EHEC-bacterie

Voor de geïnteresseerden: het verhaaltje waarvan gisteren het tweede deel verscheen zal deel uitmaken van een roman die gepland staat voor het najaar van 2012...

Had een heerlijk weekend met m'n zoon en z'n zusje. Eigenlijk heel weinig gedaan: lunchen bij oma (m'n schoonzus was er ook!), beetje TV-kijken, beetje spelletjes doen en even naar de speeltuin. Dochter (10 jaren jong) zocht liedjes uit voor een door mij voor haar te branden CD'tje: Zij ging voor Grieg, Bowie, Bizet, the Fine Young Cannibals, Selena Gomez, Kinderen voor kinderen en Rossini.

Vrijdag had ik helaas geen tijd meer om langs te gaan bij een foto-expo in Arnhem want mijn bezoekje aan de orthopedische chrirurg nam meer tijd in beslag dan verwacht: babbelen, foto's maken...Maar de expert gaat akkoord: ik krijg eerdaags een nieuwe heup!

Wie is er door de regering eigenlijk ingehuurd als expert bij het bestrijden van de Ehec-bacterie?

Is dat diezelfde man als indertijd met inentingen van jonge meiden tegen baarmoederhalskanker, Ab Osterhaus? 'Dankzij het medicijn dat toevallig wordt geproduceerd door het bedrijf waar ik adviseur van ben zal het aantal gevallen niet toenemen.' Dat klinkt toch echt als een middeleeuwse charlatan: 'Dankzij mijn wonderelixer zal uw haar niet meer uitvallen!' 'Maar ook niet minder' maar dat zegt men er niet bij.

Hoe het moderne equivalent heet van het middeleeuwse elixer dat soms gewoon een mix was van kattenurine en slootwater is nog niet bekend...Wat wél bekend is is dat iemand ergens zeer rijk zal worden aan het goedje én dat de overheid helaas nog wat meer zal moeten bezuinigen om de wonderbaarlijke anti-stof te kunnen aanschaffen waarmee niet meer mensen dan nu al zullen sterven aan een Ehec-infectie.

Natuurlijk is het heel erg voor die enkele tientallen mensen (25 mensen wereldwijd?) die zijn gestorven aan de nieuwste oorzaak van de jaarlijkse hysterie-golf-tijdens-komkommertijd maar per dag sterven er meer mensen in Europa aan de gewone griep (4000 per jaar, alleen al in Nederland)...Persoonlijk ben ik er ook van overtuigd dat jaarlijks meer mensen stikken in een spruitje dan er doodgaan aan de Ehec-bacterie.

De Brief (Een verhaaltje: deel 2)

Vandaag het tweede (tevens laatste) deel van het korte verhaal dat ik instuurde voor een verhalenwedstrijd. Het is op zich los te lezen van deel 1 maar voor wie dat wil die kan dat hier nog even teruglezen.

==============================

Versnipperde herinneringen overvielen hem als kleine cadeautjes. Bij elke raakte hij even geroerd, slikte een brok in zijn keel weg of moest even glimlachen.

Het kwam allemaal door die ene tastbare herinnering die hij zojuist uit de envelop haalde: haar foto.

Zij kwam uit een land waar trouw en eer vaste waarden waren in het leven van alledag. Op de foto die hij had gemaakt zag zij er wat bezorgd uit maar wat zij vooral uitstraalde was sereniteit. Het geheim dat zij met zich meedroeg was zo groot en zwaar dat zij het niet veel langer meer bij zich kon dragen. In elk geval niet langer nog dan een maand of zes.

In de envelop zat ook een handgeschreven brief. Hij herkende het handschrift niet maar wel de lettertekens, al kon hij die dan niet ontcijferen. Aan de brief zat een slecht getypte vertaling vastgeniet.

Zijn blik trok als vanzelf naar een symbool op het einde van de brief. Op de een of andere manier ging er enorm veel kracht uit van de combinaties van strepen en rondingen.

Op de plek van het woord in de vertaling stond in schrijfmachineletters 'Your daughter'.

Hij had zijn vrouw nooit verteld van zijn werkvakantie van zes maanden in dat verre land, een paar jaar voordat hij haar ontmoette. Misschien had hij dat wel moeten doen maar wat schoot hij ermee op? De dingen die hij daar had meegemaakt waren deel geworden van de belevenissen van een ander en hij had zich er niet meer druk om gemaakt. Tot nu.

Zijn hart ging enorm te keer en hij moest zich concentreren om te kunnen blijven ademhalen. Met een hand leunend tegen de deursponning liet hij zich langzaam op de grond zakken. De brief dwarrelde uit zijn gevoelloze vingers. Maar de foto klemde hij tegen de borst en voor het eerst in jaren voelde hij tranen opwellen.

De rest van de dag was hij een zombie in zijn eigen huis. Het lichtje op de telefoon knipperde dus er was gebeld. Maar hij had niets gemerkt. Zijn maag knorde maar hij had geen honger. De vogeltjes buiten kondigden aan dat de lente over twee maanden zou beginnen maar hij negeerde hen.

Voor de zoveelste keer viel hij met zijn kleren nog aan in een onrustige slaap.