Onderschrijven

Gisteren was ik met Superfer op visite bij zijn moeder. Afgelopen maandag besliste de rechter dat zij nog een half jaar onder toezicht zou blijven in de psychiatrische kliniek. Daarna zal een evaluatie volgen en kan zij wellicht gaan deelnemen aan een begeleid wonen-project. Het gaat dus de goede kant op. Zij was ook vrij helder en sprak coherent.

Zoonlief kon zijn moeder vertellen dat hij een prachtig tussenrapport had; er prijkt zelfs een 9,5 op voor Natuurkunde! Maandag kwam hij thuis met een 10 voor een Duits s.o. (schriftelijke overhoring) en natuurlijk haalt hij wel eens een onvoldoende maar over het geheel genomen is hij een uitstekend presterende jongeman die niet voor niets hier wordt beschreven als "Superfer"...

's Avonds was ik met vriend Pieter naar De Nieuwe Anita, een buurtcafé waar elke dinsdagavond (al dan niet lokale) muziek-talenten hun kunsten vertonen. Er zijn ook regelmatig film-avonden en dansavonden en je kunt er soms ook eten. Verder staat er een boekenkast bij een paar makkelijk zittende stoelen en is het goed dat zo'n club er is. Eerdaags mag ik de dame interviewen die de boel daar beheert. Nog geen idee wat ik haar zal vragen; de tent maakt het gewoon moeilijk om te kiezen uit het aanbod!

Mensen in onze samenleving hebben erg veel keuzes. Zij kunnen kiezen uit honderden mobieltjes met duizenden abonnementsvormen. Honderden TV-programma's strijden om aandacht via zo'n 138 verschillende zenders en tientallen opzetborstels voor tientallen verschillende elektrische tandenborstels zorgen voor keuzestress. (Daarom kan uitgehuwelijkt worden ervoor zorgen dat men minder gestresst is: de keuze voor een partner is namelijk voor hen gemaakt. En dat scheelt.)

Gelukkig dan maar dat er mensen zijn als Steve Jobs die ons vertellen dat wij erg gelukkig worden wanneer wij een gadget kopen waar een appeltje op staat. Of als we schoenen kopen die zo lelijk zijn dat ze zelfs zo heten!

Er zijn zelfs media die ons vertellen wat wij moeten denken en TV-programma's die ons vertellen wat wij de leukste slechte TV-momenten van het afgelopen decennium vonden.

Als je mensen vraagt wat ze met een miljoen euro zouden doen dan zeggen ze "Op vakantie gaan en een nieuwe auto kopen". Iets wat ze sowieso al doen. Vraag je hen wat ze met een onverwachte vrije week zouden doen waarin zij absoluut geen verplichtingen hebben dan blijkt dat ze geen idee hebben wat te doen.

Zo erg zijn we gewend aan werk doen dat we niet leuk vinden zodat we spullen kunnen kopen die wij niet nodig hebben om mensen mee te imponeren die wij niet aardig vinden.

En dat laatste heb ik niet van mijzelf maar kan ik wél onderschrijven.

Wereldbrand

7 Doden bij een schietpartij in Alphen aan den Rijn, 12 doden bij een bomaanslag in de metro van Minsk, een seriemoordenaar in New York...U voelt zich machteloos? U denkt dat u er niets aan kan doen dat mensen sterven? Maar misschien kunt u dat wél! "Wie, ik? Maar hoe dan?"

Welnu: dagelijks (Elke dag ja. Dus ook vandaag en zelfs met kerst en op zondag) sterven wereldwijd zo'n 35.000 mensen aan honger. Waarschijnlijk zelfs meer. Eigenlijk vreemd want er is meer dan voldoende voedsel in de wereld om iedere mond te kunnen voeden. Maar helaas: enge mensen met dollartekens in plaats van medeleven in de ogen zorgen ervoor dat jaarlijks miljoenen tonnen graan worden vernietigd en miljarden liters melk worden weggespoeld. Zelfs wij hier in Nederland die graag klagen dat wij het zo slecht hebben gooien elk jaar voor ongeveer 4 miljard euro aan eten weg. De helft daarvan zit nog gewoon in de verpakking!

Zelfs in Nederland zijn er mensen die elke maand nieuwe schoenen kopen en, "vanwege de kredietcrisis, meneer!" nog "maar" 200 euro per maand aan kleding voor zichzelf uitgeven in plaats van de 300 die ze gewend waren. Met maar 50 euro per maand kunnen zij een organisatie als Plan International steunen en daarmee een heel dorp vol mensen van de hongerdood redden, onderdak verlenen én onderwijs geven.

En ja, ook ik geef zeker 50 euro per maand uit aan zaken die ik niet nodig heb. Ik hoef helemaal niet met mijn kinderen naar het zwembad of de McDonalds. Ook koffie is een luxe-artikel. Eén keer in de week m'n zoon en mijzelf op een lekker broodje trakteren moet ook niet en één keer per jaar een hele week op vakantie gaan? Hah! Er zijn landen waar ze geen woord voor vakantie hebben!

Zelf steunde ik vroeger Foster Parents Plan (Nu Plan International) maar tegenwoordig alleen nog maar OneMen , Teknophilos en Hiob. Die laatste dan vooral door mijn inzet als vrijwilliger.

U hoeft natuurlijk niet meteen uw complete leefpatroon om te gooien maar als we allemaal maar een klein beetje bijdragen dan kunnen we gezamenlijk wat betekenen voor de medemens: vele druppels samen blussen het vuur van de wereldbrand.