Alweer (Een verhaaltje)

Net op tijd was hij binnen want de supermarkt ging zo sluiten. Hij pakte snel wat hij nodig had, stopte dat in het mandje aan zijn arm en sloot aan in de rij bij de kassa.

Hij zag dat er een nieuw meisje achter de kassa zat en rekte zijn nek om over de schouder te kijken van degene die voor hem stond om zo haar naamplaatje te kunnen lezen. Zij keek even op en glimlachte toen zij zag dat hij zich betrapt voelde.

Hij voelde zichzelf rood in het gezicht worden en richtte zijn blik op het boodschappenmandje om vervolgens de inhoud ervan op de band te leggen: één kant-en-klaar maaltijd voor in de magnetron, een sixpack bier, een klein pakje vla, een pakje kauwgum, een liter melk en een half brood.

Vanavond at hij thuis. Alleen.

Alweer.

============
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Maatschappij

Qua aantal uren viel het eigenlijk wel mee wat ik gisteren deed: een filmshoot van twee uurtjes en een auditie van één uurtje. Maar toch kost het meer tijd en energie dan je denkt. Men denkt wel eens: 'Die entertainer heeft het goed voor elkaar: een kwartiertje op het toneel staan voor 150 euro! Dat wil ik ook wel!' Maar weet u dat wel zeker?

Voor die 150 euro ben ik ruim een uur aan het reizen, zit ik een uur in de kleding/make-up/doorpassen/repetitie, ben ik een uur bezig met de tekst leren en een half uur kwijt aan onderhandelen over de gage en werktijden per e-mail, telefoon, via Facebook of sms. Daarnaast kan ik makkelijk twee uren kwijt zijn aan winkels langsgaan voor de juiste pruik of laarzen. Die 150 euro kun je dus gerust uitsmeren over 6 uren want er komt ook nog acquisitie en administratie bij. Opeens blijkt het uurloon dus 25 euro te zijn. Dat vertellen ze niet aan kinderen wanneer ze op school vertellen over beroepskeuze!

Mijn zoon haalde indertijd het op één na hoogste aantal punten voor de zogeheten CITO-toets (549) maar kon er wel om lachen toen zijn zusje hem onlangs vertelde dat zij het maximale aantal punten had gehaald (550). De toets is door de overheid in wezen opgelegd aan basisscholen en dient te controleren hoe ver kinderen zijn in hun begrip van rekenkunde, spelling en dergelijke.

De test meet echter geen sociale vaardigheden of emoties. Maar daar gaat verandering in komen, als wij de Staatssecretaris van Onderwijs moeten geloven. Voortaan zal de mening van een juf of meester zwaarder wegen dan een of andere test, bedacht door een stel ambtenaren. Een leerkracht kan meestal beter dan een test beoordelen of een kind geschikt is voor bijvoorbeeld de HAVO of het VWO.

Eigenlijk best wel logisch.

Vaste lezers weten dat ik geniet van spelen met logica. Vooral om de logica die mensen hanteren tegen henzelf te richten. Neem nu deze 'logische' redenering: 'Elke moslimextremist draagt een baard en eet halal.' Daar plaats ik dan tegenover: 'Jij hebt geen baard en eet niet halal en dus ben jij Geert Wilders.'

De logica die wordt gehanteerd door liefhebbers van de PVV is misschien wel de vermakelijkste: Sinds kort is er een nieuwe paus. Wat mij verbaast is dat de PVV nog niets heeft gezegd over de nieuwe leider van alle katholieken. Ik bedoel: de aan- en woordvoerder van dat bekende clubje waarvan zowel vrouwen, gehandicapten, Joden alsook negers geen lid mogen worden heeft anders altijd een uitgesproken mening over mannen in jurken die zich weigeren te conformeren aan de maatschappij?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Hjalmar Andersen en Eddy Doorenbos

Genieten

Straks mag ik op verjaarsvisite bij mijn schoonvader en vanmorgen was ik na een bezoek aan de huisarts wat tijd kwijt met het bezoeken van de allergoloog. Daarna nog wat op kantoor gedaan ook! Het handige van al dat wachten in wachtkamers, op de bushalte en het reizen met de tram en trein is dat er dan tijd is voor het lezen van een script ten behoeve van een auditie, morgen. Eerder die dag word ik verwacht bij een fotoshoot. Het is dat ik een agenda heb want anders zou ik zomaar een afspraak kunnen vergeten.

Zaterdag vergaten wij op gegeven moment dat wij feestvierden bij kaarslicht in verband met Earth Hour, dat ene uurtje per jaar dat wereldwijd aandacht wordt gegeven aan energieverspilling. Zo zie je maar: ook zonder stereo-installatie, welgeplaatste spotjes en wake-up lights kun je het prima naar je zin hebben! Bij de fysiotherapeut was het ook gezellig, maandag en bij buurvrouw Hetty dronk ik een kopje thee om 's middags bij m'n vrijwilligerswerk lekker veel op te ruimen op kantoor.

Toen ik thuiskwam bleek dat mijn zoon iets eerder thuis was dan op andere maandagen. Hij had net gelezen dat het de koudste 25 maart was, ooit in Nederland gemeten. Het is zó koud dat er hier en daar in het land op natuurijs werd geschaatst. In Rusland haalden Nederlandse schaatsers, zo zagen wij het afgelopen weekend, diverse medailles in de voorbereiding op de Olympische Winterspelen, volgend jaar, waar ook ongetwijfeld mijn zoon van zal genieten.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Herman Emmink

Door ons

De Vrijmetselarij: Geschiedenis en Geheimen van Giles Morgan is boek nummer drie van dit jaar en misschien wel het slechtste boek dat ik ooit gelezen heb over een relatief interessant onderwerp. Bijzonder aanmatigend, niet gedocumenteerd, veel herhalingen en ongefundeerde interessant doenerij.

Hoe anders dan de persoon Kees van Kooten die vanmorgen in de Koninklijke Wachtkamer op station Den Haag HS voor een select gezelschap voorlas uit eigen werk. Nadat hij zo'n 50 mensen, waaronder ondergetekende en zijn vriendin, had toegesproken, vertrokken wij in de historische trein 'De Blokkendoos' naar Amsterdam Centraal.

De middag besteedden wij vooral aan uitrusten van een feestje, de avond ervoor, dat tot ruim drie uur 's nachts duurde.

Donderdag waren mijn vriendin en ik bij mijn zoon op school voor de zogeheten '10-minuten gesprekken' met diverse leerkrachten. Wij kregen wat nuttige tips mee over hoe wij de Ferman veilig naar de overgang naar het volgende leerjaar kunnen helpen loodsen. Om het prettig verloop van de avond te vieren trakteerden wij onszelf op een portie bitterballen in een plaatselijk café-restaurant.

Vrijdagmorgen mocht ik naar de tandarts en des middags bezochten wij mijn zoon's biologische moeder en hoorden het goede nieuws dat zij waarschijnlijk wordt overgeplaatst naar een instelling waar de patiënten wat meer vrijheid hebben. En vrijheid is iets wat wij allemaal wel willen. Toch?

Maar wie in angst leeft, leeft niet in vrijheid. Heel gek eigenlijk dat wij bang zijn voor terrorisme want de kans om vermoord te worden door een familielid is ongeveer twintig keer groter dan om te komen bij een aanslag van bijvoorbeeld Al Qaeda.

'De informatie dat Al Qaeda verantwoordelijk was voor de aanslag op de moskee bereikte ons via een Israëlische dame die ons meedeelde dat ze dit op het internet gevonden had.'

Zou u bovenstaand bericht klakkeloos voor waar aannemen? Natuurlijk niet! Maar toch gebeurt dat...diverse media nemen zonder verder onderzoek te verrichten berichten over die mevrouw Rita Katz de wereld instuurt.  Deze mevrouw vindt stukjes op internet en verkoopt die aan grote nieuwsmedia. Dat doet zij voor geld en kan niemand haar kwalijk nemen. Zoals zij er ook niets aan doen dat haar enige internationale ervaring eruit bestaat dat zij ooit in het Israëlische leger heeft gediend.

Maar waarom verifiëren kranten en TV-zenders hun berichtgeving niet? Dan zou je debacles voorkomen als onlangs gebeurde met die grote Engelse krant die van een Franse satirische nieuwssite het bericht overnam dat Quatar een voetbalcompetitie op wilde zetten met 24 voetbalnaties die per toernooi vervolgens 200 miljoen euro aan startgeld zouden ontvangen.

Simpel: verifiëren kost tijd en tijd is geld. Bovendien: stel dat een ander eerder met hetzelfde nieuws komt? Dat zou heel vervelend zijn. Maar de belangrijkste reden is: lezers kopen kranten omdat daar spectaculair nieuws in staat. Of het bericht in kwestie ook maar enigszins waar is doet in het geheel niet ter zake.

Ja, beste mensen, dat journalisten vaak zo slecht hun werk doen komt gewoon door ons.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Boris Berezovski

Lachen (Een verhaaltje)

Wie de foto had gemaakt wist hij niet meer. Maar hij keek recht in de lens en leek te poseren.

Op dat moment zal hij zich dus wel bewust zijn geweest van de camera.

Waarom hij daar deed wat hij deed wist hij ook niet meer.
Maar ook daar zal een reden voor zijn geweest.

In elk geval waren het gelukkige tijden want op het plaatje stond hij breeduit te lachen.

===========
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Werkloosheid

Vandaag lekker veel in huis gedaan, het script gelezen voor een aankomende auditie en wellicht een opdracht binnen gehaald waarvoor ik naar Istanbul zal moeten. Natuurlijk verheug ik mij daar op (al houd ik een slag om de arm want het kan ook gewoon niet doorgaan) want ik hou van historische steden. De natuur trekt mij persoonlijk gewoon wat minder.

Houdt u ook zo van de natuur of heeft u liever niet dat uw buren kippen en hanen in de achtertuin hebben rondlopen? In dat geval heeft u last van het NIMBY-syndroom. Ofwel: leuk en aardig die natuur maar liever niet in mijn achtertuin (of die van de buren: Not In My Back Yard). Mensen hebben ook niets tegen asielzoekerscentra. Behalve wanneer die in dezelfde wijk staan als waarin zij wonen of werken.

Ja, ik durf gerust te beweren dat de meeste mensen hypocriet zijn. Zo lachen wij de Russen uit omdat zij drie mensen één bezem geven en een zandpad laten vegen. Officieel bestaat daar dus nauwelijks werkloosheid.

Maar wat doen wij? Wij laten één ambtenaar vier werklozen van een uitkering voorzien. Een andere ambtenaar wordt ingehuurd om die vier mensen naar werk of opleiding te begeleiden en dan is er nog een ambtenaar die het werk van die andere twee controleert. Daarboven staat uiteraard nog een leidinggevende. Vervolgens dient een en ander geadministreerd te worden door een soort van boekhouder. Bovendien worden tegenwoordig zoveel mensen kwaad omdat zij voortdurend van het kastje naar de muur worden gestuurd dat er beveiliging moet worden ingehuurd.

Al die mensen hebben vervoer nodig om van huis naar werk te komen en er is natuurlijk ook kantinepersoneel nodig. Natuurlijk dient er ook een regelmatige aanvoer van koffie plaats te vinden en verder moet het pand waarin de uitkeringsinstantie huist worden schoongehouden, verbouwd, etcetera.

Men kan dus veilig vooronderstellen dat elke werkloze in Nederland (en in België zal dat niet veel anders zijn) drie anderen aan het werk houdt. Kortom: zonder werklozen zouden wij kampen met een veel hogere werkloosheid!

Doen

Gisteren was ik eerst naar de fysiotherapeut om daarna een paar uurtjes op kantoor te zitten. Eigenlijk zou ik nog naar een bijeenkomst gaan gisteravond maar mijn lichaam besliste anders en ik moest afbellen.

De belastingdienst belde mij onlangs met de mededeling dat ik onterecht toeslag had ontvangen en dat er een terugvordering zou volgen. Het zou zijn omdat er op mijn adres nog een meneer woonde die toeslag ontving en per adres wordt maar aan één persoon toeslag verleend. Ik gaf aan het betreffende heerschap niet te kennen en vroeg of hij ook daadwerkelijk die toeslag ontving. 'Nee meneer, want hij is in 1993 overleden.'

Vervolgens vroeg ik hoe het dan kwam dat die mysterieuze meneer met mij samenwoonde. 'Eh...tsja, dat kan natuurlijk niet. Maar dat staat zo in de computer dus dan is dat zo.' Ik vroeg: 'Als er in de computer staat dat u dood bent, klopt dat dan?' -'Eh, natuurlijk niet want de computer kan het wel'ns fout hebben. Weet u wat? Ik maak de fout ongedaan en dan is het daarmee afgehandeld.' 'Fijn. Een prettige dag nog en bedankt voor de gratis stress.' In de loop van de weken erna werd ik nog vier keer gebeld door diverse collega's van diezelfde medewerker met exact dezelfde opmerking...

Toegeven dat ze fout zitten zal men bij de Belastingdienst nooit doen. Geen wonder, want verreweg de meeste mensen vinden het ontzettend moeilijk om te zeggen: 'Het spijt mij. Jij had gelijk. Ik zal het nooit meer doen.' Ik zelf ben daar een uitzondering op want vooral om conflicten te vermijden gaf ik altijd meteen toe dat het mijn schuld was. Tot de burgeroorlog in Kosovo aan toen. En die situatie is echt voorgekomen. Toevallig. Maar die tijden zijn voorbij: als ik zelf ervan overtuigd ben dat het niet mijn fout is zal ik geen sorry meer zeggen. Dat heeft met name mijn vriendin mij geleerd. Zo haal je alleen maar jezelf naar beneden.

Toegeven dat je fout zit is prima maar laat anderen dat ook maar'ns doen.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Frank Thornton en Jantje Koopmans

Thuis

Tussen alle bedrijven door schrijf ik niet alleen verhaaltjes maar ook opiniestukjes. Dat vind ik gewoon leuk. En soms gebeuren er minder leuke dingen in mijn leven...

Donderdag vernam ik dat een vriend was overleden dus het voelde best wel raar om die avond grapjes te maken als werk.

Vrijdagochtend was voor aquajoggen, daarna waren wij even op visite in Bussum (reserve-auto halen omdat de eigen auto tijdelijk defect is) om daarna een broodje te eten in Spijkenisse (mijn vriendin maakte kennis met m'n peetzoon), een kastje op te halen in Vlaardingen en het avondeten te gebruiken bij vrienden in Pijnacker.

Vrijdag wist ik begin van de avond nog niet wat ik zaterdag zou gaan doen; een duikles met m'n kinderen, naar de crematie van die vriend of werken in Rotterdam. Dat ik dat niet wist kwam omdat mensen niet reageren op e-mails, voicemail-berichten of sms'jes.

Het kwam allemaal goed en zo kwam het dat drie kinderen en hun vader zaterdag te zien waren in het tuincentrum voor een paar plantjes en in de dierenwinkel voor een kameraadje voor Toos of Moos. De zusjes van 11 en 12 noemden de nieuweling al snel Koos. Hier ziet u de eerste officiële foto van Toos of Moos en Koos:

Omdat onze wc verstopt was aten en logeerden wij bij mijn vriendin alwaar wij het toilet wél konden vinden (excuses voor die flauwe grap).
Wij aten uit Tsjechië meegenomen vlindertjespasta en speelden een potje Chinees Dammen. Vandaag lunchten wij bij mijn moeder, gingen langs bij een atelier opening van vrienden en brachten de meisjes om vijf uur thuis.

Haarbandje (Een verhaaltje)

Het pand stond al jaren leeg en zelfs de muizen leken het te hebben verlaten. Steeds als zij er langs liep vroeg zij zich af wie er vroeger hadden gewoond en wat die mensen zoal deden. Misschien was er achter dat ene raam wel een moord gepleegd!

Misschien woonde er ooit een jonge vrouw die begonnen was met het schrijven van wat de mooiste roman op aarde zou worden, ware het niet dat zij noodgedwongen een ander levenspad in sloeg. Een pad dat haar ver weg zou voeren van alles wat met poëzie en literatuur te maken had.

Een collega van haar kon ook zo fijn hardop dromen en op een dag na het werk ging zij met hem mee naar huis. Die nacht verloor zij haar onschuld. En haar favoriete haarbandje.

===========
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Plaspauzes

Vandaag een thema-avond gepresenteerd over het onderwerp: 'Mensen met een psychische handicap begeleiden naar betaald werk.'  Het werd een leerzame avond die door mij en mijn vriendin werd afgesloten met het nuttigen van een drankje op het verscheiden van een oude vriend.

En passant leerde ik dat La Chouffe niet het perfecte biertje is om te drinken bij een portie bitterballen. Toch wel een feitje om even door te communiceren.

Mensen hebben het tegenwoordig 'te druk' om te communiceren. Een zieke buurvrouw opzoeken in het ziekenhuis? Geen tijd. Dank je wel zeggen nadat je hen een foto hebt gestuurd? Geen tijd. Reageren op de vraag of een opdracht nog doorgaat? Geen tijd. Reageren op het voorstel om binnenkort af te spreken? Geen tijd. Je buurman bellen om te zeggen dat je vrouw ontslagen is uit het ziekenhuis om te voorkomen dat hij voor niets op bezoekuur komt? Geen tijd.

Eigenlijk is het verbazingwekkend dat mensen nergens nog tijd voor hebben want ruim drie uren per dag brengt de gemiddelde Nederlander door met televisie kijken (en twee uren op internet). Dat is dagelijks ongeveer 50 minuten aan reclameblokken.

Gaan werkelijk al die minuten op aan plaspauzes?

Mogelijkheden

Vandaag wat geldzaken zitten regelen, de stofzuiger wat stof laten opzuigen en de belastingdienst gebeld in verband met een akkefietje met deze immer populaire instantie...

Na een goede nachtrust gaat het vandaag weer beter met me. De stoelmassage die ik vanmiddag van een vriendin mocht ontvangen helpt natuurlijk ook! Dank nog voor de beterschapswensen van gisteren! Jammer dat wij het Blogbal moesten missen maar er komt er vast weer eentje. Overigens: vroeger bestond er geen Blogbal en ook die periode hebben wij overleefd.

Vroeger was alles anders. Ja, vroeger maakte je je eigen speelgoed en was je blij als je voor je verjaardag een tandenborstel kreeg. Wat minder terug in het verleden riep je 'Stelletje fascisten!' tegen mensen die voor cameratoezicht pleiten en nu roep je zelf dat er meer camera's op straat moeten komen want 'die hangjongeren' geven toch wel heel veel overlast, hoor!' Wélke hangjongeren? Wát voor overlast? -'Eh...nou eh...ze...eh...'

Dan denk ik: ga alsjeblieft wat nuttigs doen in plaats van nablaten wat je in de Krant van Ingeslapen Nederland hebt gelezen terwijl je op de pot zit.

'Waarom zit je zo veel op Facebook en Twitter?' -'O, je bedoelt dat ik mijn tijd nuttiger moet besteden met bijvoorbeeld het uitzoeken van de identiteit van De Mol? Of de tuin aanharken? Of vrienden in het buitenland telefonisch mededelen dat de kat van de buurvrouw is overleden? Of voor de zoveelste keer genieten van een aktiefilm met Sylvester Stallone?

Ik doe aan Facebook en Twitter omdat ik dat leuk vind. Bovendien haal ik opdrachten uit sociale media en verkoop ik er verhalenbundels door.

Natuurlijk is het rondbanjeren op sociale media niet zaligmakend. Maar dat maak ik graag zelf uit. Ik bedoel: wat is nu de lol van een online forum bij een fotowebsite? 'Nou, dan kun je tips en trucs uitwisselen en toen Henk een foto plaatste van zijn verse kleindochter konden wij hem meteen feliciteren!' -'O, zo'n forum is dus eigenlijk hetzelfde als Facebook maar dan met minder mogelijkheden.'

Hebben

Het vorige stukje was stukje nummer 3001 op dit weblog...

Onlangs werd er weer eens een artikel van mij geplaatst op de opiniewebsite Amsterdam Centraal en bovendien schreef ik een paar verse korte verhaaltjes. Een handgeschreven kladversie ervan werd door mij verloot onder een aantal volgers op Twitter. Nu ligt een verhaaltje van mij (met op de achterkant een boodschappenlijstje!) in Wageningen...

Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut die een onwillige dijbeenspier van mij onder handen nam: de quadriceps met name. Daarna ging ik naar de huisartsenpost voor mijn wekelijkse anti-allergie prikken maar dat ging niet helemaal goed en de huisarts wilde mij niet naar mijn (vrijwilligers)werk laten gaan...

Onderweg kwam ik nog een oude (nu ja, ze is vrij jong maar u begrijpt wat ik bedoel) bekende tegen. Vaak is het leuk om vrienden en collega's te spreken. Zeker als je niet verwacht hen te zien of te horen. Zoals die collega van 22 jaar geleden die ik op straat tegen het lijf liep. Of die groepsgenote uit een traject waar ik in mee liep. Op een feest, afgelopen zondag, sprak ik een vroegere opdrachtgever die er toevallig ook bleek te zijn. Helaas ging het met hem even iets minder: hij zit in een rolstoel na een ontmoeting die zijn voet had met een schorpioen.

De dag voor wij op wintersport gingen werd ik gebeld door een vriend. Hij vertelde dat hij helaas niet aanwezig kan zijn bij ons voorgenomen huwelijk omdat hij nog maximaal een paar weken te leven heeft. Dat zijn de minder prettige berichten. En ja: als iemand die je kent wat ergs overkomt trek je je dat meer aan dan wanneer een paar honderd onbekenden worden getroffen door een ramp.

Mensen zijn raar. En duizenden daarvan stoppen vrijwillig iets in hun neus wat niet lang daarvoor bij een ander in de darmen zat. Dan heb ik het over gebruikers van cocaïne. Dan zijn er ook nog mensen die de luxe van huis opgeven om in een tent te gaan liggen koukleumen om 's nachts een bijzonder vies toilet te gebruiken om daarna struikelend over van alles en nog wat, met de voeten in natte aarde terug te kruipen in een slaapzak. Vrijwilig. En ervoor betalend! Dan heb ik het over campinggasten.

Met het huidige weer (zo koud was het nog nooit in Nederland in maart sinds 1922 of zo) moet je er niet aan denken om op de camping te zitten. Maar ziek thuis is eigenlijk ook niets. En dat terwijl ik naar het ongetwijfeld weer oergezellige Blogbal had gekund. Geluk bij een ongeluk is dat mijn vriendin ook ziek is en dat wij dus steun aan elkaar hebben.

Waarom

Mijn vorige stukje was exact het 3000ste stukje dat op dit weblog verscheen en ik hield dus een bescheiden feestje...

Het feest rond de kroning van Koning Willem-Alexander is begroot op 7 miljoen euro. Dat is in wezen geld van de belastingbetaler want de gemeente en de overheid moeten dat geld toch ergens vandaan halen. De financiële steun van 48,3 miljoen euro aan voetbalclub PSV werd niet gemeld aan 'Brussel', noch aan de belastingbetaler. 'Daar melding van maken was gewoonweg geen tijd voor', aldus een woordvoerder van de gemeente Eindhoven.

Zaterdag werkte ik niet in Eindhoven maar in Utrecht om zondag mijn opwachting te maken op een feestje in Geertruidenberg.

Donderdagmiddag was ik in Tilburg voor een fotoshoot die direkt verband houdt met een nieuwe entertainment-opdracht: de BurberMini's, (door D.K.O.P.-casting) als deel van De Burberrys.

's Avonds op donderdag waren mijn vriendin en ik bij de voorstelling Richard III van het Barlaeus muziektoneeltheater-gebeuren. Veel muziek, veel dans en een klassiek verhaal in een modern jasje. Vrijdagochtend droeg ik geen jasje bij het aquajoggen maar voelde ik mijn spieren goed zitten! Thuis lopen opruimen, schrijven en strijken tot het tijd was voor een werkbespreking aangaande weer een andere entertainment-opdracht. Veel ervan is nog onbetaald maar eerder te zien als promotie. Ook nuttig.

Dat hele gedoe van mensen blij maken als entertainer begint verdacht veel op werk te lijken...;-) (En voor de liefhebbers: nee, hier en nu geen 'bruggetje' gebaseerd op het woord 'nuttig'.)

Ooit werkte ik bij het GAK, de voorloper van het UWV. Dat is een semi-overheidsinstelling die werkloosheidsuitkeringen verzorgt en ook ziektegeld uitkeert. Per vijf beambten (ongeveer) zat er één dame (Nooit heren. Gek eigenlijk, achteraf gezien.) op de typekamer. Je schreef (met een pen, jongens en meisjes!) een conceptbrief die na goedkeuring door de chef door die dame werd uitgetypt. Dan ging de brief terug naar de chef die de brief controleerde op spelfouten en andere onjuistheden. Na die laatste goedkeuring mocht je zelf als beambte je handtekening onder de brief zetten waarna die weer terugging naar de dame van de typekamer die de brief in een envelop stopte en frankeerde.

Ik herinner mij een mevrouw die niet bekend was met de planologie van Amsterdam en 'Transvaalstraat' doodleuk veranderde in 'Frans Vaalstraat' want, zo zei zij 'Dat klinkt toch veel logischer?' Gevolg was dat de hele procedure van voor tot achter opnieuw moest worden gevolgd. Dus wie zich ooit afvroeg hoe het kwam dat brieven van gemeentelijke instellingen er zo lang over deden om te arriveren: u heeft nu uw antwoord.

In 1992 kregen wij terminals op de afdeling. Daarin zat een tiental standaard brieven verstopt waarbij je alleen nog maar zaken hoefde aan te passen als naam, adres, datum en bedrag. Het was ook mogelijk meer zinnen aan te passen maar dan moest je wel eerst een functietoets indrukken en velen vonden dat ingewikkeld. Zo kwam het dat er weliswaar op de envelop stond "De heer A.J. de Vries" maar de aanhef van de brief luidde: "Geachte heer/mevrouw,". Tegenwoordig kan het allemaal veel beter en sneller en efficiënter maar lijkt het alleen maar trager te gaan.

Kan iemand mij uitleggen waarom?

Dankbaar (Een verhaaltje)

Dit verhaaltje is geschreven naar aanleiding van een opdracht via Twitter; @Magilsen gaf mij drie woorden op als basis voor een door mij te schrijven verhaal. De woorden zijn Vader, Dankbaar en Aandacht. Hieronder het resultaat:

==============


Na jaren van hard werken en slijmen bij de baas was het hem gelukt om te worden gepromoveerd. Hij kon niet wachten om het aan zijn vader te vertellen maar zou wel moeten. In elk geval tot het bezoekuur vanavond. Hij baalde er een beetje van dat zijn vader in zo'n standaard verzorgingstehuis lag en hoopte dat hij met zijn verhoogde salaris daar iets aan kon doen. Als zijn vader ergens kon liggen waar hij elke dag werd gewassen, waar het personeel tijd had voor een beetje aandacht...o, dat zou zo mooi zijn!

Met een glimlach rond de lippen en een verlicht gemoed stapte hij op de metro naar huis. Hij haalde de post uit de brievenbus, zette de waterkoker aan en luisterde zijn antwoordapparaat af. Twee minuten later meldde een luide klik dat het water gekookt was maar hij hoorde het niet.

Wezenloos staarde hij voor zich uit terwijl één voor één de poststukken uit zijn gevoelloze handen dwarrelden na het horen van het bericht: 'Helaas is uw vader vanmorgen overleden. Belt u ons om een en ander te regelen? O ja: met de notaris heeft hij afgesproken zijn twee ton aan financieel vermogen aan het tehuis na te laten. Wij zijn hem erg dankbaar.'

=================

Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Katten

Gisteren was voor mij een rustdag. Contact opgenomen met mensen die nog op mijn lijstje stonden onder de noemer 'snel mee afspreken', een buurvrouw opzoeken in het ziekenhuis, wentelteefjes eten bij m'n moeder, een wasje draaien, op straat even babbelen met een oud-collega van 22 jaar geleden, Toos of Moos (het is nog steeds onduidelijk of vorig jaar Toos of Moos overleed. Zodoende heet de overgebleven goudvis 'Toos of Moos') van een schone bak voorzien en een mooi nieuw waterplantje cadeau gedaan en met de nieuwe mobiel gespeeld.

Anderen verstaan heel iets anders onder 'spelen'...

Hij besloop het kleine vogeltje en haalde plotseling uit. Nu het vogeltje verdoofd was kon het makkelijk worden gepakt. Met veel geweld brak hij een vleugeltje, daarna een pootje en uiteindelijk het strottehoofd.

Een jongeman die zoiets flikt gaat onmiddellijk aan de schandpaal en mensen die weigeren zelfstandig na te denken roepen meteen om hardere straffen voor dierenbeulen. Maar in dit geval gaat het om een kat. En dan is het molesteren van een lief klein onschuldig vogeltje opeens schattig en natuurlijk.

Die gezellige snorharige snoezepoezen zijn verantwoordelijke voor de brute moord op zo'n 25 miljard (!) vogels en kleine knaagdieren per jaar.

Toch vinden mensen het veel zieliger dat jaarlijks een paar honderd vogels worden geraakt door de wieken van een windmolen en zijn daarom tegen het plaatsen van meer windmolens. Om thuis - gezellig met de kat op schoot - te genieten van het zetten van hun handtekening onder een online-petitie.

Ofwel: moet je als rechtgeaarde dierenliefhebber nu eigenlijk voor- of tegenstander zijn van katten?

Geldkwestie

Gisteren was ik eigenlijk nog moe van het weekend maar toch ging ik naar kantoor en 's avonds naar een interessante voorlichtingsbijeenkomt. Ook dinsdag mocht ik een paar uurtjes kantoorklerk spelen om daarna een oudergesprek te voeren over de voortgang van de Ferman en 's avonds was er de repetitie voor een verse entertainment-opdracht. Nadat 's ochtends m'n wekelijkse allergie-prik was gehaald en een bezoek was gebracht aan de huisarts.

Tussen de bedrijven door schreef ik het afgelopen weekeinde een verhaaltje-op-maat: ik kreeg drie woorden op en verwerkte die tot een verhaaltje dat ik komende vrijdag zal publiceren. Daarnaast begon ik een vers potje online schaken met een vriend van me en speel ik tussendoor tegenwoordig graag '4 pics, 1 word', een uitdagend puzzelspel dat de hersenen soms flink aan het werk zet.

Gelukkig kijk ik nauwelijks televisie want anders zou ik geen tijd hebben voor leuke dingen....En gelukkig zijn er spelletjes want erg veel gebeurt er niet in mijn leven...;-) Zeker niet als ik mijn leven vergelijk met dat van velen in Syrië, Irak, Mali of één van die vele andere buitenlanden.

Natuurlijk is het heel erg wat er in 'het buitenland' allemaal gebeurt. En dat die regeringen het allemaal verzwijgen! In Nederland zouden wij echt noooooit liegen in geschiedenisboekjes. Toch? Toch vreemd dan dat er in de geschiedenisboeken waar onze kinderen les uit krijgen niet staat dat duizenden Indonesiërs zijn vermoord in opdracht van de toenmalige regering. Hooguit valt te lezen dat de 'opstand' van de lokale bevolking werd onderdrukt met 'politionele akties'.

Minder dan twee jaar geleden bood de Nederlandse regering van VVD en PvdA officieel excuses aan aan de laatste (!) overlevende van het bloedbad bij Rawagede dat was aangericht door majoor Alphons Wijnen: op 9 december 1947 werden 431 mannen in koelen bloede doodgeschoten. In opdracht van ondermeer de KVP, één van de voorlopers van het 'christelijke' CDA. Maar pas nadat de Verenigde Naties Nederland in november 2011 (...) hadden veroordeeld. Als het aan de toenmalige minister had gelegen moest het hele 'incident' maar worden vergeten 'want het is al zo lang geleden.'

Ging de minister-president zelf naar Indonesië of stuurde hij zijn minister van Buitenlandse Zaken? Neen, men was zo laf om het aanbieden van de excuses over te laten aan de lokale ambassadeur.

Indonesië wilde soevereiniteit en Nederland wilde haar lucratieve kolonie niet kwijt. De slachtpartij, voornamelijk onder leiding van kapitein (maar feitelijk huurling én bedenker van wat de Amerikanen later 'Zippo-raid' zouden noemen: het levend verbranden van dorpelingen omdat één van hen een spion zou kunnen zijn) Raymond Westerling was dus simpelweg een ordinaire geldkwestie.

Als cadeautje aan de lezers vandaag een panoramafoto van de plek waar wij een groot deel van de afgelopen vakantie doorbrachten: de pistes van Svaty Petr bij Spindleruv Mlýn.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rik de Saedeleer en Hugo Chávez

Vluchten

Dinsdag waren wij uit eten, woensdag werkte ik een paar uurtjes extra op kantoor en donderdagavond hadden wij vrienden te eten. Donderdagmiddag wilde ik een zieke buurvrouw in het ziekenhuis opzoeken maar helaas ging de tram niet vanwege een storing. Vrijdag mocht ik lesobject zijn op een basisschool in het kader van lessen over vooroordelen. Erg vermakelijk!

Op een vermakelijk feestje vrijdag kwam ik nog een dame tegen met wie ik een paar jaar geleden samen werkte in Monaco. Tsja, het Nederlandse wereldje van entertainment is niet zo heel erg groot.

Zaterdag waren mijn vriendin en ik te vinden in de leukste winkelstraat van Nederland: de Haarlemmerstraat.  Wij bezochten daar kijkschijfjeswinkel Silverscreen, een winkel met authentieke jaren '70 huishoud produkten, een kaaswinkel en twee designwinkels. Op de terugweg naar huis kochten wij een verjaarsadeautje bij De Zoutkamer in de Spaarndammerbuurt.

Zaterdagavond waren wij te gast op twee verschillende verjaardagsfeestjes op twee verschillende lokaties en vandaag stonden wij met een kraampje (en met m'n dochter en met regelmatige visite) op de maandelijkse Sunday Market, spullen te verkopen van Rataplan Design.

Wij sloten het weekend af met een etentje in een lokale pizzeria, bedankten mijn zoon voor zijn hulp met het opbouwen en afbreken van de kraam en ontvingen als klap op de vuurpijl een verhuisdoos vol met boeken van de buren!

En zo gaat dat: de één zit op kantoor en anderen werken als entertainer of als importeur van sloophouten meubelen, bamboe en gerecycled plastic producten. Zo probeert iedereen op zijn of haar eigen manier een inkomen te verwerven.

Uit cijfers blijkt dat de meeste jongeren een lager inkomen hebben dan de meeste ouderen. De conclusie lijkt dus gerechtvaardigd dat de meeste ouderen het helemaal niet zo slecht hebben. Volgens veel van diezelfde ouderen is dat overigens die jongeren hun eigen schuld. Moeten ze maar niet zo lui zijn en werken voor hun geld!

Daarbij vergetend dat zij soms zelf nooit gewerkt hebben ('Maar huishouden doen en kinderen opvoeden is óók zwaar hoor!') en al jaren teren op het goede pensioen van hun man zaliger.

U leest het: ook ik weet iets af van vooroordelen...;-)

Neem nu het volgende voorbeeld: ik loop rustig op de stoep mij met m'n eigen zaken te bemoeien, word ik bijna geraakt door een scooter die heel hard (op de stoep dus!) de bocht om komt scheuren en word ik bovendien uitgescholden omdat ik niet zou opletten.

Heel veel mensen denken nu dat het hier een Marokkaanse islamitische jongeman betrof in een jas met bontkraag. Nou, niet dus. Het heerschap was dik in de dertig, blank en droeg een ouderwets leren jack.

Volgens de theorie 'het lijkt Marokkaans dus zal wel een Moslim zijn' was deze man als blanke westerling 'dus' een Christen.

Hoe het afliep? Simpel: ik was op het betreffende moment in een boze bui dus ik hoefde hem maar aan te kijken om hem verschrikt te laten vluchten.

Een Turk (Een verhaaltje)

Het was geweldig. Ze hadden gewonnen! Jarenlang hadden zij en haar kameraden gestreden en eindelijk was hun doel bereikt: zij leefden nu in de perfecte maatschappij. Niemand leed honger, niemand was nutteloos en subversieve elementen waren verwijderd. Voorgoed. Een heel land vol met uitsluitend mensen die hetzelfde dachten als zij!

Elke avond bracht de televisie exact wat zij wilde zien en de radio ontving alleen maar haar favoriete zender. Op de markt lag alleen maar groente die zij kende en ook in de supermarkt waren buitenissige produkten niet meer te vinden. Iedereen werkte van dinsdag tot en met vrijdag en de maandag was geen vervelende dag meer nadat die was toegevoegd aan het weekend.

Misdaad was alleen nog maar een woord op de nationale internet pagina en anders rekende haar buurman van de Zekerheidsdienst daar wel mee af. Zij hoefde niet te weten hoe hij dat deed maar zijn methode bleek zeer effectief. Dat was ook niet zo gek want - net als alles in haar geliefde Vaderland - was de methode bedacht door De Mooie Leider.

In het buitenland was hij onbegrepen en daarom was er oorlog gevoerd. Zodoende leefden zij nu op Rottumeroog, ooit onderdeel van Nederland. Tot haar favoriete politieke partij de verkiezingen met overmacht had gewonnen en er met gepast geweld een einde werd gemaakt aan buitenlanders die te lui waren om te werken, de baantjes van echte Nederlanders inpikten, onnodig gebruik maakten van de bijstand en bovendien hun genen vermengden met die van de oorspronkelijke christelijke blanke Hollanders. Een schande was het!

Ook Ingrid had natuurlijk een bloedhekel aan al die gemene stinkende buitenlanders. Net als alle andere overgebleven rechtgeaarde Hollanders. Alle vijftien. De Verenigde Naties hadden gisteren de strijd opgegeven en De Volgers van G hun eigen lap grond toegewezen.

Waarschijnlijk hadden de gemeenschappelijke mondiale troepen door dat zij nooit zouden kunnen winnen van genetisch perfecte mensen zoals zij die niet alleen een mooi blank lichaam hadden maar ook een geest die niet in staat was buitenlanders als 'aardig' te classificeren.

Maar nu was Ingrid in de war want haar buurman had, in zijn functie van Zekerheidsdienst, ontdekt dat De Mooie Leider van nature donker haar had maar dat tegenwoordig blondeerde. Bovendien had hij Ingrid in de boeien geslagen nadat hij er zojuist achter was gekomen dat Ingrids moeder had gelogen over haar afkomst: zij was niet van puur bloed want haar vader bleek een Turk!

===========
Meer lezen? Zie: http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel