Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Iets geloven - hoe onwaarschijnlijk ook dat dat waar is - is op zich natuurlijk helemaal niet erg. Het wordt pas vervelend als mensen hun geloof aan anderen gaan opdringen. En gevaarlijk wanneer zij anderen in gevaar brengen door te handelen naar hun geloof.
Heb ook nooit mijn kinderen ooit enig geloof (behalve dat in henzelf en hun eigen kunnen) aangeleerd en zeker niet laten dopen: zij mochten en mogen - net als ieder ander - zelf kiezen wat zij wel en niet geloven. Wel leerde ik hen dat er meerdere geloven en religies bestaan.
Jammer dat het vaak van toeval afhangt wat mensen geloven. Wanneer je geboren bent, bijvoorbeeld. Iemand die 3000 jaar geleden leefde zal niet in de Jezus uit de Bijbel hebben geloofd.
Ook waar je geboren bent heeft invloed op je geloof. Groei je op tussen Boedhisten, Janaïsten, Jezuïten of Katholieken?
'Als het niet hebben van vrouwen in hoge posities binnen het geloof van de islam een 'achterlijk' geloof maakt, wat zegt dat dan over de katholieke kerk?'
Wat je ouders geloven, of je goede leraren hebt, en zo verder. Allemaal heeft dat invloed op je geloof.
Het is ook gewoon veel leuker om zelf een geloof te vinden dat bij je past. Zelf geloof ik in het goede in de mens.
Goed nieuws vind ik dat Nederland weer op de kaart staat wat betreft tennis. Met name dankzij Tim van Rijthoven (klik), die zomaar de nummer een van de wereld, Danill Medvedev versloeg in de finale van een groot tennistoernooi. Waarna hij een telefoontje kreeg: 'Of hij mee wilde spelen op Wimbledon? Dat wilde hij wel.
Toen Billy de Kat net bij ons woonde, maakte ik deze foto van hem. Hij was nog overal bang voor en absoluut niet benaderbaar. Maar een paar weken later zat hij bij mijn zoon op schoot als die zijn huiswerk maakte en dankzij het geduld van mijn oudste dochter leerde hij in enkele uren het kattenluik te gebruiken zodat hij lekker wanneer hij wilde buiten op veldmuizen kon jagen. Wat hij als voormalig boerderijkat heel fijn vond. En toen mijn zoon het huis uit was, kwam hij vaak bij mij in bed liggen.
Vaak heb ik dromen die zó realistisch zijn dat ik moe wakker word van de avonturen die ik 's nachts blijkbaar beleef. Het gaat zo ver dat ik een of twee dagen later na een droom echt niet meer weet of ik iets daadwerkelijk heb meegemaakt of er alleen maar van heb gedroomd.
Hoe levensecht zijn uw dromen?
========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer ========================
Maandag zag ik dat ik tweede was geworden in de wekelijkse 'competitie' op DuoLingo, de app die ik gebruik om met name Frans te leren.
Niet slecht want ik streef naar een plek in de top tien. Dan weet ik namelijk dat ik mijn best heb gedaan. Hoewel ik winnen niet onprettig vind, is dat niet mijn doel. Daar schreef ik al eens eerder over: lekker spelen en beter worden dan ik was; dat is waar het voor mij om gaat met spelen. Van beroepsspelers win ik zelden. Dat is ook niet echt mijn ding, zeg maar. Met mijn excuses aan mensen die dat een nare uitdrukking vinden.
Ook op DuoLingo zijn er strebers. Er zijn zelfs mensen die zo ver gaan dat zij hun eigen taal 'leren' via de app. Om maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk punten te kunnen verdienen ten einde de competitie te kunnen 'winnen'. Alsof je jarenlang je boterham verdient als meubelmaker en dan blij bent dat je beter bent in het hanteren van een hamer dan een kind van vier dat net een plastic timmersetje heeft gehad voor de verjaardag. Je zal daar je plezier maar uit halen. Maar ieder z'n ding natuurlijk.
Bij het bekijken van mijn bankrekening kon ik het niet nalaten even een zucht van verlichting te slaken. Te glunderen zelfs. Want de aangevraagde Energietoeslag was binnengekomen op mijn rekening. Houzee!
Uiteraard zat ik ook nog na te glunderen van het fijne bezoek op Vaderdag. Na het vertrek van mijn kinderen las ik buiten een boek uit: Hard Bolied Wonderland en het Einde van de Wereld van Haruki Murakami. Ook Franz Kafka zou er van genoten hebben.
Wat ik die dag verder gedaan heb is een beetje langs mij heen gegaan. Mede omdat ik opeens - wegens uitval door ziekte - werd gevraagd een andere rol te vervullen dan waar ik mij op had voorbereid tijdens het Ritueel van de Zomerzonnewende, die avond in mijn Vrijmetselaarsloge. In plaats van tijdens het toneelstuk dat 'wij' een 'Rituaal' noemen even op te staan en een enkele zin te zeggen, werd mij gevraagd interessante dingen te doen met dit zwaard
en een paar andere zinnen - zoveel mogelijk uit het hoofd - te declameren.
De Werkplaats (ook wel 'Tempel' maar omdat mensen dan direct aan religie denken, gebruiken wij de oorspronkeleijke betekenis van het woord 'Tempel'. 'Werkplaats' dus) die feitelijk dienst deed als theaterzaal was goed gevuld met 'publiek': terwijl op een reguliere avond bij ons zo'n 15 mannen* aanwezig zijn, waren wij nu met 23. Fijn. Ook de kleine knikjes van verstandhouding, de bemoedigende knipoogjes, de ongevraagde hulp van deze of gene Broeder wanneer iets in het uitgevoerde stuk mis dreigde te gaan...en ook de maaltijd na afloop verliep zeer Broederlijk. En was lekker en goed verzorgd!
*Ja, wij zijn een 'mannenloge' maar er zijn ook 'vrouwenloges' en 'gemengde loges'.
Na het afruimen sprak ik een Broeder van een andere Loge (er zijn een stuk of 12 clubs die gebruikmaken van hetzelfde mooie oude gebouw; zo'n 8 Vrijmetselaarsloge's en een aantal gerelateerde en soortgelijke verenigingen) over een gezamenlijke vriend die waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. Dat stemt toch droevig.
Dit plaatje dat ik zag toen ik bijna thuis was rond een uur 's nachts paste aardig bij mijn gevoel op dat moment:
Dinsdag gooide ik mijn rokkostuum in de handwas want de maandag ervoor zou voorlopig de laatste keer zijn dat ik het zou dragen. Vermoedelijk. Ik deed wat bestellingen voor de Geheime Jongensclub en voor mijzelf, maakte afspraken met deze en gene en liep een rondje door de buurt:
Gewoon even rust pakken. 'Just smelling the flowers' zoals Engelstaligen dat dan zo fraai poetisch uitdrukken. Even niet nadenken, even geen zorgen maken. Even het hoofd leeg maken. Zou ik eigenlijk eens wat vaker moeten doen want het is best goed.
Goed vind ik ook toegeven dat je iets niet weet of kunt of er op z'n minst moeite mee hebt. Zo kwam het dat de nieuwe aanvulling op mijn vriendenkring (een jongedame die in Hong Kong resideert en mij per ongeluk appte, waarna wij vrienden werden) mij uitlegde hoe ik een 'Digital Wallet' kan aanmaken. Terwijl ik de 'Digital Watch' al super hip en modern vindt. Een digitale portemonnee is - denk ik met mijn beperkte kennis op dat gebied - feitelijk wat een bankrekening is voor 'gewoon' geld maar dan voor digitale munten als Bitcoin en Etherum en zo.
Op sociale media kon ik het niet laten iemand met een Nederlands vlaggetje in diens profiel te plagen. Hij vertelde naar Duitsland te willen emigreren 'want daar kan ik het financieel beter hebben!' 'Weet je zeker dat je wilt dat mensen jou een 'gelukszoeker' gaan noemen?', vroeg ik. Geen reactie. Jammer.
Gek eigenlijk: dat soort mensen vinden dat iedereen zich aan de wet moet houden maar vinden tegelijkertijd dat de wet niet voor henzelf geldt. Kijk maar naar hun Grote Leider ('Führer' in het Duits) Thierry Baudet: klagen dat collega politici zich niet aan de wet houden maar in hetzelfde bericht doodleuk toegeven dat hij dat zelf ook niet doet.
Maar toch vinden dat die anderen gestraft moeten worden maar hij niet. Hoe noemt u mensen die vinden dat wetten voor anderen gelden maar niet voor hen?
Op aanraden van mijn zoon keek ik die avond een van de meest mooie films van de laatste tijd. Wat mij betreft dan. Hoe dan ook: ik genoot intens van Everything, Everywhere, All at Once. Met onder andere Michelle Yeoh.
Woensdag kon ik hartelijk lachen om dit filmpje (klik) dat mij werd toegestuurd via Twitter. "Vind je het niet erg dat mensen grapjes maken om je lengte?" Neuh. Waarom zou ik? Een goede grap is een goede grap, tenslotte. Ook al zou de grap slecht zijn, dan nog zal ik er niet boos om worden. Zo lang maar duidelijk is dat het als grap was bedoeld en niet als belediging.
Over beledigen gesproken: op social media sprak ik een Amerikaan er op aan dat hij homoseksuelen en transgenders beledigde: 'Ja, maar ik en andere conservatieven willen gewoon niet dat sommige groepen bepaalde voordelen krijgen, alleen maar omdat zij tot een bepaalde groep behoren!'
'Je wilt dus dat staatspensioenen worden afgeschaft, mannen voortaan zelf hun Viagra moeten betalen, politici geen recht meer hebben op gratis verzekeringen en andere voordelen, dat miljardairs en grote bedrijven geen belastingvoordelen meer ontvangen?'
Helaas ontving ik geen weerwoord. Beetje jammer.
Niet lang nadat de betreffende buurvrouw en ik die middag ons wekelijks voedselpakket hadden opgehaald
stapten wij samen op de tram naar het ziekenhuis waar een vriend van ons ligt. Dezelfde vriend met wie ik nagenoeg elke woensdagavond samen eet. Hij is er helaas niet best aan toen en - hoewel het slecht is voor zijn gezondheid - mocht hij van ons een sigaretje. Want het maakt voor hem nu toch niet meer uit. Niet op deze plek, vlak buiten de 'niet roken' zone, buiten bij het ziekenhuis
(waar ook artsen en verpleegkundigen vaak in hun pauzes te vinden zijn)
maar ik duwde zijn rolstoel (met hem daarin) een stukje verderop en parkeerde hem bij een rustig plekje, waar hij zelf keurig zijn peuk in een prullenbak deponeerde. De buurvrouw had hem opgehaald van zijn kamer; ik mocht hem terugbrengen. Vlak voor ik wegging draaide hij zijn hoofd weg. Want afscheid nemen is niet altijd makkelijk.
Eenmaal thuis keek ik ter afleiding een aflevering Star Wars: Obi Wan Kenobi en liet mij daarna in een warm bad zakken in een slechts door een enkele kaars verlichte badkamer.
Donderdag regelde ik het een en ander voor deze en gene. En voor mijzelf. Waarna ik op de koffie ging bij een vriend, al genietend van het mooie weer vanaf zijn balkon:
Nadat ik hem had geholpen met een ICT-uitdaging zocht ik een paar meter aan kunstleer uit bij mijn favoriete stoffenhal, Moree Plastics (klik) waarvan de eigenares helaas met (een zeer welverdiend) pensioen gaat.
Wie nog een mooi stuk stof, kunstleer of schuimrubber wil scoren, dient snel te zijn. Coupeuses, danseressen, meubelmakers, LARP'ers, toneelspelers, goochelaars, steltlopers...slaat uw slag!
Vervolgens ging ik bij diverse winkels langs voor een onderlaken, verf en stripboekjes. Uiteraard sprak ik daarbij diverse bekenden die ik tegen het lijf liep. Want zo gaat dat nu eenmaal in de grote stad A.
Even uitrusten aan de waterkant voor ik de laatste paar honderd meter liep. Waarbij ik in gesprek raakte met de voorzitter van de Bewonerscommissie waar ik penningmeester en secretaris van ben.
Al met al toch dik een uur gelopen deze dag!
Je zou denken dat dat behoorlijk wat energie kost maar gek genoeg krijg je er energie van. Dus ik ruimde nog even wat rotzooi op uit mijn tuin:
Via de groepsapp vroeg ik wie van de bovenburen per ongeluk een pot pindakaas uit het raam had laten vallen waardoor mijn tuin bezaaid was met glasscherven en muizen en ratten werden aangetrokken door wat lekkers. Vreemd genoeg gaf geen van mijn buren het toe. Alsof het iets is om je voor te schamen. Tssss.
Daarna had ik eigenlijk wel zin om een filmpje te gaan kijken of zo. Maar eerst maar even mijn administratie bijwerken. Voor ik de strijkplank uitklapte en de eerder die dag gewassen was wegstreek tijdens het kijken naar een heerlijk ontspannende film waarin mensen gillend rondrenden terwijl zij bij bosjes op brute wijze werden afgeslacht in 'Extinction'.
Vrijdag ontving ik het goede nieuws dat mijn auditie een week eerder succesvol was verlopen en ik ben aangenomen als acteur bij Prison Escape Breda! Klein beetje jammer dat ik er voorlopig nog niet kan werken - en er dus ook geen geld mee kan verdienen - want de locatie blijft voorlopig in gebruik als tijdelijke huisvesting van vluchtelingen uit Oekraïne. Maar sowieso stuurde ik ook deze dag weer een sollicitatie. Want stel je voor dat ik mij verveel.
Met een handig karretje haalde ik de dag eerder aangeschafte rollen kunstleer op bij mijn favoriete stoffenhal:
Waarbij ik lopend terug naar huis (ongeveer een half uur) een verhaaltje (klik) bedacht dat ik later publiceerde en baseerde op mijn fantasie in combinatie met mijn ontmoeting met de eigenares van de stoffenhal.
Eenmaal thuis sorteerde ik een aantal onlangs van een vriend ontvangen foto's uit vervlogen tijden. Foto's waar ik op sta, samen met onder meer de latere - en vorig jaar helaas overleden - moeder van mijn zoon:
Ondertussen regelde ik met anderen samen het een en ander voor de vriend die momenteel in het ziekenhuis ligt en had een buurvrouw op de thee.
Eind van de middag haalde ik een vriendin op van een workshop
en genoot van haar gezelschap en een pizza:
Voor mij was het meest opvallende nieuws deze dag dat de hoogste rechters in Amerika hebben besloten een in 1973 aangenomen wet terug te draaien. Die landelijke wet (bekend als de zaak 'Roe vs Wade') gaf vrouwen het recht zelf te beslissen over hun lichaam.
Nu die wet is teruggedraaid (klik) door voor het leven benoemde opperrechters onder een slechte gameshow host - en zo mogelijk nog slechtere zakenman - mag elke staat weer zelf uitmaken of abortus al dan niet legaal is. In vijf staten werd abortus onmiddellijk weer illegaal en in zes andere staten zal dat binnenkort het geval zijn.
Met als gevolg dat vrouwen die een abortus willen naar staten zullen reizen waar het ondergaan van een veilige en legale abortus nog mogelijk is. Vrouwen die daar het geld niet voor hebben zullen ofwel illegaal een abortus ondergaan - waarbij in verontrustend veel gevallen zowel de vrouw alsook de foetus niet zullen overleven - of kinderen die worden geboren uit incest, verkrachting of met ernstige geboortebeperkingen ter wereld brengen. Helaas willen conservatieven ongeboren kinderen wél maar eenmaal geboren kinderen níet beschermen.
'Mooi, niet, dat leven in de baarmoeder?
En kijken eens naar dat leven buiten de baarmoeder!'
Mij lijkt het eenvoudiger én goedkoper om gewoon politici die seks hebben met prostituees te dwingen condooms te gebruiken. Dat zal veel - al dan niet legale - abortussen in Amerika schelen.
Met het terugdraaien van Roe Vs. Wade staan de Verenigde Staten weer op de wereldkaart van beschaafde landen:
Ziet u de VS op deze kaart?
Vrouwelijke conservatieven zijn nu wat in de war: 'Vrijheid voor iedereen!' of 'Vrijheid voor iedereen die geen zwangere vrouw is!'?
Voor ik ging slapen genoot ik van een aflevering van Star Trek: Strange New Worlds, waarin de karakters dit keer sprookjesfiguren speelden. Hoogst vermakelijk! Met een droevig tintje.
Zaterdag werd ik wat onrustig wakker na een serie korte en zeer verwarrende dromen. Over houten stokken die van afstand netjes waren doorgesneden, mensen die weigerden een kopje koffie aan te nemen en wat al niet meer. De onrustige nacht bleek een voorbode van de dag.
Even wist ik niet waar ik het zoeken moest. Er moest ontzettend veel geregeld worden en in combinatie met mijn onvermogen om 'nee' te zeggen werd dat alleen maar meer in de loop van de dag. Een dag waarop ik drie verjaardagsfeesten gepland had staan. Dus dat wat geregeld diende te worden was iets waarmee ik mij vooraf en tussendoor bezighield. Daartoe mailde, belde en appte ik met een stuk of tien mensen en pleegde ik overleg met een buurvrouw tijdens een kopje thee. Wat mij wat rust verschafte maar helaas ook extra krapte in mijn tijd.
Gelukkig waren twee van de verjaarsvieringen in hetzelfde stadspark gepland.
Uiteraard hadden de goden en godinnen geregeld dat ik een flink stuk mocht omlopen.
Het was een half uur lopen van het ene naar het andere feestje. Zoals dat gaat wanneer ik met mensen in gesprek raak zeg ik al snel: 'O, dat zoek ik wel even voor je uit/op.' en denk ik met mensen mee wanneer zij ergens mee zitten. Of dat nu goede vrienden zijn of verjaarsgasten die ik net heb ontmoet. Eigen schuld. Ik kan het nu eenmaal niet laten. Maar het voelt fijn wanneer mijn meedenken duidelijk gewaardeerd wordt.
Ook toen ik bijna thuis was kon ik het niet laten en gaf een buurtgenote die mij om raad vroeg advies.
Toen ik half negen thuis was, liet mijn lichaam mij weten dat het wel mooi was zo en liet mij mij afmelden voor de derde verjaarsviering die die dag op het program stond. Erg verstandig van mijn lichaam: 'De wereld draait wel even zonder jou. Ga jij maar lekker op de bank hangen met een tijdschrift met daarin een lollig artikel over geheime genootschappen.'
Terwijl wij ons druk maken over stijgende benzineprijzen, regen als je net wil gaan picknicken en vrienden die op sterven liggen, opperen machtige mensen in Rusland dat het wellicht een goed idee is om 40% van Europa af te sluiten van energie. Om dit te bereiken wil men dan Rotterdam (klik) platgooien. Die stad is al eens eerder gebombardeerd maar heeft toentertijd niet geleerd om vallende bommen terug te koppen voor die *KADABOEM!* doen. Dat betekent dus het einde van deze - voor heel Europa zeer belangrijke - havenstad. En - in het geval van een bom met een nucleaire lading - ook het einde van Nederland.
Voor het geval premier Mark Rutte per ongeluk iets doms zegt in reactie op de recente Russische bedreiging: bedankt voor het lezen van mijn blogs en een prettig verblijf toegewenst in uw favoriete hiernamaals!
Om een uurtje of elf besloot ik een aflevering van een serie te kijken. De keuze viel op Ms. Marvel. Ik las recencies van mensen die waren teleurgesteld dat het geen serie is vol actie en heroïek en vol verwijzing naar 'The American Dream'. Ms. Marvel is een stuk realistischer. Als je even kijkt voorbij het gegeven dat een verlegen tienermeisje superkrachten krijgt via een armband van haar overgrootmoeder.
Zij is een puber. Worstelt met het vinden van een balans tussen haar Pakistaanse wortels en haar leven in 'blank' Amerika, verliefdheid, bepalen wat zij wil met haar toekomst en ook haar nieuwe krachten heeft zij niet onder controle. Een gewone jonge meid dus. Die de nietsvermoedende kijker stiekem op z'n donder geeft omdat die niets weet van de deling van Brits-Indië (klik).
Waar de gemiddelde kijker weinig aan kan doen want vreemd genoeg zijn blanke, westerse landen tegenwoordig niet trots op hoe zij grote groepen mensen met een gemiddeld donkerder huidskleur hebben behandeld.
Zondag sliep ik uit. En ik bleek nog een uurtje of zo in bed liggen lezen. Heerlijk rustig. Had gelukkig ook weer een droom (klik) met een soort van verhaallijn in plaats van een vermoeiende kaleidoscoop aan verwarrende beelden.
Natuurlijk wisselde ik deze dag de lakens, verzorgde mijzelf, mijn planten en goudvissen
en bereidde een bijeenkomst voor van de Geheime Jongensclub terwijl mijn favoriete washandje gezellig in een handwas lag te weken.
Terwijl ik ook niet vergat dat een vriend op sterven ligt. Dat deed ik deze dag door nummers toe te voegen aan de afspeellijst van muziek die hij graag hoort. En als plagerijtje een paar nummers waar hij een hekel aan heeft. Voor tijdens zijn uitvaart en voor het feestje daarna, met zijn familie, vrienden van zijn oude motorclub, buren en aanverwanten.
Bij mijn rondje wandelen door de wijk - geen foto's want zoals wel vaker liet ik mijn mobieltje thuis - raakte ik in gesprek met een collega-dichter. Leuk.
Minder leuk is dat ik helaas afscheid moest nemen van mijn favoriete 'Happy Socks'.
Op zich misschien praktisch, gratis airconditioning maar met zoveel gaten er in door slijtage loopt het vrij onprettig.
Een onprettige klus die ik klaarde was het verwerken van dit stapeltje papieren en formulieren.
Want - hoewel het leven voor sommigen eindigt of zelfs - zoals in het geval van een Broeder die 84 werd - zeer onlangs is geëindigd - gaat het voor mij nog even door. Vermoed ik.
Zoniet voor de meest recente slachtoffers van gerichte raketaanvallen op een woonwijk in Kiev (klik). Volgens de aanhangers van Vladimir Poetin - die hij ook in Nederland blijkt te hebben - ongetwijfeld omdat hij nazi's wil bevechten en kinderen wil redden uit de handen van pedo's. Soit. Mensen zijn raar en in staat de grootst mogelijke onzin te geloven.
Neem bijvoorbeeld de conservative vrouwen die fel tegen het dragen van mondkapjes waren 'want wij willen zelf beslissen over ons lichaam!' maar tegelijkertijd blij zijn dat met het recente terugdraaien van 'Roe vs Wade' staten weer zelf mogen beslissen of abortus legaal of illegaal is 'want vrouwen mogen niet zelf beslissen over hun eigen lichaam!'
Conservatieve vrouwen: "Wij willen niet worden gedwongen mondmaskers te dragen!
Wij eisen te worden gedwongen ongewenst kinderen te krijgen!'
Otoboko Beaver levert met S'il vous plaît de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Brett Tuggle en Stien Kaiser
Met de beste wil van de wereld kan ik mij niet herinneren mij ooit verveeld te hebben. Nog geen minuut in mijn leven heb ik mij suf zitten piekeren over de vraag: 'Wat moet ik in hemelsnaam doen met mijn tijd?' Zelfs niet als ik lag te revalideren na een heupoperatie.
================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer ===============
Maar ik ken heel veel mensen die zich regelmatig te pletter vervelen. En dus maar voor de vijfde of zesde keer dezelfde Netflix-serie gaan kijken. Alle afleveringen. Alle seizoenen. Of drie keer per dag naar de supermarkt gaan 'want misschien ligt er nu iets in de schappen wat er een paar uur geleden niet lag en het is altijd leuk om even met die aardige vakkenvuller te kletsen'.
Sommigen vervelen zich zó erg dat zij letterlijk gek worden. Anderen kunnen hen dan van alles wijs maken en eenvoudig hun paranoïa voeden. Met soms levensgevaarlijke consequenties.
Al zijn hun ideeën meestal alleen maar lachwekkend, gelukkig.
Heel veel mensen in Nederland vervelen zich ongans. Ik ben daar niet één van. Er zijn zelfs mensen die 's avonds vroeg naar bed gaan, simpelweg omdat zij niet weten wat anders te doen. Blijkbaar lezen zij niet, bezoeken zij geen vrienden, doen zij niet aan breien en hebben zij ook geen andere hobby's.
Gek genoeg hebben mensen opeens 'geen tijd' wanneer je antwoordt 'Ik heb nog wel een klusje voor je te doen' op hun op sociale media gestelde vraag: 'Ik verveel mij. Weet iemand nog een leuke serie voor mij te kijken op Netflix?'
Opvallend genoeg zijn mensen die zich vervelen ook eenzaam. En gaan dan in gesprek met onbekenden via sociale media. Om 'gehoord en gezien' te worden plaatsen zij dan vaak provocatieve uitspraken. Dat trollen weten dat zij ongelijk hebben is te zien omdat zij vaak beginnen te schelden zodra zij geen argumenten meer hebben. Alleen mensen die weten dat zij ongelijk hebben, doen aan schelden in plaats van argumenteren. Net zo lang tot zij uit de kroeg of van een sociale media platform worden geweerd.
Trollen zijn doorgaans mensen die denken dat zij niets beters te doen hebben dan anderen lastigvallen. Hoewel ik medelijden heb met hen, vind ik hen vooral irritant; zij zijn zelden voor rede vatbaar maar verlangen naar aandacht. Een enkele keer ben ik bereid hen die te geven. Vooral uit medelijden. Maar misschien moest ik daar maar eens mee stoppen want mensen helpen die geen hulp willen is onbegonnen werk.
Misschien hebben wij het wel gewoon te goed in Nederland en België. Het valt namelijk op dat inwoners van landen waar mensen het minder goed hebben zich een stuk minder vaak vervelen. Daar is men gewoon vooral bezig met overleven.
Verveelt u zich wel eens en hoe gaat u om met mensen uit uw omgeving die zich vervelen?
'Hand in de lucht als je anti-racisme demonstraties wil verbieden
maar racisme niet als probleem ziet.
Je bent een racist!'
Goed nieuws vind ik dat de Lightyear One (klik) een flinke stap is in de richting van volledig 'schone' auto's. Het (Nederlandse, wil ik als chauvinist even melden) automobiel hoeft in zonnige landen als Spanje en Italië waarschijnlijk maar twee keer per jaar aan de oplader omdat de batterij vooral wordt herladen door zonneschijn.
Een van mijn favoriete figuren is Molletje. In het Duits Der Kleine Maulwurf en in het oorspronkelijk Tsjechisch Krtek (Mol), Krteček (Molletje), bedacht door Zdeněk Miler. Toen mij ooit door een barman in Tsjechië werd gevraagd wie mijn favoriete Tsjechische schrijver was, verwachtten hij en zijn collega's dat ik 'Kafka' zou zeggen. Of misschien wel Havel of zelfs Hrabal (aanrader trouwens!) maar vol overtuiging (en licht aangeschoten) antwoordde ik spontaan 'Zdeněk Miler!'. Het bleef even stil. Verbaasde blikken.
Vervolgens werd ik hartelijk op de schouders geslagen, werd bijna hysterisch lachend mijn glas opnieuw gevuld en mijn barrekening verscheurd. Stelt u zich maar eens voor dat een Tsjechische toerist Dick Bruna als zijn favoriete Nederlandstalige schrijver noemt.
Wie is uw favoriete kinderboekschrijver?
===================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer =====================
Maandag merkte ik dat een oude tweet van mij weer enige tractie kreeg.
'Stikstof!' is weer een hot item en zoals elke keer dat het probleem als 'nieuw' of 'recent' wordt gepresenteerd zijn er weer boeren boos. Maar beste boeren, het gaat helemaal niet om jullie! Vraag maar aan de producenten van veevoer en de buitenlandse investeerders in Nederlandse megastallen door wie jullie worden opgehitst. Echt waar: ruim 70 procent van wat er bij Nederlandse boeren wordt verbouwd is niet (direct) voor mensen maar veevoer voor met name megastallen. Die multinatinationals interesseren zich heus niet om het welzijn van boeren of hun dieren maar die zien hun lucratieve handeltjes verdwijnen.
Voor mensen die écht willen weten hoeveel de Nederlandse boeren bijdragen aan de Nederlandse inkomsten uit export, is hier (klik) een interessant artikel.
Met een buurvrouw die op de koffie kwam had ik het hier niet over. Terwijl ik met haar zat te kletsen, kwam er een bericht binnen van de dame met wie ik een paar dagen eerder per abuis bevriend raakte nadat zij mij een appje stuurde die voor een ander bedoeld was.
In vroeger tijden had ik eens een dame aan de telefoon die mij een abonnement wilde verkopen of zoiets. Wij hadden een gezellig gesprek, ik vroeg haar hoe laat zij klaar was met werken en zomaar opeens hadden wij een liefdesrelatie van een jaar. Zo gaan die dingen wel eens.
Hoe komt u doorgaans aan nieuwe vrienden?
Later in de dag maakte ik een begin met het verwijderen van een massa papieren uit mijn woning. Wat doe ik ooit nog met fysieke mededelingen van de bank dat er een paar dubbeltjes aan rente is bijgeschreven in 2007?
's Avonds ging het in de Loge
Boven: een van de voorgaande Voorzittend Meesters van een van de Loges in het clubgebouw.
Onder: het gebouw aan de achterkant.
onder meer over een aantal personen en gebeurtenissen in de 18e eeuw in Nederland. Zeer leerzaam! En erg vriendelijk van de Broeder die de korte lezing gaf dat hij anderhalf uur was komen rijden op zijn motorfiets vanaf zijn woonplaats, speciaal om ons te laten delen in zijn kennis. Voor sommige mensen is dat echter niet ver, anderhalf uur rijden. Ter illustratie: 'de Chinees om de hoek' is bij mijn neef in Amerika vandaan drie kwartier met de auto. En drie kwartier terug.
Omdat ik niet direct kon slapen keek ik bij thuiskomst tegen elven een aflevering van Star Wars: Obi-Wan Kenobi. Tot grote vreugde van mijn nerd-hart klonk tijdens het kijken de wereldvermaarde 'Wilhelmscheeuw' (klik) uit de speakers. Of u het bewust weet of niet, ook u heeft die vast eens gehoord.
Dinsdag besloot ik wat minder tijd door te brengen op sociale media en in plaats daarvan andere leuke dingen te doen voor mijzelf. Schaken bijvoorbeeld. Had het een tijdje niet gedaan maar wist toch van de computer te winnen.
Goed, niet op een al te hoog niveau maar het voelde toch best goed.
Net als het babbelen met een buurvrouw bij wie ik op de thee was, het bewonderen van haar rozenstruik
en het kletsen met een vriend die 's avonds een uurtje bij mij was. Even daarvoor vroeg een andere buurvrouw nog of ik toevallig zin had om met haar en haar vriend een paar uurtjes in de duinen door te brengen. Maar helaas, behalve het geanticipeerde bezoek van de vriend had ik nog andere dingen op mijn programma staan. Zoals het uitwerken van mijn aantekeningen van de bijeenkomst van de avond ervoor, bijvoorbeeld. Het werk van Secretaris is weliswaar vrijwillig maar niet vrijblijvend.
Woensdag was weer eens zo'n dag waarop ik een paar keer uitriep 'Waarom ik?' Een telling aan het einde van de dag leerde dat ik met 23 mensen had zitten (of staan) communiceren. Op zich prima en natuurlijk kun je ook gewoon niet opnemen wanneer mensen bellen en er voor kiezen niet te reageren op berichten via e-mail, Whatsapp, Messenger, Instagram- en Twitter DM maar zo ben ik niet. Ik ga er liever van uit dat als iemand mij iets wil vragen of vertellen daar dan een goede reden voor is.
Met een buurvrouw haalde ik ons wekelijks voedselpakket 'tegen voedselverspilling' waar weer het een ander aan lekkers bij zat.
Een deel ervan verwerkte ik in het avondeten dat ik nuttigde met een vriend...pizza!
Welverdiend na een dag werken voor diverse clubs en verenigingen en aan het huishouden, waarbij ik onder meer het gootsteenkastje onder handen nam
De uitsparing tussen de schoonmaakmiddelen is er met opzet: zo past het prullenbakje dat aan de binnendeur van het kastje hangt er mooi tussen.
en zelfs de schoonmaakdoekjes en - sponsjes schoonmaakte.
Meest vermakelijke nieuws vond ik dat de extreem rechtse Amerikaanse politica Lauren Boebert vlak voor zij de politiek in ging haar geld verdiende als escort. En dan bedoel ik niet het oude type Ford automobiel.
Een paar van haar klanten waren nu bekende [aartsleugenaars] Conservatieven. Lauren Boebert had als prostituee onder meer een lid van de familie Koch in handen. Bij nalezen van de vorige zin zag ik de onbedoelde woordgrap pas en heb besloten die te laten staan.
Een andere bekende 'man die te gast was op een feestje waar zij werkte' - en de man die haar in het politieke zadel hielp is de bekende Canadees/Cubaan - en dus blijkbaar 'real American!' - Rafaël 'Ted' Cruz.
Nu weten wij dus waarom Lauren Boebert weg kan komen met haar vaak grove uitlatingen richting collega-politici: zij zijn veel te bang dat haar klantenboekje wordt gepubliceerd. Dat ligt vast veilig in de kluis waarin ook tijdenlang de jurk van Monica Lewinsky in lag, voordat zij aan een rechter de vlek liet zien die zij had overgehouden aan eh...het roken van de sigaar van toenmalig president Bill Clinton. Het is nu ook duidelijk waarom Lauren Boebert deze tweet plaatste, enige tijd geleden:
'Ik ben een Christen. Dus zij kunnen mij op mijn knieën dwingen, maar dan ben ik juist op mijn best.' Overigens noemt zij zich pas Christen (ja, ik weet het, zij heet niet 'Christen' maar 'Lauren') sinds 2009, toen zij de politiek in ging en veel Amerikanen op kandidaten stemden 'want die is ook Christen, net als ik'. Zij heeft een bloedhekel aan zichzelf 'want prostituees en vrouwen die abortus plegen zijn mensen aan wie ik een hekel heb!', terwijl zij dus zelf én prostituee was én twee keer een ongewenste zwangerschap heeft laten beëindigen. Of zou zij gewoon andere vrouwen die keuzes niet gunnen?
Donderdag haalde de wekker mij uit een interessante droom (klik). Voor u het vraagt: ja, ik droom vaak in het Engels. Het was best een spannende dag voor mij: ik had eindelijk weer eens een heus solliciatiegesprek! Vol goede moed
meldde ik mij tijdig op de aangegeven locatie. En had een fijn gesprek met de dame onder wie ik zou komen te werken. Onderweg naar de tramhalte voor de tram terug naar huis, deed ik een kopje koffie met een buurman van mijn moeder zaliger die op het Rembrandtplein van het zonnetje zat te genieten. Gezellig!
Was nog maar net thuis toen een buurvrouw zich aandiende voor het delen van een potje koffie waarna ik aan de slag ging in mijn huishouden; het was weer tijd om het aquarium onder handen te nemen, waarbij ik dan meteen de planten verzorg met het oude aquariumwater. Vissen blij, planten blij!
Ik iets minder blij na een telefoontje: het bedrijf waar ik eerder op de dag solliciteerde besloot niet met mij in zee te gaan. Beetje jammer, maar de dame van het detacheringsbureau waar ik sta ingeschreven zou mij direct gaan voorstellen aan een ander bedrijf dat mij en mijn werkervaring mogelijk zou kunnen gebruiken. Mijn WW-uitkering zie ik gewoon als betaling voor het bezighouden van mensen die mijn uitkering verzorgen en hen die mij helpen aan betaalde arbeid te komen. Het lijkt er op dat ik goed heb duidelijk gemaakt dat ik in geld wil worden betaald voor mijn werk en niet in 'gratis werkervaring in een gezellig team!'
Onvoorstelbaar dat in deze tijden van krapte op de arbeidsmarkt met name gemeentelijke instellingen adverteren met 'Als je bij ons komt werken hoef je er niets voor te betalen én je mag je uitkering houden!' Niet heel vreemd dat mensen dan liever thuis zitten en er - omdat meestal reiskosten niet worden vergoed - niet financieel op achteruit willen gaan door te gaan werken.
Begin van de avond deed ik de voordeur open voor een vriendin van mijn moeder zaliger: 'Had ooit twee boeken van je moeder geleend, die kom ik even terugbrengen.' Beide boeken gaan over het leren van een taal.
'Maleisch' in het geval van het leerboekje uit 1920.
Erg interessant ook om in de geschiedenis van een taal te duiken! Wat ik al wist werd snel bevestigd tijdens het kort bestuderen: Maleis is niet hetzelfde als Indonesisch. Verder zoekend ontdekte ik dat diverse talen uit het gebied waar mijn moeder was geboren ooit werden geschreven in variaties op het Jawi-schrift. Nog nóóit van gehoord. Maar altijd fijn om wat te leren.
Heb nog meer ijzers in het vuur wat betreft sollicitaties en er zijn ook voordelen aan het niet werken voor een baas voor 24 tot 38 uren per week: vooralsnog heb ik nog tijd om te leren en verder te werken aan het opkalefateren van mijn huisie.
Op sociale media viel mij weer eens op hoe dom racisten zijn: 'Amerika werd oorspronkelijk bewoond door Europese blanken'?
Waar haalt iemand die onzin vandaan? En dan nog: omdat verre voorouders ooit ergens gewoond hebben, geeft je dat het recht mensen die er nu wonen te onderdrukken? En mensen die er willen wonen dat te verbieden? Toevallig schreef ik daar onlangs over op mijn Engelstalig blog (klik).
Soit. Ik deed wat administratie voor de Geheime Jongensclub (ik ga het nog missen als volgend jaar rond deze tijd de taak van Secretaris naar een ander gaat), keek een aflevering Star Trek: Strange New Worlds en communidingeste met deze en gene, waaronder een van mijn favoriete artiesten. Met wie ik bevriend raakte nadat ik hem een berichtje had gestuurd waarin ik hem vertelde hoe blij ik was met de muziek op zijn nieuwste album.
Vrijdag viel mij op Instagram (klik) weer eens op dat er veel meer 'likes' en reacties komen op foto's waar ik zelf op sta dan op mijn memes of foto's van bijvoorbeeld bloemen of gebouwen. Waarom zou dat zijn, denkt u?
Sinds ik weer (in)spannende dromen ben gaan beleven, heb ik mijzelf aangeleerd weer beter te gaan opletten tijdens het dromen en die direct bij het wakker worden op te schrijven. In vroeger jaren had ik vrij veel apocalyptische dromen, met name als ik op een splitsing in mijn leven sta. Deze nacht leverde mij dat deze droom (klik) op.
Hoe dan ook, ik bekeek een aantal min of meer interessante vacatures, liet via Twitter weten dat ik (betaald!) werk zoek, deed wat aan het huishouden, zette een vers verhaaltje (klik) neer ter publicatie en vertrok aan het einde van de middag naar Amstelveen waar ik een rol mocht spelen in een nieuw ritueel van de Supergeheime Jongensclub.
En wel als Ceremoniemeester.
Het was een jaar of drie geleden dat wij voor het laatst fysiek bij elkaar waren dus het was even wennen. Wat ook niet hielp bij de vraag: 'Hoe heet die man ook alweer?', was het gegeven dat wij elkaar überhaupt weinig zien, al is het maar omdat de betreffende mannen in verschillende delen van het land (en eentje zelfs in België) wonen. Eentje speelde vals want die kwam visiteren als gast van een andere groep gelijkgestemden. Tijdens de maaltijd na afloop van het zeer geslaagde spel hernieuwden wij de kennismaking met diverse leden van de groep. Een drankje hoort daar dan bij.
Was blij dat ik van een Broeder een lift naar huis kreeg want anders was ik ruim een uur onderweg geweest met het openbaar vervoer. Zodoende kon ik toch een beetje tijdig naar bed, anticiperend op een lange dag met een vroeg begin. Ondanks dat de verwarming uit stond was het een licht oncomfortabele 22 graden in huis.
Zaterdag vertelde mijn wekker mij om kwart over zes dat eht tijd was om op te staan. Ik luisterde lekker niet en ging pas tien minuten later mijn bed uit. Drie kwartier later stond ik op de bushalte.
Op naar Breda!
Daar was ik voor een casting.
Na een paar uren van acteer-oefeningen hoorde een deel van de groep die kwam auditeren na de lunch dat zij konden gaan. Niet per se omdat het acteerwerk slecht was maar bijvoorbeeld omdat er voor interactief acteren (acteren op basis van reacties van het publiek) andere vaardigheden nodig zijn dan wanneer je op de planken of voor de camera staat. Samen met 14 anderen mocht ik door!
's Middags improviseerden wij vanuit karakter-omschrijvingen die ons ter plekke werden aangemeten. Erg gaaf om te doen!
Na afloop vond ik een biertje welverdiend. Nu wil het toeval dat mijn beste vriend in Breda woont en zo kwam het dat ik met hem op een terras kwam te zitten. Waar ik maar meteen bevriend raakte met het lokale personeel
want - als men mij aanneemt - zou het zomaar een nieuw stamcafé kunnen worden.
De warmte (30 graden Celsius!) inspireerde mij tot het schrijven en publiceren van dit Engelstalig verhaaltje.
Bij thuiskomt, even na elven, was ik blij dat een entertainmentklus voor die komende nacht niet doorging. Met name omdat het onmogelijk is om vanuit Amsterdam 's nachts met het openbaar vervoer naar Voorthuizen te komen. Het plan was om nog even wat e-mails en zo te beantwoorden om dat de volgende dag niet te hoeven doen zodat ik kon slapen met wat minder taken in mijn achterhoofd. Wilde net de computer afsluiten toen een buurman kenbaar maakte behoefte te hebben aan een praatje. Waarna ik tegen drieën ging slapen.
Zondag werd ik met een glimlach wakker. Iets wat niet vanzelfsprekend is, hielp ik mijzelf herinneren. Bijvoorbeeld voor de mensen voor wie burgers en regeringen van andere landen geld en goederen inzamelen. En bekende gebouwen laten oplichten in de kleuren van het land dat door oorlog, geweld en onderdrukking wordt getroffen.
Dan heb ik het dus niet over Jemen want om een of andere reden zijn daar geen inzamelingsacties voor, sturen Nederland en Engeland geen wapens om de bevolking te helpen in hun strijd tegen een buurland dat hen met geweld hun grondstoffen en vrijheid wil afpakken. Geen enkel land dat producten uit Saoedie Arabië ('Hallo, olie!') boycot vanwege het grove geweld dat de oorlogsmachines van dit land tegen de bevolking van Jemen gebruikt. Zonder het op te zoeken: wat zijn de kleuren van de vlag van Jemen?
Mijn nicht kwam even langs om een mooi nieuwtje te delen met haar neef en ik voelde mij plaatsvervangend blij en ook vereerd.
Door mijn twee oudste kinderen werd ik vergast op een heuse Vaderdaglunch en terwijl mijn zoon het eten financieerde, hielp mijn dochter mij later met het schoonmaken van het aquarium. Had een heerlijke paar uren met ze! Fijn zitten kletsen ook. Over werk en bijvoorbeeld ook favoriete TV-series en films.
Raad eens waar wij waren?
(Het verlossende antwoord ontvangt u volgende week)
Van mijn dochters kreeg ik een lief kaartje dat ik in mijn brievenbus vond en van mijn zoon een zelfgemaakt speeltje dat hij zelf ontwierp en bouwde met een 3D-printer. Koel!
Bij een buurvrouw kwam ik blij vertellen over mijn recente avonturen maar ook maakten wij ons samen zorgen over een zieke vriend die onlangs in het ziekenhuis is opgenomen. Hoe graag wij ook willen dat alles altijd goed gaat, zowel blijheid als droevenis zijn deel van het leven.
Ter illustratie: met Vaderdag denk ik - natuurlijk - ook altijd even aan mijn eigen vader. Voor wie ik ooit deze 'open brief' schreef.
John Legend en Lindsey Stirling leveren met All of Me de muziek van deze week:
Posts
