Doen

Gisteren was ik eerst naar de fysiotherapeut om daarna een paar uurtjes op kantoor te zitten. Eigenlijk zou ik nog naar een bijeenkomst gaan gisteravond maar mijn lichaam besliste anders en ik moest afbellen.

De belastingdienst belde mij onlangs met de mededeling dat ik onterecht toeslag had ontvangen en dat er een terugvordering zou volgen. Het zou zijn omdat er op mijn adres nog een meneer woonde die toeslag ontving en per adres wordt maar aan één persoon toeslag verleend. Ik gaf aan het betreffende heerschap niet te kennen en vroeg of hij ook daadwerkelijk die toeslag ontving. 'Nee meneer, want hij is in 1993 overleden.'

Vervolgens vroeg ik hoe het dan kwam dat die mysterieuze meneer met mij samenwoonde. 'Eh...tsja, dat kan natuurlijk niet. Maar dat staat zo in de computer dus dan is dat zo.' Ik vroeg: 'Als er in de computer staat dat u dood bent, klopt dat dan?' -'Eh, natuurlijk niet want de computer kan het wel'ns fout hebben. Weet u wat? Ik maak de fout ongedaan en dan is het daarmee afgehandeld.' 'Fijn. Een prettige dag nog en bedankt voor de gratis stress.' In de loop van de weken erna werd ik nog vier keer gebeld door diverse collega's van diezelfde medewerker met exact dezelfde opmerking...

Toegeven dat ze fout zitten zal men bij de Belastingdienst nooit doen. Geen wonder, want verreweg de meeste mensen vinden het ontzettend moeilijk om te zeggen: 'Het spijt mij. Jij had gelijk. Ik zal het nooit meer doen.' Ik zelf ben daar een uitzondering op want vooral om conflicten te vermijden gaf ik altijd meteen toe dat het mijn schuld was. Tot de burgeroorlog in Kosovo aan toen. En die situatie is echt voorgekomen. Toevallig. Maar die tijden zijn voorbij: als ik zelf ervan overtuigd ben dat het niet mijn fout is zal ik geen sorry meer zeggen. Dat heeft met name mijn vriendin mij geleerd. Zo haal je alleen maar jezelf naar beneden.

Toegeven dat je fout zit is prima maar laat anderen dat ook maar'ns doen.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Frank Thornton en Jantje Koopmans

Thuis

Tussen alle bedrijven door schrijf ik niet alleen verhaaltjes maar ook opiniestukjes. Dat vind ik gewoon leuk. En soms gebeuren er minder leuke dingen in mijn leven...

Donderdag vernam ik dat een vriend was overleden dus het voelde best wel raar om die avond grapjes te maken als werk.

Vrijdagochtend was voor aquajoggen, daarna waren wij even op visite in Bussum (reserve-auto halen omdat de eigen auto tijdelijk defect is) om daarna een broodje te eten in Spijkenisse (mijn vriendin maakte kennis met m'n peetzoon), een kastje op te halen in Vlaardingen en het avondeten te gebruiken bij vrienden in Pijnacker.

Vrijdag wist ik begin van de avond nog niet wat ik zaterdag zou gaan doen; een duikles met m'n kinderen, naar de crematie van die vriend of werken in Rotterdam. Dat ik dat niet wist kwam omdat mensen niet reageren op e-mails, voicemail-berichten of sms'jes.

Het kwam allemaal goed en zo kwam het dat drie kinderen en hun vader zaterdag te zien waren in het tuincentrum voor een paar plantjes en in de dierenwinkel voor een kameraadje voor Toos of Moos. De zusjes van 11 en 12 noemden de nieuweling al snel Koos. Hier ziet u de eerste officiële foto van Toos of Moos en Koos:

Omdat onze wc verstopt was aten en logeerden wij bij mijn vriendin alwaar wij het toilet wél konden vinden (excuses voor die flauwe grap).
Wij aten uit Tsjechië meegenomen vlindertjespasta en speelden een potje Chinees Dammen. Vandaag lunchten wij bij mijn moeder, gingen langs bij een atelier opening van vrienden en brachten de meisjes om vijf uur thuis.