Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws vind ik dat steeds meer landen, organisaties en personen ervan overtuigd zijn dat de opwarming van de Aarde een serieus probleem is. Nu maar hopen dat beleidsmakers eindelijk eens actie ondernemen en de politieke wil onstaat om te voorkomen dat dit soort problemen (klik) erger worden.
Deze lolcat gaat over schulden:
'Amerikaanse kapitalisten klagen over
het niet afbetalen van schulden
door arme landen en personen.
Maar waarom vinden zij het prima
dat de V.S. een schuld hebben van 30 biljoen dollar?'
'Die dictator gedraagt zich als een dictator maar hij wordt er vast ingeluisd door anderen die hem op een dictator willen doen lijken!'
Wij voelen ons erg comfortabel in onze eigen 'bubbel' van informatie. Wordt die bubbel doorgeprikt met zo'n naar ding dat men 'feit' noemt, dan vinden wij dat bijzonder vervelend. Pijnlijk zelfs.
Daarom blijven zovelen van ons zo lang in ontkenning hangen. Empirisch bewijs is niet voldoende om onze mening (die wij als 'feit' zijn gaan beschouwen) te veranderen. Ook is 'Ockham's Scheermes' hier van toepassing: als er twee kanten aan een verhaal zijn is de meest eenvoudige verklaring doorgaans waar. Maar velen van ons geven de voorkeur aan de meer ingewikkelde verklaring 'want zo simpel kan het toch niet zijn?'
Nu weet u ook meteen waarom 'complotwappies' in ontzettend ingewikkelde constructies geloven zoals: 'Ja, Trump was ook vaak op het pedo-eiland van Epstein maar hij deed jarenlang alleen maar alsof hij bevriend was omdat hij in zijn eentje strijdt tegen buitenaardse hagedismensen als Bill Gates die zich voordoen als filantroop maar stiekem de Aarde willen overnemen en daarvoor kinderen bang maken voor zij die verkrachten en opeten want alleen het bloed van bange kinderen is goede voeding voor mensen als Hillary Clinton die een geheim netwerk leidt vanuit de niet-bestaande kelder van een pizzeria in Washington. Logisch toch?'
De - zeer waarschijnlijke en bijzonder eenvoudige - waarheid is natuurlijk dat ook Trump verwikkeld was in het zakennetwerk rond een man die het niet zo nauw (mijn excuses voor dit beeld) nam met de minimumleeftijd van ingehuurde sekswerkers op zijn 'pleasure island'. Hij kwam er zelf regelmatig voor uit zich seksueel aangetrokken te voelen tot vrouwelijke tieners. Als iemand je dan een paar uurtjes met een paar van die dames (en/of heren) aanbiedt en in ruil vraagt dat je alleen maar even een belastingvoordeeltje hoeft te regelen voor een vriend en je gelooft echt dat er niet stiekem camera's zijn opgehangen...
Maar goed, ik dwaal af. De lezersvraag van deze week luidt: 'Gelooft u liever in empirisch bewijs of informatie uit uw bubbel?'
(Het is even zoeken; vanaf de kruin van de flexibele dame trekke men een denkbeeldig lijntje, bijna recht omhoog)
Even uitbuikend bij mijn nicht en haar vriend thuis. Tussen de maaltijden in. Eten kan erg vermoeiend zijn. Stiekem ook wel prettig om even niet te denken aan de vele mensen die in extreme armoede leven. Covid en de situatie in Oekraïne hebben voor vele tientallen miljoenen mensen (klik) de situatie verergerd helaas. De ongeveer €150 per jaar die ik doneer aan Terre des Hommes, Unicef en een fonds dat kinderen die met AIDS worden geboren helpt, zijn natuurlijk niet meer dan druppels op een gloeiende plaat. Maar vele druppels samen blussen het vuur van de wereldbrand.
Na een paar uurtje werken op maandag (in huis, aan mijzelf, mijn administratie, die van de Geheime Jongensclub) reisde ik naar een terras in Amsterdam-Oost. Om daar niet alleen te genieten van het mooie weer
en een glas vers geperste jus d'orange maar ook van een hernieuwde kennismaking met een bevriende entertainmentcollega. Samen bespraken wij ideeën voor nieuwe gezamenlijke acts. Heerlijk om creatief bezig te zijn. En gezamenlijk is dat nóg leuker, vind ik. Bovendien had zij haar überschattige hondje mee:
Op de weg terug naar huis sprak ik op straat even een andere bevriende entertainmentcollega: 'Weet je nog, toen, dat ene feestje?' Ja, dat wist ik nog. Leuke herinneringen!
Thuis weer flink aan de bak: formulieren invullen, inscannen, doorsturen (soms na omzetting van het ene naar het andere formaat), een paar mensen bellen, appen en mailen. Tussendoor maakte ik mijn keuken een beetje toonbaar en verwerkte ik aantekeningen tot toekomstige blogstukjes. Want ook op Tweede Paasdag wil ik mij niet vervelen, natuurlijk.
Zag deze dag dat ik de dag ervoor de miljoenste bezoeker van mijn weblog had mogen ontvangen.
Dat vraagt om een klein feestje, natuurlijk. Dus bakte ik voor mijzelf een bananencake:
Normaliter had ik van de betreffende paar overrijpe bananen pisang goreng gebakken maar ja, de bolletjes deeg-met-banaan frituur ik bij voorkeur in zonnebloemolie. Dus.
Dinsdag kwam ik weer eens een bericht tegen dat mij deed afvragen waarom er is bezuinigd op de geestelijke gezondheidszorg in Nederland en hoe het in godesnaam mogelijk is dat mensen van school afkomen terwijl zij op deze manier met onze arme Nederlandse taal omgaan.
En dan te bedenken dat haar vriendje Tinus leider is van Nederland in Opstand, een groepje 'vrijheidsstrijders' dat zegt de Nederlandse taal en waarden te beschermen. Is het de tactiek van Tinus en zijn vriendjes om zowel de Nederlandse taal alsook de Nederlandse waarden (wat die dan ook mogen zijn) naar de gallemiesies te helpen? Dan kunnen anderen dat niet meer doen! Best slim eigenlijk...
Wordt het niet eens tijd voor een 'Stichting tegen geweld tegen de Nederlandse taal'? Er zijn al stichtingen gericht op geweld tegen kinderen, dieren, vrouwen, homo's, negers...of sorry, tegen 'de jongere medemens', 'Mede-planeetbewoners die niet op mensen lijken. Met uitzondering van kippen, forellen, varkens en koeien', 'Mede-mensen zonder penis', 'Mensen die zich sexueel niet voelen aangetrokken tot mensen van een ander geslacht dan waar zij zichzelf mee identificieren', 'mensen van wie de voorouders uit een deel van de wereld komen waar de zon vaker zichtbaar schijnt en die daarom een huid hebben met meer pigment'.
Lekker rustig - met een heerlijk bluesmuziekje - zette ik mij aan het werk: er dienden papieren opgevraagd te worden en verslagen geschreven. Er ging iets (oké, ruim een uur) van mijn werktijd af door telefonisch overleg met een verse twittervriend: de dag dat Wappiepedia (klik) een heuse wiki wordt is mogelijk weer iets dichterbij!
Langere tijd naar een scherm kijken is lastig met hooikoorts dus ik ging even naar buiten om op de terugweg bij de supermarkt boodschappen zoals boter te halen. Een toevallig aanwezige buurman zei dat ik met de caissière stond te flirten. Wat uiteraard niet zo was. Het viel mij alleen maar op dat haar ogen mooi werden geaccentueerd door haar nieuwe mascara en dat vertelde ik haar.
Begin van de avond kwam mijn lieve nicht mij ophalen en samen waren wij te gast bij een bijeenkomst van de Orde van Weefsters (klik), 'Vrijmetselarij voor Vrouwen'. Wij wilden er beiden graag wat meer van weten. En werden niet teleurgesteld. Bijzonder boeiend! Met de nadruk op bijzonder. En boeiend. Om wat meer over elkaar te weten te komen was elke gast gevraagd een voorwerp mee te nemen met een voor haar (of hem. Er waren twee mannen bij de bijeenkomst) emotionele waarde. Voor mij was dat de eerste (oké, misschien zijn achtste of negende) speen van mijn zoon.
In elk geval de speen van het eerste flesje waar ik mijn zoon als kersverse vader uit mocht laten lurken. Een herinnering aan de dag dat mijn leven een andere wending nam. De dag vanaf waar ik het leven anders bezag. Materiële zaken maar ook werk en liefdesrelaties waren opeens minder belangrijk en van het ene op het andere moment wist ik dat ik tot moord in staat was. Alles om die hummel (nu een fijne jongeman van 26) te beschermen en te laten zien dat het mogelijk is om te leven volgens je idealen. Met je zo min mogelijk laten leiden door sociaal-economische druk.
Woensdag zat ik nog in mijn hoofd na te genieten van de avond ervoor toen ik aan de slag ging: contact onderhouden met de Weefsters met als doel in de toekomst vaker samen te werken met onze 'mannenloge', het herstellen van mijn KPN-kastje zodat ik weer televisie en Netflix kan kijken zonder tussenkomst van mijn mobieltje, keukenkastjes schoonmaken, spullen bestellen voor komende Ritualen bij de Geheime Jongensclub en diverse huishoudelijke klusjes. Waaronder lakens wassen en wisselen.
Een deel van het voedsel (ik krijg het in mijn eentje niet op in een week) kon ik kwijt aan een buurvrouw die begin die avond op visite kwam en een deel nam ik mee naar een vriend bij wie ik het avondeten nuttigde.
Onderweg schoot ik deze plaatjes:
Wij spraken weer over van alles. Van Gilgamesh, via bekende rockgitaristen naar Steven Seagal en internationale politiek, onder meer naar aanleiding van deze toespraak (klik). Daarover gesproken: deze avond was ook het debat tussen de twee overgebleven kandidaten voor het presidentschap van Frankrijk: Emmanuel Macron en Marine le Pen (klik). Die laatste kwam - zoals verwacht - niet met concrete plannen voor een beter Frankrijk maar met populistische prietpraat, in de hoop dat deel van het volk aan te spreken dat weinig verstand heeft van politiek maar het vooral economisch beter wil hebben en graag 'buitenlanders' de schuld geeft van hun eigen slechte financiële situatie: 'Als jullie op mij stemmen zal ik alle salarissen verhogen en hoofddoekjes verbieden!' Iedereen die een beetje nadenkt weet dat dat onrealistisch is. Toch zullen velen op deze dame stemmen. Even vergetend dat zij weliswaar zegt tegen 'Brussel' te zijn maar ten onrechte tonnen aan EU-subsidie op haar privérekening heeft laten storten. Bijvoorbeeld. Maar bij elke verkiezing is er altijd een deel van het volk dat in populistische praatjes trapt.
Donderdag ging ik verder met klusjes in huis, vroeg ik kwijtschelding aan van de jaarlijkse gemeentelijke heffingen en beleefde ik een gezellige middag met een nieuwe toevoeging uit mijn vriendenkring die blij bleek met het door mij meegenomen verjaarscadeau:
Het was zó leuk dat wij pas vertrokken toen de beheerder ons vertelde dat het tijd was de zaak te sluiten waarna wij op straat nog een kwartiertje onze gesprekken voortzetten. Daardoor had ik eenmaal thuis nauwelijks tijd om wat te eten voor ik het pand weer mocht verlaten.
Zo was ik later die dag in een buurthuis waar een bekende van mij een lezing annex toneelstukje opvoerde over de tijd net na de dekolonisatie van Nederlands-Indië/Indonesië.
Makan makan ('voedsel/eten') hoort bij een lezing over Indonesië. Hier in de vorm van (onder meer) katjang pedis, aan de toehoorders uitgedeeld door de kleinzoon van de spreker.
Aanwezig was ook een vrouw met wie ik ooit - samen met mijn zoon en zij met haar kind - ouder/kind middagen doorbracht bij circus Elleboog. Leuk om iemand tegen te komen met wie je ooit aan een trapeze hebt gehangen! Bovendien is zij een buurvrouw van een ex-partner van mij. Het is echt waar: soms is de wereld echt kleiner dan ik.
Het was weer een van die dagen waarop je bijna zou vergeten dat men het inmiddels 'normaal' vindt dat mensen zonder enige vorm van proces worden doodgeschoten (klik) op basis van een vermoeden. In een vrije rechtsstaat is het - meen ik - normaal dat mensen pas schuldig worden bevonden nadat bewezen is dat zij schuldig zijn; 'Eerst schieten, dan pas vragen stellen' hoort hooguit thuis als naar hoofdstuk in een geschiedenisboek dat wetteloosheid behandelt. Beetje raar om uit 'voorzorg' te schieten 'want misschien schiet hij later wel op mij'. Om vervolgens verbaasd te zijn als geliefden van de dode zó boos worden dat zij de wapenen oppakken. Dat gaat in het betreffende conflict overigens over en weer en duurt al generaties lang. En als niemand het lef vertoont de cirkel te verbreken zal het nog zeker generaties duren voor er eindelijk vrede is tussen de twee groepen. Ik vind het tijd worden dat een nieuwe Jezus, Gandhi, Nelson Mandela of Martin Luther King opstaat. Maar ja, vindt maar even zo'n uniek individu. Maar ik houd hoop dat hij of zij al is geboren
Vrijdag was ik lekker bezig met rommel maken in huis (opruimen levert altijd rommel op) toen ik werd gebeld door een vriend: 'Ik ben zo bij je!' Een half uurtje later monteerde hij een constructie die voorkomt dat het trappetje van mijn hoogslaper wegglijdt.
Toen ook nog een buurvrouw zich aandiende zette ik mijn waterkoker aan het werk voor thee voor de vriend en mij en koffie voor de buurvrouw. Dankzij zo'n handig eenpersoonskoffiefilterapparaatopzetdinggeval. Dat vast een iets kortere naam heeft maar waar ik even niet op kan komen.
De vriend vertrok met in zijn armen de papieren administratie die ik voor zijn bedrijf digitaal had verwerkt en diverse etenswaren terwijl de buurvrouw en ik nog even doorbabbelden.
Hoewel ik graag met vrienden babbel diende er ook gewerkt te worden. Dat deed ik dan ook. Met name voor de Geheime Jongensclub, zoals ik de Vrijmetselaarsloge waar ik Secretaris van ben graag noem.
Het nieuws waar ik het hardst om moest lachen deze dag was het bericht (klik) dat duizenden Nederlanders een paar online 'hulpcoaches', met name Ronald Heister, betalen voor het opstellen van een brief. Daarin verzoeken de aanvragers de Nederlandse overheid hen buiten de wet te stellen zodat zij zich niet aan Nederlandse wetten hoeven te houden en dus ook geen boetes hoeven te betalen en zo.
Behalve een leuk verdienmodel voor Ronald Heister - 8000 keer geld krijgen voor het schrijven van één enkele brief waar je gewoon 8000 verschillende versies van maakt met alleen maar steeds een andere naam er onder - is het gewoon dom om jezelf buiten de wet te (laten) plaatsen. Vraag maar aan de Dalits (klik), 'onaanraakbaren', die al jarenlang leven in een kastensysteem waarbij iedereen die dat wil hen straffeloos van alles mag aandoen. Met name de vrouwen in deze groep mensen worden stelstelmatig misbruikt. En dat mag gewoon 'want deze mensen staan buiten de wet'.
Ben benieuwd of Ronald Heister Justitie inschakelt als zijn cliënten zijn rekening voor het hen 'juridisch onaanstastbaar' maken niet betalen.
Ronald Heister is een PR-man die is aangesloten bij Uitgeverij De Blauwe Tijger, bekend van de publicaties van racisten en neo-nazi's waar weldenkende uitgevers niet mee geassocieerd willen worden. Hier (klik) legt hij uit wat hij doet. Denk ik. Niemand die ik het vroeg kan het filmpje helaas vertalen want de zinsconstructies zijn vooral nietszeggend en de getoonde stroomschema's vooral verwarrend. Bijvoorbeeld:
'Voor maar €150 per jaar mag u GRATIS onze speciaal ontwikkelde anti-fraude app gebruiken!', aldus Ronald Heister (samenvattend) op zijn wervende bedrijfswebsite Bos/Maker. Een website die 'gebouwd' is met de gratis online webeditor Strikingly. Die €150 die inmiddels tienduizenden (volgens zijn eigen zeggen) mensen hem betaald hebben is in elk geval niet bedoeld voor 'website-kosten'.
Had nog maar net mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' (klik) gepubliceerd en mijn bord van het avondeten op het aanrecht gezet toen mijn nicht aanbelde. Samen woonden wij een bijzondere lezing bij. Paul van Tongeren vertelde over het leven en de daden van zijn opa - en indertijd Grootmeester van de Nederlandse Vrijmetselaars - Hermannus van Tongeren en die van diens dochter Jacoba van Tongeren. Dankzij het harde werk van Paul van Tongeren is er nu eindelijk aandacht voor vrouwelijke verzetshelden uit de Tweede Wereldoorlog. Zonder de mentale en fysieke hulp van zijn vrouw Els was het betreffende boek niet tot stand gekomen dus ook van haar vroeg ik een handtekening in het ter plekke aangeschafte boek (klik) over de heldin die als leidster van een verzetsgroep van zo'n 150 personen (waarvan ongeveer 50 vrouwen) duizenden mensenlevens redde.
Hier is mijn nicht in gesprek met 'de vrouw achter de man'
Hier ziet u Paul tussen portretten van zijn tante en zijn grootvader
Mijn nicht had de eerste druk van het betreffende boek mee om te laten signeren terwijl ik even daarvoor een exemplaar uit de zevende druk had aangeschaft. Ten tijde van de uitgifte van de eerste druk had men enkele tientallen leden van 'Groep 2000' opgespoord. Inmiddels zijn de identiteiten van 130 groepsleden achterhaald. Vandaar het extra aantal bladzijden.
Ook onderweg naar de supermarkt kletste ik met een buurvrouw en bij thuiskomst van het boodschappen doen sprak ik even een buurman die toevallig net de deur uit ging. En dan denk je dat je wel voldoende fijne contacten hebt gehad die dag, krijg je ook nog eens visite als je eigenlijk al in bed ligt;
Ik ging er even uit voor een plasje en bij terugkomst in de slaapkamer bleek ik harige visite te hebben:
Een buurtkat had zich blijkbaar door het kattenluik gewurmd en vond dat mijn bureaustoel wel een fijne plek was om de nacht in door te brengen.
Zaterdag deed ik het rustig aan. Een hoop indrukken te verwerken. Schoonmaken, schrijven, opruimen, fysieke oefeningen doen, een paar mailtjes versturen...dat soort dingen. Omdat het zaterdag was, schreef en publiceerde ik een Engelstalig gedicht (klik). Maar mijn hoofd bleef 'vol' aanvoelen.
Was blij met de afleiding die avond: een 'open mic' ter ere van de geboortedag van William Shakespeare. Wat zit er toch veel informatie in de teksten van de beroemde bard!
Met hulp van de aanwezigen kreeg ik een beter begrip van Sonnet 18, het sonnet dat ik op de middelbare school leerde van een hele toffe docent. Als tiener herkende ik de woorden wel, maar de diepere betekenis ontging mij. Dus - tot vreugde van een aanwezige Shakespeare docent - droeg ik het sonnet regel voor regel voor en liet ik mensen uit het publiek die ter plekke in hun moedertaal verklaren. Aan wie refereerde Shakespeare met het gebruik van 'thee' in de strofe 'Shall I compare thee to a Summer's day'? Volgens de ene was het gedicht een ode aan een vrouw, volgens anderen bedoelde hij stiekem een minnaar terwijl weer anderen het hielden op een ode aan de poëzie en wellicht aan Shakespeare's eigen schrijfsels. Of bracht hij zijn gevoelens onder woorden rond het overlijden van zijn zoon van elf? 'Doodgaan en verwelken is natuurlijk maar jouw eeuwige zomer zal nooit vervagen'. Hoe dan ook: een prachtige avond.
Natuurlijk schoot ik nog meer foto's en filmpjes deze avond maar dat ik mij vermaakt hebt, daar kunt u op rekenen. Dat ik pas na middernacht thuis was, zegt wel iets.
Zondag sliep ik een beetje uit, verwerkte een achterstand bij het reageren op diverse berichten via diverse kanalen, dronk thee met een buurvrouw, verzorgde de goudvissen,
gaf de planten water, knipte al mijn nagels en haalde met enige pijn in het hart een aantal boeken uit mijn boekenkasten. Drie boekenkasten is wat veel voor mijn kleine huisje en ik wil daarom het aantal boekenkasten terugbrengen tot twee. Later misschien zelfs wel tot één. Maar dan wel kamerbreed en met een diepte waar de Marianantrog zich voor schaamt.
Ukrainian Folk Song 🇺🇦 ARMY REMIX | Andriy Khlyvnyuk x The Kiffness
is de muziek van deze week:
In de serie 'Onbekende Helden' vandaag Jacoba van Tongeren (klik), ook wel 'Juffrouw 2000' en 'De Bonnenkoningin'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jan Rot, Orrin Hatch en Arno Hintjens
Posts
