Slim



Leuk om zo nu een dan een teken van leven te ontvangen van mensen uit mijn (vind ik zelf tenminste) nu al zo rijke verleden. Zo maakten recentelijk zowel Floris Roubos alsook Janice Pierre via m'n reactiepaneeltje bekend dat zij af en toe m'n stukjes lezen. Floris was Ferdinand's meester in de kleuterklassen en is nu presentator van het School TV weekjournaal en Janice is filmmaakster en regisseerde ondermeer de prachtige korte film "Paradiso".
Ik ken haar uit de tijd dat wij samenwerkten aan "De Bovenman", een eindexamenproduktie van de Filmacademie. Iets verder terug was het een vroegere klasgenote die liet weten mij per ongeluk op het spoor te zijn gekomen door het intypen van een zoekactie die haar op dit weblog bracht.
De vraag aan U is nu: hoe kwam U hier terecht?




Heb altijd gedacht dat "Recreatieve Smart" stond voor een klein stadsautootje.
Volgens Engels onderzoek, echter, staat het voor de noodzaak voor velen om anderen te laten merken hoe zeer zij zijn aangedaan door wereldleed. Het meelopen in stille tochten en het schrijven van condoleance-registers en dergelijke schijnt puur egocentrisch gedrag te zijn. "Kijk mij eens betrokken zijn" lijkt men te willen zeggen. Bij gebrek aan eigen ellende maakt men zich dat van anderen eigen. Dat verklaart ook, naar het schijnt, de blijvende populariteit van soaps. Er zit wel wat in, in die theorie. Maar naar mijn bescheiden mening (IMHO, typt men dan) geldt dat niet voor iedereen. Of toch?




Voerde gisteren voor het eerst een intake gesprek vanwege een nieuw te plaatsen kind. Was errug lollig. Op een andere manier lollig dan mijn bezoekje
eerder op de ochtend aan het CWI. Het onderdanig opstellen tegenover een instantie blijkt nog steeds wonderwel te werken: mijn aanvullende uitkering komt nog eventjes niet in gevaar. En over gevaar gesproken: Ferdinand weet tegenwoordig met aanstekers om te gaan waardoor wij nu dagelijks een wierook-lucht in huis hebben. Ik heb hem moeten leren een aansteker te gebruiken want uit zichzelf wilde hij er niet aan beginnen. Net zo min als indertijd het stampen in plassen. Ik vind het niet horen dat een vierjarige met een grote boog om een plas regenwater loopt en heb hem daarom geleerd dat het normaal is het wél te doen. Sindsdien deed hij het dan toch. Al was het dan alleen maar als hij zijn laarzen droeg en dan alleen nog wanneer ik hem beloofde die bij thuiskomst meteen te wassen.
Toen al bleek hij een bijzonder kind...




En over bijzonder gesproken: strakjes lekker genieten van Eva, haar broer en de sneeuw. Fijne dag!

Verschil



"Als ik jarig ben dan komt er hééél veel taart en dan mag ik uitnodigen wie ik wil en dan mag jij ook komen!"

Kijk, dan weet je weer waar je't voor doet...:-))


En over jarig gesproken: gisteren was m'n peetzoon jarig: gefeliciteerd Matthijs! En nog vele fijne jaren.



Tijdens het sneeuwballengevecht op het schoolplein gisterochtend bleek weer'ns hoe nuttig toch eigenlijk de Pencak Silat-lessen zijn. Met een ontwijkende maneuvre die sterk doet denken aan een scene uit "The Matrix" ontweek ik een sneeuwbal. Ik zag'm over m'n hoofd vliegen, recht op een moeder af en plukte'm uit de lucht met m'n linkerhand. En dat allemaal binnen het tijdsbestek waarin je kunt uitroepen: "Errug tof!"

Na de pret was het tijd voor boodschappen doen en studeren. Dat studeren geschiedde bij buurvrouw Angélique thuis in het kader van "Samen studeren stimuleert." Bij terugkomst in mijn huisje bleek Thura daar te zitten. Had gelukkig nog tijd voor een knuffel voordat ik naar't werk ging waar ik wederom een aantal oudergesprekken voorbereidde. Een prettige werkdag was het verders. Moe en voldaan na ook weer een prettige Pencak-les was het al weer tijd om mij voor te bereiden op de morgenstond. Maar niet voordat ik "Ik ben een legende" had uitgelezen. Vanavond een nieuw boek pakken uit de stapel "nog te lezen" en mij klaarmaken voor een weekend waarin plaats is ingeruimd voor m'n dochter Eva. Een bezoek aan oma, een kaartavondje en een Rocky Horror Castrepetitie staan op het program terwijl de wereld zich roert in ondermeer Marokko, Haïti, Israël en Macedonië. Maar laat de wereld zich maar roeren en Amerika zich daarmee bemoeien, ik heb't eventjes te druk met m'n eigen leven en dat van m'n geliefden om mij bezig te houden met dat van mensen die ik niet ken.
Dat blijft toch eigenlijk iets vreemds, niet: duizenden onbekenden creperen en je bent nauwelijks geraakt maar de kat van een vriendin overlijdt, evenals de schoonmoeder van een bekende en de vader van een andere bekende ligt op sterven en opeens ben je wél geroerd. Vanwaar eigenlijk dat verschil?
Wie't weet mag't zeggen. Pscychologisch onderrichtte lezers zijn uitgesloten van deelname aan het mogelijk nu ontstane vraag- en antwoordspel.