Waarom

Mijn vorige stukje was exact het 3000ste stukje dat op dit weblog verscheen en ik hield dus een bescheiden feestje...

Het feest rond de kroning van Koning Willem-Alexander is begroot op 7 miljoen euro. Dat is in wezen geld van de belastingbetaler want de gemeente en de overheid moeten dat geld toch ergens vandaan halen. De financiële steun van 48,3 miljoen euro aan voetbalclub PSV werd niet gemeld aan 'Brussel', noch aan de belastingbetaler. 'Daar melding van maken was gewoonweg geen tijd voor', aldus een woordvoerder van de gemeente Eindhoven.

Zaterdag werkte ik niet in Eindhoven maar in Utrecht om zondag mijn opwachting te maken op een feestje in Geertruidenberg.

Donderdagmiddag was ik in Tilburg voor een fotoshoot die direkt verband houdt met een nieuwe entertainment-opdracht: de BurberMini's, (door D.K.O.P.-casting) als deel van De Burberrys.

's Avonds op donderdag waren mijn vriendin en ik bij de voorstelling Richard III van het Barlaeus muziektoneeltheater-gebeuren. Veel muziek, veel dans en een klassiek verhaal in een modern jasje. Vrijdagochtend droeg ik geen jasje bij het aquajoggen maar voelde ik mijn spieren goed zitten! Thuis lopen opruimen, schrijven en strijken tot het tijd was voor een werkbespreking aangaande weer een andere entertainment-opdracht. Veel ervan is nog onbetaald maar eerder te zien als promotie. Ook nuttig.

Dat hele gedoe van mensen blij maken als entertainer begint verdacht veel op werk te lijken...;-) (En voor de liefhebbers: nee, hier en nu geen 'bruggetje' gebaseerd op het woord 'nuttig'.)

Ooit werkte ik bij het GAK, de voorloper van het UWV. Dat is een semi-overheidsinstelling die werkloosheidsuitkeringen verzorgt en ook ziektegeld uitkeert. Per vijf beambten (ongeveer) zat er één dame (Nooit heren. Gek eigenlijk, achteraf gezien.) op de typekamer. Je schreef (met een pen, jongens en meisjes!) een conceptbrief die na goedkeuring door de chef door die dame werd uitgetypt. Dan ging de brief terug naar de chef die de brief controleerde op spelfouten en andere onjuistheden. Na die laatste goedkeuring mocht je zelf als beambte je handtekening onder de brief zetten waarna die weer terugging naar de dame van de typekamer die de brief in een envelop stopte en frankeerde.

Ik herinner mij een mevrouw die niet bekend was met de planologie van Amsterdam en 'Transvaalstraat' doodleuk veranderde in 'Frans Vaalstraat' want, zo zei zij 'Dat klinkt toch veel logischer?' Gevolg was dat de hele procedure van voor tot achter opnieuw moest worden gevolgd. Dus wie zich ooit afvroeg hoe het kwam dat brieven van gemeentelijke instellingen er zo lang over deden om te arriveren: u heeft nu uw antwoord.

In 1992 kregen wij terminals op de afdeling. Daarin zat een tiental standaard brieven verstopt waarbij je alleen nog maar zaken hoefde aan te passen als naam, adres, datum en bedrag. Het was ook mogelijk meer zinnen aan te passen maar dan moest je wel eerst een functietoets indrukken en velen vonden dat ingewikkeld. Zo kwam het dat er weliswaar op de envelop stond "De heer A.J. de Vries" maar de aanhef van de brief luidde: "Geachte heer/mevrouw,". Tegenwoordig kan het allemaal veel beter en sneller en efficiënter maar lijkt het alleen maar trager te gaan.

Kan iemand mij uitleggen waarom?

Dankbaar (Een verhaaltje)

Dit verhaaltje is geschreven naar aanleiding van een opdracht via Twitter; @Magilsen gaf mij drie woorden op als basis voor een door mij te schrijven verhaal. De woorden zijn Vader, Dankbaar en Aandacht. Hieronder het resultaat:

==============


Na jaren van hard werken en slijmen bij de baas was het hem gelukt om te worden gepromoveerd. Hij kon niet wachten om het aan zijn vader te vertellen maar zou wel moeten. In elk geval tot het bezoekuur vanavond. Hij baalde er een beetje van dat zijn vader in zo'n standaard verzorgingstehuis lag en hoopte dat hij met zijn verhoogde salaris daar iets aan kon doen. Als zijn vader ergens kon liggen waar hij elke dag werd gewassen, waar het personeel tijd had voor een beetje aandacht...o, dat zou zo mooi zijn!

Met een glimlach rond de lippen en een verlicht gemoed stapte hij op de metro naar huis. Hij haalde de post uit de brievenbus, zette de waterkoker aan en luisterde zijn antwoordapparaat af. Twee minuten later meldde een luide klik dat het water gekookt was maar hij hoorde het niet.

Wezenloos staarde hij voor zich uit terwijl één voor één de poststukken uit zijn gevoelloze handen dwarrelden na het horen van het bericht: 'Helaas is uw vader vanmorgen overleden. Belt u ons om een en ander te regelen? O ja: met de notaris heeft hij afgesproken zijn twee ton aan financieel vermogen aan het tehuis na te laten. Wij zijn hem erg dankbaar.'

=================

Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel