Ferdinand heeft gisteravond weer genoten van een aflevering van
SpongeBob SquarePants.
Eergisteren keek hij daar uiterst geboeid naar, samen met Marije
die overigens ook nog eens een fan is van Douglas Adams en Terry Pratchett.
Pluspunten erbij!
"Waarom wil je zo graag in leven blijven?"
-"Er zijn pas twee vrienden van ons overleden en de beste manier
om de herinnering aan hen in leven te houden is door zelf in leven
te blijven."
Voor de rest van mijn meest recente (en in elk geval onthouden) droom,
klik hier. Of hier natuurlijk, dat maakt geen verschil.
Ook dit weblog is bij deze "geïnfecteerd" met het Boekblog-virus.
Iemand uit het land der Belgen schrijft verhalen bestaande
uit exact 500 lettertekens. Met wederzijds goedvinden wordt
één dezer vertellingen geplaatst op een Nederlandstalig weblog.
De "gastheer" (m/v, voor ik daar weer gez**k over krijg)
en het "virus" wisselen internetverwijzingen naar elkaar uit en hand over hand krijgt
een leuk project gestalte: Een bundel, verspreidt geschreven
doorheen de wereld der openbare dagboeken gepubliceerd op
het internationale netwerk dat bekend staat als "internet".
Een gegeven om te onthouden: Boekblog.





Oppassen




Ze had me voor ze vertrok nog gezegd voorzichtig te
zijn.
Maar toen ik onze baby een nieuw kruippakje aandeed
–ze maken die mouwtjes ook zo smal- brak het pinkje
van haar linkerhand af.
Het verbaasde me zelfs niet dat het niet bloedde, maar
knapte als een stukje playmobil.
Ze huilde niet.
Keek alleen vreemd op toen ik haar pinkje voorzichtig
–nu wel- in een vochtig doekje wikkelde.
Ik hield het nog vast toen ik mijn moeder belde.
Die kwam meteen met een tube superlijm.
Bleek dat ze bij mij ook drie vingertjes met velpon er
terug had aangezet.
Maar geen ouder die dat ooit aan een ander vertelt.
Woorden: 110/Tekens: 500/Zij: 5

De zoektermen voor vandaag zijn:
"online cursus snellezen" en "dubbelganger Katja Schuurman".
Deze blijft ook mateloos populair:
"buurvrouw naakt"
De beste manier om mensen die om aandacht SCHREEUWEN te helpen is hen volkomen
te negeren. Al gauw zullen zij dan stoppen met schreeuwen
en rondkijken in de wereld om hen heen en misschien, heel misschien,
beginnen zij dan écht te leven...
Bovenstaand moest mij even van het hart toen ik weer'ns (in het "echte" en tevens in het "virtuele" leven)
in contact kwam met van die
AANDACHTSTREKERS.
Gewoon zielig. Punt.
Zielig zijn bijvoorbeeld ook de mensen die alles op alles zetten
om hun ex te treiteren.
Wat dacht je van inbreken in iemands computer, een email over
een onderhandse betaling van 25 euro eruit lichten en opsturen
naar de afdeling fraude-inspectie van de belastingdienst?
Daardoor wordt de ex in kwestie opgeroepen voor een commissie
te verschijnen, moet mogelijk een boete betalen en heeft zelfs
kans z'n recht op huursubsidie te verspelen vanwege "het moedwillig
verzwijgen van inkomsten."
Op momenten dat dit soort verhalen mij ter ore komen ben ik blij
dat ik met al mijn ex-en vriendschappelijk om kan gaan...
Want laten we ff wel wezen: wie heeft er nog nooit de belastingdienst "opgelicht"?
Al is het maar door op het babietje van de buren te passen voor een tientje,
het plafonnetje van een kennis te witten voor een bordje rijst of iets dergelijks.
Vingers omhoog...
Heb vanochtend Pieter verder kunnen helpen met zijn computer-problemen.
(En ja, in ruil ga ik met m'n zoon bij hem eten, binnenkort!)
Toen ik bij hem vandaan ging kwam ik zijn buurvrouw, Roos, nog tegen
bij de deur. Ik ken haar vooral als één der schoolmoeders.
(And now for something completely different.)
Hoera! Goed nieuws voor de onvrijwillige meeluisteraars onder ons:
Het fluister-mobieltje is in aantocht!
Niet meer van dat oeverloos gekwebbel over de escapades van de nacht
ervoor te hoeven aanhoren, de laatste roddels over de laatste ex,
de ingrediënten van het avondeten voor die avond, afslanktips,
dooddoeners en overig geneuzel...rust!
Lekker hard gewerkt vandaag en bovendien buurvrouw A kunnen ondersteunen
met wat sjouw-werk en en passant kennisgemaakt met een goede vriend
van haar.
Met Tylor wil Ferdinand wel trouwen, vertelde hij mij op weg van de
opvang naar huis. "En Franka, dan. Daar wilde je toch kinderen mee?"
-"Franka heb ik uit m'n hoofd gegumd" was zijn gedeciderde antwoord.
Wat een koele kikker, die zoon van mij.
Daar kan z'n vader nog een voorbeeld aan nemen.
Zo ook aan het vernuft van de ongelooflijk
knappe geallieerde legereenheden die bezig zijn de Irakezen te "helpen"
met de opbouw van het land dat ze zelf zo vakkundig aan puinpoeier hebben geblazen.
Aan het begin van de meest recente oorlog tegen Irak hadden de Britten
Ali Hassan al-Majid gedood "met 99 procent zekerheid". Ali Chemicali, zoals zijn meest bekende bijnaam luidt,
hebben de Amerikanen nu, enige tijd na de officiële afloop van diezelfde oorlog, opgepakt.
Knap he?