Vergeven



Zag onlangs een documentaire over "het meisje op de foto."
Kim Phuc was 9 jaar oud toen haar dorp, Trang Bang, door Amerikaanse soldaten werd bestookt met napalm in hun strijd tegen de "terroristen" (in die tijd hadden zij het etiket "vijandelijke spionnen") in Vietnam. Zij is die hel ontvlucht en is er uit gekomen als een bijzonder vergevingsgezinde vrouw. 'k Zag haar zelfs als volwassen vrouw knuffelen met één van de toentertijd aanwezige VS-soldaten. Je moet er toch niet aan denken dat iemand zoiets verschrikkelijks doet met je geliefden en dat je hem dat dan later vergeeft!? Onvoorstelbaar, wat een vrouw!




Of je nu voor- of tegenstander bent van de Noord-zuidlijn die Amsterdam op de mondiale kaart moet brengen van wereldsteden met een uitgebreid metro-netwerk: het ondergraven van de hoofdstedelijke bodem heeft wel degelijk consequenties voor de grond onder mijner voeten. Nu is een deel van het stationsplein verzakt.
Er zal ook onder woonhuizen worden gegraven. Wat zal daarvan het gevolg zijn? Hoeveel "experts" ook beweren dat het graven geen kwaad kan, feit is dat graven in een zandbodem wél kwaad kan. Maar blijkbaar minder dan de gemeente kan schelen. En daar gaat't om.




"Nu gaan we die van Ferdinand doen". Dat klinkt wel alsof Ferdinand geaccepteerd is door de groep. En dat verheugt mij. Net als het knuffelen met Lucia in de tram op weg naar huis. Of het vinden van een vijf euro-biljet op straat. Of de ontvangst van verschrikkelijk lieve e-mailtjes zowel van dichtbij alsook van veraf. Of een telefoongesprek met een dierbare vriendin. Of een fijne nachtrust. Of een ouderwets potje "Ouders tegen de kinderen"-sneeuwbalgevecht, zoals vanmorgen...