Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws vind ik dat IJsland (klik) is gestopt met de walvisjacht. 'Uit economische motieven', beweert de minister. Die bang is 'het volk' van IJsland tegen zich in het harnas te jagen dat wilde dat deze traditie behouden bleef. Heel langzaam gaat het weer iets beter met 'de walvis' en dat is maar goed ook want het zijn niet alleen magnifieke dieren maar “Een walvis slaat net zoveel CO2 op als drieduizend bomen” (klik)
Billy de Kat was opgegroeid op een boerderij.
Dat was te merken aan zijn eetgewoontes:
Handig was dat hij niet kieskeurig was. Logisch als je de eerste paar jaren van je leven leeft
van wat de natuur je biedt ga je niet klagen dat die veldmuis niet van je favoriete merk is.
Daarom was hij van het soort: 'Het past in mijn bekkie en ik ga er niet dood aan dus ik vind het lekker'.
Omdat het voor veel mensen toch best wel moeilijk blijkt om artikelen goed te lezen en data te interpreteren, maakte ik een samenvatting rond de vraagstelling: wel of niet laten vaccineren tegen corona?
Die samenvatting zette ik in deze tabel:
Het kan zijn dat er nu nog steeds mensen zijn die niet begrijpen dat '2% doden' vele malen ernstiger is dan '0,6% ervaart bijwerkingen'. Voor die mensen heb ik nog maar weinig hoop.
Maandag dacht ik bij mijzelf: 'Als ik later groot ben koop ik een trein. Terwijl ik heerlijke dutjes doe op de cadans, zwaaien mijn onderdanen enthousiast naar de trein terwijl die alle werelddelen bezoekt.' Kortom, ik heb heerlijk geslapen in de trein van Amsterdam naar Groningen.
Het was prachtig weer dus ik besloot niet direct naar het vakantiehuisje ('je'? Het is 10m2 groter dan mijn woning!) te gaan maar een paar uurtjes rond te wandelen in de stad en door het park. Mijn koffer heeft wieltjes, tenslotte.
Toen de zon begon te zakken was ik op nog maar een paar honderd meter afstand verwijderd van mijn verblijfadres. Toen ik niet verder kon. Omdat de weg was afgesloten
mocht ik nog een paar kilometer afstand toevoegen aan mijn wandeling van die dag. Jottem. Als extra rotgeintje kwam ik deze boodschap onderweg tegen:
Tijden niet zoveel gelopen. En een heuse blaar op een teen om het te bewijzen.
Terwijl ik in een welverdiend bad lag,
glimlachte ik vanwege de vele (oké, acht. Minder dan gemiddeld op een dag) appjes, telefoontjes en e-mails die ik deze dag had ontvangen: 'Kun je even...?' 'Jij kunt vast wel voor mij...' 'Weet jij misschien hoe...?' die ik stuk voor stuk beantwoordde met 'Nee, ik heb vakantie.'
Behalve dat ik mij had voorgenomen om te werken aan mijn eerste heuse (korte) cabaretvoorstelling en een biertje te doen met wat Groninger vrienden, nam ik mij vooral voor rust te nemen. Daar hoort lezen bij. Maar ook bijvoorbeeld gitaarspelen:
En waarom zou je daarbij kleren dragen? Een gitaar is al zwaar genoeg. Bovendien was het heerlijk nazomerweer.
In onze moderne tijd valt onder relaxen ook 'Netflixen'.
Ik koos voor een serie die gaat over leven onder een dictatoriaal regime. Mensen worden uitgebuit, verraden en vermoord. Soms voor 'het groter geheel', soms uit noodzaak en dan weer uit puur egoïsme of omdat het toevallig zo uitkomt.
De serie Colony raakt ook thema's als eenzaamheid, vertrouwen, vriendschap, onbegrip, 'coming of age', PTST en doelloosheid. Erger dan het gevoel dat je geliefden of jezelf iets naars kan overkomen is je afvragen of het zin heeft wat je doet. De twijfel gaat aan je knagen en lethargie ligt op de loer.
Meer dus dan spanning en sensatie, politiek gekonkel, achtervolgingen en explosies. Goeie serie.
Dinsdag begon als een mooie dag; ik werd wakker van een nazomerse regenbui die rustig klettterde op het dak boven mijn hoofd, zette koffie en mij buiten. Waar de regenwolken plaats hadden gemaakt voor een prettig verwarmend zonnetje.
Mijn eerste dochter was jarig deze dag
(jaren geleden, op een tuinfeest, hadden zij en ik 'een momentje')
dus natuurlijk was ik bij haar met mijn hart en hoofd. Ook toen ik op Twitter zag dat ik een nieuwe volger had; niemand minder dan de bekendste viroloog van de Benelux, Marc van Ranst. Even checken voor de zekerheid en ja hoor, hij stond in het rijtje van mijn nieuwste volgers:
Tevreden nam ik een tweede bakje koffie, at een broodje
en deed even weinig anders dan mijn gedachten, emoties en fantasieën te laten komen. En weer te laten gaan, Niet toegevend aan het verlangen er 'iets' mee te doen. Gewoon, even alleen zijn met wat er zich afspeelde in mijn hoofd.
Rust.
Ik knipte mijn nagels, las een paar hoofdstukken in een spannend boek en zette mij aan het schrijven en redigeren, het hoofddoel van de week rust die ik mijzelf had opgelegd.
Dit was mijn 'set up':
Op de plek van het beschermhoesje stond het mobieltje waarmee ik deze foto maakte.
In plaats van slepen met een laptop of zelfs een tablet, kon ik goed uit de voeten met maar een paar honderd gram aan electronica. Heerlijk! De aanschaf van een draadloos toetsenbord bleek een gouden ingeving.
'Of ik wat vrienden wilde zien in het stadscentrum?' vertelde mij een berichtje. Maar natuurlijk! Twintig minuten wandelen, busrit van 20 minuten na tien minuten wachten en tien minuten lopen later, liep ik met de vrienden over de Vismarkt, op zoek naar een verjaarscadeautje voor mijn jarige dochter. Na een geslaagde missie dronken wij een biertje op haar gezondheid.
Een bijgaand bittergarnituur lieten wij ons goed smaken:
Mijn laatste reguliere bus terug had ik net gemist omdat de lijndiensten in de regio rond etenstijd stoppen.
Gelukkig kwam ik met een andere bus nog aardig in de buurt. Kon vanaf de bushalte alleen de stoep niet vinden. Bleek dat de lokale stadsplanners hadden bedacht dat de weg voor voetgangers groen moet zijn en bij katten aan het buikje moet kriebelen.
Was gelukkig net voor donker thuis want sommige onverlichte paden wil je niet bewandelen na zonsondergang,
Dus ik weerstond de verleiding om even uit te puffen op deze stoel die er erg aanlokkelijk uitzag na een paar kilometer lopen.
Eenmaal weer thuis - want zo voelt het vakantiehuisje nadat ik er een paar keer eerder heb
'gevakantied' - voerde ik wat correspondentie terwijl ik de moeie voetjes wat rust gunde.
Ik las via Twitter dat Willem Engel zich weer eens grof misdragen had
en voerde een interessante en humoristische conversatie met een Canadese twittervriend.
Op de bank liggend genoten van maar liefst twee afleveringen van Colony voor ik de tocht naar de slaapkamer aanvaardde; na de kilometers lopen deze dag, zou vier meter vast ook nog lukken.
Woensdag sliep ik een gat in de dag. Geen idee hoe laat ik wakker werd want op vakantie leef ik graag zonder klok.
In plaats van thee drinken met een buurvrouw spraken wij elkaar over de telefoon. Verder was ik bezig met waar ik voor kwam: rust en werken aan mijn theatervoorstelling.
Als 'pauzenummer' schoonde ik mijn Google account en mobieltje op: foto's, bladwijzers, e-mails... even lekker de bezem erdoor.
Ook genoot ik van dit bericht (Klik. Het artikel verwijst naar een brief van The Onion. Een absolute aanrader!) over de vrijheid van satire. Een grap niet leuk vinden kan natuurlijk en niet elke parodie is goed geslaagd. Maar om de betreffende striptekenaar, stukjesschrijver, komiek of satirist dan te arresteren of ronduit te bedreigen met fysiek geweld kan, in een beschaafd land, natuurlijk niet door de beugel.
Als je een grappenmaker mag arresteren voor het maken van een slechte grap, mag je politici die verkeerde plannen bedenken de stad uit jagen.
Wat heen en weer appen had als resultaat dat ik volgende maand weer al mijn kinderen tezamen ga zien. Houzee ende hoera!
Donderdag vond ik het tijd voor boodschappen doen. Na overleg met de beheerdster van het huisje had ik een boodschappenlijstje. Daarmee liep ik naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum. Mensen met langere benen dan ik doen waarschijnlijk iets minder dan een half uur over de tocht van 2,3 kilometer. Maar voor mij is dat zo'n drie kwartier. Zonder tussendoor even te zitten. Dat deed ik wel even na het boodschappen doen op het Overwinningsplein.
Een toepasselijke naam want drie kwartier lopen zonder daarna aan de zuurstof te moeten is voorwaar geen slechte prestatie voor mij in de huidige staat van mijn lichaam.
Was dus niet alleen met vakantie maar ook flink aan mijn conditie aan het werken.
Over werken gesproken: heb die avond weer fijn een uurtje of wat zitten schrijven voor ik een aflevering van Colony keek voor het slapengaan. In de rust van Eelderwolde. En dan met name in een vakantiehuisje aldaar:
Waar ik niet elke paar minuten onbewust even wakker werd vanwege sirenes, een luidruchtige burenruzie, dronkemansgebral of een dichtslaande (auto)deur.
Vrijdag bij het wakker worden vroeg ik mij af of 'Het Volk' wel doorheeft dat het zich als schapen gedraagt. Zo roept men graag 'Vol is vol!' en is het dus eens met het anti-immigratiebeleid van de laatste paar regeringen. Zoals ik laatst (klik) schreef: in Albergen roept men tegen de regering te zijn maar tegelijkertijd stemt 90% van de bevolking van Albergen al jaren CDA.
Het Volk loopt precies in de pas op de maten die de regering aangeeft en beseft niet dat dat precies is wat schapen doen.
Voorbeeld: het kabinet doet keurig wat de lobbyisten van de fossiele industrie hen opdraagt. En voilà, 'het Volk' roept dat co2 en stikstof helemaal geen probleem zijn 'want planten hebben co2 en stikstof nodig!' Om te weten of iemand gewoon een populist napraat of zelf heeft nagedacht, vraag hem of haar eens wat CO2 en stikstof zijn.
Ik ging deze dag op avontuur. Omdat een afspraak die avond niet doorging, had ik alle tijd om te verdwalen. Dat doe ik graag wanneer ik 'in den vreemde' ben. Dus ik liep naar een busstation
en stapte in een willekeurige gereedstaande bus. Waardoor ik ergens kwam waar ik nog nooit was geweest: Roden. Onderweg zag ik weilanden, gras en bomen
en bij enkele agrarische bedrijven - geen idee waarom - de vlag van Sleeswijk-Holstein wapperen op het boerenerf. In Roden zelf zag ik een bushalte, een paar bomen, een slagerij en een filiaal van Scapino.
Blijkbaar was men bij het hoofdkantoor de betreffende filiaalhouder vergeten te vertellen dat de winkelketen failliet is. Althans, dat vermoedde ik. Maar de failliete keten blijkt een doorstart te hebben gemaakt onder een nieuwe eigenaar die zo'n 70% van de banen wist te behouden. Weer wat geleerd.
Dat deed ik ook in de Martinitoren.
Daar leerde ik niet alleen het een en ander over de vakken van klokkenmaker en -luider
maar ook over de geschiedenis van de stad Groningen. Erg interessant! Ik leerde ook dat het weliswaar vermoeiend is maar ook zeer de moeite waard om de bijna 300 traptreden te bestijgen van de klokketoren.
Boven aan de trappen hangt een defilibrator op de bezoekers te wachten.
En dat begrijp ik volkomen.
'Deden je knieen veel pijn daarna?' werd mij gevraagd toen ik vertelde over mijn beklimming van de Martinitoren. 'Geen idee, die hele regio van mijn arme, oude lijf lijkt volledig verdoofd.'
Het was heerlijk weer dus eenmaal thuis liet ik het bad vollopen en zat nog even buiten in het donker. Volgens zeggen was deze avond Jupiter goed te zien. Maar vanaf mijn plekje op de wereld verschool die fascinerende planeet zich achter een wolk. Maar de maan was prachtig!
Met alleen het geluid dat bomen maken in de wind als gezelschap. En op de achtergrond het geluid van een rustige autoweg, laat op de avond. Een geluid dat zo ver weg was dat het met maar weinig verbeelding leek op het geluid van brekende golven op een rotskust.
Ook al was ik met vakantie, ik vergat de vaste lezers van mijn blog niet die weten dat ik elke vrijdag een vers gedicht of verhaaltje (klik) voor hen heb.
Zaterdag was het wat regenachtig. Dat gegeven greep ik aan als excuus om deze dag niet te wandelen. Had immers nog wat schrijfwerk te doen. Nu heb ik dat altijd maar als ik een stapeltje aantekeningen had verwerkt, kon ik in elk geval met minder gewicht terug naar huis.
Tussen het schrijven door at ik wat, maakte vast wat schoon in het huisje, las een paar hoofdstukken, speelde wat gitaar en reageerde op een vacature. Hoewel ik bijna begin te geloven dat vrijwel alle vacatures nep zijn. Velen vermelden niet eens welk product of dienst het betreffende bedrijf verkoopt en het overgrote merendeel reageert niet inhoudelijk op je sollicitatie maar maakt je alleen maar - automatisch - lid van hun nieuwsbrief.
Dit is dus een 'vacature' van een Nederlandstalig bedrijf. Dat Nederlandstalige werknemers zoekt. Denk ik. Maar vergeet te vertellen voor welke functies. Daarvoor moet je 'doorklikken'. Dan pas zie je dat het gaat om een herenmodezaak die verkopers zoekt. 'Joh, zeg dat dan gewoon!'. Maar nee. Bovendien ben ik al lid van een 'brotherhood'.
Het lijkt er op dat de meeste online vacatures alleen maar bestaan om het adressenbestand van een marketingbureau uit te breiden.
'Maar Schiphol zoekt toch nieuwe werknemers?' Ja maar die staan zich niet in drommen aan te melden. Ik begrijp wel een beetje waarom:
Broodjes smeren voor personeel van Schiphol en gelieerde bedrijven voor minder dan een tientje per uur netto en 'flexibele' werktijden die betekenen dat de baas bepaalt welke weekenden en nachten je er ook werkt? Zonder toeslag? Maar daar kom je pas achter als je de kleine lettertjes in de voorwaarden leest. Om een of andere reden staan die details niet op de hoofdpagina.
Met een beetje pech moet je dan ook nog kleding aan die het bedrijf je oplegt. Over gedwongen kledingkeuze gesproken (en sorry voor het wat geforceerde 'bruggetje'):
Dezelfde mensen die vrouwen willen verbieden te kiezen of die al dan niet een hoofddoek willen dragen (met uitzondering van vrouwen in bijvoorbeeld Spakenburg en christelijk religieuze kleding van nonnen want dan is het traditie) vinden ook dat Zelensky gewoon Poetin had moeten toestaan Oekraïne in te lijven 'want dan waren er minder slachtoffers gevallen'. Toch vreemd dat zij tot voor kort ontkenden dat Russische soldaten Oekraïense burgers vermoordden. En ik vraag mij af: vindt 'Het Volk' ook dat Nederland de nazi's gewoon Nederland en België hadden moeten annexeren? Ook dat had veel slachtoffers gespaard.
Na het eten liep ik een rondje door de buurt en kwam een bibliotheek tegen.
Geïnspireerd las ik een paar hoofdstukken in een van de boeken op mijn e-reader en ging tevreden slapen. Uiteraard niet voordat ik een vers Engelstalig stukje (klik) had gepubliceerd.
Zondag was spijtig genoeg mijn - voorlopig - laatste dag in het vakantiehuisje. Dus ik deed de afwas en maakte de badkamer schoon, haalde de lakens af en genoot van poffertjes als lunch.
Er zijn diverse verrassingen te vinden in en rond het huisje; zo vindt men dit schatje ergens in de tuin:
Erg fijn om in oktober nog gewoon in t-shirt buiten te zitten. Hoewel het binnen in het huisje ook bijzonder fijn toeven is.
Minder fijn toeven is het momenteel (onder meer) in Oekraïne. Daar heeft een zekere Russische president een bombardement laten uitvoeren op zijn eigen bevolking in Zaporizja (klik). Althans, bij het onlangs gehouden 'democratische referendum' koos 96% van de lokale Oekraïense bevolking ervoor om geannexeerd te worden door Rusland.
Waarom Poetin zijn eigen burgers vermoordt is een raadsel. Tenzij hij weinig meer is dan de pestkop op het schoolplein: als je bang bent voor de grote jongens - in dit geval met name de Oekraïense artillerie -
A video of a Ukrainian M777 crew firing Excalibur rounds from the same spot for hours without any fear of russian counter battery fire.
That is very interesting as it tells us a lot about the artillery battle. A short thread 🧵:
dan pak je gewoon de zwakkeren. Zo lang je maar kunt zeggen dat je geweldig sterk bent. Stoer, hoor!
Eind van de middag aanvaardde ik de reis naar de bewoonde wereld. Althans, een deel van het land waar een stuk meer mensen wonen per vierkante kilometer dan in Eelderwolde.
Thuis rondde ik dit weekblog af en voor middernacht lag ik voor het eerst sinds een week in mijn eigen bed.
Shallou levert met Save Some Room de muziek deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Léonie Sazias
Posts
