kijk je het na op storende spelfouten, dan bedenk je of je het zelf zou willen ontvangen en dan pas verstuur je het bericht in kwestie.' Dat voorkomt impulsief en vanuit emotie reageren, je hoeft achteraf geen spijt meer te hebben van 'harde woorden' en de berichten te wissen én het voorkomt dat de ontvanger gek wordt omdat je direct na het verzenden bedenkt dat je iets vergeten hebt te zeggen. Kortom: het voorkomt dit soort communicatie:
Een vriendin vroeg ik weer eens om even goed na te denken voordat zij mij berichtjes stuurt: 'Eerst goed nadenken wat je wil schrijven, dan schrijf je dat op, dan kijk je het na op storende spelfouten, dan bedenk je of je het zelf zou willen ontvangen en dan pas verstuur je het bericht in kwestie.' Dat voorkomt impulsief en vanuit emotie reageren, je hoeft achteraf geen spijt meer te hebben van 'harde woorden' en de berichten te wissen én het voorkomt dat de ontvanger gek wordt omdat je direct na het verzenden bedenkt dat je iets vergeten hebt te zeggen. Kortom: het voorkomt dit soort communicatie:
In mijn ervaring wordt iemand dan boos. Dat merk ik aan de berichten die ik later lees: 'Hoi!', 'Waarom reageer jij niet meer op mijn berichten?', 'Ben je boos of zo?' 'Leef je nog wel?' en 'Waarom reageer jij niet meer op mijn berichten?', vaak gevolgd door: 'Nou, als je niet meer op mijn berichten reageert dan stuur ik jou nooit meer een berichtje!', dan hoop ik van ganser harte dat dat laatste gemeend is. Maar helaas...
Het kan trouwens op zich best een vriendelijk klinkende ringtone zijn maar ook de meest prettige ringtone gaat irriteren wanneer je die zo vaak achter elkaar hoort. Je kunt groot André Hazes fan zijn maar als je wilt uitslapen maar de buurman zet op zondagochtend luid 'De Vlieger' op 'repeat' dan is dat onprettig. Vind ik.
Misschien komt het door 'corona-kriebels' of de constante pijn in mijn heup of de frustratie dat de kroegen dicht zijn, mijn baan op de tocht staat of mijn bijbaan in de entertainment voorlopig ten einde is maar voor mij is het een bron van frustratie.
Gelukkig was er deze dag een buurvrouw die mij aan mijn keukendeur even iets kwam vragen. Een van ons tweeën zei bij het dag-zeggen: 'Adieu!', waarop de andere reageerde met 'Mein kleiner Gardenoffizier' en er spontaan en luidkeels een liedje gezongen werd. Dat lucht op en brengt een beetje jolijt in het leven.
Gelukkig was er deze dag een buurvrouw die mij aan mijn keukendeur even iets kwam vragen. Een van ons tweeën zei bij het dag-zeggen: 'Adieu!', waarop de andere reageerde met 'Mein kleiner Gardenoffizier' en er spontaan en luidkeels een liedje gezongen werd. Dat lucht op en brengt een beetje jolijt in het leven.
Net als berichten als 'Help, er zit een eng beest in mijn tuin!' (even lezen. Kostelijk). Hoe serieus ook, ook berichten over de onkunde, het onvermogen te leren en het liegen van onze leiders kan mij een glimlach bezorgen. Het gedrag van ons demissionair kabinet bijvoorbeeld in de zaak van de zogeheten Fieldlab-evenementen: bijna een miljard euro gaat naar het 'bij wijze van proef' houden van grootschalige evenementen, testvakanties en het tijdelijk openstellen van casino's 'om te zien wat er dan gebeurt' maar tegelijkertijd is er 'geen geld' voor Onderwijs en Zorg? Hoezo: 'geen geld voor extra bedden en personeel op de IC?' Ik ben blijkbaar niet de enige die geen iota begrijpt van die 'logica'. Het is de non-logica van 'de vrije markt', dat fraaie onderdeel van het kapitalisme, waardoor het sprookje is ontstaan dat als het goed gaat met grote commerciële bedrijven, het vanzelf dan ook wel goed zal gaan met de gewone burger. Hier een stukje over het 'trickle down' effect. Hier iets leesbaarder.
Uiteraard ging er ook deze week weer een en ander mis bij de Belastingdienst. Zoals u hier en hier kunt lezen. Want als er íets is waar het kabinet Rutte goed en consequent in is, dan is het wel in de weigering te leren van eerder gemaakte fouten.
Op mijn (bijna-)dagelijkse rondje strompelen
raakte ik in gesprek met een buurman. Normaliter zeggen wij even 'Hoi!' of hebben een kort babbeltje over het weer. Dit keer vertelde hij mij trots dat hij al vier maanden geen alcohol had gedronken. Erg tof en razend knap!
In de supermarkt werd ik even herinnerd aan mooie tijden. Met name aan het - in mijn beleving - mooiste feest van het jaar: Koninginnedag.
Al heet dat gebeuren sedert enkele jaren Koningsdag. Geen marktjes, geen festivals (behalve eentje als test in Breda. Waarvoor de kaartjes op de zwarte markt inmiddels weggaan voor - schrik niet - ruim 10.000 euro), geen kleedjes, geen slecht vioolspelende jonge meisjes in het park...
Wij hadden beiden wat positieve afleiding nodig dus met een buurvrouw samen bekeek ik de 'feelgood-movie' Last Holiday. Vrij snel erna ging ik slapen. Vermoeiende dag voor de boeg.
Zondag uitgerust wakker geworden. Gevuld met goede moed en hoop. Had contact met een vriendin die mij wil helpen afkomen van wat spullen van Johanna, de onlangs overleden moeder van mijn zoon. Over vriendin gesproken: de hoop dat het nog goed komt tussen haar en mij is geslonken tot nihil, helaas. Maar zo gaat dat: mensen maar ook relaties veranderen. Soms ten goede, soms niet.
Ik hield mij bezig met van alles en nog wat tot mijn zoon binnenkwam. Aanbellen hoefde hij niet want hij heeft nog steeds de sleutel van zijn ouderlijk huis. Wij praatten wat bij, aten een broodje en vertrokken samen voor een mooie tocht.
Samen bezochten wij het graf van zijn moeder.
Het kostte ruim een uur om op het kerkhof te komen. Daar liepen wij een uur rond,
stonden stil bij het graf en - terwijl mijn zoon terugging naar Delft om op tijd te zijn voor het avondeten met zijn huisgenoten - stapte ik op de bus naar huis, dankzij mijn zoon wetend dat Max Verstappen het helemaal niet slecht had gedaan deze dag. Sterker nog: hij won een prestigieuze autorace.
In een tas had ik een lekker broodje köfte voor de buurvrouw die altijd zo lief is voor mij. Gehaald bij een eetgelegenheid tegenover het kerkhof. Lezers die nu door de Ramadan gaan: mijn excuses voor het mogelijk watertanden nu bij de gedachte aan het bijten in zo'n lekkernij.
Thuisgekomen kon ik de buurvrouw zien genieten en genoot daar zelf ook van. Kent u dat: genieten van mensen zien genieten?
De Engelstalige stukjes van deze week:
I know what you did van Svenson en Gielen is de muziek van deze week. Wie een beetje oplet, ziet mij in deze clip:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Helen Mcrory, Chuck Geschke, Felix Silla, Heinze Bakker en Hubert Faure.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
