Monica Knudsen

>>Ze lag op haar rug naar de sterren te kijken en vroeg zich af waar ze vandaan kwam. Ooit had iemand haar een naam gegeven maar die was ze al lang vergeten. Ze wist nog dat ze wachtte. Maar waarop? Intussen genoot zij van haar dromen en fantasieën. Vage herinneringen verontrustten haar maar nooit voor lang. Gedachteloos speelde zij met het kleine object dat ze altijd binnen handbereik had. Het bood haar troost. Jaren gingen voorbij en aan eten komen werd steeds moeilijker maar zij was tevreden. In haar eigen kleine wereld was zij alles. Toen ze haar verbleekte botten vonden vroegen zij zich af waar ze vandaan kwam en of haar ooit een naam was gegeven. <<

Bovenstaand verhaaltje schreef ik in de binnentuin van Hotel Absalon in Kopenhagen, ongeveer een week terug. Gisteravond kwamen de Ferman en ik terug uit het land der Denen. In Amersfoort namen wij afscheid van onze reisgenoten vriendin Marjan en haar zoon Matthijs. Een uitgebreid verslag houdt U nog even tegoed. Eerst nog even bijkomen van de treinreis van ruim het klokje rond.

Uiteraard zijn wij vandaag bij m'n moeder langsgeweest om alvast wat verhalen te vertellen over ondermeer Tivoli en Legoland. Oppas Suus kwam ook gezellig even langs om te verhalen van haar vakantieperikelen. De avond eindigde met het overhandigen van een presentje aan buurvrouw Hetty voor het in leven houden van onze plant én te zorgen voor een pak verse melk in de koelkast en heerlijke broodjes in de broodtrommel.

"Regeren vanuit het duister" van Jim Marrs was boek nummer 15 van dit jaar; "Harry Potter and the deathly hallows" van J.K. Rowling boek nummer 16 en "After Dark" van Haruki Murakami boek nummer 17. Zit dus weer goed op schema qua lezen. Nu nog m'n administratie, de financiën en het huishouden...;-)

Een kleine cliffhanger dan om de interesse te wekken voor mijn spoedig te verschijnen reisverslag: Monica Knudsen...

Farvel!

Kan altijd zo genieten als ik de stemmen van m'n dochters hoor...;-) Al is het maar aan de telefoon. Superfer en ik zagen vandaag oma genieten van haar huisje. Ze keek naar de nette witte muren, haar nieuwe wandmeubel, haar keukentje en het laminaat (Door m'n broer eigenhandig gelegd! Knap he?). Zij keek toe hoe haar kleinzoon en zijn vader een hoop lol hadden met een paar dozen Lego en zag dat het goed was.

Waar het vandaag niet goed was was in Irak. Het Irakese voetbalteam versloeg met penalties Zuid-Korea in de halve finale van de Asian Cup en het volk vierde feest. Totdat twee gehersenspoelde idioten het nodig achtten zichzelf bij Allah te melden met medeneming van zo'n vijftig feestvierders. Intussen blijven de bezetters het land beheersen. Was het eerst Saddam Hussein die zich het grootste deel van 's lands rijkdommen toebedeelde, nu zijn het vooral de oliemaatschappijen Shell en BP die de opbrengsten van de olie delen terwijl de lokale bevolking in armoede leeft. Dus wat is er verandert voor de Irakezen? Helegaar niets! En dat zal zo blijven totdat mensen beseffen dat het niet zozeer geld is dat gelukkig maakt maar bijvoorbeeld mooie herinneringen. In plaats van daarnaar te leven doet men louter aan zelfverrijking en heeft men bovendien de euvele moed het anderen kwalijk te nemen niet egoïstisch te zijn.

Neem ook bijvoorbeeld de doping-leveranciers in de Tour de France. Hen gaat het louter om het wielrenners duidelijk maken dat zij niet kunnen winnen zonder gebruik te maken van de hulpmiddeltjes van de wonderdokters. Zelfs de man in het geel, de Deen Michael Rasmussen, zou wel'ns niet geheel onschuldig kunnen zijn, gezien het feit dat de directie van de Rabo-ploeg hem uit de Tour heeft gehaald "omdat hij de interne regels heeft overtreden." In feite zijn veel wielrenners ogenschijnlijk niet meer dan junks en de tourbazen dealers en pooiers. Mij zal het niet verbazen als wij nooit meer iets horen van dit enorme dopingschandaal nadat de sponsors met verschillende beleidsmakers hebben gesproken.

Het kan ook zomaar zijn dat U eventjes niets van mij verneemt na vandaag...

Farvel!