Sociale media en psychiatrie

'Laat het feest beginnen' van Nicollò Ammaniti is boek nummer 5 van dit jaar en is -vind ik- prachtig geschreven. De schrijver (die ik indertijd heb mogen spreken toen ik de gasten welkom mocht heten op zijn boekpresentatie), heeft duidelijk een beetje ziekelijke fantasie. En daar hou ik wel van...

Hoe leuk het lezen van artikelen op internet ook is of hoe makkelijk het ook is om een e-book aan te schaffen...geef mij maar gewoon een papieren boek.

En niet alleen op internet maar juist ook in boeken vind je een hoop informatie. Bovendien heeft nog niet één internet-artikel mij zo diep laten denken als één van de vele boeken die ik in mijn leven heb gelezen.

Ja, wij leven in een informatietijdperk en ja, het is prachtig dat wij dankzij de telegraaf, kranten, radio, telefoon, televisie, mobieltjes en internet zo makkelijk en snel informatie kunnen krijgen en uitwisselen. Maar soms wordt het een beetje veel.

Het schijnt dat wij - in het rijke Westen - in twee weken tijd meer informatie te verwerken krijgen dan de gemiddelde middeleeuwer in zijn of haar hele leven. En ik geloof dat wel.

Maar denkt u écht dat iemand 500 jaar geleden wakker had gelegen in de wetenschap dat 1240 kilometer verderop een man de kat van zijn buurvrouw heeft gewurgd omdat-ie het gejank van het beestje 's nachts zat was?

Via met name Twitter bereikt ons een oneindige informatiestroom. Letterlijk. En in die hoeveelheid schuilt het gevaar. Niet alleen is het verslavend om voortdurend op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen rond je favoriete hobby of favoriete persoon; het is ook moeilijk om niet voortdurend informatie te zoeken over dat nieuwe mobieltje dat je op het oog hebt. Of om het laatste nieuws bij te houden over de gebeurtenissen in Alphen aan den Rijn.

Je krijgt het gevoel dat je iets mist of zelfs dat je er niet meer bijhoort als je niet de allernieuwste berichten hebt gelezen.

Er zijn mensen voor wie dit geen enkel probleem is en die gewoon de dicipline bezitten om om half elf te gaan slapen en het twitter-gedrag volkomen in de hand hebben.

Maar veel mensen hebben al moeite met het filteren van krantenberichten, laat staan met "tweets"; wat is nu belangrijk en wat niet?

In elk geval zijn de berichtjes die mensen lezen en versturen vanaf de fiets blijkbaar van levensbelang. In elk geval belangrijk genoeg om hun eigen leven en dat van anderen in de waagschaal te stellen; om de paar minuten móet gewoon even de mail worden gelezen. En als het mobieltje af gaat, dan móet het telefoontje of sms-bericht meteen worden beantwoord. Maar we zijn niet verslaafd hoor! Sterker nog: als we gaan douchen gaat-ie meestal niet mee. Dus zeker tien minuten per dag zijn we niet mobiel bereikbaar...

Goed kunnen filteren is lang niet iedereen gegeven. Het gevaar bestaat dan ook dat mensen doordraaien: "Ik kan het niet meer aan!!" betekent niet dat dat ene leuke bloesje niet meer past omdat je tegenwoordig meer kaassouflé's eet dan vroeger. Het betekent vaak letterlijk dat onze hersenen de hoeveelheid informatie niet meer kunnen verwerken.

Hiervoor waarschuwde ook Alice Sanders (van http://www.virtualalice.nu. Neemt u eens een kijkje op de site van deze dame die uiterst boeiend kan vertellen!) toen zij afgelopen donderdag op de maandelijkse thema-avond in het Psychiatrie Café Noord kwam vertellen over Sociale Media en Psychiatrie.

Zelfstandig nadenken

Naar aanleiding van het drama in Alphen aan den Rijn, gisteren, laait de discussie weer op: zijn wij voor of tegen wapenbezit? De 24-jarige Tristan was lid van een schietvereniging en kon daardoor waarschijnlijk vrij eenvoudig aan wapens komen.

Het mooiste zou het natuurlijk zijn als het voortaan verboden werd om wapens te produceren. Maar ja, het is nog nooit in de geschiedenis van de mensheid gelukt om iets uit te bannen door het simpelweg te verbieden...

Vooral in Amerika zijn er mensen die vinden dat iedereen met een wapen moet (mogen) rondlopen. Sterker nog: er zijn al scholen waar leerlingen een pistool op zak mogen hebben om zich te kunnen verdedigen tegen schietgrage mede-leerlingen! 4 op de 5 Amerikanen hebben een ding in huis of op zak dat kogels kan afvuren. Gemiddeld dan.

Stomtoevallig kent dat land ook het hoogste aantal doden door vuurwapengeweld ter wereld. Volgens de voorstanders van wapenbezit komt dat omdat 1 op de 5 burgers geen wapen heeft. Zou je die ook nog leren schieten dan zullen criminelen het wel uit hun hoofd halen om bijvoorbeeld ergens in te breken; het is namelijk zeker dat de inwoners óók gewapend zijn?

Het is natuurlijk een drogreden: 'Omdat 1 op de 5 geen wapen heeft is er zoveel wapengeweld'. Het is een kwestie van omdraaien. Net zoiets als: 'Slechts 1 op de 5 auto-ongelukken wordt veroorzaakt door dronken automobilisten. Dat betekent dat 80 procent van de ongelukken wordt veroorzaakt door nuchtere autorijders. Ofwel: als mensen meer alcohol zouden drinken achter het stuur zouden er minder ongelukken zijn.'

Het zijn vooral mensen die zich onveilig voelen die voorstander zijn van wapenbezit. Verreweg de meeste van die mensen zijn ook onzeker en zoeken een houvast in hun leven. Een bijzonder groot deel van die mensen stemt PVV (Uit onderzoek kwam onlangs naar voren dat 1 op de 3 PVV-sympathisanten graag een pistool zou dragen.)

Dat houvast kan een pistool zijn of iemand die ze zegt wat ze moeten doen. Van zelf nadenken worden ze namelijk nerveus. Daarbij komt dat niemand ze heeft geleerd hoe dat eigenlijk moet, dat zelfstandig nadenken.