Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Er zijn een heleboel goede mensen op de wereld. Sterker nog: het is maar een handjevol dat er genoegen in schept het plezier van anderen te vergallen. Veel anderen vinden het juist fijn anderen een plezier te doen. Deze jongeman bijvoorbeeld:
Goed nieuws vind ik ook dat zelfs de Paus (klik) vindt dat mensen die ontkennen dat het klimaat verandert niet goed bezig zijn: ontkennen dat een probleem bestaat laat het niet verdwijnen.
Billy de Kat in de tuin
toen het niet regende
De lolcat van deze week:
'De enige manier om er zeker van te zijn dat je faalt
is het nooit te proberen.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Natuurlijk zijn de herinneringen er nog. Maar de pijn die ik er bij voel is inmiddels een stuk minder scherp. Dat is fijn. De pijn is er echter nog wel. Dat is niet fijn.
Wat ik verder geleerd heb na mijn recente grote verliezen is dat iedereen anders omgaat met verlies:
de ene persoon sluit zich voor langere tijd (soms wel jaren!) op in huis. Met de gordijnen dicht. Weer een ander houdt zich vooral bezig met het ontkennen van wat er gebeurd is en weer een ander gaat in therapie. Combinaties zijn ook mogelijk. Terwijl de ene prima kan functioneren in het gezin en op het werk, vervalt de ander in complete apathie en kan zich er nauwelijks toe bewegen om de gang naar het toilet te maken.
Bij mij wisselt het sterk. Soms zelfs per minuut. Erg irritant. Maar het is wat het is en de situatie zal vast verbeteren.
Al met al had ik een goed weekend maar maandag kon ik mij nauwelijks aanzetten tot het verrichten van mijn reguliere werk; een pen optillen kostte al ontzettend veel energie. Laat staan facturen verwerken terwijl binnen gehoorsafstand collega's over andere zaken praten. In de loop van de middag lukte het mij beter om mij te concentreren op het werk en kwam er daadwerkelijk wat uit mijn handen. 'Gewoon doorgaan' is het devies. Voor mij dan. Zoals gezegd; voor een ander kan het anders zijn.
(Dit is naast de brouwerij)
Een kopje thee met een buurvrouw bracht mij wat rust. Een potje strijken deed de rest en ik kon uiteindelijk lekker slapen.
Dinsdag wat onrustig wakker geworden. Die onrust werd niet weggenomen door de onderhoudsmonteur van Comfort Partners: 'Meneer, ik mag geen onderhoud plegen aan uw geiser want u heeft een contract met Feenstra Verwarming.' -'Dat klopt', zei ik. 'Daarom belde ik Feenstra. Die vertelde mij dat mijn woningcorporatie een contract heeft met Comfort Partners en dat die dus verantwoordelijk is voor het onderhoud.' 'Ja, dat is wel zo maar toch is het niet zo.' Fijn, die duidelijkheid. Dus ik belde Feenstra weer: 'U moet ons niet hebben, meneer maar Comfort Partners omdat uw woningcorporatie...' -'Zal ik dan maar stoppen met mijn maandelijkse betalingen aan Feenstra en twee jaar aan betalingen terugvorderen met wettelijke interest?' 'Eh...schikt vrijdagochtend 6 oktober voor onderhoud?'
Ik bracht die ochtend een bezoekje aan een buurvrouw van mijn moeder zaliger. Die had nog wat post die voor mijn moeder was bestemd. Was fijn even met haar te praten. Was mijn moeder nog in leven geweest dan had zij vanuit haar raam dit bloemetje kunnen zien:
Bij aankomst in het hofje dacht ik even mijn moeder te zien zitten achter haar slaapkamerraam. Het zal een speling van het licht zijn geweest, een reflectie van de wolken.
Met een vriend ging ik die middag wandelen. Rond de Gaasperplas.
Wel zo'n drie uren lang! Voor mij is dat best veel. Het was een fijne dag.
Wat ik woensdag precies deed weet ik niet meer. Na het werk at ik bij een vriend en 's avond kwam een buurvrouw thee drinken.
Donderdag ook. Die ochtend kwam ik hier langs
en was ik bij de psycholoog ('Je zult nooit van je emoties afkomen maar bent hard bezig er beter mee om te gaan.') en op het werk lekker hard gewerkt en zelfs even gelachen!
Van de woningcorporatie kreeg ik eindelijk inhoudelijk respons op deze brief: http://vragen.blogspot.nl/2017/09/ymere-en-de-cv-installatie-een-vervolg.html. Maar ik wacht even met juichen want een toezegging is niet voldoende reden voor een feestje. De ervaring leert dat het doorgaans bij een toezegging blijft.
's Avonds zat ik met een zak chips voor de buis voor het altijd weer gezellige IT van Stephen Spielberg.
Vrijdag voelde ik mij verre van jofel. Ik was uitgenodigd voor een evenement in de buurt maar het regende belachelijk hard en koffie drinken bij een zieke buurvrouw was voor mij een prettiger alternatief. Hoefde ik tenminste niet te pretenderen dat alles goed gaat.
Gek eigenlijk dat wij dat gedrag van elkaar verlangen: waarom zou je tegenover anderen niet mogen laten weten hoe je je voelt? Hoor wie het zegt, trouwens, want jarenlang heb ik mijn gevoelens verborgen gehouden. Zelfs voor mijn moeder, mijn kinderen, mijn partner en mijn vrienden!
's Avonds werkte ik als entertainer op een feestje. Ook daar was het nat:
Op de terugweg naar huis kwam ik een bekende tegen. Altijd leuk. Maar dit keer was ik helaas niet in een fijne babbelstemming. Kan gebeuren, toch?
Zaterdag uitgerust wakker geworden. Maar op een vroeger tijdstip dan anders wanneer ik kan uitslapen. Een goed teken, dunkt mij. Misschien betekent dit wel dat ik eindelijk tot rust begin te komen. Nadeel van rust vind ik echter dat er in mijn hoofd ruimte komt voor eerder vergeten herinneringen. Gelukkig zitten daar ook hele fijne bij.
's Middags maakte ik er eentje bij: een bezoek van mijn zoon. Hij installeerde voor mij de dvd-speler van zijn oma zaliger en hielp mij met het sorteren van een flinke tas vol oude kabels, opladers, adapters en snoeren. Sommige daarvan bleken nog bruikbaar terwijl andere objecten het vooral elders nog goed doen. In 1987 bijvoorbeeld.
Wat mij deze week opviel is samen te vatten in dit plaatje van een krantenartikel over het Forum voor Democratie. Deze politieke partij wil 'meer democratie'.
Klinkt heel aardig maar is net zo makkelijk te realiseren als de wens dat water 'meer nat' is of wensen dat vrouwen voortaan 'meer vrouw' zijn of je inzetten voor 'glaziger glas'. Nee, 'meer democratie' willen is onmogelijk. In feite zeg je dan dat je 'meer ideologie' wil.
Nu wil het FvD dus dat de burgers van Amsterdam voortaan hun eigen burgeRmeester kiezen en dat het PvdA bestuur in de hoofdstad verdwijnt. Als de partij van Thierry Baudet een heel klein beetje onderzoek had gedaan, had men geweten dat de Partij van de Arbeid geen deel uitmaakt van het college in Amsterdam. Mag ik dit dom noemen? Ja, dat mag ik.
Zondag geen vriendin om te helpen op de markt, geen moeder om bij te lunchen, geen kinderen om voor te zorgen of om samen 'iets leuks' te gaan doen. Ik vind er nog steeds helemaal niets aan, dat alleen zijn. Maar ik krijg er wel rust door. En tijd om te lezen. Zo werd Dans Dans Dans van Haruki Murakami boek nummer 11 van dit jaar. Zal de komende paar maanden veel moeten lezen om aan mijn streefgetal van twee boeken per maand te moeten komen. Maar dat wil ik dan ook niet. Wèg met moeten! En hallo 'mogen'.
In de meterkast bleken kilo's aan oude posters, inpakpapier en rollen isolatiemateriaal te liggen. Ik kwam er ook herinneringen tegen. Zoals een bijna 29 jaar oude zelfgemaakte nieuwjaarskaart van mijn eerste vriendin met een paar regels tekst, eindigend met: 'Ik hou van je. x'
Een uurtje werk en nu is er gewoon weer ruimte voor de strijkplank en zo.
Gestofzuigd en het aquarium schoongemaakt en het bij de kachel liggende schapenvacht buiten uitgeklopt. Dat soort dingen.
's Middags even boodschappen gehaald voor het avondeten bij een buurvrouw thuis. Want alleen is maar alleen. Toch? Dus toen later op de avond een andere buurvrouw bij mij thee kwam drinken liet ik haar niet voor een gesloten deur staan.
En daarom ook een vriend gebeld en ook de moeder van mijn zoon gesproken. In de instelling waar zij woont is zij een heel stuk 'alleniger' dan ik. Zij is niet de enige die ik ken die het naar vindt om alleen te zijn. Dan besef ik weer hoeveel geluk ik heb met mijn buren en vrienden. Zelfs met ex-partners ben ik nog bevriend! Dat schijnt bijzonder te zijn. Maar waarom eigenlijk? Je hebt toch een tijdje lief en leed gedeeld? Waarom zou je dan opeens een hekel moeten hebben aan elkaar? Ja, gedrag van een ander kun je afkeuren maar verandert het ex-zijn opeens de gevoelens voor elkaar? Wat zijn uw gedachten hierover?
Een klassiek stukje muziek deze week. Dvořák: Cello Concerto in B minor op.104, uitgevoerd door Jacqueline du Pré
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jerry Pournelle, Rients Gratama en Don Williams
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
