Turkije (Een verhaaltje)

Om de enige in de straat te zijn die de taal nauwelijks spreekt valt niet mee.
Het is niet leuk om langs een groep mensen te lopen,
wetend dat jij het onderwerp van gesprek bent.

Het is ook vreselijk om de schuld te krijgen van een diefstal,
alleen maar omdat je werkloos bent en de enige in de buurt
met een afwijkende huidskleur.

En blijkbaar gaat het slecht met de lokale economie
omdat jij er bent komen wonen. Men kijkt je met de nek aan
en kinderen wordt verboden met jouw kinderen te spelen.

Niemand wil met je praten dus je kunt niet uitleggen
waarom je je moederland moest verlaten en je kinderen raken ontspoord
omdat zij zich niet welkom voelen
en omdat zij hun moedertaal steeds slechter beheersen.

Ja, het leven valt niet mee, als Nederlander in Turkije.
==========================

Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Wij zoeken allemaal bevestiging

Gezellig, zo'n kaakoperatie! Nu ja, de kaakchirurg en haar team zijn stuk voor stuk bijzonder aardige mensen maar zij hebben mij wel pijn gedaan. Al is dat om toekomstige pijn te voorkomen. Natuurlijk wist ik vooraf dat het vooral na de operatie pijn zou gaan doen. Maar niemand vertelde mij dat het veel pijn zou gaan doen. En dat dagen lang. Maar toch. In elk geval is de (letterlijk) dwarsliggende verstandskies er uit en zou ik over een paar dagen weer een beetje normaal moeten kunnen eten...

(En nee, de foto is niet met zo'n leuk handig mobiel appje 'gemorpht'.)

Wat er in eigen gezin en eigen land ook allemaal gebeurd, natuurlijk leven wij ook hier mee met de inwoners van de Oekraïne; hun toekomst is momenteel bijzonder schimmig en velen vragen zich af of er een nieuwe Krim Oorlog komt. Die zal niet gaan om gebiedje veroveren maar om wie de concessies krijgt voor de gasleiding die door het gebied loopt en waar een groot deel van Europa afhankelijk van is.

Ik vraag mij ook af of veel mensen afweten van de huidige studenten onlusten in Venezuela waar de politie excessief geweld gebruikt om de studenten weer in het gareel te krijgen. Zelfs de burgemeester van Caracas spreekt schande van het gedrag van de Guardia Nacional! Helaas is er erg veel ellende waar wij nog niet eens van gehoord hebben...

U heeft vast wel eens gehoord van de vrouw die haar man belt op zijn werk om hem te vragen wat hij die avond wil eten. Het feminisme ten spijt is dat namelijk nog steeds de meest gebruikelijke rolverdeling: hij werkt buitenshuis en zij werkt thuis.

Eén van haar taken is ervoor te zorgen dat het eten op tijd op tafel staat. Hij voelt zich dan ook gepikeerd: 'Waarom moet ik zeggen wat wij gaan eten? Dat is toch jouw taak? Laat mij maar voor het geld zorgen; dat is mijn taak.'

Op zich heeft hij een punt maar hij vergeet een paar dingen: zijn vrouw is een mens en zoekt dus - net als ieder ander - voortdurend naar bevestiging. 'Doe ik het goed? Heb ik de juiste keuzes gemaakt?'

En net als veel anderen voelt zij zich graag superieur aan andere mensen. Zij belt dus haar man om bevestigd te worden in haar superioriteitsgevoelens: 'Zie je wel: ik weet veel beter welk voedsel goed voor hem is en hij kan niet eens zelfstandig keuzes maken!' Anderzijds wordt hij bevestigd in zijn superioriteitsgevoelens: 'Zie je wel, zij kan niets zonder mij en beseft niet eens hoe moeilijk het soms is om geld binnen te halen!'

U ziet het, beste lezers, ook in de beste relaties zijn conflicten vaak niet meer dan een spel waarbij beide partijen winnen en na het telefoontje ontspannen achterover kunnen leunen: 'Zie je wel, ik heb gelijk.'

Maar feitelijk heeft zij natuurlijk gewonnen want reeds lang voordat zij de telefoon oppakte had zij al bepaald wat er die avond op tafel komt. En hij heeft dat niet eens door. ;-)

Het pleonasme van de dag is: laatste afscheidstoernee

Vandaag een clipje waar ik blij van wordt: Oost en West komen samen in deze versie van de Daft Punk hit 'Get Lucky':