Winkeldief

Gisteravond was ik naar een bewonersbijeenkomst. De groepen bewoners (er kwamen ruim 60 mensen opdagen!) werden ingedeeld bij tafels waar verschillende thema's werden behandeld. Binnen een uur waren er tientallen ideeën verzameld om de buurt leefbaarder te maken! Meteen ook werd er een groep van actievelingen samengesteld, bestaande een selectie van buurtbewoners en enkele vertegenwoordigers van diverse organisaties. Dit zou wel eens kunnen gaan werken! Even afwachten natuurlijk maar ik heb goede hoop...

En die sprak ik ook uit toen ik met een buurman terugliep naar huis.

Eerder op de dag was buurvrouw Hetty bij mij om te spreken over onze stichting terwijl even later buurman Dudo even langskwam. Gisteren had ik ook visite van een vriendin die voor mij het kaftontwerp van mijn tweede verhalenbundel zal verzorgen. We spraken over een onderwerp voor de kaft en kwamen zo ondermeer op een gesprek over overleden geliefdes...

Stel: je hebt ooit een hartaanval gehad of een geliefde is er net aan overleden. Met dat in het achterhoofd ben je lekker aan het sporten of stofzuigen of zo. Opeens voel je een stekende pijn in de borststreek en voel je je linkerarm niet meer. In je paniek bel je een ambulance. De ziekenverzorger constateert dat je "gewoon" een paar spiertjes hebt verrekt waardoor een en ander aanvoelde als het begin van een hartaanval. Een weekje later valt een acceptgiro in de bus voor 500 euro, de kosten van het laten komen van een ambulance.

Dat is de wereld waar de heer Coşkun Çörüz van het CDA naar toe wil. Zijn plan is nu nog simpel: iedereen die ten onrechte een klacht indient tegen de politie moet de volledige griffiekosten betalen. Natuurlijk, het aantal klachten tegen de politie zal afnemen en daarmee ook de administratieve rompslomp en dus de kosten. Maar het is juist de bedoeling dat mensen geen drempel krijgen opgeworpen als ze willen klagen tegen de politie.

Dat systeem zorgt ervoor dat agenten wel twee keer nadenken voordat ze een toevallig passant het ziekenhuis in rijden omdat zijn signalement toevallig ongeveer voldoet aan dat van een winkeldief.

Update: deze vrijdagavond ben ik te zien in een klein gastrolletje in Veronica's M!LF

Onderschrijven

Gisteren was ik met Superfer op visite bij zijn moeder. Afgelopen maandag besliste de rechter dat zij nog een half jaar onder toezicht zou blijven in de psychiatrische kliniek. Daarna zal een evaluatie volgen en kan zij wellicht gaan deelnemen aan een begeleid wonen-project. Het gaat dus de goede kant op. Zij was ook vrij helder en sprak coherent.

Zoonlief kon zijn moeder vertellen dat hij een prachtig tussenrapport had; er prijkt zelfs een 9,5 op voor Natuurkunde! Maandag kwam hij thuis met een 10 voor een Duits s.o. (schriftelijke overhoring) en natuurlijk haalt hij wel eens een onvoldoende maar over het geheel genomen is hij een uitstekend presterende jongeman die niet voor niets hier wordt beschreven als "Superfer"...

's Avonds was ik met vriend Pieter naar De Nieuwe Anita, een buurtcafé waar elke dinsdagavond (al dan niet lokale) muziek-talenten hun kunsten vertonen. Er zijn ook regelmatig film-avonden en dansavonden en je kunt er soms ook eten. Verder staat er een boekenkast bij een paar makkelijk zittende stoelen en is het goed dat zo'n club er is. Eerdaags mag ik de dame interviewen die de boel daar beheert. Nog geen idee wat ik haar zal vragen; de tent maakt het gewoon moeilijk om te kiezen uit het aanbod!

Mensen in onze samenleving hebben erg veel keuzes. Zij kunnen kiezen uit honderden mobieltjes met duizenden abonnementsvormen. Honderden TV-programma's strijden om aandacht via zo'n 138 verschillende zenders en tientallen opzetborstels voor tientallen verschillende elektrische tandenborstels zorgen voor keuzestress. (Daarom kan uitgehuwelijkt worden ervoor zorgen dat men minder gestresst is: de keuze voor een partner is namelijk voor hen gemaakt. En dat scheelt.)

Gelukkig dan maar dat er mensen zijn als Steve Jobs die ons vertellen dat wij erg gelukkig worden wanneer wij een gadget kopen waar een appeltje op staat. Of als we schoenen kopen die zo lelijk zijn dat ze zelfs zo heten!

Er zijn zelfs media die ons vertellen wat wij moeten denken en TV-programma's die ons vertellen wat wij de leukste slechte TV-momenten van het afgelopen decennium vonden.

Als je mensen vraagt wat ze met een miljoen euro zouden doen dan zeggen ze "Op vakantie gaan en een nieuwe auto kopen". Iets wat ze sowieso al doen. Vraag je hen wat ze met een onverwachte vrije week zouden doen waarin zij absoluut geen verplichtingen hebben dan blijkt dat ze geen idee hebben wat te doen.

Zo erg zijn we gewend aan werk doen dat we niet leuk vinden zodat we spullen kunnen kopen die wij niet nodig hebben om mensen mee te imponeren die wij niet aardig vinden.

En dat laatste heb ik niet van mijzelf maar kan ik wél onderschrijven.