Vind blogstukjes van mij op onderwerp:

Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.

Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

zondag, oktober 11, 2015

De week voorbij

Er werd geklaagd dat ik vorige week geen melding maakte van een Shaun the Sheep incident. Dat ga ik nu ook niet doen. Jammer dan.

Maandag hield ik mij lekker bezig met mijn papieren, een uurtje zwemmen, schrijven en een beetje opruimen. Niet te veel, anders heb ik later niets meer te doen. Ik heb wel een standaard laag te houden als werkloze. Ook pleegde ik overleg in verband met twee verschillende vacatures en stond ik een buurman te woord die hoorde dat ik kan helpen met klachten over ons wooncomplex (dat bestaat uit huur- en koopwoningen). 'Wat kwam er uit jouw gesprek met de wooncorporatie over jouw klachten?' -'Eh, ik heb nog geen contact met ze gehad.' 'Ga dat eerst eens even doen, dan.' -'Eh...oké.' Mooi.

's Avond mochten wij - na een bezoek aan de BurenBorrel (waar ik uiteraard de nodige bekenden tegenkwam. Onder meer uit mijn tijd als lokaal raadslid)
- weer een mooie avond beleven in onze vrijmetselaarsloge waar wij ook lekker aten en nader tot elkaar kwamen. Een broeder bleef bij mij logeren en vermoedelijk viel dat derde borreltje niet helemaal goed. Of één van de acht 'dit is écht de laatste hoor!' borreltjes die volgden...;-)

Dinsdag was ik iets later wakker dan gepland (zie gisteren) en kon dus helaas niet alles doen wat mijn takenlijstje aangaf. Gelukkig komt er meestal nog een dag na de huidige. Ik deed weer een poging tot communiceren met de woningcorporatie en ergerde mij aan hun smoesjes. Bijzonder kinderachtig! Ik denk dat zij mij serieus gaan nemen zodra er een brief van onze advocaat op het hoofdkantoor arriveert. Natuurlijk stelt zo'n akkefietje met een woningverhuurder niets voor vergeleken met het nieuws dat het zoontje van vrienden op sterven ligt. Als zelf vader zijnde voel ik erg met hen mee. Vanzelf. Verder zette ik een knoop aan een pantalon, waste ik handmatig de zweetvlekken uit een overhemd en zwabberde ik de keukenvloer.

's Avonds was ik met mijn vriendin op de ouderavond van de school van mijn zoon. Erg spannend, het examenjaar! Zeker 20 ouders waren minstens een kwartier te laat en nadat van één ouder tijdens de bijeenkomst het mobiel zich liet horen, haastten tientallen zich om hun eigen telefoon uit te zetten. Met ouders die zo slecht gedisciplineerd zijn, hoe kunnen wij van kinderen verwachten dat die de discipline opbrengen om zich netjes te gedragen?

Woensdag begon met een kopje thee met een buurvrouw, even later gevolgd door het nare bericht dat het 2,5 jaar jonge zoontje van vrienden na een naar ziekbed is overleden. 's Middags was mijn (mogelijk laatste!) bezoek aan de psychologe omdat ik met haar steun heb geleerd beter om te gaan met nare toestanden. Om mij te helpen met het verwerken van een paar oude trauma's zal ik nog een paar zogeheten EMDR sessies gaan volgen. Dan kan ik lekker genieten van mijn toekomst!

Ik handelde de financiën af rond afgelopen Burendag, werkte aan mijn binnenkort te verschijnen nieuwe verhalenbundel, deed aan een potje strijken, las een paar hoofdstukken in een boek en voelde mij niet zo lekker. Daarom maar vroeg naar bed.

Badend in het zweet werd ik donderdag wakker maar ging toch maar naar het buurthuis voor de financiële afwikkeling van Burendag (overigens staat hier mijn verslag van die dag) nadat ik de dag ervoor de daartoe benodigde papieren had verzameld. Had een ontzettend fijn gesprek en vermoedelijk komen wij ook volgend jaar in aanmerking voor een lokale subsidie om iets te doen voor de buurt. Hoera! Ook ontving ik bericht dat er niets mis is met mij. Een door de gemeente ingehuurde arts liet per e-mail weten mij 'helaas niet te kunnen afkeuren.' Bedrijven krijgen dus geen subsidie wanneer zij mij in dienst nemen. Hè, was ik maar blind of aan een rolstoel gekluisterd! Nee, gekkigheid natuurlijk. Maar inderdaad: momenteel hebben gehandicapten een voorsprong op de arbeidsmarkt.

Twee mensen - onafhankelijk van elkaar - vroegen zich deze dag hardop af: 'Hoe komt het dat iemand met zoveel werkervaring, levenservaring, kennis en kunde als jij niet aan betaald werk kan komen?' Heel simpel: ik ben niet gehandicapt en bovendien de oud. Bedrijven als McDonalds en Etos betalen per maand €800 minder voor iemand die hetzelfde zou doen als ik maar niet ouder is dan 23. Als u een bedrijf had, wat zou u dan doen: iemand nemen met ervaring of iemand zonder ervaring die vele malen goedkoper is?

Omdat ik mij nog niet zo lekker voelde deed ik een middagdutje, verzorgde de goudvissen Blackie en Caesar Alexander Draconius III ('Drakie'), hoorde mijn moeder uit over de musical Soldaat van Oranje waar zij heen geweest was, ergerde mij aan de geluiden van een verbouwing bij de buren, ruimde wat op in huis, hielp een buurvrouw, zocht wat papieren uit, verstuurde een half dozijn e-mails, loste een akkefietje op met mijn zorgverzekeraar, las twee stripboeken (een Rode Ridder en de nieuwe Storm), had geen zin om mij te scheren, repareerde mijn voetenbankje, maakte een afspraak voor een EMDR behandeling, leerde wat Franse woordjes, keek darten op TV, verrichte wat administratieve werkzaamheden voor de hoofdstedelijke vrijmetselaars, overlegde met de Tuincommissie, een buurvrouw en mijn klantmanager van de gemeente en deed het verder rustig aan. Daarnaast deed ik wat kleine dingetjes. Zo schreef ik een stukje op mijn LinkedIn pagina en stond een dame te woord die mij telefonisch afwees voor een functie waar ik een paar weken terug op solliciteerde. Overigens werd ik deze dag voor nog twee andere vacatures per e-mail afgewezen. Langzamerhand ga ik er van uit dat sollicitaties negatief uitpakken: op ruim 400 sollicitaties ben ik welgeteld drie maal uitgenodigd voor een gesprek. En twee daarvan waren voor een 'gratis werkervaringsplek'. En zelfs daar ben ik dus voor afgewezen.

Vrijdag was de laatste groepsles in de cursus 'omgaan met schulden', opgelegd door de gemeente. Ik krijg nu een individuele coach van de gemeente. Wiens eerste taak het zal zijn er bij de gemeente op aan te dringen mij een overzicht te sturen van de vermeende schuld die ik daar heb en waarvan men mij niet kan of wil zeggen hoe die is opgebouwd. Het spijt mij zeer maar ik ben niet iemand die klakkeloos €7500 gaat betalen als afbetaling van een vermeende schuld van €5000. Toch vind de gemeente dat ik dat moet doen, moest ik daarom van de gemeente die vrijwillige (verplicht want bij niet meewerken kan de uitkering worden stopgezet) cursus volgen en zijn nu gemeente ambtenaren voor mij bezig om uit te zoeken of ik eigenlijk wel een schuld heb. Inderdaad: het systeem doet niets anders dan zichzelf in stand houden. En dat is slecht. Vind ik.

's Middags haalde ik mijn wekelijkse pakket eten bij de Voedselbank, ging bij mijn moeder langs en sprak daar met de vrijwilliger die regelmatig bij haar langsgaat voor een praatje en wat boodschappen. Gezellig!

Zaterdag stond ik mijn vriendin bij op de markt. Zie Rataplan Design voor een overzicht van markten in het hele land waar zij nog meer staat. Misschien wel eerdaags op een markt bij u in de buurt! En ja, wij stonden al eens in België en zelfs in Frankrijk!

Vlakbij (bij Beeldend Gesproken) werd een tentoonstelling geopend waar een foto van een vriendin hing en dit schilderij ('Storm') van een helaas jong overleden vriend. Er was zelfs live muziek van een heuse pianist.

Zondag ergerde ik mij omdat ik drie keer kort na elkaar werd lastiggevallen door mensen die denken dat ik mij verveel en er daarom van uit gaan dat ook ik mij wel zal vervelen.  Ik moest mij heel erg inhouden om niet iets onaardigs te zeggen maar zit hard te overwegen om mij voortaan wat harder op te stellen. Als iemand mij belt en netjes vraagt: 'Schikt het dat ik even bel?' en ik antwoord: 'Nee, het schikt niet.' verwacht ik dat die persoon ophangt en niet alsnog mij een kwartier aan de telefoon houdt met prietpraat waar ik niet in geïnteresseerd ben. Wanneer iemand naar mijn mening vraagt en zich doodleuk van mij wegdraait terwijl ik midden in een zin zit vind ik dat onbeschoft. Als mensen mijn mening niet willen horen, moet men er niet naar vragen. Als je vraagt: 'Hoe gaat het met je?' is het wel zo beleefd om het antwoord aan te horen. Vind ik. Wat vindt u: moet ik voortaan maar gewoon ophangen, die persoon schreeuwend uitschelden? Beleefd verzoeken het niet meer te doen werkt niet. Dat heb ik al tientallen keren geprobeerd.

Speciaal voor die paar mensen die denken dat ik als werkloze de hele dag geen klap uitvoer, mijn takenlijstje van zondag:



U ziet op het lijstje 'Tuin' staan. In de praktijk betekent dat dat ik een half uur of zo bezig was met het in mijn tuin poten van de bloembollen die ik van mijn schoonmoeder had gekregen voor mijn verjaardag.

Omdat vrij plotseling zanger Jim Diamond overleed was ik een beetje van slag. Hier een prachtige uitvoering van zijn grote solo hit: 'I should have known better'



Om af te sluiten is hier Calexico met een prachtige (vind ik) live uitvoering van 'Black Heart'.


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Isaiah Barrett, Felipe Rodriquez en Jim Diamond

P.s. Voor de lezers via Facebook: klik de link en ontdek dat er in mijn stukjes diverse woorden aanklikbaar zijn voor meer informatie!

vrijdag, oktober 09, 2015

Zoveelste herinnering (Een verhaaltje)

Zij was beduidend groter dan hij
en zag er verfrist, ja zelfs verfrissend, uit.
Een weldaad voor zijn vermoeide ogen.

Op de ontbijttafel stond een geknakte witte roos
langzaam te verwelken in een glas water.

De nacht was kort geweest
en binnen een paar uur
zou dit weekend
niet meer zijn
dan de zoveelste herinnering.

==================
Meer lezen? Mijn auteurspagina.